[SF Lojae] How Far Is Near ?

ข้อมูลเบื้องต้น

How Far Is Near

ช็อตฟิคชั่ววูบค่ะ
แต่ตอนแต่งนี่ไม่วูบนะ งมนานมาก
Thank you for reading

THE★ FARRY

เนื้อเรื่อง

How Far Is Near

พยายามจะทำวิธีต่างๆ ให้เธอนั้นรักฉัน
พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ
เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ
ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้

‘พี่รักนาย จุนฮง’

“เฮ้ยยองแจ ยังไม่กลับอีกหรอวะ” เสียงเรียกชื่อผมทำให้ผมที่ตกอยู่ในภวังค์ต้องสะดุ้งเล็กน้อย

“อืม รอจุนฮงน่ะ” ผมยิ้มบางๆให้ แดฮยอนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวตั้งแต่สมัยประถมจนตอนนี้ทั้งผมและมันก็อยู่มหาลัยปีสามกันทั้งคู่แล้ว

“เฮ้อ.. ยองแจ กูถามจริงๆเหอะ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มึงมีความสุขป่ะวะ” แดฮยอนเดินมานั่งข้างผม คำพูดของแดฮยอนทำให้สะอึกเล็กน้อย

นั่นสิ

“กูไม่เชื่อหรอกนะถ้ามึงบอกว่าไม่รู้ว่าจุนฮงคิดยังไงกับมึง” แดฮยอนจ้องผมด้วยสายตาจริงจัง  ถึงมันจะพูดอะไรตรงๆจนบางทีก็ดูทำร้ายจิตใจไปหน่อย แต่ผมรู้ว่ามันเป็นห่วงผม

“…”

“ตัดใจเหอะนะยองแจ กูไม่อยากเห็นมึงเสียใจไปมากกว่านี้”

“กู...กูทำไม่ได้ว่ะแดฮยอน” ผมก้มหน้ามองพื้นหลบสายตามัน เสียงผมตอนนี้เริ่มสั่น “กูรักเขา”

ผมรักจุนฮง รักจนแลกด้วยอะไรก็ยอม

ต้องเจ็บกว่านี้ผมก็ทนได้

แต่ทำไม เดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร

ผมกลับบ้านที่แสนเงียบเหงาแล้วขึ้นไปบนห้องของตัวเอง  แม่ของผมเสียชีวิตด้วยโรคร้ายตั้งแต่ผมยังเพิ่งเข้าชั่นอนุบาล พ่อของผมก็ทำงานอยู่ต่างประเทศ นานๆทีจะกลับบ้านมาหาผม

ก่อนหน้านั้นผมนั่งรอจุนฮงอยู่หน้าคณะที่เขาเรียน แดฮยอนก็มานั่งเป็นเพื่อนได้สักพักก็ขอตัวกลับก่อนเพราะต้องไปรับน้องจงออบที่มันตามจีบอยู่ ผมนั่งรอคนเดียวแต่ก็ไม่เห็นจะออกมา ลองโทรไปแล้วโทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง จนเวลาผ่านไปเกือบหกโมงเย็นเลยตัดสินกลับบ้านมา

ผมมานั่งรออย่างนี้ทุกวัน รอจนชินชาไปเสียแล้วล่ะ

ผมตัดสินใจหยิบโทรศัพท์เข้าไลน์พิมพ์ข้อความหาอย่างที่ทำทุกๆวัน

‘ถึงบ้านหรือยัง อย่าลืมทำการบ้านล่ะจุนฮง’

ผมส่งไลน์ไป สักพักก็ขึ้นว่า Read แต่ไม่มีข้อความส่งกลับมาเลย

แค่อ่าน ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ

มีความสุข แต่ทำไมน้ำตานายถึงไหลล่ะยองแจ ?

‘พี่รักนาย จุนฮง’  ผมนึกถึงวันที่ผมตัดสินใจบอกความในใจของผม ตอนนั้นจุนฮงยังอยู่ปีหนึ่งและผมก็อยู่ปีสอง

แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือแววตาที่นิ่งและเฉยชาไร้อารมณ์

‘นายจะคบกับพี่ได้ไหม’

‘ตกลงครับ’ ถามออกไปไม่คิดว่าจุนฮงจะตอบรับ ตอนนั้นผมมีความสุขมาก

แต่ก็มีความสุขได้ไม่นาน…

ผมรู้ดีว่าจุนฮงไม่ได้ชอบผม ที่ตอบรับอาจเพราะแค่ไม่อยากปฏิเสธ

ผมได้แต่ให้ความหวังตัวเองว่าสักวันเขาจะหันมาสนใจผมบ้าง

แต่ไม่เลย…

ยิ่งนานไปทุกอย่างมันก็ยิ่งแย่ จุนฮงยังเป็นจุนฮงคนเดิม

แต่ความหวังของผมมันกลับลดน้อยลงไปจนแทบจะไม่เหลือ

เกือบหนึ่งปีที่เราคบกันมา เขาไม่ได้รักผม... แม้แต่นิดเดียว

ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้ว…

วันนี้เป็นวันหยุด ผมมานั่งอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง รอใครบางคนที่นัดไว้

“มาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ” ผมยิ้มบางๆให้กับคนที่เพิ่งเดินเข้ามาให้ร้าน

“พี่ยองแจนัดผมมามีอะไรหรอครับ” เหมือนเดิม แววตาน้ำเสียงยังคงความเฉยชาเหมือนเดิม

“พี่ว่า... เราเลิกกันเถอะนะ” ผมก้มหน้าตอบ น้ำตามันกำลังจะไหลออกมา

“ครับ?” จุนฮงเองคงจะงุนงงไม่น้อยที่ผมมาบอกเลิก

“ทุกวันนี้ที่เราคบกันมันคงจะเป็นการผูกมัดตัวนาย อีกอย่างนายก็ไม่ได้รักพี่อยู่แล้ว ขอให้เจอคนที่นายพร้อมจะใช้ชีวิตอยู่กับเขานะจุนฮง” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้เพื่อบอกเขาว่าผมไม่เป็นไร

ทั้งๆที่แทบจะขาดใจ

ผมค่อยๆเดินออกมาจากร้านโดยปล่อยให้จุนฮงยังคงนั่งอยู่ในร้าน อาจจะเสียมารยาท แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถเก็บน้ำตาได้อีกต่อไปแล้ว

ผมเดินก้าวข้ามถนนน้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด ได้แต่กับบอกตัวเอง

สักวันนายจะต้องตัดใจได้ ยูยองแจ

ปรี๊ดดดดดด!!

เสียงแตรแหลมสูงทำให้ผมต้องหันไปมองทางต้นเสียง ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รถคนหนึ่งกำลังพุ่งมาหาผมด้วยความเร็วสูง

โครม!

เหมือนทุกอย่างมันช้าลง รถคันนั้นชนผมเข้าอย่างจัง ร่างของผมกระเด็นไป จากนั้นก็เกิดเสียงกรีดร้องจากผู้คนที่เห็นเหตุการณ์

หัวและหลังของผมกระแทกลงพื้นถนน เจ็บ… เจ็บเหลือเกิน

“พี่ยองแจ!!!” เสียงของจุนฮงตะโกนชื่อผมแล้ววิ่งเข้ามา

“พี่ยองแจ อย่าเป็นอะไรไปนะ” จุนฮงประคองร่างผมขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกเขา

อย่างน้อยนายก็ยังเป็นห่วงพี่ แค่นี้ก็ดีมากแล้วล่ะ

อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที

“ใครก็ได้โทรเรียกรถพยาบาลที!!!” เสียงของจุนฮงตะโกน ผู้คนที่มุงดูก็เริ่มได้สติแล้วกดโทรศัพท์โทรแจ้งโรงพยาบาล

อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที

“พี่ยองแจ พี่ยองแจ อย่าหลับตานะ ผมไม่เลิกกับพี่หรอก!” จุนฮงพูด เขากำลังร้องไห้

ผมได้แต่ยิ้มให้ แต่ก็ต้องสำลักกับเลือดที่ไหลออกมาทางปาก

“ไม่ต้องร้องไห้นะ” ผมพยายามยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาที่หน้าของจุนฮง

มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด

สติของผมเริ่มเหลือลดน้อยลงทุกที ตาของผมเริ่มพร่ามัว แต่ผมก็ยังคงมองหน้าจุนฮงต่อไป

หน้าของคนที่ผมรัก

“พี่รักจุนฮงนะ”

บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย

Talk:

ความจริงละมันคือ OS แต่ตั้งว่า SF เพื่อความเกร๋

เม้นซักนิดนะคะ บิ้วด์อารมณ์ให้ดราม่าเป็นชาติ OTL 

THE★ FARRY