[Fic] Aldnoah.Zero เจ้าสีส้มกับนายค้างคาว [Yaoi]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Aldnoah.Zero 

(Inaho X Slaine)

แต่งด้วยความฟินล้วนๆ ไม่มีเจตนาทำร้ายต้นฉบับหรือทำร้ายจิตใจของใครๆทั้งสิ้นนะคะ ^^ แต่งเพื่อสนองความอยากของตัวเองค่ะ 
ขอขอบคุณทุกท่านผู้อ่านที่เข้าใจนะค่ะ

แนะนำให้ฟังไปด้วย อ่านไปด้วยก็ได้นะค่ะ 5555 ^^ 






คนทางซ้ายมือ หัวสีน้ำตาลนี่คือ ไคซูกะ อินาโฮะ คนขวาหัวสีทอง  สเลน โทรยาร์ด


ขอขอบคุณ http://writer.dek-d.com/loveprettygang/story/viewlongc.php? id=595078&chapter=134

สำหรับธีมสวยๆค่ะ ^^ 

SQWEEZ THEME

เนื้อเรื่อง

    

ต่อจากตอนที่ 7 ในเรื่องนะค่ะ แบบแต่งต่อเองตามจินตนาการค่ะ

“นี่คุณ” สเลนกระซิบอย่างแผ่วเบาขณะที่กำลังขับ Sky Carrier เหนือน่านทะเลสาบขนาดใหญ่แถมยังต้องแบกหุ่นยนต์ที่ เขา คนนั้นเป็นผู้ขับอีกด้วย

หลังจากพูดคำนั้นออกไปได้ไม่นาน ช่วงเครื่องทางด้านขวาของสเลนก็เกิดเสียหายขึ้นมา สาเหตุมากจากเจ้าหุ่นยนต์ตัวนั้นแหละ

เวรเอ้ย!!

สเลนขบฟัน ก่อนจะพยายามควบคุมเครื่องยนต์ไม่ให้ร่อนตกทะเลสาบเบื้องล่าง

แต่แล้วเจ้าหุ่นยนต์สีส้มนั้นก็ยิงสลิงใส่ช่วงท้องเครื่องของเขา ก่อนที่ตนจะร่อนลงพื้นดินอย่างปลอดภัย เมื่อถึงพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เจ้าหุ่นยนตืสีส้มก้จัดการดึงลากยานบินของสเลนตกลงทะเลสาบไป

“คะ..คุณเป็นศัตรูผมเหรอครับ?” พอสเลนพูดเสร็จเขาก็ดำดิ่งลงสู่น้ำเบื้องล่างเสียแล้ว

 เกิดเสียงน้ำแตกกระจายเป็นบริเวณรอบๆยานบินที่เพิ่งตกลงไป

“นายน่ะ...เป็นศัตรูของผม!!” ผู้ขับหุ่นยนต์สีส้มกล่าวทิ้งท้าย สีหน้าของเขานิ่งเฉยราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นกับเสียงกระแทกของน้ำกับยานบินที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร........การใช้ประโยชน์จาก นายสิ้นสุดลงแล้ว

 

         แต่ในความเป็นจริงแล้ว อินาโฮะหรือก็คือผู้ขับหุ่นยนต์สีส้มตัวนั้นกำลังวุ่นอยู่กับการตรวจหาตำแหน่งของยานบินที่เขาเพิ่งสอยร่วงไปเมื่อครู่อย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ต้องการทำร้ายใครหรอก แค่ทำ...เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะพวกลอบปลงพระชนม์องค์หญิงก็เท่านั้น เมื่อหาตำแหน่งพบแล้ว เขาก็รอเวลาที่ทุกคนหลับ หวังว่าเจ้านั้นจะยังไปไหนได้ไม่ไกล

หมอนั้นมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาสนใจ

น้ำเสียงที่เป็นห่วงระคนดีใจตอนถามถึงองค์หญิงที่มีมากขนาดนั้น

หรือว่านายจะเป็นคนดีนะ..เจ้าค้างคาว

ยอมถ่อมาถึงโลกเพื่อตามหาองค์หญิง........แถมมาเพียงลำพัง

ดูท่าเขาจะชอบเด็กหนุ่มนั้นเข้าให้แล้ว แม้จะไม่เคยเห็นหน้ากันก็เถอะ

แต่เขากลับหลงรักเจ้าค้างคาวนั้นเสียแล้ว



 

หลังจากที่สเลนรอดตายจากการถูกสอยตกน้ำของอินาโฮะแล้ว เขาก็กำลังจะติดต่อกลับไปยังดางอังคาร ยังไงในพื้นที่ของโลกในตอนนี้ก็ไม่มีที่ให้เขาอยู่หรอก แต่แล้วก็มีมือของใครบางคนยื่นมาช่วยพยุงเขา

เป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตายเหมือนขอนไม้

“นี่ เจ้าสีส้ม” เสียงหล่อๆของสเลนพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา สเลนมองร่างของตัวเองที่ชุ่มไปน้ำที่กำลังแห้งลงอย่างช้าๆ

“มีอะไร?”ผู้ถูกเรียกหันกลับไปมองหน้าของชายหนุ่มผู้ซึ่งมีความสูงมากกว่าตน 5 เซนติเมตรอย่างเงียบๆ

“ค่าเสียหายที่นายทำ Sky Carrier ตกน้ำน่ะ รบกวนช่วยจ่ายด้วยนะครับ ”

“ฉันต้องจ่ายด้วยเหรอ?” อินาโฮะมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไร้ความรู้สึก แต่สเลนกลับพูดต่อ “เดิมทีมันไม่ใช่ของผมครับ”

“ค้างคาว พอไม่มีปีกก็บินไม่ได้สินะ” อินาโฮะพึมพำขึ้นมาก่อนจะผลักอีกฝ่ายให้ลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยความเร็วที่    สเลนตั้งตัวรับมือไว้ไม่ทัน

“จะ...จะทำอะไรน่ะครับ?” สเลนที่ตอนนี้ลนลานไปหมด ทั้งที่อีกฝ่ายตัวเตี้ยกว่าเขาแท้ๆแต่กลับมีพลังมากกว่าเขาเสียอีก

อาหารที่ดาวโลกมันอุดมสมบูรณ์มากกว่าดาวอังคาร..นี่คือผลลัพธ์ของการทานอาหารครบ 5 หมู่สินะ

“จ่ายค่าเสียหายไง” พูดไม่พออินาโฮะจัดการดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นก่อนจะลากไปที่ห้องของเขาเอง

“คุยตรงนี้ไม่ดี” อินาโฮะบอกแบบนั้น ก่อนจะสั่งให้สเลนนั่งลงบนเตียงของเขา พลางถอดเสื้อคลุมนักเรียนตัวนอกออกก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอก

“เท่าไหร่?”อินาโฮะถามด้วยสีหน้าเรียบๆ

“เงินบนโลกมันจ่ายให้ไม่ได้หรอกครับ”สเลนบอกก่อนจะถอนหายใจ “ผมคงต้องรีบกลับไปดาวอังคาร ยังไงท่านเคาท์ครูเทโอ้ก็ต้องลงโทษผมอยู่ดี”

“ฉันไม่ยอมให้นายถูกลงโทษหรอก” อินาโฮะบอกอย่างเบาๆก่อนจะดึงอีกฝ่ายให้เข้าใกล้เขาอีก “นายมาตามหาองค์หญิงไม่ใช่หรือไง?”

“ก็ใช่ครับ”

“แต่เจ้าหญิงตายไปแล้ว ทำไมยังตามหาอยู่อีก”

“เพราะเธอไม่ได้ตายจริงๆน่ะสิครับก็เลยต้องมาตามหา”

“หวังว่านายจะไม่ใช่คนที่จะลอบปลงพระชนม์องค์หญิงหรอกนะ”

“คำถามนั้น ผมต้องถามคุณมากกว่านะครับ เจ้าสีส้ม”

“เรียกผมว่า อินาโฮะ เถอะ เจ้าค้างคาว”

“ผมชื่อ สเลน โทรยาร์ด”

“ขี้เลนน่ะหรอ?”

“ไม่ตลกนะครับ” สเลนเบนหน้าหนีออกจากใบหน้าของชายหนุ่มเบื้องหน้าของเขา ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องกวนบาทาเขาตลอดด้วย

“ก็แค่ล้อเล่นน่ะ” อินาโฮะบอกก่อนจะเอามือประคองใบหน้าหวานให้หันมามองเขา

“ถึงนายจะหน้าหล่อกว่าผมแต่อย่าคิดว่านายจะเป็นเมะได้นะ”

“เมะคืออะไรครับ?”

“ผู้จู่โจม”

“อ่อ”

“เข้าใจแล้วสินะ”

“ถ้าเรื่องของอาวุธยังไงชาวดาวอังคารก็ชนะโลกอย่างใสๆอยู่แล้วครับ”

“ค้างคาวงี่เง่า” อินาโฮะจัดการตบหน้าผากสเลนดัง เพี้ยะ แต่ด้วยความที่เขาเป็นนักเรียนฝึกหัดในโรงเรียนกองร้อยทำให้ตบแรงเกินไปหน่อย จนสเลนกระเด็นไปติดกับผนังห้องอีกด้านอย่างรวดเร็ว

“โทษที” บอกขอโทษหน้าตายอย่างไม่รู้สึกสำนึกเลยแม้แต่นิด

“ไอ้สีส้มบ้า มันเจ็บนะเว้ยครับ!!” สเลนโวยวายก่อนจะทำหน้าบูด “ผมจะให้คุณชดเชยค่าหน้าผากของผมด้วย”

“ก็ได้” พูดไม่ทันขาดคำ อินาโฮะก็เคลื่อนที่เข้าไปหาสเลนด้วยความรวดเร็วอย่างกับสายลม ก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าผากเนียนสวยของสเลนอย่างแผ่วเบาแล้วจัดการจับใบหน้าของสเลนไม่ให้เบนหนีไปจากเขา

“พี่ยูกิบอกว่า ถ้าจุมพิตไปบนหน้าผากของคนที่เรารัก ไม่ว่าจะมีแผลร้ายแรงอะไรก็ตาม มันจะหายไปในชั่วพริบตา”

สเลนเมื่อได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าขึ้นสีระเรื่อ ขนาดเจ้าหญิงที่เขารับใช้มา 5 ปียังไม่มีช่วงเวลาไหนที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นได้แรงเท่ากับผู้ชายคนนี้ คนที่เพิ่งเจอเป็นครั้งแรกแถมยังสอยเขาตกน้ำอีกต่างหาก

“อ่ะ...อ่ะ” สเลนอึ้งทำอะไรไม่ถูก

“ส่วนค่าเสียหาย ชดใช้ให้ตอนนี้ทันไหม?” ว่าแล้วอินาโฮะก็จัดการยกสเลนขึ้นมาวางบนเตียงก่อนจะจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา

“ค้างคาวไม่มีปีกก็บินไม่ได้สินะ”อินาโฮะพึมพำประโยคนี้ซ้ำอีกครั้งก่อนจะจ้องมองลงไปที่ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของสเลน ทางฝั่งสเลนเองก็จ้องมองเขากลับมาด้วยเช่นกัน

“งั้นผมจะดูแลค้างคาวตัวนั้นเอง” หลังจบประโยคนี้แล้ว อินาโฮะก็ผลักสเลนลงไปนอนบนเตียง แล้วค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปใกล้กับหน้าของสเลน ก่อนจะบรรจงทาบริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากอับอวบอิ่มสีชมพูอ่อนๆของเจ้าค้างคาวที่พยายามขัดขืนเต็มที่ แต่อินาโฮะก็รวบข้อมือทั้งสองข้างของสเลนเอาไว้เหนือหัว ก่อนจะใชลิ้นรุกเร้าเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน

“อ่ะ..อือ” สเลนพยายามชันเข่าขึ้นเพื่อดันอีกฝ่ายให้ออกไป แต่กลับไม่เป็นผลสำเร็จ เมื่อเวลาไหลผ่านไปหลายวินาที               

อินาโฮะจึงค่อยๆถอดถอนริมฝีปากของตนออกจากอีกฝ่ายอย่างนึกเสียดาย ก่อนที่จะเลียที่มุมปาก

“หวาน” เขาพึมพำ

เมื่อสเลนเห็นว่าอีกฝ่ายไร้การป้องกันตัว จึงจัดการจับตัวอินาโฮะพลิกลงไปอยู่แทนที่ของตัวเอง ก่อนที่ตนจะขึ้นคร่อมอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“ส้มเองก็เหมือนกันแหละครับ” อันที่จริงเขาก็คิดว่าไม่ควรจะมาทำอะไรแบบนี้ เขาแค่ต้องการให้อีกฝ่ายจ่ายค่าเสียหายเฉยๆ แต่ร่างกายของเขากลับไม่ยอมเชื่อใจสิ่งที่สมองคิดเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เขากำลังเต้นเร่าไปบนความรู้สึกของหัวใจที่เต้นโครมครามจนเขาหยุดมันไว้ไม่อยู่ ยิ่งทำตามที่หัวใจต้องการมากเท่าไหร่ เขาก็ควบคุมร่างกายของตัวเองไว้ไม่อยู่ เหมือนกับว่า คนตรงหน้าของเขาได้สิทธิในการควบคุมหัวใจของเขาไปแล้ว

อย่างนี้สินะที่เรียกว่า โดนขโมยหัวใจไปแล้ว

“ถ้าไม่มีคนปอกเปลือกให้....” มือของสเลนค่อยๆดึงเน็กไทออกจากเสื้อเชิ้ตของอินาโฮะก่อนจะโยนมันทิ้งลงจากเตียงอย่างไม่ใยดี แค่นั้นไม่พอสเลนค่อยๆลูบไล้ไปตามเม็ดกระดุมแต่ละเม็ดบนเสื้อของอินาโฮะก่อนจะปลดมันออกทีละเม็ดอย่างอ้อยอิ่ง

“ถ้าไม่ปอกเปลือกส้ม ก็กินไม่ได้”สิ้นสุดคำกล่าว สเลนก็ก้มลงพรมจูบไปที่บริเวณซอกคอของอินาโฮะ ส่วนฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วหน้าอกแสนแกร่งของอินาโฮะที่ถูกเขาเผยออก ก่อนจะค่อยๆขยับขึ้นไปขบกัดบริเวณใบหูเบาๆเป้นการหยอกล้อ อินาโฮะไม่ขัดขืนอะไรเลย จนกระทั่งเขาเห็นว่า เจ้าค้างคาวทำมามากพอแล้ว จึงดันหน้าของสเลนให้ออกห่าง ก่อนจะจับตัวสเลนพลิกลงไปอยู่ข้างล่างตามเดิม

“ผมบอกไปก่อนหน้านี้แล้ว”

ดวงตาของสเลนเบิกตาอย่างกับรู้ว่าประโยคต่อไปของอินาโฮะจะพูดเรื่องอะไร

“นายไม่มีทางเป็นเมะได้หรอก เจ้าค้างคาว” อินาโฮะยิ้ม ก่อนจะใช้นิ้วมือทั้งห้านิ้วแตะเบาๆก่อนจะลากไปทั่วบนแก้มอันอ่อนนุ่มของสเลนและด้วยสายตาที่ฉายแววของความปรารถนาที่จะทำเรื่องอย่างว่าลอยเด่นชัดบนใบหน้าของอินาโฮะ ทำให้เจ้าค้างคาวถึงกับตัวสั่นเล็กน้อย

“กลัวเหรอ?”อินาโฮะเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับกระซิบ

“อืม”สเลนตอบ ก่อนจะพยายามเบนสายตาหลีกหนีจากเด็กหนุ่มเบื้องหน้าของเขา

“ผมไม่ทำอะไรนายหรอก” อินาโฮะกล่าวอย่างสบายๆ

“แค่คืนนี้มานอนด้วยกันกับผมก็พอ!” หลังสิ้นสุดคำบอกกล่าว ผู้พูดยังคงทำหน้าตายเหมือนเดิม แต่สเลนกลับหน้าร้อนผ่าว สเลนเอาหน้าซุกกับมือ ก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาแล้วเพิ่งจะนึกว่าได้ ประโยคเมื่อกี้มันหมายความว่าอะไร




 

“นะ....นอนด้วยกันแบบนี้มันโจ่งแจ้งเลยหนิ ว่าคุณจะทำอะไรกับผม!!” สเลนตะโกนใส่หน้าอินาโฮะเสียงดัง แก้มที่ขึ้นสีระเรื่อแดงมามากพอแล้วนั้น กลับแดงเพิ่มขึ้นด้วยความขวยเขิลอีกระลอก

“ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่นอนเฉยๆ” อินาโฮะบอกกล่าวเพื่อไขข้อข้องใจให้กระจ่าง แต่สีหน้าของเขากลับเฉยชาจนไม่รู้เลยว่าจะทำจริงอย่างที่พูดหรือเปล่า? อินาโฮะมองเสื้อผ้าเปียกๆของอีกฝ่ายก่อนจะดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“จะ..เจ็บครับ” สเลนร้องเสียงเบาเมื่ออินาโฮะกอดอีกฝ่ายแน่นเกินไป ทำให้อินาโฮะคลายอ้อมกอดออก

“ไปอาบน้ำก่อน ผมจะเอาอาหารมาให้”พูดจบแล้วอินาโฮะก็จูงมือของสเลนไปยังห้องน้ำส่วนตัวที่อยู่ภายในห้องพักก่อนจะผลักอีกฝ่ายเข้าไปในนั้น

“ของมีพร้อมแล้วในนั้น ห้ามออกมาจนกว่าผมจะเรียก” เป็นคำสั่งสั้นๆที่ได้ใจความ สเลนพยักหน้าแต่ก็ยังสงสัยอยู่

“เออทำไมต้อง..”

“ห้องนี้เดิมทีไม่ใช่ของผม เกิดใครเดินเข้ามาเห็นนายเข้าจะตกใจแล้วเอาปืนยิงนายได้” อินาโฮะบอกก่อนที่สเลนจะได้ยินเสียงของประตูปิดตัวลง

ผู้คนบนเรือยังไม่มีใครรับรู้ถึงการมีตัวตนของเขา เพราะอินาโฮะขี่เรือออกไปเก็บเขามาจากชายฝั่งตอนที่ไม่มีใครเห็น แถมเขายังไม่ยอมอธิบายเหตุผลเลยว่าทำไมต้องไปช่วยเขาด้วย? ดังนั้นคำสั่งที่ว่าให้เขาอยู่แต่ในห้องน้ำแคบๆจึงดูมีเหตุมีผลขึ้นมา เกิดใครบนเรือเจอเขาที่เป้นคนแปลกหน้าล่ะก็ ได้ตายหยังเขียดแน่

หลังจากที่สเลนอาบน้ำเสร็จ ก็ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที เขาจัดการนุ่งผ้าเช็ดตัวไว้เพียงแค่ช่วงล่างเท่านั้น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ไม่ได้หยิบเสื้อผ้าทีใช้เปลี่ยนเข้ามาในห้องน้ำด้วย

“ช้ามาก”สเลนบ่นอุบอิบ เพราะเขายืนรอ นั่งรอ กลิ้งรอ ตีลังการอ มารวมกว่า 30 นาทีแล้ว แต่ก็ไม่มีวีแว่วว่าอีกฝ่ายจะเรียกขานชื่อของเขาเลย

จนกระทั้งเขาหมดความอดทนเลยค่อยๆแง้มบานประตูเพื่อดูสถานการณ์

“อินาโฮะซัง  ไม่เป็นอะไรแน่นะคะ” เสียงของหญิงสาว คนหนึ่งที่สเลนจำได้เป็นอย่างดีเลยว่าเธอคือใคร? องค์หญิงอัสเซลัม!!!

“ครับ แค่ไม่สบายนิดหน่อยเลยเอาข้าวมากินในห้อง”อินาโฮะตอบแบบไม่มีอารมณ์

“ยังไงก็ให้แพทย์ตรวจดูหน่อยเถอะค่ะ คุณช่วยชีวิตฉันมาเยอะมากแล้ว เกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมา ฉันคงจะเสียใจมากๆแน่” องค์หญิงเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง อินาโฮะมององค์หญิงอย่างเฉยชา

“ผมไม่ได้ต่อสู้เพื่อคุณเซลัมหรอกครับอย่าเอาชีวิตของคุณมายึดติดกับผม คนที่เป็นทหาร ก็ต้องมีป่วยบ้างเป็นธรรมดา”

อินาโฮะบอกกับองค์หญิงก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

“ขอตัวนะครับ”แล้วเขาก็ปิดประตูเบาๆลงต่อหน้าองค์หญิง พลางล๊อคกลอนไว้อย่างหนาแน่น

“คุณนี่ดีชะมัดเลย เจ้าสีส้ม” สเลนที่แอบฟังบทสนทนาเมื่อครู่เดินออกมาจากห้องน้ำพลางเอ่ยอบ่างน้อยใจ

“ตอนองค์หญิงอยู่ที่ดาวอังคารไม่เคยเป็นห่วงผมเท่านี้มาก่อนเลยนะเนี่ย” อินาโฮะเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ระบายยิ้มเล็กน้อย

“ก็นายมันจืดชืด”

“นั้นมันคุณต่างหากครับ”สเลนแย้ง อินาโฮะมองเรือนร่างของคนสูงกว่า ผิวสีขาวเรียบเนียนอมชมพูนวลสวย หมอนี่ไม่เหมาะจะเป็นผู้ชายเลยจริงๆ อินาโฮะคิด

“มองอะไรครับ?”สเลนเห็นอีกฝ่ายจ้องมองเขาตาไม่กระพริบเลยถามออกไปตามความอยากรู้อยากเห็น

“เปล่า รีบกินซะ”อินาโฮะบอกพลางงวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะแถวๆนั้น
ก่อนจะเดินสวนสเลนเข้าไปในห้องน้ำ สเลนที่ไม่คิดอะไรมาก นอกจากเรื่องปาดท้องของตนก็จัดการฟาดอาหารที่อินาโฮะเอามาให้อย่างรวดเร็ว

ทางด้านอินาโฮะ

เขาใช้มือปาดเลือดที่ไหลออกมาทางโพรงจมูกอย่างลวกๆ

ทำไมน่ารักขนาดนี้???

ความคิดเหล่านี้แทรกซึมเข้ามาในสมองของเขา พอจ้องมองเรือนร่างที่ไม่ได้สวมใส่อาภรณ์สิ่งใดนอกจากผ้าขนหนูสีขาวสะอาด ทำให้เรือนร่างนั้นน่าลิ้มลองมากขึ้นไปทุกที แถมยังสามารถทำให้เลือกกำเดาของเขาไหลออกมาได้

เจ้าค้างคาวนั่นจะมีอิทธิพลต่อการสูบฉีดเลือดของเขามากเกินไปแล้ว

“อินาโฮะซัง ไข่ม้วนอร่อยมากเลย”หลังจากที่อินาโฮะออกมาจากห้องน้ำ ก็มีใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มของ      สเลนโผล่พรวดออกมาให้เห็นทันตา

“ก็ผมทำเอง เพื่อนายโดยเฉพาะ” อินาโฮะตอบเรียบๆ ก่อนจะมองอีกฝ่ายที่ใส่เสื้อผ้าของเขา แล้วอินาโฮะก็พาตัวเองเข้าไปอาบน้ำต่อ

หลังจากที่ทั้งคู่อาบน้ำเสร็จแล้ว สเลนก็ง่วงเต็มแก่ เพราะช่วง 2 วันที่ผ่านมานั้นเขาแทบไม่ได้นอนเลยแม้แต่นิด ทำให้รู้สึกเพลียกว่าบุคคลอีกคนที่อยู่ในห้องนั้นด้วย

“จะนอนแล้วนะครับ” สเลนเอ่ยเสียงดังพอประมาณเพื่อบอกอีกคนที่นั่งเลื่อน ถู สไลด์ หน้าจอเครื่องมือสื่อสารไปมา สเลนเห็นอีกฝ่ายไม่สนใจตนเองก็เลยพูดอีกรอบ

“เจ้าสีส้มจะนอนแล้วนะ” สเลนทำหน้าบูดก่อนจะคลานขึ้นเตียงแล้วไปนั่งอยู่บนเตียง

“นอนไปก่อน” อีกฝ่ายที่ยังไม่ละสายตาจากหน้าจอเอ่ยบอกเขา สเลนเมื่อได้ยินแบบนั้นก็หลับตาก่อนจะเข้าสู่ห้วงของนิทรา แต่พอหลับไปได้ไม่นาน เขาก้สัมผัสได้ว่ามีแขนของใครบางคนโอบเอวเขาเอาไว้

“ปล่อยเลยนะครับ อินาโฮะ ผมอึดอัด” สเลนบอกกับอีกฝ่ายอย่างไม่ดูรำคาญแต่อย่างใด เขามองเห็นแขนที่โอบเขาเอาไว้อย่างลางๆ เพราะเปิดแค่ไฟบนหัวนอนที่ส่องแสงประกายส้มๆเท่านั้น

“ก็แค่กอด” อินาโฮะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเฉยชา

“แต่ผมร้อน” สเลนพยายามหาข้อโต้แย้งอีกฝ่าย

“ผมเปิดแอร์ 20 องศา ร้อนหรอ?”

อันที่จริงแล้ว สเลนหนาวมากแต่ภายในกายของเขากลับร้อนรุ่มคล้ายกับจะแผดเผาและเหมือนมีความต้องการอะไรบางอย่างที่เขาอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

“กรุณาเอาออกไปด้วยครับ เดี๋ยวผมจะทนไม่ไหว” สเลนบอกไปอย่างซื่อตรงตามความรู้สึก  ขืนอีกฝ่ายกอดเขานานกว่านี้ มีหวังเขาได้สติแตกแน่ๆ

“ก็รอเวลานั้นแหละ”อินาโฮะเอ่ยเบาๆก่อนจะเอาลิ้นเลียคลอที่ใบหูเพื่อกระตุ้นอารมณ์อีกฝ่าย ก่อนจะจับให้ใบหน้าอของอีกฝ่ายหันมาหาตนเองแล้วดึงเข้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างรวดเร็ว เสร้จแล้วก็ค่อยๆใช้ลิ้นดันเข้าไปในช่องปากเพื่อกวาดเอาความหอมหวานทุกหยดที่เป็นของสเลน โทรยาร์ด

“อ่ะ...อ่ะ!!” มือที่ทุบรัวบริเวณอกบ่งบอกเลยว่าอีกฝ่ายกำลังเกร็งและใกล้ขาดหายอากาศหายใจ

“อย่าเกร็ง” อินาโฮะถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงดุๆ

“ไหนบอกไม่ทำอะไรไง?” สเลนที่หน้าแดงเถือกเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว

“นายนี่หลอกง่ายชะมัด ใครมันจะไม่ทำอะไรกับคนที่ตัวเองชอบบ้าง" อินาโฮะกระตุกยิ้มที่มุมปาก 

"ยิ่งมานอนใกล้กันขนาดนี้ ยิ่งอยากทำ!!” อินาโฮะโขกหัวสเลนเบาๆ ทำให้สเลนหน้าแดงเข้าไปใหญ่ แต่กลับไม่ได้โกรธอินาโฮะแต่อย่างใด

“คืนนี้นายเป็นของผมแล้วนะ เจ้าค้างคาว”

สิ้นสุดการสนทนาทั้งคู่ก็เริ่มบรรเลงเพลงรักอย่างหนักหน่วงและยาวนานเกือบตลอดทั้งคืน แต่แล้วพวกเขาก็ได้นอนตอน ตี 1 กว่าๆ

 

 

และแล้วรุ่งอรุณที่แสนอ่อนโยนที่ทอไปด้วยแสงอาทิตย์ก็กลับมาเยือนอีกครั้ง

“คุณมันเจ้าเล่ห์ ไคซูกะ อินาโฮะ!!”สเลนเอ่ยอย่างงอนๆ เมื่อพวกเขาได้ตื่นขึ้นมารับแสงแดดในเช้าวันใหม่ ที่ร่างของสเลนเต็มไปด้วยรอยแดงๆจากการถูกกัดเต็มไปหมด

“ผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว แต่ผมเป็นพระเอกนะ”(อ้างถึงในเรื่องแปป 555) อินาโฮะจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะจ้องมองหน้าของสเลน “ผมจะออกไปหากัปตันก่อน อย่าออกไปไหนล่ะ”

“คุณไม่เหมาะกับพระเอกเลยสักนิด ผมออกจะเหมาะมากกว่าอีก ถ้าบอกว่าคุณเป็นตัวโกงนะ ผมจะเชื่อเลยล่ะ” สเลนดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดบังเรือนร่าง ก่อนจะเอ่ยออกความคิดเห็น

“ผมไม่มีวันให้นายเป็นพระเอกหรอก” อินาโฮะบอกก่อนจะเดินเข้ามาหาสเลน แล้วจัดการบรรจงจูบลงไปบนริมฝีปากอย่างอ่อนโยน

“ทำไม คุณหวงองค์หญิงที่ได้คู่กับพระเอกอย่างผมหรอ? ฮ่าๆ” สเลนพูดอย่างขำๆหลังจากที่ริมฝีปากของพวกเขาแยกห่างออกจากกัน

“เปล่า ผมหวงนายต่างหาก สเลน โทรยาร์ด ”

 

ที่มาของส้มค่ะ....เผื่อจะงงกันว่า ทำไมไรเตอร์ถึงเปรียบอินาโฮะเหมือนส้ม (ผลไม้อ่านะ ^^ )

คู่นี้แกล้งกันน่าร๊ากกกกกกกกกกกก จริงๆๆๆ >ww<  รักทั้งสองคนเลยยย 555555555+





ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ^^