[FIC] Good man ไม่ใช่นายก็ไม่ใช่ใคร!!

Good man ไม่ใช่นายก็ไม่ใช่ใคร!!


Intro

Intro

~ ตึ่ง ตึ๊ง ตุ้ง ~  ( เอ่อ..มันคือเสียงดนตรี )

เสียงดนตรีจังหวะบีทหนัก ๆ ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งพื้นที่ ภายในอาณาบริเวณไม่กว้างนัก แต่ก็กลับมีผู้คนเบียดเสียดกันอยู่ในนี้เป็นจำนวนมาก ส่วนมากก็จะเป็นพวกผีเสื้อราตรีที่เมื่อตะวันตกดินเมื่อไหร่บุคคลเหล่านี้ก็จะออกมาเริงร่า วาดลวดลายบนฟลอร์ หรือบางคนอาจจะเป็นนักดื่มคอทองแดงที่มักจะนั่งกรอกแอลกอฮอล์เข้าปากกันประดุจน้ำเปล่า

ส่วนอีกพวกหนึ่งก็คงหนีไม่พ้นพวกที่เบื่อชีวิตของตนในยามกลางวันจึงออกมาหาอะไรที่บันเทิงใจในยามราตรีแบบนี้และ “เขา” ก็คงจะเป็นบุคคลในประเภทนี้ด้วยล่ะมั้ง

“เฮ้อ ไอ้จุนฮยอง มึงไม่ออกไปเต้นหน่อยเหรอ” ชายหนุ่มหน้าทะเล้นผมสีอ่อนถามขึ้น

“มึงพูดเหมือนมึงไม่รู้จักกู ซนดงอุน” ร่างสูงบอกปัดอย่างรำคาญ

“เออ ครับ ไอ้หัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ กูรู้จักคุณมึงดีที่สุดแล้วครับ” ดงอุนพูดด้วยเสียงล้อเลียน

“กวนตีนล่ะมึง” ร่างสูงพูดทีเล่นทีจริง

“ฮ่าๆๆ แหมแหย่นิดแหย่หน่อยไม่ได้เลยนะ กูไม่พูดกับมึงแล้ว ออกไปหาสาวๆดีกว่า” ดงอุนพูดพร้อมตั้งท่าที่จะเดินออกไป

“จะไปไหนก็ไปเลยไปมึง” ร่างสูงพูดพร้อมยกยิ้มที่มุมปากขึ้นเล็กน้อย

“คร้าบบบ ท่านหัวหน้า” (เพื่อเสียงนะค่ะ ^^ )  และแล้วดงอุนก็เดินจากไป บรรยากาศเดิมๆก็กลับมา ถึงแม้ว่าในคลับแห่งนี้จะมีเสียงเพลงดังกระหึ่มเพียงใดก็ตาม แต่ ณ บริเวณที่ร่างสูงนั่งอยู่นั้น บรรยากาศกลับเหมือนนั่งอยู่ในป่าช้าก็ไม่ปาน ด้วยความที่เป็นคนเงียบขรึม และไม่ค่อยพูด(ต่อยอย่างเดียว?)กับคนอื่นแล้ว  และความน่าเกรงขามของร่างสูงทำให้ไม่มีใครที่จะกล้าล่วงล้ำอาณาเขตเข้ามาสักคน แต่ก็ดีแล้วแหละเพราะร่างบางสูงพอใจกับบรรยากาศแบบนี้เสียมากกว่า  แต่แล้วบรรยากาศที่คล้ายคลึงกับป่าช้าก็ต้องอันตรธานหายไปพร้อมกับผู้มาเยือนคนใหม่

“ว่าไง ไอ้จุนฮยอง ไม่เจอกันนานเลยนะ” ผู้มาใหม่ทักทายอย่างอารมณ์ดี

“กูจำได้ว่า กูไม่เคยรู้จักมึงนี้” ร่างสูงตอบพร้อมกับยักไหล่ให้หนึ่งทีอย่างกวนอารมณ์

“มึงจำกูไม่ได้งั้นเหรอ หึหึ งั้นกูควรจะทำให้มึงจำกูได้ใช่มั๊ย”  ผู้มาใหม่ส่งสายตาท้าทายมาให้จุนฮยองที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม

“ไม่จำเป็นหรอกมั้ง เพราะกูไม่อยากรู้จักมึง” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หนอยย ไอ้จุนฮยองมันจะมากไปแล้วนะ” ผู้มาใหม่เริ่มที่จะมีอารมณ์โกรธคนตรงหน้าแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรเพราะจุดประสงค์ที่คนอย่าง ‘ยังซึงโฮ’ มาถึงที่นี้ก็เพื่อพี่จะล้างแค้นร่างสูงตรงหน้าแหละ เพราะงั้น ถึงเขาจะโมโหก็ไม่ได้มีผลอะไรเลย เพราะยังไงเขาก็ต้อง ‘ชำระแค้น’ กับร่างสูงอยู่แล้ว

“หึหึ พูดให้ดีนะมึง แล้วก็แหกตาดูด้วยว่าที่นี้ที่ไหน”

“ถิ่นมึงแล้วไง  กูเคยสนมั๊ย คราวที่แล้วที่พวกมึงไปถิ่นกู พวกมึงยังไม่สนเลยนิ”

“อ๋อ งั้น เหรอ แต่กูว่าคราวนี้มึงควรจะสนนะ” ร่างสูงตอบพร้อมกับยืนขึ้นเติมความสูงของตนเพื่อประจันหน้ากับคนตรงหน้า

“แหม ไอ้จุนฮยอง กว่าจะยอมโพล่หัวออกมาเนี้ย ปล่อยให้ ‘แขก’ ยืนรอตั้งนานเลยนะ”

“เสียใจว่ะ เพราะกูไม่คิดจะนับพวกมึงเป็นแขกของกูหรอก อย่างมึงก็เป็นแค่หมาลอบกัดเท่านั้นแหละ”

“มึง !!...  อย่าอยู่เลย” ซึงโฮพูดพร้อมกับวิ่งปรี่ไปที่จุนฮยองที่ยืนทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่เพียงเท่านั้นแหละ ทุกคนในคลับแห่งนี้ก็พร้อมใจกันลุกฮือขึ้น พร้อมกับเตรียมอาวุธคู่กายของตนไว้ในมือ  และนั้นจึงทำให้ซึงโฮ หยุดการกระทำของตน

เป็นอย่างที่มันว่าจริงๆ สินะ แต่ว่าถิ่นมันคนจะเยอะขนาดนี้เลยเหรอ

จุนฮยองไม่ได้พูดอะไรทำเพียงแค่ยกมือขึ้นปราบลูกน้องทั้งหลายเป็นเชิงบอกว่าเขาจะเป็นคนจัดการกับ ‘แขกที่ไม่ได้รับเชิญ’ คนนี้เอง  เมื่อเห็นดังนั้นทุกคนก็ตามพร้อมใจกันนั่งที่ของตนเหมือนเดิมแต่ก็ไม่วายคอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ

จุนฮยองเดิมออกมาจากมุมที่นั่งอยู่เมื่อสักครู่เพื่อที่จะออกมาหา ‘แขก’ ของวันนี้ ในขณะที่เดินออกมานั้น มือใหญ่ของร่างสูงก็หยิบอาวุธคู่กายที่ต้องพกเป็นประจำเปรียบเสมือนกันเพื่อนคนหนึ่งเลยที่เดียว “Colt .45” ปืนพกสั้นที่ถือกันว่าเป็นปืนที่ดีที่สุดในอเมริกา จึงไม่แปลกเลยที่จะกลายมาเป็นเพื่อนคู่ใจของยงจุนฮยอง หัวหน้าใหญ่แห่ง The BEAST ได้

“ไง ไม่เห่าเหมือนเมื่อกี้แล้วเหรอไอ้ซึงโฮ” จุนฮยองพูดพลางเอาเพื่อนคู่กายของตนไล้ตามใบหน้าของซึงโฮ

“หือ .. ถามแล้วไม่ตอบ ทำไมมึงเจอแค่นี้แล้วอึ้งเลยเหรอ อ่อนเสียจริงนะ”พูดจบจุนฮยองค่อยเอา Colt.45 ตบที่หน้าของซึงโฮเบาๆ(?) สองสามที

“ไม่ปากดีเหมือนเมื่อกี้แล้วเหรอ เฮ้อ ... ไม่น่าสนุกเอาซะเลย”  ร่างสูงพูดแล้วส่ายหน้า ผิดหวังกับคนตรงหน้าเสียจริงนึกว่าจะแน่ที่ไหนได้ เจอแค่นี้ถึงกับอึ้ง

“เอาล่ะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ ไสหัวกลับไปได้แล้ว  แล้วทีหลังอย่ามาทำเก่งอีกนะ มันน่าสมเพช หึหึ”  ร่างสูงแล้วหันหลังกลับเพื่อจะไปนั่งที่ของตนตามเดิม แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวเดิน คนที่นิ่งไม่ขยับเมื่อกี้ก็ออกลาย ควักปืนของตนออกมาแล้ว ออกแรงกระชากให้ร่างสูงที่ไม่ได้ทันระวังตัวมาประชิดกับตนพร้อมกับเอาปืนของตนจ่อที่ขมับของจุนฮยอง

“หึหึ ไอ้จุนฮยอง มึงประเมินกูต่ำไปนะ”  ซึงโฮ พูดพร้อมแสยะยิ้ม

“หือ มีดีกว่าที่กูคิดนี้มึง” จุนฮยองพูดอย่างไม่เดือดร้อน

“แน่นอน กูน่ะมีอะไรที่มึงยังคิดไม่ถึงอีกเยอะ”

“แต่กูว่ามึงคงประเมินกูต่ำไปนะ เพราะคนอย่างกูน่ะ” ร่างสูงหยุดพูด และเพียงในชั่วพริบตาจากคนที่ถูกปืนจออยู่ที่ขมับก็กลับกลายเป็นคนที่ถือปืนจ่อแล้วซึงโฮตอนนี้ก็ถึงร่างสูงล็อกคอไว้แล้วเอาปืนของซึงโฮที่ใช้ขู่จุนฮยองเมื่อสักครู่มาจ่อที่ขมับของซึงโฮเสียแล้ว

“ถ้าไม่แน่จริง กูคงไม่ได้เป็นหัวหน้าของ The BEST หรอก จำใส่กะลาหัวมึงไว้” ร่างสูงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา  พร้อมกับพยักหน้าให้ดงอุน เพื่อนและลูกน้องคนสนิทมาลาก ‘แขก’ ออกไป

“ไอ้จุนฮยอง มึง ไม่ได้อยู่ดีแน่”   ซึงโฮพูดขึ้นด้วยความแค้นที่มีหลังจากถูกลากออกมาหน้าร้าน

“อะไรที่เป็นของรักของมึง กูจะทำลายทุกอย่าง คอยดู!!!”

-------------------------------------------------------------------

อันนี้เป็นฟิคเรื่องยาวเรื่องแรกที่กี้แต่งนะค่ะ ยังไงก็คอยติดตามกันด้วยเน้อ ^^