หิมะที่ร่วงโรยในฤดูเหมันต์ อากาศที่หนาวเย็นชวนสั่นสะท้านและม่านหมอกที่มักซ่อนเร้นออกมาปรากฏกายความงาม ให้แก่ผู้คนที่ผ่านไปมา
อากาศที่หนาวเย็น จนไปถึงขั้วหัวใจ
หากมีเพียงเสื้อกันหนาวซักผืนก็คงดี...
นั้นคือห้วงคำนึงของบุรุษเรือนผมสีน้ำเงินเข้มยาวสลวยที่รวบไว้ถึงกลางหลัง ในชุดเสื้อเชื้ตสีขาวบางและกางเกงเข้ารูปสีดำนั่งสั่นบนพื้นอยู่ในตรอกซอยเล็ก
ดวงตาสองสีมองหิมะสีขาวสวยที่หลายคนคิดว่ามันงาม แต่เขากลับรังเกียจ
สีแห่งความบริสุทธิ์ตรงข้ามกับเขาทุกอย่าง…
ใบหน้าหวานละจากหิมะไปมองคู่ชายหญิงที่เดินกอบกุมมือกัน ในชุดเสื้อกันหนาวขนสัตว์ดูมิดชิด ของขวัญวันปีใหม่ และรอยยิ้มอบอุ่นกับดวงตาที่มีแต่ความรักให้กัน
เขาเกลียดความรัก...
มุคุโร่ชันเข่าขึ้นมาก่อนจะกอดตัวเอง ดวงหน้าสวยก้มลงซุกกับเข่าให้ความอบอุ่นกับตนเองพร้อมๆกับปิดบังดวงตาที่แสนเศร้า
ความรัก...ทำให้เขาต้องโดดเดี่ยว..
เพียงเพราะเขาไม่เคย มีความรักเลย...
ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่เวลาผ่านเลยไปตั้งแต่เขานั่งอยู่ตรงนี้
เพราะเขาทนไม่ได้ที่จะต้องยืนอยู่ในงานปาร์ตี้ของวองโกเล่มาเฟียที่เขาแสนรังเกียจเหมือนมาเฟียทั่วไป จึงหนีออกมาเดินเล่น
แต่ดันงี่เง่าลืมเสื้อเอาเสื้อกันหนาวมา ...
นานๆเข้าขาแขนก็เริ่มแข็งจนเดินไม่ไหวเลยต้องมาแอบนั่งตรงนี้ เพียงเพราะไม่อยากให้ใครที่รู้จักเขามาเห็นเขาในสภาพแบบนี้
น่าขำตายชัก....
ดวงตาสองสีเริ่มหนักอึ้งทุกที ก่อนจะปิดตัวลงท่ามกลางความหนาวเหน็บ
เสียงระฆัง บทเพลง เสียงหัวเราะในวันปีใหม่
“อื้อ…” ร่างบางขยับตัวเล็กน้อย ความรู้สึกอบอุ่นเข้าไปทั่วอณูร่างกายจนเขาอดไม่ได้ที่จะซุกเข้าหาความอุ่นนั้นอย่างลืมตัว
“ช่วยไม่ได้แหะ...ทิ้งไว้ตรงนี้ก็น่าสงสาร” เสียงทุ้มเข้มดูอบอุ่นดังขึ้นราวกับเทวดา
เรือนผมสีขาวเช่นเดียวกับหิมะที่โปรยปรายมองร่างบางน่าสงสารที่โผกอดเขา
เพียงแค่เขาเดินเข้ามาดูเฉยๆว่าใครบ้านั่งตากหิมะทั้งๆแบบนั้น
ดวงตาสีม่วงสำรวจมองใบหน้าหวาน เรือนผมสีน้ำเงินยาวสลวยที่มีกลิ่นแชมพูอ่อนๆหอมจนชวนให้เทพยดาหนุ่มต้องเผลอตัวเคลิบเคลิ้ม
ใบหน้าคมคายยิ้มขึ้น ก่อนจะจัดสินใจช้อนอุ้มร่างเพรียวที่นิทราออกไป
.
.
.
อากาศที่ควรจะหนาวกลับดูอบอุ่นมากขึ้น กลิ่นหอมหวานของขนมหวนลอยเข้ามาแตะจมูกจนเขารู้สึกหิว
เปลือกตาบางกระพริบเปิดอย่างเชื่องช้า นัยน์ตาอัญมณีต่างสีคู่งามกวาดมองรอบๆ ห้องนอนสีขาวและเตาพิงที่ก่อกองไฟอยู่ ที่ตรงนั้นมีโซฟาสีน้ำตาลเข้มที่มีร่างของคนๆนึงที่เขารู้จัก
ใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษหันกลับมามองเรือนผมสีน้ำเงินบนเตียงที่ดูเหมือนว่าจะรู้สึกตัวแล้ว รอยยิ้มเทวดาอบอุ่นนั้นปรากฏขึ้นให้ใบหน้างดงามยิ่งกว่าอิสตรี
“ตื่นแล้วหรอครับมุคุโร่คุง” ร่างสูงลุกเดินขึ้นไปหา ก่อนจะทรุดนั่งลงบนขอบเตียง มือหนาปัดปอยผมสีน้ำเงินที่ปรกปิดหน้า บางส่วนเผยให้เห็นคอระหงส์ขาวเนียน
ใบหน้างามที่เปล่งประกายราวสาวแรกรุ่น
“นึกไงถึงช่วยผม คุณเบียคุรัน” ร่างบางจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา
แม้ศึกระหว่างมิลฟิโอเล่กับวองโกเล่จะจบลงด้วยการเป็นพันธมิตรกัน แต่เขาก็ใช่ว่าจะไว้ใจหรือชอบคนตรงหน้าซักเท่าไหร่
คนหลอกลวง เหมือนปิศาจแต่อยู่ในคราบเทวดา...
รอยยิ้มหวานชวนละลาย แต่กลับเหมือนน้ำแข็งคมกริบเตรียมพุ่งแทง...
และความอบอุ่นที่ชวนเข้าหา กลายเป็นหิมะที่หนาวเหน็บเหมือนวันนี้....
“ไม่รู้ซิ...ถ้าเธอไม่พุ่งเขากอดฉัน ฉันก็คงทิ้งเธอไว้นั้นแหละ” น้ำเสียงดูอบอุ่น
แทงเข้ามุคุโร่หลายดอก คนหน้าหวานแก้มขึ้นสีอย่างอับอาย เรียกเสียงหัวเราะของหนุ่มผมขาว “ตลกนักรึไง!” น้ำเสียงของมุคุโร่ที่มักสุภาพกลายเป็นแข็งกร้าว ยิ่งเรียกรอยยิ้มจากเบียคุรันได้มากขึ้น
ร่างเพรียวรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตัวตลกจึงสะบัดหน้าหนีคนตรงหน้า แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันเลยเอาหน้ามาดักรอไว้ แล้ว......
“!!!!!!!!!!” ปากเรียวสีแดงดั่งกลีบกุหลาบ กระทบกับปากหนาได้รูป
นัยน์ตาต่างสีเบิกกว้างตกใจ ใบหน้ารีบผละน้าให้ห่างจากอีกฝ่ายพร้อมแก้มใสที่แดงเป็นสีลูกตำลึง “คุณ!!”
“ว่าฉันไม่ได้นะ เธอหันมาเองไม่ใช่รึไง” เบียคุรันยิ้มเจ้าเล่ห์
เรือนผมสีน้ำเงินอ้าปากค้างเถียงไม่ออก ทั้งอายทั้งโกรธสุดท้ายไม่รู้ทำยังไงดีเลยได้แต่มุดลงไปใต้ผ้าห่มอย่างดื้อๆ
ชายร่างสูงหัวเราะเบาๆในลำคอ มือหนาดึงผ้าห่มสีขาวนั้นออกเหลือเพียงมุคุโร่ที่นอนคุดคู้ และทันทีที่ผ้าห่มหายไปตาสองสีหันมาจ้องมองคนที่ยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างโมโหดื้อรั้นเหมือนเด็กๆ
ทั้งๆที่ตลอดมาเขามักเป็นฝ่ายไล่ปั่นหัวคนอื่นตลอด ไม่ว่าจะพบเจอใครก็สวมหน้ากากปกปิดตัวตนไว้เสมอ
แต่....
ชายคนนี้เป็นคนเดียวที่ถอดหน้ากากเขา ได้
และทำให้เขาอารมณ์เสียได้ตลอดเวลา
.
.
แบบนี้ไงผมถึงเกลียดคุณ...เบียคุรัน..
“หิวอะไรรึยัง” เรือนผมขาวเอ่ยถาม ร่างบางทำเพียงแค่เค้นยิ้มเย็นดูถูกอีกฝ่าย
“คึหึหึ ผมไม่อยากกินของๆคุณหรอก ต่อให้ผมอดตาย...”
โคร๊กกกกกกกกก!!!
ท้องเจ้ากรรมดันมาร้องได้เวลาเอาตอนนี้พอดี ดวงตาสีม่วงมองร่างบางที่หน้าแตกอย่างขบขัน ร่างสูงลุกขึ้นยืนไปยังโต๊ะหน้าเตาพิงหยิบเอาช็อกโกแลตราคาแพงในกล่องสวยหรูหรามายื่นให้ชายผมสีน้ำเงินยาวสลวย
“ร่างกายซื่อสัตย์ดีจังน้า มุคุโร่คุง”
-ว่าแดกอีกแล้วนะ – มุคุโร่คิดอย่างโมโห ใบหน้าสวยจ้องมองตาสีม่วงที่ดูมีความสุขที่ได้แกล้งเขา
แต่ถึงยังไงเขาก็จะหยิ่งไม่กิน ไอ้ท้องบ้าดันมาร้องอีก ให้ตายซิ
ทำไมต้องต่อหน้าคนๆนี้ตลอดเลยนะ -*-
มือหนาเปิดกล่องช็อกโกแล็ตออก ภายในเป็นก้อนกลมสีเหลี่ยมหลายๆชิ้นในกล่อง กลิ่นหอมหวานลอยมาแตะจมูกจนร่างบางเองก็อยากจะลิ้มลอง
เบียคุรันหยิบช็อกโกแล็ตในกล่องมาใส่ปากกิน อย่างเอร็ดอร่อย ราวกับจะยั่วน้ำลายมุคุโร่ “อร่อยจังเลยเนอะ ช็อกโกแล็ตยี่ห้อนี้ขึ้นชื่อซะด้วยซิ”
ตาสีม่วงเหลือบมองใบหน้าหวาน ที่ดูเหมือนว่ากำลังต่อสู้กับทิฐิในใจอย่างเอาเป็นเอาตาย ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นชอบช็อกโกแล็ตมากเพียงใด เขาเลยตัดสินใจหยิบขนมช็อกโกแลตมา
อย่างน้อยๆก็ยั่วให้คนข้างหน้าโมโหหิวได้ล่ะนา ^ ^
ท้องเจ้ากรรมมันร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วยิ่งของโปรดมาอยู่ตรงหน้าแบบนี้มัน...
หมับ!!!
เรือนผมสีน้ำเงินลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะชกเอากล่องช็อกโกแล็ตไปจากมือแกร่ง
มุคุโร่หันมามองหน้าคมคายอีกฝ่าย ก่อนจะตอบกลับ
“ผมแค่..กลัวว่าคุณจะเสียใจที่ผมไม่รับคำชวน อย่าเข้าใจผิดละ” เรือนผมขาวเสยผมอย่างลวกๆ พร้อมรอยยิ้มขบขัน นัยน์ตาสีม่วงจ้องมองนิ้วเรียวที่หยิบก้อนกลมสีน้ำตาลเข้มเข้าปากเรียวสีแดง
ทันทีที่ช็อกโกแลตเข้าปากมุคุโร่ ปากเรียวเริ่มคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข แก้มใสขึ้นสีชมพูที่ นัยน์ตาสองสีดูฉ่ำเยิ้มที่ได้กินของอร่อย
-เป็นเด็กจริงๆเลยนะ มุคุโร่คุง –
“มุคุโร่คุง..” ร่างเพรียวหันกลับมามองอีกฝ่าย “อะไรหรอครับ”
“!!!!!!” ปากหนาได้รูปประทับจูบที่ปากเรียวแดง ลิ้นอุ่นสอดเข้าควานเอาความหอมหวานของช็อกโกแลตในโพรงปากเล็ก ลิ้นน้อยถูกเกี่ยวพันเคล้าคลึงรัด
“อื้อ..” มุคุโร่ละมือจากกล่องช็อกโกแล็ต มือบางเข้าผลักดันแผ่นอกแกร่งอีกฝ่ายให้ห่างแต่ด้วยแรงที่มากกว่าของชายหนุ่มผมขาว ร่างสูงจึงออกแรงเพียงน้อยนิดกดมุคุโร่ลงไปนอนราบกับเตียงโดยมีตนเองขึ้นคร่อมจูบอีกฝ่าย
ริมฝีปากหนาถอนจูบอีกฝ่าย นัยน์ตาสีม่วงมองดวงหน้าหวานที่แดงเถือก
“happy new year นะครับมุคุโร่คุง” เสียงทุ้มเข้มกระซิบข้างหูอบอุ่น
แต่ทว่าความอบอุ่นนี้มิใช่ความหนาวเหน็บที่เขาเคยได้สัมผัสเหมือนครั้งก่อนๆ
มือแกร่งเข้าสัมผัสหน้าสวย เลื่อนไปเกี่ยวพันกับเส้นผมนุ่มดุจไหม จมูกโด่งได้รูปสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพู ก่อนจะเลื่อนลงมาประทับจูบที่หน้าผาก
ตาสองสีสั่นระริกตกใจ อกซ้ายรู้สึกเต้นตูมตามไม่เป็นจังหวะและความรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าเมื่อลมหายใจอุ่นเข้ากระทบหูและเสียงกระซิบทุ้มนุ่มของเทวดา “ฉันรักเธอ..”
เทวดาที่เหมือนปิศาจ...
ความอบอุ่นที่เหมือนฤดูหนาว...
และ...หิมะที่โปรยปรายนั้น ที่เขารังเกียจนัก..
“เบีย..คุรัน”
ร่างสองร่างเข้าทาบทับ โอบกอดให้ความอบอุ่น เติมเต็มส่วนที่ขาดหายซึ่งกันและกัน ร้อนแรงดั่งเตาผิงที่จุดให้เปลวไฟลุกโชน
ท่ามกลางค่ำคืนแห่งเสียงเพลง และหิมะที่โปรยปราย
กับความคิดที่แปรเปลี่ยนไปของคนๆนึง
“ผมรักหิมะ...ซะแล้วซิ”
เสียงหวานกระซิบบอก คนด้านบน นิ้วเรียวแตะริมฝีปากหนา และประทับด้วยจูบเบาๆที่เป็นความรัก
ความรักทำให้คนเราอบอุ่นได้ โดยไม่ต้องการสิ่งใด...
บางทีความรักคงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอย่างที่เขาคิด...
“สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ เทวดาหิมะ..”
FIN
ป๋าเบีย ><
v
v
v
"...อยากมีคนพิเศษ อยู่ในคืนพิเศษ คืนสำคัญอีกคืน ที่ต้องอยู่อย่างเหงาใจ...
อยากมีคนพิเศษ จับมือกันข้ามผ่าน คืนสำคัญอีกคืน ที่ความเหงาคืบคลาน...หัวใจ..."
^
^
^
หลังๆ รู้สึกว่าไม่ใช่แล้ว...มันน่ารักมากค่าาาาาา
รักกันนานๆ นร้า 10069
Happy New Year 2013 Byakuran-san & Mukuro-sama & Another [27 84 D 18 80 59 87 51 X S B F R L 56 33]
เคลิ้มเลยค่า อ่านไปยิ้มไป >W<
น่าสนุกแฮะ
เทวดาหิมะเรอะ อ๊า~ (อะไรของมัน)
หวานเหมือนช็อกโกแล็ตเลย
รักคู่นี้ที่สุดในโลกกกกกกกก//ดิ้
ทำไมน่ารักเยี่ยงเน้~
มะว้ากๆ
หวานกันเข้าไปเน้อ ^^
เขิลๆ หวานเยิ้มเลยอ่ะ
มดจะขึ้นคอมอยู่แล้ว>////<
นึกหน้ามุคุโร่ตอนกินช็อคโกแลตแล้วน่ารักจังเลยอ่ะ>3<
ห..หวานมาก อร๊างง >w< ชอบบ