[Daiya no Ace] Let me love you : ขอแค่ได้รัก

เอย์จุนมองรอยของแผลถลอกที่ปรากฏขึ้นที่หัวเข่าทั้งที่ตัวเองไม่ได้หกล้มด้วยความรู้สึกที่ปนเปไปมาระหว่างความยินดีและเป็นกังวล

ยินดี...กับร่องรอยที่ได้รับจากเนื้อคู่หลังจากไม่เคยมีสัญญาณใดๆ ที่บ่งบอกถึงตัวตนของอีกฝ่ายมาก่อนตลอด 21 ปีที่ผ่านมา

และกังวล...กับสภาพของบาดแผลที่ไม่ว่าดูยังไงก็เหมือนการล้มหัวเข่าถลอกของเด็กน้อยวัยกำลังซน...

...ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ว่าเนื้อคู่ของเขาจะอายุน้อยขนาดไหน...

.

.

.

"...ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่แล้วล่ะครับ"

"เจอคนของนายเข้าแล้วสิท่า...อายุห่างกันเท่าไหร่ล่ะ"

"...17..."

"ยังดีกว่าฉันนา ทางนี้น่ะช่องว่างของอายุคือ 30 ปีเลยนะ"

"อืม..."

"นายท้อรึไง?"

"...ไม่ใช่หรอกครับ จะว่าไงดี..."

"ถ้าทางนั้นอายุมากกว่าเหมือนทางพี่ ผมก็คงไม่หนักใจแบบนี้หรอก"

"เด็กกว่านาย 17 ปี? ก็เท่ากับว่าอายุ..."

"8 ขวบครับ"

"เขาเป็นเนื้อคู่ของผมก็จริง...แต่พอมานั่งคิดว่าตัวเองไปวิ่งตามเด็ก 8 ขวบมันก็..."

"...แล้วนายจะทำยังไงล่ะซาวามูระ"

"...ก็คง... เฝ้ามองอยู่ห่างๆ ล่ะมั้งครับ ขอแค่เขามีความสุขก็พอแล้วล่ะ ไม่ต้องรับรักผมก็ได้... ขอแค่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอ"

มาเปิดเรื่องทิ้งไว้ค่ะ จะได้กระตุ้นตัวเองให้มาเขียนซักที ????

AU โซลเมทเลี้ยงต้อยค่ะ 5555555