A Hacker's Code ถอดรหัสลับจับหัวใจยัยตัวดื้อ

โปสเตอร์สุดเก๋โดยน้องหมวย Muayzii >_< รักที่สุดเลยคนเนี้ย!

 

A HACKER'S CODE [Jamsai Publishing]

Kai & Cello

12.43 A.M.

“พอได้แล้วน่า"

“...”

“เชลโล ฉันบอกให้พอได้แล้ว"

“Leave me alone!” ฉันหันไปผลักไคออกห่างรอบที่...เท่าไหร่ไม่รู้หลังจากเขาพยายามจะแย่งแก้วเหล้าไปจากมือฉันเป็นรอบที่...เท่าไหร่แล้วไม่รู้อีกเหมือนกัน ในหัวมันเบลอและหนักอึ้งจนคิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง "กลับไปก่อนก็ได้! หมดเมื่อไหร่ฉันจะกลับเอง"

“Are you xing insane?” สุดท้ายไคก็สบถออกมาเป็นภาษาอังกฤษก่อนจะกระชากแก้วเหล้าไปจากมือฉันจนได้ บ้าชะมัด ฉันพยายามจะแย่งมันคืนมา จนกระทั่งมือทั้งสองถูกไครวบไปยึดไว้ด้วยมือข้างเดียวของเขา มือใหญ่ๆ ที่เย็นเยียบและร้อนจัดไปในเวลาเดียวกันอย่างน่าพิศวง "เธอดื่มเหล้าไม่เป็น! ลืมไปแล้วเหรอไงเชลโล!”

“ลืม? ไม่ลืมหรอก ไม่ลืมมม และฉันก็เมาแล้วด้วย" ฉันพูดพลางยิ้มหวานก่อนจะสั่นหัว "ไม่สิ ไม่เมา ยังไม่เมาเลย! มันเจ็บ! เจ็บตรงนี้นายเข้าใจรึเปล่า!” ฉันถามพร้อมกับดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขาแล้วทุบหน้าอกตัวเองแรงๆ "เจ็บเหมือนมีอะไรบีบอยู่...แต่ฉันเอามันออกไปไม่ได้...”

“...เหล้าก็เอามันออกให้เธอไม่ได้เหมือนกัน" ไคพึมพำเสียงเบาพลางมองหน้าฉันที่กำลังร้องไห้เป็นยัยบ้าอยู่ตรงหน้าเขา "เธอเมามากแล้วล่ะ กลับกันได้แล้ว"

“ไม่!!! ไม่เอา! ไม่กลับ! ฉันยังไม่ได้เจอควอเตอร์เลยนะ!”

“เขาไม่ได้อยู่ที่นี่"

“อยู่สิ! เขาอยู่!! ผู้หญิงคนนั้นก็บอกเองว่าควอเตอร์เคยมาที่นี่! บางทีเขาอาจจะยังอยู่ที่นี่ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกำลังรอฉันอยู่ รอ...”

“เขาไม่ได้รอเธออยู่!!! เข้าใจรึเปล่าว่าเขาไปแล้ว!” ไคตะคอกใส่หน้าฉันพร้อมกับจับไหล่ฉันเขย่า ฉันมองตาเขาด้วยความตกใจกับอารมณ์โกรธที่ไม่เคยพบเห็นจากคนตรงหน้ามาก่อน นัยน์ตาสีดำคู่นั้นที่มองมามีความโกรธแฝงอยู่...รวมกับความรู้สึกอีกอย่างที่ฉันนึกไม่ออกว่าคืออะไร มันคืออะไรกันนะ... “ทีนี้เลิกโง่สักทีแล้วก็กลับโรงแรมได้แล้ว!”

“โง่...จริงด้วย ฉันมันโง่...โง่มากๆ เลย...” ฉันพึมพำเสียงเบาซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนบ้า รู้สึกอ่อนแอไม่ต่างอะไรกับแก้วที่กำลังจะแตกแค่ลมพัดเพียงวูบเดียว "โง่...ชอบไล่ตามผู้ชายที่ไม่ได้สนใจไยดีอะไรฉัน"

“...”

“โง่ที่ฉันรักเขามากไป ถึงได้ดันทุรังไม่ยอมแพ้สักทีแบบนี้...”

“เลิกพูดซะ ฉันจะพาเธอกลับโรงแรม"

“เหมือนตอนนั้นเลย เหมือนมากเลยนะไค" ฉันเอื้อมมือไปดึงมือเขาไว้ตอนที่เขาพยายามจะพาฉันเดินไปทางอื่น ไคหยุดชะงักตอนที่ฉันเลื่อนมือขึ้นไปสัมผัสใบหน้าของเขาแล้วดึงให้เขาหันกลับมาสบตาฉัน อืม...ดวงตาคู่นี้แหละที่ทำให้ฉันหลงรัก แล้วก็ทำให้ฉันเจ็บปวดมาก... “ใครๆ ก็พูดว่าฉันโง่ บอกว่าฉันมันไม่เจียมตัว เพราะว่าฉันรักนาย...เพราะว่าฉันไล่ตามนายเหมือนผู้หญิงโง่เง่าที่หลงใหลคลั่งไคล้ผู้ชายที่ไม่เคยแคร์ฉันเลย"

“...ว่าไงนะ"

“ตอนนั้นนายก็เป็นฝ่ายเดินไปข้างหน้าคนเดียว มีแต่ฉันที่คอยวิ่งตามต้อยๆ เหมือนเด็กน้อยวิ่งหาขนม...ทั้งที่ฉันเห็นอยู่กับตาว่านายรำคาญ เพราะฉันมันน่ารำคาญ...แต่ฉันก็ยังตามตื๊อนายไม่เลิก...”

“เชลโล เธอพูดไม่รู้เรื่องแล้ว หุบปากซะ"

“ฉันพูดมาก เอาแต่พูดอยู่คนเดียว คงทำให้นายรำคาญมากสินะ...ตอนที่เราคบกัน นายถึงไม่ค่อยพูดอะไรเลย ฉันกลัวนะ...กลัวว่านายจะเบื่อ ไม่อยากให้นายรำคาญ...แต่ก็ทำให้นายรำคาญทุกวันอยู่ดี ขอโทษด้วยนะ"

“เชลโล"

“แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไง เพราะว่าฉันรักนายจนจะบ้า...ไม่เคยรู้เลยใช่มั้ยไคว่าฉันรักนายมากขนาดไหน" ฉันยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองก่อนจะหัวเราะทั้งน้ำตา รู้สึกโง่จนแทบอยากเอาขวดเหล้าฟาดหน้าตัวเองสักที ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงพูดอะไรอย่างนี้ออกมาจนหมดเปลือกขนาดนี้...คงเพราะว่าฉันเมาล่ะมั้ง ฉันเมาแล้วใช่มั้ยนะ "ทั้งที่นายไม่เคยพูดเลยสักคำว่ารัก ไม่สิ...ทั้งที่นายไม่ได้รักฉันเลยสักนิด แต่นายก็ยังทนให้ฉันเอาแต่ใจแล้วก็ตามตื๊ออยู่ได้ตั้งนาน...”

“...”

“แต่ถึงจะมีแต่ฉันที่บ้าไปเองคนเดียว...ตอนที่อยู่ด้วยกันฉันก็มีความสุขมากนะ...ถึงนายจะไม่เคยยิ้มให้ แค่นายอยู่ใกล้ๆ ฉันก็ดีใจมากแล้ว...”

“...”

“เพราะว่ามือนายอบอุ่นมาก...เพราะทุกครั้งที่รู้สึกว่าไม่เหลือใคร ทุกครั้งที่กลับมาบ้านแล้วไม่เจอใคร...ฉันชอบโทรไปหานายบ่อยๆ เพราะมีแต่นายเท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...”

“...”

“แค่ไม่กี่นาทีก็ยังดี ฉันแค่อยากได้ยินเสียงนายมากๆ แต่นายก็อุตส่าห์นั่งคุยด้วยเป็นชั่วโมง แถมบางทีก็ยังออกจากบ้านตอนกลางดึกมาหาฉันอีก...ขอโทษจริงๆ นะที่ฉันรบกวนเวลานาย แต่ฉันแค่...แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว แค่อยากอยู่กับนาย อยากมีนายอยู่ข้างๆ”

“...”

“แล้วสุดท้ายฉันก็ทำมันพัง ฉันชอบทำทุกอย่างพังด้วยตัวเองอยู่เรื่อยเลย ฉันบอกเลิกนาย...เรียกร้องความสนใจอย่างโง่ๆ เพราะฉันมันโลภมากเอง รู้ทั้งรู้ว่านายไม่ได้รัก ก็ยังตื๊ออยากให้นายบอกว่ารักฉันอยู่ดี จนสุดท้ายก็เลยประชดโง่ๆ แบบนั้นแล้ว...แล้วสุดท้ายคนที่เสียใจที่สุดก็คือฉันเอง"

“...”

“ฉันโง่มากเลยใช่มั้ย ที่บอกเลิกทั้งๆ ที่รักนายมากขนาดนั้น...” ฉันพยายามจะปาดน้ำตาออกเพื่อจะได้มองหน้าไคให้ชัดขึ้นกว่าเดิม รู้สึกมีบางอย่างทิ่มแทงหัวใจอยู่ตลอดเวลางั้นแหละ ฉันมองเห็นอย่างเลือนรางว่าไคยังคงมองหน้าฉันอยู่...ด้วยสายตาคมปลาบและนิ่งเฉยของเขา "เพราะ...เพราะงั้นครั้งนี้ฉันถึงไม่อยากทำมันพังอีก ถ้าเป็นไปได้...ฉันก็อยากจะพยายามให้ถึงที่สุดก่อน...”

“...”

“เพราะฉันไม่อยากเสียคนที่ฉันรักไปอีกแล้ว ไม่...ไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว...”

ไคยังคงเงียบตอนที่ฉันก้มหน้าลงร้องไห้เป็นคนโง่อยู่ตรงหน้าเขา เสียงเพลงยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่ตอนนี้มันเหมือนอยู่ไกลออกไป เหมือนว่าเรานั่งอยู่ในห้องเล็กๆ กันแค่สองคนไม่มีคนอื่น...และความกดดันที่มองไม่เห็นก็กำลังจะทำให้ฉันหายใจไม่ออกตายอยู่ตรงนี้อยู่แล้ว ฉันกัดปากตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกสติกลับมา แต่ดูเหมือนมันจะแตกกระจายไปไกลเกินกว่าจะรวมมันกลับมาที่เดิมแล้ว...

และในตอนที่ฉันรู้สึกได้ถึงรสเลือดในริมฝีปากของตัวเองจากการกัดแรงเกินไป...ในที่สุดไคก็เลื่อนมือมาสัมผัสใบหน้าฉันอย่างเบามือ ปลายนิ้วเรียวสวยของเขาเช็ดน้ำตาออกให้ฉันโดยที่เขายังไม่พูดอะไร ฉันนั่งนิ่งปล่อยให้เขาทำอย่างนั้น...ปล่อยให้ความรู้สึกเหมือนมีลมพัดผ่านในหัวใจทำให้หัวใจฉันเต้นช้าลงเรื่อยๆ จนกระทั่งมือของเขาเปลี่ยนมาเป็นประคองใบหน้าฉันไว้อย่างอ่อนโยนแทน

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าไค...แล้วก็พบว่านัยน์ตาคู่สวยของเขากำลังจ้องมาที่ฉัน แววตานั้นคล้ายกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง มันคงจะเป็นเรื่องสำคัญมากสินะถึงได้อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกอย่างนั้น...ฉันมองหน้าเขาอย่างตั้งใจเพื่อรอคอย...รอคอยให้เขาพูดมันออกมา และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ปล่อยให้เวลาผ่านไปเนิ่นนานถึงได้พูดออกมาในที่สุด

“ยัยโง่...” ริมฝีปากบางสวยของเขาพึมพำเสียงค่อย "ใครใช้ให้เธอพูดอะไรโง่เง่าแบบนั้นออกมา"

“ฉันขอ...”

“ใครบอกเธอ...ว่าฉันไม่ได้รักเธอ" คำถามของไคที่ขัดขึ้นทำให้ทุกคำพูดของฉันหายวับไปกับอากาศทันที ฉันเบิกตากว้างมองหน้าไคด้วยความตกใจตอนที่เขาถามมาอีกคำถามหนึ่ง "ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันไม่ได้รักเธอ"

“...ก็...ก็นาย...”

“เธอมันโง่จริงๆ อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ" ไคไม่รอให้ฉันพูดให้จบประโยค เขาพึมพำซ้ำไปซ้ำมาว่าฉันโง่...มือทั้งสองข้างยังคงยึดครองใบหน้าฉันไว้ นัยน์ตาคู่สวยของเขาสั่นไหวผิดจากทุกทีตอนที่มองลึกลงมาในตาฉัน "ทั้งโง่ทั้งงี่เง่า...”

“...”

“Just like me...”

“ไค...”

“ลืมมันให้หมดตอนที่เธอตื่นมาพรุ่งนี้เช้า โอเคนะ"

“ไค...”

“ฉัน...” เขาพูดขึ้นแล้วก็หยุด สายตาที่มองมาไม่เยือกเย็นเหมือนเคย...ราวกับมีไฟเผาอยู่ในนั้น ไคเป็นคนไม่ชอบพูด แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกอยู่ก็คือสายตาของเขา สายตาของเขามักจะบอกทุกอย่างถึงแม้จะเปลี่ยนไปแค่เศษเสี้ยวเดียวฉันก็มองออก และตอนนี้เขาก็...

ความคิดของฉันหยุดลงตอนที่ไคกระซิบบางอย่างเสียงแผ่วเบาข้างๆ หูฉัน คำพูดของเขาถูกเสียงเพลงกลบไปจนหมด ฉันพยายามจะถามเขาว่าเขาพูดอะไร แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ริมฝีปากของฉันก็ถูกเขายึดครองไว้เสียก่อน สัมผัสไม่คาดฝันทำให้ฉันตกใจจนเหมือนหัวใจหยุดเต้น หลังจากหยุดนิ่งปล่อยให้ริมฝีปากของไคทำตามใจอยู่ครู่หนึ่งฉันก็รู้สึกตัว...ก่อนที่เชือกในหัวจะถูกตัดขาดผึงในวินาทีที่เขากดริมฝีปากลงมาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม

เพียงแค่นั้นทุกอย่างก็ดับวูบลงกะทันหันราวกับไฟดับ...

ฉันรู้สึกว่าทั้งร่างไม่มีแรงขึ้นมาเสียเฉยๆ ในหัวก็ขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก และคนที่พยุงร่างฉันให้ลุกขึ้นยืนก็คือไค แล้วหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกต่อไปเพราะแอลกอฮอล์ในหัวมันตีกันมั่วไปหมด

สิ่งสุดท้ายที่นึกถึงก่อนที่ฉันจะเผลอหลับไป...ก็คือสัมผัสอ่อนนุ่มที่ริมฝีปากเท่านั้น...

สวัสดีค่า! กลับมาพบกันอีกแล้วในเรื่องใหม่ >_< A Hacker's Code นี้อยู่ในโปรเจก นักสืบของแจ่มใสเลิฟซีรี่ส์ที่จะเปิดตัวในวันที่ 21 ตุลาคม ภายในงานมหกรรมหนังสือแห่งชาตินะคะ ณ ห้อง Meeting Room 1 เวลาบ่ายสามโมงถึงหกโมงเย็นค่ะ ใครว่างก็แวะไปแจมกันได้น้า ของรางวัลเพียบ! >_<

เรื่องนี้ตั้งใจเขียนมาก พระเอกเป็นแฮกเกอร์ตามชื่อเรื่องค่ะ เขียนยากมากเพราะไม่ได้เก่งคอมอะไรขนาดนั้น หาข้อมูลหัวฟูเลยค่ะ ส่วนพลอตเรื่องก็ตีลังกาคิดหลายตลบมาก วางแผนซ้อนแผนซ้อนแผนแล้วก็ซ้อนแผนอีกทีจนคนเขียนก็งงเองค่ะ (เอ๊ะ?) อยากให้นักอ่านได้เจอกับอะไรที่แปลกใหม่และซับซ้อนซ่อนเงื่อนเดายากยิ่งกว่าเดิม ท้าทายขึ้นอีกระดับ >_< ค่อนข้างมั่นใจว่าคงเดาไม่ออกกันแน่ๆ หรือต่อให้เดาถูกก็ถูกไม่หมดค่ะ ^^ กุ๊กกิ๊กน่ารักเบาๆ สืบสวนหนักนิดๆ ซับซ้อนเอามากๆ แต่รับรองว่าอ่านได้แน่นอนจ้า ^O^ เป็นเล่มเดี่ยวไม่มีภาคต่อและไม่ได้ต่อจากเล่มไหนทั้งสิ้นเลย หวังว่าจะชอบกันน้า!

ปล.เรื่องนี้ไม่ตลก ไม่เฮฮา ไม่หวานแหวว ไม่แบ๊ว และพลอตอาจจะเข้าใจยากนิดนึงต้องใช้เวลาและสมาธิและความเข้าใจ ถ้าไม่ชอบคิดอะไรเยอะๆ ก็ข้ามเรื่องนี้ไปก็ได้นะคะ ไม่ขอรับฟังคอมเม้นประเภท งง หรือเข้าใจยาก หรือแพง หรือหนาไป หรือหนักไป ดราม่าไป อะไรทั้งสิ้นนะคะ เพราะถือว่าเตือนแล้ว ขอบคุณที่ให้เกียรติกันค่ะ ^^

ขอบคุณธีมสวยๆ จาก

G Minor!

Music Playlist at MixPod.com