[fic KHR]The Dark SecreT[10069](Yaoi)

ตอนที่ 2 : ปฐมบท

ตรอกซอยคับแคบยามค่ำคืนมืดมิด กลิ่นอับชื้นของถนนแห่งม่านหมอกของเขตอุตสาหกรรมของกรุงลอนดอน

ทุกอย่างดูเหมือนจะเงียบสงบ ประชาชนชาวเมืองพากันหลับใหล หากแต่ว่า ในความมืดนั้นยอมมีอันตรายแอบแฝงอยู่ร่ำไป

“แค่กๆ” เสียงไอของร่างบางในเสื้อเชิ้ตขาดๆสีขาวหม่นจนแทบเป็นสีเทาดำ เรือนผมสีน้ำเงินยาวสยายกับพื้นปูนชื้นแชะ  
พร้อมโลหิตสีแดงชานสาดกระเซ็นไปตามผนังตึกร้าง และเจิงนองบนพื้น

“หมดแรงแล้วสินะครับ” เสียงทุ้มเรียบดูอบอุ่นดังขึ้น ใบหน้าสวยที่เปรอะเปื้อนเลือดฝืนเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้าแม้จะไร้เรี่ยวแรงก็ตามที  

ร่างสูงเรือนผมขาวบริสุทธิ์ ในชุดสูทสีขาวสะอาด ใบหน้าคมคายหล่อเหลา  ฉีกยิ้มกว้างอย่างไมตรี

ราวกับเทวดามาโปรด

หากไม่ติดที่ปืนกระบอกสีเงินนั้นละก็นะ....

ดวงตาสองสีจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาขบขัน ก่อนจะคลี่ยิ้มลึกลับมีเสน่ห์ชวนลุ่มหลง

“คึหึหึหึ  จะว่าอย่างงั้นก็ได้ครับ”  หนุ่มผมขาวยิ้มกว้างจนเห็นฟัน ดวงตาสีฟ้าใสกวาดมองหนุ่มร่างบาง

ในสภาพเสื้อขาดวิน เผยเนื้อขาวเนียนซีดชวนสัมผัสตามรอยขาดถากๆ  และผิวกายขาวเปื้อนเลือดสีแดงสดไปทั่ว

หนุ่มผมขาวชี้ไม่เป็นทรงเดินเข้าหาเรือนผมสีน้ำเงินอย่างเฉื่อยช้า  แสงจันทราอันน้อยนิดเล็ดลอดม่านหมอกและเมฆาส่องสีนวลขาวมายังร่างสูง

เหมือน.....เทพยดา...

กระบอกปืนสีเงินวาววับ จ่อยังหัวร่างที่นอนแน่นิ่ง  ดวงตาสองสีสบตาคมสีฟ้า

“ลังเลอะไรอยู่ละครับ ”  ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น แสยะเห็นเขี้ยวสีขาวคมกริบเปื้อนเลือด

ดวงตาต่างสีหลับลงรอรับความตายที่ชายหนุ่มเบื้องหน้าหยิบยื่นให้

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!

ร่างบอบบางลืมตาอย่างช้าๆ  ควันสีขาวคลุ้งจากยิงกระสุนปืนไม่ได้ฝังในหัวเขา แต่กลับเป็นพื้นปูนข้างๆที่ถูกเจาะจนเป็นรูแทน  หนุ่มผมสีน้ำเงินเงยหน้ามองเรือนผมขาวตรงหน้า  ดวงตาสีน้ำแข็งสบตาสองสีอย่างขบขัน ก่อนจะลงมานั่งคุกเข่าตรงหน้าร่างบางราวอิสตรี 

“ผมเปลี่ยนใจไม่ฆ่าคุณดีกว่า..” นัยน์ตาสวยจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร มือหนาก็นั้นกลับเชยคางเขาแล้วเข้าประกบจูบเนิ่นนาน จนเขาหายใจแทบไม่ออก

ร่างเพรียวออกแรงอันน้อยนิดดิ้นผลักไสคนตรงหน้า แต่ก็มิอาจทำอะไรได้นอกจากปล่อยให้หนุ่มผมขาวลิ้มรสความหวานจากแวมไพม์หนุ่มตรงหน้า 

ริมฝีปากหนาได้รูปถอดถอนจากปากเรียวอมชมพู คนถูกจูบชักสีหน้าแดงเรื่ออย่างอับอาย ตามด้วยสายตาขุ่นเคือง

แกร๊ก!!!!!!!

กระบอกปืนสีเงินจ่อแนบเข้ากับตาสีแดงสวยข้างขวา พร้อมรอยยิ้มของผู้มีชัย

“เล็บของแวมไพร์นี้ ก็อันตรายไม่แพ้เขี้ยวจริงเลยนะ” มือเรียวที่เตรียมจอเข้าคอห้อยอีกฝ่ายหยุดชะงักลง เล็บสีดำแหลมคม แม้ไม่ยาวมากแต่หากมองดูความบางของมัน จะพบว่าคมกริบพอที่จะตวัดให้หัวคนตรงหน้าขาดได้ในคราเดียว

นัยน์ตาสีฟ้าสบตาสีน้ำเงินแซฟไฟน์ข้างเดียวที่เบิกกว้างอย่างตกใจ –แววตานั้น-

เรือนผมน้ำเงินกลืนน้ำลายลงคอแบบไม่รู้ตัว ดวงตาสีฟ้าที่ดูสนุกสนานดูดุดันและเย็นชาจนแวมไพร์อย่างเขาที่มีชีวิตมายาวนานนับ 100 ปีขนลุกไปตามๆกัน

มือบางเริ่มสั่นระริกและค่อยลดมือลงอย่างพ่ายแพ้  หนุ่มผมขาวกลับมายิ้มอารมณ์ดีอีกครั้งก่อนจะลดปืนลง

“เธอชื่ออะไร” เสียงทุ้มนุ่มถาม 

ร่างบางไม่อยากจะตอบหรือสนทนากับคนตรงหน้าด้วยซ้ำ  แต่พอสบสายตาสีฟ้าใสที่จ้องมองนั้น เขาก็ถูกความกลัวเข้าครอบงำ “โรคุโด  มุคุโร่...”

“มุคุโร่?”  ร่างสูงพูดทวนคำอีกฝ่าย พร้อมหัวเราะร่าเริง “ ฮ่าๆ เป็นชื่อที่เข้ากับเธอจังนะ”

ชายผมขาวเก็บปืนก่อนจะถอดเสื้อคลุมสีขาวของตนมาคลุมให้อีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม

 “ฉันชื่อเบียคุรัน...จากนี้ไปเธอมาเป็นของฉันนะมุคุโร่คุง..” ยังไม่ได้พูดตอบตกลงหรือปฏิเสธ เบียคุรันก็ถือโอกาสช้อนอุ้มร่างบางขึ้นจากพื้นในท่าอุ้มเจ้าสาว และเดินไปยังจุดหมายที่ร่างบางเองก็มิอาจรู้ได้

พร้อมกับสายฝนที่จู่ๆก็ตกกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง

TBC