They don't know รักวุ่นวายของนายตัวร้ายกับยัยตัวเล็ก (แบคแท)

They Don't know รักวุ่นวายของนายตัวร้ายกับยัยตัวเล็ก (แบคแท)

ทำไมใครๆก็ต้องบอกว่าเราคบกันไม่ได้

เราต่างกันเกินไป  ทั้งอายุ และความคิด แต่ทำไมล่ะ แค่ความต่าง ไม่ได้แปลว่าความรักมันจะลดลงไปสักหน่อย  ไม่เห็นต้องแคร์คนอื่น เขาไม่เขาไม่รู้เรื่องของเรา ไม่รู้อะไรเลย





                        

บยอนแบคฮยอน   "ถึงผมจะเป็นผู้ชายที่ดูอ่อนแอ แต่เพื่อคนที่รักยังไงผมก็หมั่นใจว่าปกป้องเค้าได้"


         



คิมแทยอน  "จะรักกันอายุไม่เกี่ยวหรอกแต่เพราะหน้าที่ที่ทำมันจึงยากที่จะรักษาความสัมพันธ์ไว้ได้"





 

                                                                                                                                                                                 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               บทนำ
 

                ในสนามเด็กเล่นที่ผู้ใหญ่เดินผ่านไปมาพวกเขาไม่สนใจเลยว่า ในสนามเด็กเล่นนั้นเด็กๆกำลังทำอะไรกันอยู่ พวกผู้ใหญ่คิดได้แค่เพียงว่าเด็กๆ คงกำลังเล่นกันอย่างมีความสุข เพราะมีทั้งชิงช้า ม้าหมุน และของเล่นน่ารักๆที่น่าจะทำให้เด็กๆสนุกได้ทั้งวันจนไม่อยากกลับบ้าน แต่ความจริงแล้วสังคมเด็กๆก็ไม่ต่างจากสังคมผู้ใหญ่มากหรอก
 

                                   “ฮือ เอาหุ่นยนต์ฉันมานะ"        เด็กชายตัวเล็ก ตากลมโตร้องไห้ขอเอาหุ่นยนต์ตัวเก่งของตัวเองคืน
 

                                   “เรื่องอะไรจะให้ล่ะ นายบอกว่าอยากเล่นกับพวกเรา นายก็ต้องเอาของที่มีมาให้เราสิ”  เด็กชายตัวอ้วนว่าโดยที่ไม่รู้สึกผิดสักนิดที่ตัวเอง แย่งของๆเด็กคนอื่นมา
 

                                   “ใช่ๆ ถ้านายอยากเข้ากลุ่มเรานายต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน”   พวกเด็กลูกกระจ๊อกเสริม
 

                                   “แต่หุ่นยนต์นี่ไม่ได้นะ ผมให้ไม่ได้นะฮืออ”  เด็กน้อยเจ้าของหุ่นยนต์ตอบพลางสะอื้น
 

                                    “ก็ช่างยังไงฉันก็ไม่คืน แบร่ สมน้ำหน้า”  เด็กชายตัวอ้วนว่าทั้งยักคิ้วแลบลิ้นใส่
 
                                     “ฮือออ เอาของผมคืนมานะ เอาคืนมา”  เด็กชายเจ้าของหุ่นยนต์วิ่งไปกระชากหุ่นยนต์จากมือเด็กอ้วน แต่แรงน้อยกว่าจึงโดนผลักล้มลงกับพื้น
 

                                    “โธ่ ไม่มีปัญญาแย่งคืนยังจะอยากได้อีก”
 

                                   “ฮืออออ เอาคืนมานะ ฮือ”  เด็กชายเจ้าของหุ่นยนต์ร้องตะโกนทั้งน้ำตา
 

                                   “ไม่ให้แบร่ ;P”
 

               ขณะที่เด็กชายตัวอ้วนกำลังแลบลิ้นอยู่นั้นก็มีเด็กผู้หญิงตาโตผิวขาวตัดผมหน้าม้าวิ่งเข้ามาผลักคนตัวอ้วนจนล้มลงแล้วรีบแย่งหุ่นยนต์มาจากมือ

                                   “โอ๊ยย เจ็บนะยัยหน้าม้า” 
 

                                   “สมน้ำหน้า นายทำคนอื่นเค้าก็เจ็บเหมือนกันแหละ” ปากเล็กๆเถียงก่อนจะดึงมือ เด็กเจ้าของหุ่นยนต์ให้ลุกขึ้นจากพื้น

                                   “ลุกขึ้นมาไปกับฉัน”

 เด็กหญิงว่าก่อนจะรีบดึงมือเด็กชายเจ้าของหุ่นยนต์วิ่งหนีเด็กชายตัวอ้วนที่กำลังพยายามลุกขึ้น
 

                                   “ยัยเด็กหน้าม้าจะไปไหนนน”
 

                                   “อยู่ก็โง่สิไอ้อ้วนนน”  เด็กหญิงหันมาตอบ
 

                                    “แม่ฮือออออออออ แม่มีคนว่าผมอ้วนน”  เด็กชายอ้วนเลิกวิ่งตามกลับลงไปร้องไห้บนพื้นเรียกหาแม่ซะงั้น  เด็กหญิงแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ดีใจที่เด็กชายอ้วนและผองเพื่อนไม่ตามมา 
 

                                    “เดินกันเถอะไม่ต้องวิ่งแล้ว”  เด็กหญิงบอก
 

                                     “ขอบคุณมากนะครับ”  เด็กชายเจ้าของหุ่นยนต์บอก
 

                                     “ถ้าไม่มีเธอ ผมคงไม่ได้ฮืออ หะ หุ่นยนต์คืนฮือ”  ขอบคุณเสร็จก็เริ่มร้องไห้ต่อ
 

                                    โป๊ก ! เด็กหญิงเคกหัวเขาไปหนึ่งที
 

                                   “ฮืออ ที่แท้เธอก็จะแกล้งอีกคนใช่ไหมฮือ”
 

                                    “จะบ้าเหรอ นี่นายเป็นผู้ชายนะ หยุดร้องได้แล้ว”  เด็กหญิงว่าพลางปัดดินที่ติดตัวอีกคนออก
 

                                  “เป็นผู้ชายต้องเข้มแข็งสิ ถึงจะปกป้องคนที่เรารักได้”  เธอบอกยิ้มตาหยี
 

                                  “โอเค ผมจะเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งและจะปกป้องคนที่ตัวเองรัก”
 

                                  “ดีมาก”  เด็กหญิงชูนิ้วโป้งให้เขา
 

                                  “ลูกๆ อยู่ไหนแม่มารับแล้ว”  เสียงอันคุ้นหูของเด็กหญิงเริ่มใกล้เขาเรื่อยๆ
 

                                  “แม่เรามาแล้วไปก่อนนะ” เด็กหญิงว่าก่อนจะวิ่งไปหาแม่ที่กำลังเดินมา
                                                                       
                                  “เดี๋ยว เธอชื่ออะไร”  เด็กหญิงหันมาตะโกนตอบ
 

                                “จำชื่อฉันไว้ให้ดี ฉันคิมแทยอน !”    
                                                                                                                                                                                                   “ผะ.ผมชื่อ บะแบคฮะยอน”  กว่าเด็กชายจะเอ่ยเธอก็หายไปกลับแม่ของเธอแล้ว แน่ล่ะว่าเธอจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาบอก

                                                                                                                                                        

อ่านต่อตอนที่ 1 คลิ๊กช่องข้างล่างเลยค่ะ

CR.SHL