คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER THIRTEEN : ขอโทษมันจะไปพออะไร
THIRTEEN : ขอโทษมันจะไปพออะไร
"อยู่ที่นี่แหละ พี่มีห้องให้"จุนฮยองหันไปบอกพี่เลี้ยงคนใหม่ของจีฮุน พี่เลี้ยงหนุ่มท่าทางสะอาดสะท้านอ่อนโยนยิ้มรับอย่างมีมารยาท รายนั้นลากกระเป๋าเข้าห้องอย่างเกรงใจ ทั้งที่ก็รู้จักกันมานานแต่แทอูก็เรียบร้อยเสมอ
"แล้วน้องอยู่ไหนครับพี่"ถามหาเจ้าตัวเล็กที่ถูกเคลมมาว่าน่ารักน่าชังหนักหนากับรุ่นพี่ จุนฮยองพาเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเองที่ตอนนี้เขาเนรมิตมันเป็นห้องเด็กอ่อนไปแล้ว
"งั้นผมมาเลี้ยงในนี้เลยเหรอพี่"ถามเสียงเรียบพร้อมกับนั่งลงมองทารกน้อยที่หลับสนิทอยู่บนที่นอน คนที่ตั้งตัวเป็นป๊ะป๋าเลิกคิ้วเชิงคิด ก่อนจะตอบ
"ก็กลางวันเอาออกไปเลี้ยงตรงห้องรับแขกก็ได้ เดี๋ยวพี่เลิกงานกลับมาพี่เอาเข้าไปดูในห้องต่อเอง ว่าแต่เราวันไหนจะไปรับจ๊อบแต่งหน้าก็บอกพี่ก่อนนะ จะได้เอาไปฝากไว้"เพราะที่จริงเขาเริ่มมีงานมาสักสองสามวันและเวลาช่วงนั้นก็จะเอาไปฝากเนิร์สรีของโรงพยาบาลที่กีกวังทำงานอยู่ให้ดูแลให้
"ครับพี่"ตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพากันไปสอนเรื่องอื่นๆ ต่อจนกระทั่งตัวป่วนของบ้านตื่นขึ้นมาร้องไห้จ้า ทั้งคู่เลยรีบกลับเข้าไปหา จุนฮยองอุ้มลูกขึ้นมาปลอบทว่ายังคงไม่ยอมหยุด
"สงสัยจะเลอะเทอะอ่ะ"จับตรงก้นรู้สึกว่าผ้าอ้อมจะตุงๆ แล้ว เขาเปลี่ยนผ้าอ้อมตัวเก่าออกอย่างชำนาญโดยมีพี่เลี้ยงฝึกงานยืนดูอยู่ แทอูคิดในใจว่าคนที่มีข่าวฉาวลงแทบทุกวันในสมัยก่อน ตอนนี้จะมีมุมอ่อนโยนนั่งเปลี่ยนแพมเพิร์สให้ลูก
"พี่เก่งจัง ผมจะทำได้ดีเท่าพี่ไหมเนี่ย"ว่าอย่างหนักใจ จุนฮยองหันมายิ้มให้ก่อนจะบอก
"พี่เลี้ยงเองคนเดียวมาตั้งเกือบเดือนก็ต้องคล่อง เราก็ใจเย็นกับลูกพี่หน่อยนะ"คนฟังพยักหน้ารับ เขาได้ฟังและรับรู้เรื่องราวของคนตรงหน้ามาจากในข่าวแล้ว ในใจสงสัยหลายอย่าง แต่พอเห็นว่าต้องลำบากเลี้ยงเองคนเดียวก็ไม่อยากสงสัยอะไรอีก
"พี่ใจเด็ดจริงๆ นะครับ ที่ตัดแม่ของน้องไปได้"มือที่กำลังจัดเสื้อผ้าทารกให้เข้าที่ชะงักในทันที หน้าของดูจุนลอยกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง ทั้งที่พอไม่มีใครพูดถึงมันก็คิดดีขึ้นแล้ว แต่แค่เพียงถูกถามถึงใครอีกคนที่ควรจะได้อยู่ด้วยกัน เรื่องของคนคนนั้นและความรู้สึกเดิมก็กลับมา....ทันที
"พี่..พี่ไม่ได้ตัดเขาหรอก เขาเป็นคนตัดพี่เอง"นี่แหละที่ถูกที่สุด เขาไม่ได้ตัดดูจุนออกจากชีวิต แต่เป็นดูจุนต่างหากที่ไม่เคยอยากมีเขาในชีวิตและเลือกจะใช้วิธีนั้นทำให้เขาไม่อยากกลับไปอยู่ กลับเอาใจไปผูกไว้กับใครอีก
'เจ็บจนแทบไม่อยากหายใจเลยด้วยซ้ำ'
"ไม่ร้องสิครับพี่"แทอูเอื้อมมือมาแตะที่แขนของเขาเบาๆ ร่างโปร่งปากน้ำตาออกลวกๆ ทำไมแค่คิดถึงก็ต้องน้ำตาไหลนะ
"อิ้อ เราไปาอะไรกินก่อนไป เดี๋ยวพี่ดูจีฮุนสักพักก็จะเข้าบริษัท"บอกเสียงเรียบ แทอูเดินห่างออกไปสองสามก้าว ก่อนจะหันไปมองด้วยความห่วงใย และเดินไปจริงๆ
จุนฮยองเข้ามาถึงในตัวบริษัทแล้วหลังจากที่เมื่อวานนี้ถูกนัดให้มาคุยเรื่องมินิอัลบั้มใหม่ที่จะให้ปล่อยภายในสามถึงสี่เดือนนี้ ...เท่ากับเขาคงแทบไม่ได้หยุดเลย
"ไหวแน่นะ"บอสถามเขาอีกครั้งหลังจากที่คุยกันจนเสร็จสรรพ จุนฮยองยิ้มกว้างก่อนจะตอบ
"ไหวครับ"เขาคงทำตัวเรื่อยๆ แบบก่อนท้องคงไม่ได้แล้ว ระยะช่วงที่เขาหลบไปต่างประเทศบริษัทต้องทำเพื่อเขาหลายอย่าง เขาควรทำงานเป็นการตอบแทน
"เราไม่ต้องคิดมากนะ พี่เห็นเราเป็นน้องชายคนนึง เรื่องหลานมีอะไรให้ช่วยก็บอก"ว่าอย่างใจดี จุนฮยองยิ้มรับความหวังดีนั้นก่อนจะลุกออกไป
เข้าสัปดาห์ที่สามของการกลับมาอยู่ที่บ้าน ตารางซ้อมและอัดเพลงยาวเหยียดจนแทบไม่ได้มีเวลาทำอะไร จีฮุนอายุครบหนึ่งเดือนไปเมื่อวันก่อนเป็นวันแรกในช่วงนี้เลยที่ได้หยุดอยู่บ้านและจัดปาร์ตี้เล็กๆกับเพื่อนทุกคน เด็กหญิงเจ้าของวันเกิดก็รู้งานดี ไม่งอแงและให้ลุงป้าน้าอาทุกคนอุ้มและอารมณ์ดี
"รูปที่ฉันถ่ายกับเบบี๋มีคนกดหัวใจในไอจีเยอะกว่ารูปเดี๋ยวสวยๆ ของฉันสองเท่าแหนะ"ฮยอนอาว่าเสียงเซ็งๆ ที่หลานสาวตัวน้อยดูจะฮอทตั้งแต่เป็นทารก
"ลูกฉันก็ต้องฮอทเหมือนฉันสิ"หันไปบอกพร้อมรอยยิ้ม ฮยอนอาทำหน้าเซ็งก่อนจะยกเอสเพรสโซร้อนตรงหน้าขึ้นมาจิบ วันนี้ทั้งคู่ออกมากินข้าวเที่ยงด้วยกันตามประสาเพื่อน แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้กลัวนักข่าวและการเป็นข่าวอยู่แล้ว
"แหวะ เบื่อพวกหลงตัวเองจริงๆ แล้วนี่ต้องไปไหนต่อ"หญิงสาวถามต่อ เขาคิดนิดนึงก่อนจะตอบ
"เข้าห้องอัดต่อนั่นแหละ อยากทำให้เสร็จเร็วๆ แล้วเนี่ย คิดถึงลูกจะบ้า"พูดแล้วหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อยก็ลอยขึ้นมา จุนฮยองระบายยิ้มเมื่อนึกถึง
"จ้าพ่อคนหลงลูก งั้นก็ไปเถอะ ฉันก็มีงานต่อ ไว้วันไหนว่างจะไปหาเบบี๋นะ"เธอบอกพลางหยิบกระเป๋าถือขึ้นมา
ไอดอลหนุ่มทักทายโปรดิวเซอร์รุ่นพี่ที่มารออยู่ก่อนแล้ว พวกเขาคุยกันไม่นานก็เริ่มเข้าห้องอัดเพลง ใช้เวลาราวสองชั่วโมงก็เสร็จสิ้น จุนฮยองที่แทบไม่พักเลยตลอดเวลาเดินกลับมานั่งรอฟังเพลงที่เพิ่งสำเร็จ
"เออ นี่ไปอยู่ที่นู่นเจอไอ้ดูจุนมั่งไหมล่ะ"พี่โปรดิวเซอร์ผู้ไม่รู้เรื่องใดๆ เอาถามขณะที่กำลังโหลดเพลงขึ้นมา จุนฮยองนิ่งไปนิด ก่อนจะหันมายิ้ม
"มะ ไม่เจอครับ"เลือกจะโกหกเพื่อจะได้จบบทสนทนาเรื่องนี้ และเป็นแบบที่คิด ฝ่ายนั้นเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่นแทน ก่อนจะรันเพลงขึ้นมาให้ฟัง
หืม ~~~~
"โอเค!"ร้องขึ้นมาหลังจากดนตรีท่อนสุดท้ายจบลง จุนฮยองยิ้มอย่างพอใจ เพลงแรกของอัลบั้มเรียบร้อยอล้ว และเขาก็จะได้กลับบ้านไปหาจีฮุนน้อยของเขาแล้ว
"งั้นผมขอตัวนะพี่"รีบบอกก่อนจะถูกชวนไปไหน เขารู้จักพี่ๆ ของตัวเองดี งานเสร็จก็ต้องหาเรื่องไปก๊งซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไปด้วยนั่นแหละ
"รีบไปไหนล่ะ ไม่ไปฉลองกับพวกพี่ก่อนเหรอ"นั่นไงว่าแล้วว่าต้องชวน จุนฮยองยิ้มอย่างเกรงใจก่อนจะตอบ
"ไม่ดีกว่าครับพี่ เป็นห่วงลูก"บอกคำประกาศิตที่เรียกว่าลูกทุกคนก็ไม่มีใครรั้ง จุนฮยองโค้งให้ก่อนจะรีบออกมาและตรงไปที่รถ วันนี้เขามาเองไม่ได้ให้โยซอบไปรับ ทีแรกที่ว่าจะตรงดิ่งกลับคอนโดหรือที่เขาเรียกว่าบ้านเลยขอแวะซื้อของสดและนมให้จีฮุน ..ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย พอคลอดมาก็ไม่มีนมสักหยดให้ลูกกินเลยต้องพึ่งพานมผงจากร้านขายยาในห้าง
ซุปเปอร์มาเก็ตยามเย็นวันศุกร์มีคนเยอะกว่าปกติ เขาที่คิดว่าแทบทุกคนในประเทศนี้คงจะรู้เรื่องลูกของเขา ร่างโปร่งมองไปรอบตัวเพราะรู้สึกว่าถูกมองมาจากใครบางคน ก่อนที่จะมีกลุ่มแฟนคลับสาวๆ เดินเข้ามาหา เขาหันไปหยิบลูกพลับใส่รถเข็น แล้วยิ้มทักทายแฟนคลับที่เข้ามาขอถ่ายรูปตอนที่กำลังเลือกซื้อของ
"พี่ไม่ได้พาน้องจีฮุนมาด้วยเหรอคะ"แฟนคลับคนนึงถาม เขายิ้มให้เธอก่อนจะตอบ
"พอดีพี่มาจากที่บริษัทครับ ไม่ได้พาน้องไปด้วย"บอกตรงไปตรงมา แฟนคลับคนที่ว่ายิ้มปลื้มที่เขาคุยดีด้วยก่อนจะพูดต่อ
"น้องน่ารักมากๆ เลย พี่ถ่ายรูปให้ดูบ่อยๆ ได้ไหมคะ"คนอื่นพยักหน้าเห็นด้วยกับเจ้าหล่อน จุนฮยองหัวเราะก่อนจะตอบอย่างกันเอง
"นี่ตกลงจีฮุนแย่งแฟนคลับพี่ไปแล้วเรียบร้อยสินะ ได้ครับ เดี๋ยวพี่จะลงรูปตัวแสบของพี่บ่อยๆ"เขายิ้มกว้างเมื่อได้นึกถึงเจ้าตัวเล็กที่คงจะนอนกินนมอยู่กับแทอูที่ห้องอย่างสบายใจ
"พี่ไม่ฮอทเท่าลูกพี่แล้วล่ะค่ะ"แฟนคลับในกลุ่มนั้นอีกคนแกล้งว่า ไอดอลหนุ่มหัวเราะก่อนจะพูดขอตัวไปเลือกซื้อของต่อ
มือขาวถือของพะรุงพะรังไปที่รถ เขาหนักมือไปนิดขนนั่นนี่มาจนเต็มรถเข็นแล้วก็ต้องหิ้วเพราะที่ซุปเปอร์ไม่ให้เอารถเข็นออกมาที่ลานจอดด้านนอก
"ช่วยไหมครับ"เสียงของรปภ.คนนึงเอ่ยถามขณะที่เขาทำหูของถุงใบหนึ่งหลุดอกจากมือ จุนฮยองหันไปยิ้มให้ก่อนจะตอบรับน้ำใจนั้นด้วยการแบ่งให้ช่วยถือสองถุง
"ขอบคุณนะครับ"ว่าพลางเดินนำไปที่รถของตีวเอง รปภ. หนุ่มคนที่ว่าเดินตามมาติดๆ จนถึงรถ
"น่าจะมีคนที่บ้านมาช่วยสักคนนะครับ ของใช้เด็กเยอะขนาดนี้"ฝ่ายที่ให้ความช่วยเหลือออกความเห็น จุนฮยองหันไปยิ้มให้ก่อนจะตอบ
"ผมเลี้ยงลูกคนเดียวครับ มีพี่เลี้ยงก็ให้เขาดูแต่ลูกไม่ได้ให้มาช่วยอะไรพวกนี้หรอก"คนฟังพยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ
"แล้วแม่เขาล่ะครับ"คนคนนี้คงไม่รู้จักเขาหรือจำเขาไม่ได้จริงๆ สินะ
"ถ้าหมายถึงคนที่ทำให้แกเกิดมาอีกคน..เขาไม่ได้ต้องการพวกผมหรอกครับ อ๊ะ!ถึงรถแล้ว ขอบคุณนะครับ"หันไปยิ้มให้ก่อนจะรีบวางของลงที่ข้างรถ จุนฮยองหันไปโค้งขอบคุณยกใหญ่
"ไม่เป็นไรเลยครับ"ฝ่ายนั้นบอกก่อนจะวางของลงและเดินกลับไป จุนฮยองไม่ได้สนใจคนที่ว่าอีก เขารับขนทุกอย่างขึ้นรถ ก่อนจะรีบกลับบ้านไปหาเจ้าตัวน้อยที่เขารักมากที่สุด
'โดยไม่ทันสังเกตว่า รปภ.คนนั้นเดินกลับไปคุยกับใคร'
แทอูช่วยเขาเก็บของสดใส่ตู้เย็นอย่างขันแข็ง จีฮุนน้อยนอนเล่นโมบายที่ห้อยอยู่ที่เปลไฟฟ้าเสียงดังอ้อแอ้ คนเป็นพ่อ(?) ชะโงกหน้าไปยิ้มให้ลูกสาว ที่รายนั้นพอเห็นเขาก็ดีดแข้งดีดขายกใหญ่ แถมทั้งยังยิ้มและหัวเราะดีใจเสียด้วย ..รู้มากจริงๆ
"ป๊ามาแล้วครับทคิดถึงป๊าเหรอคนเก่ง"อุ้มขึ้นมากอดไว้บนบ่า เจ้าตัวเล็กวัยเกือบเดือนครึ่งน้ำหนักก็ปาไปเกือบสี่กิโกกรัม ทั้งแก้มทั้งพุงกลมบ๊อกน่าหยิกแถมยังอ้อนเก่งต่างหาก
"วันนี้น้องงอแงไหมแทอู"เอ่ยถามพี่เลี้ยงเด็กคนเก่งที่เรียงข้าวของเข้าที่อยู่เสียงเรียบ เจ้าของชื่อหันมามองคนถามก่อนจะส่ายหัวเป็นการตอบ
"ไม่เลยพี่ วันนี้อารมณ์ดีมากด้วย สงสัยว่าจะชอบเพื่อนใหม่หนะ"พอได้ยินคำว่าเพื่อนใหม่ ร่างโปร่งก็เลิกคิ้วขึ้นทันที แทอูยิ้มแล้วพูดต่อ
"พอดีที่ห้องข้างๆ มีคนย้ายมาอยู่ใหม่เขาเอาขนมมาทักทายก็เลยได้เจอจีฮุนหนะ..แต่ผมไม้ได้ให้เขาเข้ามานะ แค่ให้เล่นด้วยนิดหน่อยตรงประตูห้อง"คนเป็นน้องว่า คนฟังเลยโล่งอกไปหน่อยที่แทอูไม่ได้ให้คนแปลกหน้านั่นเข้ามาในห้อง เขาไม่ได้กลัวว่าจะเป็นขโมยหรืออะไรหรอกเพราะคนที่ตะเช่าหรือซื้อห้องที่นี่ได้ก็ต้องมีเงินพอสมควร เพียงแต่ห่วงความปลอดภัยของจีฮุนเท่านั้น
"แล้วเพื่อนบ้านคนนั้นชื่ออะไรล่ะ"เอาเป็นว่าเขาก็อยากรู้จักด้วยละกันเผื่อวันไหนได้เจอจะได้ทักทายถูก แทอูทำท่านึกก่อนจะตอบ
"เขาไม่ได้บอกอ่ะ แต่เขาว่าเขารู้จักพี่ด้วยนะ แล้วพี่ก็รู้จักเขาเขาบอก"พอพูดแบบนั้นเลยคิดหนัก เขาคนรู้จักน้อยเสียที่ไหนกัน แต่จะให้เดาคงเดาไม่ถูก จุนฮยองเลิกถามต่อ เขาอุ้มสาวน้อยของตัวเองมานั่งที่โซฟา และวางเธอบนอก แทอูมองมายิ้มๆ ถึงจุนฮยองไม่บอกก็รู้ดีว่าตัวเองไปพักผ่อนได้แล้ว
'เขามีหน้าที่แค่ตอนจุนฮยองไม่อยู่บ้านเท่านั้น'
ร่างโปร่งกดปิดทีวีเมื่อเห็นว่าเริ่มดึกมากแล้ว จีฮุนในอ้อมกอดหลับสนิท เขามองใบหน้าของเด็กน้อยวัยเดือนกว่า แพขนตายาวที่ใครก็บอกว่าเหมือนกับเขา ริมฝีปากเล็กๆ สีชมพูสดใสตัดกับผิวขาว พวงแก้มยุ้ยที่วางแนบอกปลิ้นออกมาแทบทับจมูกหายไปข้างนึง...จมูกที่เหมือนกับใครบางคนที่เขาพยายามจะลืมให้ได้
'คนที่เขาเคยรักมากกว่าสิ่งใด...ที่ตอนนี้เป็นคนที่เขาไม่อยากรักมากที่สุด'
"ถ้าเรื่องตอนนั้นมันเป็นเรื่องจริงมันคงดีเนอะจีฮุน"เขาบอกเจ้าตัวน้อยที่คงหลับอยู่เสียงเบา คนที่ว่ายกมือขึ้นมาปัดแก้มตัวเองแต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้น
"เขาไม่รักป๊าก็ได้นะ แต่ป๊าอยากให้เขารักหนูนะลูก ..ป๊าอยากให้หนูได้รับความรักจากคนที่หนูควรได้จากเขามากที่สุด"ใช่เขากลัว กลัวว่าดูจุนจะไม่รักลูกของเขา กลัวว่าเมื่อโตขึ้น เมื่อเขาบอกเรื่องราวที่แท้จริงให้ลูกรู้ลูกจะต้องการความรักนั้น ความรักที่ลูกควรจะได้รับจากคนเป็นพ่อ
"แต่ถ้าเขารักหนู เขาจะมาเอาหนูไปไหมนะ"แต่นี่คือสิ่งที่เขากลัวมากกว่าลูกจะไม่ถูกรักคือลูกจะถูกเอาไปจากเขา เอาไปจากคนที่เกลียด อยากทำลายและคงจะรู้อยู่แล้วว่าการเอาลูกไปคงทำให้เขาใจสลายได้
"......."
'แต่ถึงยังไงจีฮุนก็คงไม่ได้รับการแลเหลียวจากใครคนนั้นหรอก'
"พี่ เข้านอนดีไหมครับ"พี่เลี้ยงของจีฮุนเรียกถาม เขาเกลี่ยน้ำตาที่คลออยู่ออกแล้วขยับตัวเบาๆ เพื่อประคองร่างเล็กบนอกตัวเองไว้บนแขน
"อืม..ไปละ"อุ้มเจ้าตัวน้อยเข้าไปในห้องนอนหลังพูดจบ เขาวางร่างที่หลับสนิทลงบนที่นอนที่จัดไว้อย่างเบามือ
"พี่อาบน้ำไหม ผมจะเฝ้าให้ก่อน"แทอูถามพลางทรุดตัวลงนั่งข้างที่นอนของจีฮุน จุนฮยองมองคนถามนิดนึงก่อนจะพยักหน้ารับ
"ก็ดี ฝากแป๊ปนะ"ตั้งแต่คลอดมาเขาก็รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเร็วขึ้นมาก ลูกสาวตัวน้อยตื่นบ่อยและร้องหาทุกครั้งที่ไม่เห็นใคร และตัวเขาเองก็ไม่อยากจะอยู่ห่างลูกเลย
การอัดเพลงที่สองเสร็จสิ้นลงตั้งแต่บ่ายของอีกวัน จุนฮยองในชุดลำลองสบายๆ เดินมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานบอสที่เรียกให้เขาไปพบ มือขาวเคาะเบาๆ ก่อนที่คนข้างในจะขานรับ
"เข้ามาสิ"ฝั่งนั้นว่า เอาตรงไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับคนที่ว่า เห็นมีนมร้อนที่ยังคงขึ้นควันฉุยๆ ตั้งอยู่
"กินสิ มีคนเตรียมให้"บอกพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ร่างโปร่งเลิกคิ้วก่อนจะถาม
"ใครครับพี่"มองดูอย่างหวั่นๆ คนถูกถามกรอกตาไปมามีพิรุธ แต่พอจะถามต่อก็ถูกตอบสวนมาก่อน
"แม่บ้านใหม่หนะ เป็นแฟนคลับนายเลยอุ่นมาเตรียมไว้ให้ เอาสักหน่อยเดี๋ยวตอนมาเก็บจะเสียใจ"ถ้าบอสบอกแบบนี้เขาจะไปเถียงอะไรได้ ใือขาวยกเครื่องดื่มร้อนที่ว่ามาจิบก็พบว่านี่เป็นรสชาดที่คุ้นลิ้นอย่างประหลาด...
"เหมือน..."พึมพำแล้วเงยหน้ามามองรุ่นพี่ผู้เป็นเจ้านายโดยมีแต่คำถาม อีกฝ่ายหลบสายตาด้วยการหยิบปากกามาแล้วทำท่าเปิดแฟ้มดูเอกสาร
"แล้วหลานเป็นไงบ้าง แข็งแรงดีไหม พามาเล่นที่นี่บ้างสิ"เลี่ยงไม่ตอบพร้อมถามถึงเจ้าตัวน้อยที่นอนกินนมอยู่บ้าน จุนฮยองลืมเรื่องที่สงสัยไปเลยเมื่อพูดถึงลูก
"แข็งแรงครับ ไว้โตกว่านี้อีกสักหน่อยจะพามาเพิ่งได้ไม่ถึงสามเดือนดีเลยยังไม่อยากพาข้างนอกบ่อยๆ"ตอบพร้อมรอยยิ้ม คนเป็นเจ้านายพยักหน้า
"ไว้พามาแล้วกัน แล้วเรื่องงาน...."พูดต่อไปถึงธุระที่อยากคุยจริงๆ จุนฮยองอยู่ตรงนั้นอีกครู่ใหญ่ แผนการทำงานทั้งหมดถูกย้ำให้เขาใจอีกครั้งและลงรายละเอียดมากขึ้นเรื่องการแสดงบนเวที
"งั้นผมขอตัวเลยนะครับ"บอกพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คนอายุมากกว่ามองแก้วนมตรงหน้าเขาก่อนระบายยิ้มออกมา
"ดื่มหมดเลย คนทำต้องดีใจมากแน่"พอถูกทักแบบนั้นความสงสัยเมื่อครู่เลยย้อนกลับมา ไอดอลหนุ่มขมวดคิ้วนิดหนึ่ง
"แม่บ้านคนไหนครับ ผมเคยเจอเขาไหม?"เพราะพอเอาเข้าจริงเขาเองก็รู้จักและเห็นหน้าแม่บ้านทุกคนในตึก แน่นอนว่าไม่มีใครที่จะมีท่าทางเป็นแฟนคลับเขา ไม่ว่าจะด้านอายุหรือสไตล์เพลง แม่บ้านที่นี่ 45-50ทั้งนั้น คงไม่ไหวกับฮิปฮอป
"เคยสิ ไม่ต้องสงสัยมากหรอก เขาขี้เขิน"คนเป็นพี่ว่าก่อนที่ระฆังช่วยชีวิตที่เรียกว่าเลขาจะเคาะประตูและเปิดเข้ามาในทันที
"บอสคะ พี่ฮยอนซึงมาหาค่ะ"เธอบอกพร้อมรอยยิ้ม จุนฮยองรู้ดีว่าต้องเก็บความสงสัยไว้ก่อน เดินสวนกับฮยอนซึงออกไปโดยไม่ลืมส่งยิ้มทักทายกัน
จุนฮยองกลับไปถึงที่ห้องค่ำๆ วันนั้น ในมือยังคงหอบหิ้วของกินต่างๆ จากซุปเปอร์มาเติมให้คนที่อยู่บ้าน รปภ.คนเดิมช่วยเขาถือของมาส่งเช่นเดิม แทอูที่อุ้มจีฮุนเล่นอยู่ที่ระเบียงห้องชะโงกหน้ามามอง เขาโบกไม่โบกมือให้อุ้มต่อไปเพราะจะเอาข้าวของเก็บเอง และดูเหมือนลูกสาวของเขากำลังเพลินอยู่
"งอแงไหม"คำถามแรกทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้านมักจะเป็นคำถามที่ถามถึงคนสำคัญที่สุดเสมอ พี่เลี้ยงคนหล่อยิ้มให้ก่อนจะส่งคนในอ้อมแขนให้เขาหลังจากที่เขาล้างมือเสร็จแล้ว
"นิดหน่อยครับ แต่วันนี้พี่ที่อยู่ข้างห้องแวะมาอีก พอเห็นเขาเลยดูอารมณ์ดีขึ้น"บอกพลางเอนหลังพืงกับโต๊ะกินข้าว จุนฮยองที่กำลังขยับท่าอุ้มมองหน้าคนพูดแล้วเลิกคิ้วสงสัย
"มาอีกแล้วเหรอ เขามารอบที่สองแล้วป่ะ"ดูเหมือนเพื่อนบ้านจะสนอกสนใจน้องชายเขาเป็นพิเศษและรางกับอ่านความคิดเขาออกแทอูรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
"ไม่ใช่พี่ เขาไม่ได้จีบผม"คนฟังหัวเราะอย่างเอ็นดู คนอายุน้อยรีบอิบายทันที
"พี่เขาไปอยู่ต่างประเทศมา นี่กลับมาเพราะว่าเมียพาลูกหนีกลับบ้านเลยจะมาตามง้อ..พี่เขาน่าจะรักลูกมากๆ เลยนะพี่ แวะมาหามาเล่นกับจีฮุนบ่อยมาก"จุนฮยองฟังแล้วพยักหน้ารับรู้ เขาไม่ได้ใส่ใจเสียเท่าไหร่ เพียงแค่มาดีกับลูกเขาก็พอ
"ไม่ใช่เขาอ้างเพื่อมาเต๊าะเรา เฉยๆ นะ"แกล่งแหย่น้อง อีกคนหัวเราะก่อนจะตอบ
"คนเราจะแกล้งตีหน้าเศร้าเวลาพูดถึงลูกได้ขนาดนั้นเชียว แต่ถ้าจะเต๊าะจริงๆก็ได้นะพี่ พี่เขาก็หล่อดี"ร่างโปร่งยิ้มกว้างกับความทะเล้นนั้น
"แต่ว่านะเขามานี่สี่ห้ารอบแล้วล่ะ ทุกครั้งที่เขามา เขาจะชอบถามว่าพี่อ่ะสบายดีใช่ไหม พอถามว่าเคยสนิทกับพี่เหรอเขาก็ยิ้มเฉยๆ"พอเล่ามาถึงตอนนี้เลยเกิดสนใจขึ้นมานิดหน่อย จีฮุนขยับตัวยุกยิกบนไหล่ของเขา มือสวยลูบหลังเจ้าตัวน้อยเบาๆ
"แล้วเขาชื่ออะไรล่ะ"พอถามคนน้องก็ส่ายหัวในทันที
"เขาไม่บอก เขาแต่เล่นกับจีฮุน ผมเลยไม่ได้เซ้าซี้"แทอูพูดจบก็หันไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นมารินดื่ม สองคนไม่ได้คุยอะไรต่อเพราะจีฮุนเริามงอแงอีกครั้ง คนเป็นแม่แต่ตั้งตัวเป็นพ่อเลยพาไปวางลงบนที่นอนในห้อง เขาเปิดเพลงที่เคยฟังตอนท้องขึ้นมาเบาๆ และเหมือนนั่นคือความคุ้นเคย จีฮุนค่อยๆ อารมณ์ดีขึ้นก่อนจะหลับไป เขาเลยได้โอกาสวิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างเร็วที่สุดเพราะกลัวว่าถ้าตื่นขึ้นมาไม่เห็นเขาจะเกิดเรื่องใหญ่
เช้าวันหยุดที่เขาแอบตื่นสายเพราะเจ้าตัวดีอยู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาร้องงอแงตั้งแต่ตีสองถึงตีห้า แน่นอนว่าถ้าลูกไม่หลับเขาเองก็ต้องนอนไม่ได้ จุนฮยองกล่อมอยู่จนถึงเช้าก็ผล็อยหลับไปทั้งพ่อ(?)ทั้งลูก ร่างโปร่งที่ลุกมาไม่เจอลูกเดาเอาว่าคงไม่พ้นแทอูมาพาออกไป พี่เลี้ยงของจีฮุนรู้ดีว่าเขาเหนื่อยและอยากแบ่งเบา
"วันนี้พี่หยุด พี่ดูจีฮุนเองก็ได้"บอกคนเป็นน้องที่กำลังชงนมอยู่ คนที่ว่าหันมายิ้มให้ก่อนจะบอก
"ผมเห็นพี่เพิ่งได้นอนเลยไปเอาออกมาดูให้ก่อน เดี๋ยวผมขอไปข้างนอกนะพี่"ถึงว่าว่าชุดที่น้องสวมมันดูดีเกินกว่าชุดที่ใส่ทุกวัน เสื้อเชิ๊ตสีขาวเข้ารูปเล็กน้อย กางเกงยีนส์กระบอกเล็กสีเข้ม ผมสีอ่อนถูกเซทเซอร์ๆ เข้ากับใบหน้า จุนฮยองพยักหน้ารับทราบพลางรับขวดนมมาจากมือคนเป็นน้อง
"เออพี่จุนฮยอง พี่คนที่อยู่ใหม่ข้างห้องเขาฝากนี่ให้พี่"แทอูหยิบถุงถุงนึงมาวางตรงโต๊ะใกล้ๆ แล้วเดินไปตรงประตู เขาไม่ได้สนใจของนั่นนักเพราะกำลังป้อนนมให้จีฮุน
"ขอบใจนะ เที่ยวให้สนุกล่ะ"บอกพลางยิ้มให้ คนเป็นน้องหันมายิ้ม
"ครับพี่ ไว้จะซื้อขนมมาฝากนะ"
แทอูออกไปสักพักจีฮุนก็หลับไป จุนฮยองอุ้มร่างเล็กนั่นไปวางบนเปลไฟฟ้าก่อนจะเข้าไปล้างน้ำแปรงฟัน ช่วงบ่ายนัดกับกีกวังไว้เรื่องไปตรวจร่างกายหลังคลอดหนึ่งเดือนที่เขาผลัดมา และจะพาจีฮุนไปหาคุณอากีกวังและคุณลุงฮยอนซึงให้เลี้ยงนมเด็กดื้อนอกบ้านเสียหน่อย ขายาวเดินกลับบมาหยิบของที่น้องวางไว้ให้มาเปิดดูกะว่าจะหาอะไรรองท้องรอลูกตื่น
"กีวี่?"ออกจะงงๆ ที่คนข้างห้องซื้อของนี่มาให้ แต่ก่อนจะคิดถึงอะไรต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเรียกความสนใจ ที่หน้าห้องมีออดแต่คนที่มาคือคนที่รู้ดีว่าไม่ควรกดเพราะจะทำให้ลูกน้อยของเขาตกใจ..แสดงว่าต้องเป็นคนที่คุ้นเคยกันดี
จุนฮยองเดินมาถึงประตูคนด้านนอกก็เคาะซ้ำอีก เขาขมวดคิ้วนิดหน่อย ก่อนจะหมุนที่ก้านประตูเพื่อเปิดต้อนรับคนด้านนอก
"มาแล้วคระ...ดูจุน!"
คนที่ยืนรออยู่ตกใจไม่น้อยที่คนที่เปิดออกมาไม่ใช่คนที่คิดไว้ เขาได้ยืนเสียงรองสนีกเกอร์เดินออกจากห้องก็คิดไปว่าจะเป็นเจ้าของห้องที่เขายังไม่พร้อมเจอหน้า ..แต่ผิดไปหมด คนที่ไปเป็นคนอื่น คนที่อยู่คือ...
"จุนฮยอง"เรียกคนตรงหน้าเสียงแผ่ว อีกฝ่ายที่ตกใจไม่น้อยกว่ากันมองเขาด้วยแววตาสั่นๆ
"คือ..ฉัน.."
"มาที่นี่ทำไม"น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามออกมาจากริมฝีปากอิ่มที่เขาแสนคิดถึง ร่างสูงมองอีกฝ่าย จุนฮยองผอมลง แต่ไม่ได้ดูโทรมนัก ผิวยังคงขาวใสไม่ได้หมองเลย
'อยากดึงเข้ามากอดใจจะขาด'
"ฉัน..ฉัน"รู้ดีว่าตอนนี้ไม่มีสติหลงเหลือ เขาไม่ได้คิดจริงๆว่าคนที่เปิดออกมาจะเป็นจุนฮยอง
"..."เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เจ้าของห้องก็จะปิดประตูลงดูจุนใช้มือยั้งที่บานประตูไว้
"ฉันมาหาลูก"จุนฮยองมองเขาอึ้งๆ มือขาวปล่อยออกจากแต่ก็ยังไม่ได้เชื้อเชิญให้เข้าไป
"ลูกใคร"ถูกถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเดิม แววตานั้นแข็งกร้าวราวกับว่าตั้งสติได้แล้ว
"ลูกของฉัน ไม่ใช่สิ ลูกของเรา"เขายิ้มให้คนตรงหน้า จุนฮยองนิ่งไปครู่นึงก่อนจะตอบกลับมา
"ที่นี่มีแต่ลูกของผม ไม่มีลูกของเราหรอกครับ"
'ลูกของเรา...อย่างนั้นเหรอ?'
"แต่นายบอกเองว่าเขาเป็นลูกของเรา"เกิดจะมาเชื่ออะไรเอาตอนนี้ ตอนที่พูดเองว่าเขามั่วจนไปท้องกับคนอื่น ตอนที่เขาทำใจแล้วว่าดูจุนจะไม่กลับมา ตอนที่ทำให้หัวใจเขาบอบช้ำเสียจนไม่เหลือชิ้นดี
"แต่คุณก็บอกเองว่าผมมั่วไปท้องกับคนอื่น แล้วก็มาตู่ว่าคุณเป็นคนทำ... มันถูกแล้วล่ะ ผมมีลูกกับคนอื่นตามที่คุณบอก"ทั้งที่คิดว่าถ้าดูจุนยอมรับเขาจะไม่กีดกัน ถ้าดูจุนอยากเจอลูกเขาจะให้เจอได้ แต่พอมันเกิดขึ้นมาจริงๆ เขากลับกลัวว่าอีกคนจะไม่จริงใจ จะมีเหตุผลอื่นเคลือบแฝง และกลัวว่าตัวเขาจะใจอ่อนเปิดใจให้ถูกทำลาย ซึ่งครั้งนี้ถ้าจะต้องเจ็บอีกคงอยู่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
"คนที่เคยปิดบังเรื่องท้องกับฉันได้ตั้งหลายเดือนทั้งที่อยู่ด้วยกัน นอนกอดกันแทบทุกคืน ทำไมวันนี้ถึงได้โกหกไม่เนียนเอาเสียเลยล่ะ"ร่างสูงพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่เขาไม่สนุกด้วยเลยแม้แต่น้อย จุนฮยองกระตุกมุมปากนิดนึงก่อนจะตอบ
"ผมจะไปโกหกเก่งเหมือนคุณได้ยังไง โกหก หลอกลวง หลอกให้คนอื่นรัก หลอกให้บอกความลับแล้วก็จะทำลาย ผม...ไม่เก่งเท่าคุณแน่นอน"ยิ่งพูด ยิ่งคิด ยิ่งเจ็บ...เขาโง่ที่หลงเชื่อ โง่ที่รักจนมองไม่เห็นว่านั่นแค่แกล้งทำ แต่ทั้งหมดไม่โง่เท่าตอนนี้ โง่ที่ยังรักยุนดูจุนอยู่
'ทั้งหมดของหัวใจ'
"จุนฮยอง...ฉันขอโทษ"เอื้อมมือมาจะเช็ดน้ำตาให้ก็ถูกปัดมือออกอย่างไม่ใยดี จุนฮยองมองเขา ในแววตานั้นว่างเปล่า
"ขอโทษแล้วมันไปมีประโยชน์อะไร"ในน้ำเสียงเจ็บปวดนั้นทำให้คนฟังรับรู้ได้ดีว่าอีกคนต้องปวดใจแค่ไหน จุนฮยองที่เคยแข็งกร้าว ที่เคยไม่ยอมให้เห็นน้ำตา ...ร้องไห้ต่อหน้าเขาอีกแล้ว
"จนกว่าคุณจะทำให้ผมเชื่อได้ว่าไม่ได้คิดร้ายกับจีฮุน จนถึงตอนนั้นห้ามมาหาลูกของผมอีก"ร่างโปร่งพูดต่อเสียงสั่นโดยที่ไม่สบตา ถึงจะพูดว่าไม่ใช่ลูกของดูจุนแต่ในใจรู้ดีว่าเรื่องจริงมันเป็นอย่างไร และคงจะกีดกันไม่ให้ได้เจอกันเลยก็คงไม่ได้ ...เขาไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น
"ฉันต้องทำยังไง"ฝ่ายนั้นถาม นัยย์ตาอ้อนวอนอยากรู้คำตอบ
"คนวางแผนเก่งแบบคุณน่าจะคิดเองได้นะครับ"
ฮยอนซึงนั่งจิบวอดก้าฟังเรื่องที่เพื่อนเล่าอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พูดตรงๆ ว่าเขาสะใจที่จุนฮยองทำแบบนั้น ที่จริงถ้าเขาเป็นจุนฮยองคงปิดประตูใส่หน้าคุยเลยด้วยสักคำ
"จะทำไงดีวะ ฉันอยากเจอลูก"บอกกับเขาเสียงเครียด คนหน้าหวานหัวเราะ วันนี้เขาได้เจอเพิ่งได้กินข้าวเย็นกับจุนฮยองมา รายนั้นก็บอกว่าเจอเพื่อนปากไม่ดีของเขาแล้ว แต่เขากับกีกวังไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ทำท่าตกใจนิดหน่อยพอไม่ให้สงสัย...ที่จริงรู้มาสักพักแล้วว่าดูจุนกลับมาและอยากจะเจอลูกบ้าง
"สรุปนั่นลูกนายหรอ ไม่ยักรู้ว่านายยอมรับ"ขอแขวะสักคำให้สมกับที่หมั่นไส้มันมานาน ถึงจะรู้ว่าอยากมาเจอลูกมากก็อดไม่ได้จริงๆ และไม่ว่าคุยกี่ครั้งเขาก็คงยังคันหัวใจกับประโยคดูแคลนจุนฮยองและลูกอยู่
"ฉันปากหมา ฉันผิดฉันรู้"บอกอย่างเซ็งๆ ก็รู้นั่นแหละว่าที่ทำกับจุนฮยองคงไม่ได้รับการให้อภัยจากใครง่ายๆ แต่กับฮยอนซึงเพื่อนซี๊กันแท้ๆ ถึงจะเกลียดการกระทำก็ช่วยให้ได้แก้ตัวสักหน่อยไม่ได้หรือไง
"รู้แล้วจะหวังอะไรวะ เขาไม่ตะเพิดตอนเห็นหน้าก็ดีแค่ไหนแล้ว"ฮยอนซึงว่าเสียงเรียบ
"ถามจุนฮยองให้หน่อยว่าจะให้ทำยังไง ฉันอยากกอดลูก"บอกอย่างจริงจัง คนหน้าหวานมองเพื่อนเห็นความจริงจังในนั้นก็รู้ทันทีว่านี่เรื่องจริง ตัวเขาเองไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรในตัวดูจุนนักหรอก ดีแล้วที่มันคิดได้และก็ขอให้คิดได้จริงๆ ก็พอ เพียงแต่ก็เข้าใจว่าทำไมน้องถึงได้ไม่วางใจให้เข้าใกล้ลูก
"ก็ทำกับเขาไว้ขนาดนั้น คงต้องเอาชีวิตเขาแลกแล้วมั๊งเขาถึงจะเชื่อใจ แบบในนิยายไง พระเอกโดนยิงแทนนางเอก นางเอกเลยให้อภัย"ทั้งที่อยากจะช่วยแต่สุดท้ายก็ต้องเหน็บแนมสักดอกให้แสบๆ คันๆ ดูจุนทำท่าคิดตาม
"ทำงั้นเกิดตายไปจริงๆ จีฮุนจะไม่กำพร้าพ่อ จุนฮยองจะไม่เป็นหม้ายเหรอ"เป็นคำตอบที่น่าสนใจสำหรับเขาในทันที ฮยอนซึงวางแก้วแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อนสนิท
"นึกว่าจะเอาแต่ลูกไม่เอาแม่ ตกลงจะเอาแม่ด้วยเหรอ"เป็นเรื่องตื่นเต้นเลยล่ะสำหรับเขา ถึงช่วงก่อนหน้านี้จะรู้สึกว่าเพื่อนก็รักน้องชายของเขาเหมือนกัน แต่พอมีเรื่องขึ้นเลยคิดว่าไม่จริงไปแล้ว
"ก็ที่แรกที่กลับมาก็เพราะจุนฮยองนั่นแหละ...ฉันคิดถึงเขาว่ะ"
"ฉันรักจุนฮยองกับลูกมาก นายต้องช่วยฉันนะฮยอนซึง"
>>>ANATHEMA<<<
จุนฮยองกล่อมเจ้าตัวแสบหลับไปแล้วก็ออกมาหาอะไรกินเล็กๆ น้อยๆ ไม่นานแทอูก็กลับมา บนตัวเสื้อของรุ่นน้องเต็มไปด้วยรอยลิปสติก คนที่ว่ายิ้มทักทายเขา
"ยังไม่นอนหรอพี่"คนถูกถามพยักหน้ารับ แทอูถอดรองเท้าแล้วเดินมานั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยๆ ร่างโปร่งอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว
"ไปกับสาวกี่คนเนี่ย ตกลงที่เจ้จียุนว่าเราเป็นน้องสาวนี่มั่วถูกไหม"คนฟังหัวเราะก่อนจะตอบ
"จะมีใครเชื่อว่าผู้ชายชอบแต่งหน้าบ้างล่ะพี่"เลือกจะไม่ตอบอย่างตรงๆ จุนฮยองเลิกคิ้วก่อนที่คนเป็นน้องจะเปลี่ยนเรื่อง
"นี่พี่รู้จักกับพี่คนที่อยู่ข้างห้องจริงๆ ใช่ไหม วันนี้ผมเห็นพวกพี่ยืนคุยกันตั้งนาน"จุนฮยองทำหน้าแทบไม่ถูกที่โดนถาม เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าได้ยินอะไรบ้าง
"นายได้ยิน..."
"ทั้งหมด"ตอบทั้งที่เขายังถามไม่จบเลยด้วยซ้ำ จุนฮยองวางแก้วน้ำในมือลง
"ผมถามพี่จียุนแล้ว แล้วผมก็รู้จักกับพี่ฮยอนอา ถ้ามีอะไรให้ช่วยพี่ก็บอกผมได้นะ ผมเข้าใจว่าที่พี่เจอมา มี่เขาทำกับพี่ พี่จะรู้สึกยังไง"คนเป็นน้องบอกพร้อมรอยยิ้ม จุนฮยองมองคนพูดซึ่งมองเขาอย่างจริงจัง ไม่ได้หวังว่าใครจะมาเห็นใจ ไม่ได้หวังว่าใครจะต้องมาช่วยเหลือ
"ขอบใจนะแทอู งั้นอย่างแรก คือช่วยอย่าเพิ่งให้เขาเจอจีฮุนได้ไหม"
TO BE CONT.
สวัสดีค่าาาาา ที่จริงเนื้อเรื่องตอนนี้มันเบามากและไม่มีอะไรเลย เราใช้เวลาแต่งแค่แป๊ปเดียวเอง แต่ปรับเนื้อหาแต่งเพิ่มอยู่สามสี่วัน เพราะอ่านแล้วมันไม่ค่อยมีอะไร จนคนที่ช่วยเราดูบอกว่ามันได้อยู่เพราะจะปูไปที่เนื้อหาต่อไป
ชอบไม่ชอบยังไงติด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณที่ยังอ่านเน้อ <3
ความคิดเห็น