S.Fic Fugou Keiji | คุณค่า (#ไดสุรุ) - S.Fic Fugou Keiji | คุณค่า (#ไดสุรุ) นิยาย S.Fic Fugou Keiji | คุณค่า (#ไดสุรุ) : Dek-D.com - Writer

    S.Fic Fugou Keiji | คุณค่า (#ไดสุรุ)

    คุณค่าที่ควรแก่การถาม "เท่าไหร่ล่ะ?"

    ผู้เข้าชมรวม

    375

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    375

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    8
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  16 ส.ค. 64 / 15:04 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น

    [S.Fic Fugou Keiji] คุณค่า

    Pairing : ไดสุเกะ x ฮารุ 

    Rate : PG-13 , yaoi 

    Story : blood_hana

    ++++++++++++++++++++



    คุณค่า





    เงิน=อำนาจ


    โปรยธนบัตรล้ำค่า เหยียบย่ำ ไขว่คว้าทุกสิ่ง นั่นคือสิ่งที่ ไดสุเกะ บุรุษเรือนผมดำในชุดที่ทมิฬเยี่ยงรัตติกาลกระทำเป็นประจำมาตลอดชีวิต

    "เงินซื้อความยุติธรรมไม่ได้!"

    คำพูดนั้นของคาโต้ ฮารุ

    "รวมถึงใจผมด้วย"

    นั่นล่ะ..คัมเบะ ไดสุเกะ ถึงยิ่งอยากได้เพื่อลบคำสบประมาทแสนดื้อรั้นให้สำนึกและเหวี่ยงร่างเจ้าแมวให้นอนดิ้นเร้าบนเตียง จากจุดเริ่มต้นการพบพานระหว่างเราเริ่มขึ้นที่ผู้ร่ำรวยแห่งตระกูลคัมเบะเข้ามาสมาชิกใหม่ในกรมตำรวจ รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาที่มาพร้อมอำนาจเงินตรา นั่นไม่สำคัญเท่าสิ่งที่ฮารุไม่ชอบใจเรื่องทัศนคติ

    คัมเบะ ไดสุเกะ นามของเขา เอะอะปาเงินยิ่งกว่ากระดาษชำระ ใช้ทิ้งใช้ขว้างสนองความต้องการ

    "ทำแบบนี้ไม่ได้นะเฟ้ย!"

    "...."

    "เฮ้ย!!ได้ยินไหม!!! @#฿?!??"

    ไดสุเกะไม่คิดฟังเสียงด่าโวยวายของเจ้าของเรือนผมน้ำตาลนุ่ม ส่วนสูงมากกว่าแต่ต่ำเตี้ยไปเสียทุกเรื่องในสายตาเขา สมองคิดประมวลผล อย่างเดียวต่อบุรุษนามว่าฮารุนั้นไซร้

    "เท่าไหร่ล่ะ?" ทั้งดวงตา เส้นผม ปาก ผิวกาย และเสียง


    ราคาของฮารุ = ?


    คำถามวนเวียนในหัวอันไร้คำตอบตลอดมา กระทั่งได้กล่าวมันออกมาอีกครั้งในตรอกซอยมืดมิด ณ คืนหนึ่ง

    ฮารุคนนั้นกับความลับเล็กๆ มือบอบบางทำบางสิ่งตกหล่นเป็นมีดพกเปรอะเปื้อนสีแดงฉาน

    ฮารุคนนั้นตกในสถานการณ์ของผู้ร้าย

    "น..นาย.."

    ส่วนไดสุเกะเป็นพยานพบเห็นเหตุการณ์

    ผู้ลากมากดีดึงซีก้าร์จากปาก มองดูก็รู้ไปถึงไส้ว่ารุ่นพี่ตำรวจไม่ได้ตั้งใจ สัณนิฐานได้ว่าอาจเป็นกลไกป้องกันตัว ในเมื่อสภาพฮารุเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว

    "ตำรวจฆ่าคน.." 

    ฮารุหน้าซีดเผือก

    "หึ.." ไดสุเกะกระตุกยิ้มมุมปาก

    "จะจับงั้นเหรอ.." ฮารุถามย้อนเสียงสั่นต่างจากภาพจำคนปากดีที่คัดค้านราคาของความยุติธรรมด้วยเสียงเอะอะมะเทิง

    ประทานโทษเถอะนะ คัมเบะ ไดสุเกะ ได้ซื้อมันมาแล้ว ณ เวลานั้น คาโต้ ฮารุ จึงรอดได้ด้วยเงินตรา สิ่งที่ปรามาศพลิกมาตบหน้าข้อโต้แย้งแสนดื้อรั้นด้วยธนบัตรที่ชาตินี้ตำรวจวัย 30 อย่างฮารุไม่มีวันได้สัมผัสและคนอย่างฮารุผ่านร้อนหนาวมามาก ไม่ได้โง่จนไม่เข้าใจว่าไดสุเกะทำไปเพื่อสิ่งใด


    ..ยอกย้อนเจ็บแสบ..


    แต่ทว่าราคาค่างวดของไดสุเกะ..มันไม่มีเพียงเท่านั้น ทุกครั้งที่จ่าย ย่อมมีสิ่งต้องการเสมอ

    "ถอดเสื้อ"

    ฮารุตาโตกับราคาที่ต้องตอบแทน เขาเป็นตำรวจแต่ถ้าให้จมในตารางก็ไม่เอาด้วยคน มีลักษณะนิสัยคล้ายแมวย่อมไม่ปรารถนาการถูกขังกรงและนั่น...คือจุดเริ่มความสัมพันธ์ที่ต้องทน


    .

    .

    .


    "ฟู่ว.." ไดสุเกะผ่อนควันซีก้าร์หลังกลืนกินผู้ชายคนหนึ่งเสร็จสิ้น คู่ขาชดใช้ราคานอนนิ่งเอาแต่เหม่อมองเพดาน ร่างกายเปรอะเปื้อนบนเตียงเกลื่อนแบงค์เยนทุกหนแห่ง 

    ฮารุนึกชังกลิ่นเงินและสัมผัสกระดาษพิมพ์หมึกก็คืนนี้ ไม่คิดเลยว่าชีวิตไล่จับผู้ร้ายจะพลิกผันสู่ทางน่าสำรอก คืนนั้นเขาเตร็ดเตร่กลับบ้าน เจอคนรุมทำร้าย เขาพลาดท่าเสียทีและอีกนิดเดียว..จะโดนกระทำสิ่งที่ไม่มีใครอยากให้เกิด แต่แล้ว คัมเบะ ไดสุเกะ ผ่านมาด้วยท่าทางเยี่ยงราชา ทว่ากลับใช้เงินมากมายบีบให้เขาต้องจำยอมในสิ่งที่ไม่อยากกับคนไม่รัก

    "ผมเป็นผู้ชาย.."

    "จะชายหรือหญิง ถ้าจ่ายเงินแล้วก็ต้องตอบแทน" ไดสุเกะช่างตอบเอาคุ้มค่านัก ฮารุกลืนน้ำลายลงคอยากลำบาก เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง..หลายคืนแล้ว...

    "ระบายกำหนัด แค่นี้เหรอ?" ถามออกไป ไดสุเกะไม่ตอบและทำหูทวนลมไปเฉยชิบ จมในห้องไร้สุรเสียงจนฮารุเป็นฝ่ายหยัดกายพร้อมคว้าเสื้อกองพื้นสวมใส่

    "เท่าไหร่?" คำถามเดิมๆ มาอีกครั้ง 

    ฮารุเหลียวมองคนตัวเปลือยท่อนบนอันแสนกำยำ ดวงตาหยิ่งผยองคอยหมางเมินทุกสิ่งเป็นเพียงราคาแลกได้ด้วยการจ่ายและเวลานี้คนอย่าง คัมเบะ ไดสุเกะ จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาของราชามากอำนาจเงินตราเข้าจับบุรุษผมน้ำตาลคล้ายแมวจร


    คุณค่า สัมผัสมาก กลับทวีคูณ


    ฮารุกลั้นหายใจ ทำตาขึงดุ แยกเขี้ยวเกรี้ยวกราดตอบไปอย่างรู้ทัน

    "หัวใจผมไม่มีราคา!และไม่มีวันให้นายซื้อด้วย จำไว้ ไดสุเกะ!!" แมวจรจอมดื้อจากไปแล้ว ออกไปจากห้องลับแลที่เรานัดพบกันเพื่อจับจ่ายใช้สอยมันส์มือ ไดสุเกะแตะมือบนของเหลวสีขาวขุ่นเลอะแบงค์ที่เขาใช้ขย้ำถูฮารุจนแดดิ้นคาเตียงและกำเอาไว้ในฝ่ามือ

    "หึ.." ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มมุมปากทั้งตาพราวระยับยิ่งกว่าดวงดาราบนฟ้า


    ยิ่งยาก ยิ่งอยากชนะ

    ยิ่งยาก ยิ่งปรารถนา 


    "ไดสุเกะซัง ที่สั่งไว้ เรียบร้อยแล้วครับ" ลูกน้องเข้ามารายงานให้นายฟัง หลักฐานสาวถึงตัวฮารุกลบหมดแล้ว ชดเชยให้ญาติเรียบร้อย ช่างเป็นการรายงานอันน่าพอใจนัก เขาพยักหน้าเล็กน้อยเป็นรับรู้ เมื่อเสร็จงานลูกน้องจึงย่ำฝีเท้าห่างไปไกลจากคนรวยจอมแผนการณ์ ทำทุกอย่างให้สามารถเอื้อมไปถึงความปรารถนา


    ไม่วางขายบนชั้น ก็ลากให้จำต้องขาย 


    อำนาจเงินตรา คุณค่าของมัน สักวันฮารุต้องศิโรราบจนมอบทุกสิ่งให้กับเขา


    คุณค่าของเงิน

    อยู่ ตรง นี้


    END

    ++++++++++

    ว่าด้วยเรื่องของสายเปย์ 

    ไปก่อนนะ บายจ้า

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×