คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER TWELVE : ผมไม่ได้รักคุณ
TWELVE :: ผมไม่รักคุณ
จุนฮยองลุกขึ้นเดินตามคำสั่งของหมอในเวลาเพียงสองวัน แผลผ่าตัดขนาดเล็กทว่าเจ็บปวดจนเข่าแทบทรุด ดงอุนมาเฝ้าเขาวันนี้ พร้อมกับข่าวดีที่ว่าพรุ่งนี้บ่ายๆ โยซอบเพื่อนรักของเขาจะเดินทางมาถึงและตัวเขาจะได้พาลูกกลับไปเลี้ยงที่บ้าน
"พรุ่งนี้ก็ได้เจอมันแล้ว เลิกทำหน้าเศร้าสักที"เอ่ยปากแซวรุ่น้องที่ดูหงุดหงิดเพราะไม่ได้คุยกับแฟนตั้งแต่เมื่อเช้า คนเจ็บแผลที่เมื่อครู่อุ้มเจ้าหญิงตัวเล็กกล่อมให้หลับวางคนที่ว่าลงกับขลิบที่นอน
"ครับพี่"ดงอุนขานรับน้ำเสียงเซ็งๆ ก่อนจะลุกมาประคองเขาขึ้นเตียง ร่างโปร่งเอนหลังลงนอน ตะแคงหันมาหาคนที่หลับตาพริ้ม
"เห็นเด็กแบบนี้แล้วอยากมีบ้างจัง ให้ยัยเห็ดทำพิธีใส่โยซอบมั่งดีไหมนะ"คนเป็นน้องว่าพร้อมรอยยิ้มแล้วไปชะเง้อมองทารกน้อย
"ก็ดีนะ พวกนายรักกันมีลูกสักคนก็คงอบอุ่นดี"จุนฮยองว่าเสียงเรียบและมองมาที่ลูกสาวของตัวเอง ดงอุนสะท้อนใจนึกสงสารพี่ที่คงจะต้องเลี้ยงดูเพียงคนเดียว ทั้งที่รักพ่อของลูกมาดแท้ๆ แต่ก็ต้องตัดใจ
'นึกแล้วอยากกลับไปไล่ดูจุนออกจากบริษัท'
"แล้วพรุ่งพี่กลับแต่เช้าเลยไหม หรือจะรอให้ผมไปรับโยซอบมาก่อนดี"ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้อีกคนต้องเศร้า จุนฮยองคิดนิดนึงก่อนตอบ
"กลับแต่เช้าดีกว่า แต่ว่านายเองไม่ต้องมารับพี่ก็ได้นะ เดี๋ยวให้พี่ฮยอนซึงมารับ"บอกเสียงนุ่ม คนอายุน้อยมองเขาพลางเลิกคิ้ว
"ไม่ได้หรอกเดี๋ยวโดนเพื่อนพี่โกรธเอา พี่นอนเถอะ เดี๋ยวดึกๆ เบบี๋จะตื่นอีกไม่ใช่เหรอ"เตือนอย่างหวังดี เขาพยักหน้ารับก่อนหลับตาลง
ฮยอนอารีบปรี่มาตั้งแต่เช้าตรู่ ใบหน้าสะสวยไร้เมคอัพกับชุดเสื้อยืดสีพื้นและกางเกงวอร์มคือคอสตูมของวันนี้ สาวเจ้าขันอาสาจะมารับหลานสาวกลับและช่วยเลี้ยงให้เพราะคิดว่าจุนฮยองยังคงต้องพักเยอะๆ และเธอก็หลงหลานมากเสียจนอยากจะเล่นด้วยทุกวัน
"กินอะไรยัง"เธอเอ่ยถาม พลางเปิดถาดอาหารดู จุนฮยองลุกขึ้นมานั่งก่อนจะพยักหน้า
"กินหมดแล้ว นี่ยังไม่อิ่มเลย"บ่นพลางมองหาว่าเพื่อซื้อของกินอะไรมาเพิ่มไหม
"หิวอยู่? นี่ฉันซื้อซุปเห็ดมาให้ กินนี่ก่อนแล้วกันนะ"ยกออกมาจากถุงกระดาษและวางลงตรงหน้าเขา จุนฮยองยิ้มกว้าง...คงเป็นช่วงเวลาเดียวที่ได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของจุนฮยอง 'ช่วงเวลากิน'
"ขอบใจนะ"บอกพลางลงมือตักคำแรกข้าปาก หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเห็นว่าคนที่หลับอยู่เมื่อครู่ตื่นมาทำเสียงอ้อแอ้เรียกร้องให้สนใจ
"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะคนดีของน้า"อุ้มขึ้นมาหยอกล้อ เด็กหญิงใบหน้าจิ้มลิ้ม จมูกมีสันคมเหมือนกับใครบางคนที่ไม่อยากเอ่ยถึง
'จมูกนี่มันสำเนายุนดูจุน'
"นี่เธอไม่มีงานเหรอ"จุนฮยองเอียงหน้ามาถาม สาวสวยพยักหน้ารับ
"ไม่มีอ่ะ งานที่นี่ที่รับไว้เหลือแค่สองสามงานเอง ฉันคงกลับเกาหลีพร้อมนายเลย"ตั้งใจแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว ฮยอนอาตั้งใจจะมาที่นี่ มาอยู่คอยดูแลอีกคน เพื่อรับผิดชอบความผิดพลาดของตัวเอง รับผิดชอบการกระทำที่ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง
"ก็ดี"
"แล้วนี่ออกจากที่นี่ได้ตอนไหน ฉันจะได้เก็บของให้"ถามพลางหยิบขวดนมมาใส่ปากเด็กหญิงในอ้อมแขน
"ดงอุนไปจ่ายค่ารักษาให้อยู่ ก็กลับได้เลย"นางแบบสาวพยักหน้ารับทราบ
"งั้นกินเสร็จนายก็เปลี่ยนชุด เดี๋ยวที่เหลือคุณน้าแสนสวยคนนี้จะดูแลเอง!"
จุนฮยองนั่งรถเข็นออกจากห้องพักโดยมีฮยอนซึงและฮยอนอาช่วยถือของทั้งหมด ดงอุนเข็นคนที่อุ้มเด็กน้อยที่ยังหลับอยู่ไว้บนตัก ใบหน้าขาวคุยนั่นนี่กับเพื่อนที่ถือของใช้เด็กอ่อนด้วยใบหน้าสดใส ก่อนที่รถที่เจ้าตัวนั่งอยู่จะหยุดลงทั้งที่ยังไปไม่ถึงหน้าลิฟต์
"....."เมื่อทุกอย่างเงียบลงคนที่หันไปคุยเลยหันกลับมามองคนที่มายืนขวางไว้ ในใจกระตุกวูบ...ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียงสามวัน..ทำไมมันเหมือนกับว่าไม่ได้เจอมาแสนนาน
"จะกลับแล้วเหรอ"เจ้าของเสียงที่เขาแสนคิดถึงเอ่ยถาม จุนฮยองมองใบหน้าคมคายนั้นแล้วไม่ตอบ
"ดงอุน...หยุดทำไม ไปต่อสิ"พูดกับน้องเสียงเครือ
"แต่..."
"นายจะไม่ตอบฉันเรื่องอื่นก็ได้ แต่เด็กนั่น..กับฉันใช่ไหม"คนตรงหน้าพูดเสียงเรียบ ดวงตาคมมองอย่างอยากรู้ในคำตอบ จุนฮยองพยักหน้าครั้งเดียว เขาเกลียดคำถาม เกลียดสรรพนามที่ดูจุนใช้เรียกลูกของเขา ไม่รักกัน ไม่รักลูก ไม่ยอมรับเขาไม่เคยว่า แต่อย่าทำร้ายจิตใจกันมากกว่านี้จะได้ไหม
"รู้แล้วก็หลีก"บอกสั้นๆ เพราะคงควบคุมเสียงให้มันสั่นน้อยกว่านั้นไม่ได้อีก นิ้วยาวบีบแขนตัวเองจนแดง เขาจะไม่ให้เห็นว่าหวั่นไหว ไม่ให้เห็นว่ายังรักยังคิดถึงคนใจร้ายตรงหน้ามากเพียงใด
'ต่อจากนี้ชีวิตของยงจุนฮยองจะรักแค่เด็กหญิงบนอ้อมแขนเพียงคนเดียว'
"นายจะพรากลูกไปจากพ่อไม่ได้ อย่างน้อยก็ควรให้ฉันรับผิดชอบเขาบ้าง"ดูจุนพูดเสียงเครียด ในแววตานั้นไม่ได้บ่งบอกว่าแคร์เขาแม้แต่น้อย ...
"รับผิดชอบอะไร คุณจะส่งเงินค่าเลี้ยงดูให้เหรอ ไม่จำเป็นหรอกครับ...ผมมีเงินมากพอที่จะเลี้ยงเขาได้สบายๆ ไม่ต้องรบกวนเงินที่ต้องหามาอย่างลำบากของคุณหรอก เอาเวลากับเงินที่จะมาใช้รับผิดชอบเด็กที่คุณไม่ได้ตั้งใจให้เกิดไปใช้ดูแลความรัก คนรักที่คุณอยากจะมีเถอะครับ"พูดจบน้ำตาก็ร่วงพ้นขอบตาลงมาที่แก้ม นัยย์ตาที่เคยมองกันอย่างสดใส ที่เคยมองเขาด้วยความรักมันเหลือแต่ความเจ็บปวดและว่างเปล่า
'ยงจุนฮยองจะไม่รักเขาอีกแล้ว'
"แต่.."
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวดงอุนต้องไปรับโยซอบด้วยนี่ เดี๋ยวให้เจ้านั่นรอนานจะถูกโกรธนะ"หันไปพูดกับคนอื่นๆ เสียงเรียบ คนเป็นน้องพยักหน้ารับเขาสบตาดูจุนนิดนึงแล้วเข็นรถหลบไปที่ลิตฟ์ทันที ร่างสูงจะตามไปคุยต่อฮยอนซึงหันกลับมายกมือห้ามเพื่อน
"ถ้าเลิกเกลียดกันไม่ได้ก็อย่าไปทำให้เขาต้องแย่ไปกว่านี้เลยว่ะ อย่างน้อยก็เห็นแก่เด็กตาดำๆ ที่นายไม่อยากรับว่าเป็นลูกเถอะ"เพียงเท่านั้นก็หันหลังเดินเข้าลิฟต์ตามคนอื่นๆ ไป ร่างสูงมองใบหน้าขาวที่เขาเองแกล้งทำดีด้วยมาตลอดเวลาเกือบครึ่งปี ใบหน้าของคนที่เขาคิดว่าเขาเกลียดจนสามารถทำลายทุกอย่างของคนคนนั้นได้ด้วยมือนี้ ใบหน้าที่กำลังทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด
'ไม่..เขาไม่ได้รักคนคนนั้นแม้แต่น้อย'
>>>ANATHEMA<<<
จุนฮยองนั่งเงียบตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลจนมาถึงบ้าน เขาอุ้มเจ้าตัวน้อยมาวางบนที่นอนที่กีกวังเตียมไว้ให้อย่างเบามือ ดวงตากลมมองร่างที่หลับสนิทอยู่อย่างแสนรัก ในหัวใจที่แสนเศร้าคงจะมีเพียงคนคนเดียวที่ยังทำให้มีกำลังจะสู้ต่อ
"จุนฮยอง!"เสียงของเพื่อนซี้เรียกความสนใจไป เจ้าของชื่อหันไปยิ้มกว้างทั้งที่น้ำตาคลอ
"ดีใจที่ได้เจอจนน้ำตาไหล หรือคิดมากจนร้องไห้"โยซอบเดินมาหา ก่อนจะยื่นผ้าอ้อมที่วางอยู่ข้างตัวมาให้เช็ดน้ำตา คนปากแข็งดึงแขนเพื่อนให้นั่งลงและยิ้มทั้งที่ตายังแดงๆ
"คิดถึงนายจนร้องไห้ไง ไม่เจอกันนานเตี้ยลงหรือเปล่า"แกล้งพูดหยอกล้อเพื่อนสนิท
"มันต้องทักว่าสบายดีไหมดิวะ ไม่คุยด้วยแล้ว ดูหลานดีกว่า"ขยับไปมองดูหลานตัวน้อยที่พริ้มหลับอยู่ ใบหน้าเล็ก แก้มกลมใสแดงเรื่อเข้ากับริมฝีปากน้อยๆ สีเดียวกัน นั่นช่างน่าเอ็นดู
"น่าชังจริงๆ หลานอา ไม่ใช่สิ หลานหน้า"ได้ยินแล้วอยากทุบ ไม่ชอบสรรพนามนี้ของบรรดาคนรอบตัวสักนิด มันย้ำให้รู้ว่าเขาเป็นแม่
"อาโยซอบ"ขัดเพื่อนขึ้นมา โยซอบหันไปมอง
"อาก็ได้ครับคุณแม่"จุนฮยองตาเขียวกว่าเก่า ถึงจะชินที่ถูกฮยอนอาเรียกประจำ แต่พอเป็นคนอื่นเลยขัดใจแปลกๆ ร่างผอมมองแล้วยิ้มให้ ทั้งคู่ไม่ได้พูดกันต่อ
"ฉันอยากกลับเกาหลีแล้ว"จู่ๆ จุนฮยองก็พูดขึ้นมา เพื่อนที่มาใหม่หันมามองหน้าเขา
"ให้แข็งแรงแล้วค่อยกลับก็ได้ นี่บอสก็บอกมาว่าให้ดีก่อน ให้จัดการเรื่องเอกสารให้เรียบร้อยสมบูรณ์ค่อยกลับ"โยซอบบอกเสียงเรียบ
"ขอบใจมากนะ ฝากขอบคุณบอสให้ด้วย แต่เรื่องเอกสารต่างๆ กีกวังจัดการให้เรียบร้อยแล้ว เอกสารเรื่องใบประกาศเรียนภาษาฮยอนอาก็เอามาจากโรงเรียนของคุณปู่ให้แล้ว ฉันพร้อมกลับแล้ว"คนฟังพยักหน้ารับ มือนั้นเอื้อมมาแตะบ่า
"เอาไว้ร่างกายพร้อมจริงๆ ฉันจะรีบพานายกลับไปนะ"ร่างโปร่งพยักหน้า อยากจะเถียงว่าต้องไปวันนี้เลยก็คงเอาแต่ใจมากไป เขาเพียงแค่อยากหนีไป อยากไม่ต้องมาเจอ อยากอยู่ห่างให้มากที่สุด ถึงรู้ดีว่าเมื่อมองหน้าลูกแล้วจะต้องคิดถึงดูจุนอยู่ดีก็ตาม
'เรามีกันแค่สองคนก็ได้'
..
.
ราวสองสัปดาห์ที่รอจนร่างกายแข็งแรงพร้อมเดินทางและโยซอบได้เที่ยวจนพอใจแล้ว จุนฮยองเก็บข้าวของลงกระเป๋า โดยมีฮยอนอาเล่นกับเบบี๋ที่ร้องอ้อแอ้คุยกับคุณน้าคนสวย
"ตกลงเธอจะกลับพร้อมฉันเลยใช่ไหม"นางแบบสาวหันมาพยักหน้าก่อนจะเกาพุงหลานที่ดีดตัวไปมา
"พรุ่งนี้ดงอุนจะไปรับที่บ้านคุณปู่ แล้วเจอกันที่สนามบินเลย นายเถอะเอกสารเรื่องลูกเรียบร้อยแน่นะ"จุนฮยองหันมายิ้ม เอกสารเขาหนะพร้อมตั้งแต่ก่อนคลอดแล้วด้วยซ้ำ
"ดีล่ะเจอกันพอดี...อ้าวโยซอบ ไหนจะกลับแล้ว"หันไปเห็นเพื่อนที่เดินหน้าบูดเข้ามาจึงต้องถาม คนตัวเล็กกรอกตาเซ็งๆ
"รอจนเซ็งเลยขึ้นมาก่อน..อ๊ะ!"พูดไม่ทันจสดคำโทรศัพท์ในมือก็สั่นเตือนขึ้นมา คนที่ว่ากดรับสายวิดีโอคอลนั่นก่อนที่ใบหน้าที่คุ้นเคยจะแสดงขึ้นมาบนจอ
"ว่าไง"ดงอุนยิ้มเผล่ใส่กล้อง คนอื่นในห้องหันมามองแล้วส่ายหัวเพราะยังเห็นคนที่ถูกง้อยังหน้างอใส่อยู่
"งานเพิ่งเสร็จเนี่ย กำลังจะไปรับแล้ว"บอกพลางกวาดกองเอกสารที่เคลียแล้วไปไว้ที่ริมโต๊ะ
"ทำให้เสร็จ ให้มันดีก่อนก็ได้ จะไปเกาหลีถ้าไม่เรียบร้อยงานที่นี่จะลำบาก"พูดอย่างเข้าใจแต่ก็ยังบึ้งอยู่ อีกฝั่งของจอยิ้มกว้างก่อนจะพูดต่อ
"เรียบร้อยดีแล้ว เหลือแต่เล่มล่าสุดที่ยังไม่ได้ดูไฟล์รูปเดี๋ยวให้คุณแบร์ส่งเมลล์มาก็ได้"โยซอยพยักหน้า พอดีกับที่เห็นว่าคุณแบร์เลขาของร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง เลขาชาวต่างชาติวัยกลางคนยิ้มทักทายโยซอบจากทางหน้าจอ บอสของเธอหันไปคุยก่อนจะบอกโยซอบให้รอสายสักครู่
"มีอะไรเพิ่มเติมครับ"หันไปถามด้วยภาษาอังกฤษอย่างฉะฉาน
"พอดีคุณดูจุนเอาไฟล์รูปมาให้ค่ะ"ดงอุนเลิกคิ้วนิดนึง แอบงงที่ทำไมเธอถึงเข้ามารายงานเพราะปกติเวลามีคนเอาไฟล์มาให้ก็จะส่งมาให้ดูทางอีเมลล์อยู่แล้ว
"แล้ว?"
"เขาขอพบบอสด้วยค่ะ"เธอว่าแบบนั้น ดงอุนพยักหน้ารับและอนุญาตให้เข้ามาเจอได้
"ว่าไงครับพี่"ทักทายอย่างสุภาพพร้อมกับผายมือไปที่เก้าอี้อีกฝั่งของโต๊ะ ดูจุนในชุดลำลองหน้าตาหมองๆ นั่งลง
"จะกลับเกาหลีกันแล้วเหรอครับ"ยิงคำถามเปิดมาได้น่าสนใจดี คนเป็นเจ้านายพยักหน้ารับ
"แล้วเขากับเด็กจะกลับพร้อมกับบอส?"คนรอฟังใจขุ่นขึ้นมาทันทีที่สรรพนามยังเป็นแบบนั้นผ่านมาตั้งสองอาทิตย์ก็น่าจะรู้แก่ใจดีแล้วว่า'เด็ก'ที่เรียกอยู่ก็ลูกตัวเอง ..แสลงใจมากขนาดนั้นเลยหรือไง
"ครับพี่ พี่จุนฮยองกับหลานจะกลับพร้อมกัน งวดนี้พี่กีกวังเองก็เรียนจบแล้วเลยจะไปพร้อมกันทั้งหมด"เขาว่าพร้อมกับสบตาอีกฝ่าย นัยย์ตาคมกริบไม่ได้หมองกว่าเก่า มีเพียงสีหน้าครุ่นคิดฉายออกมาให้เห็นเท่านั้น
"แล้วนอกจากผมที่ต้องมาทำงาน คนอื่นก็คงไม่มีใครกลับมาที่นี่อีก"บอกย้ำให้รู้ว่าจุนฮยองจะไม่กลับมาหา ไม่มาให้เจอกันอีก คนอายุมากกว่าพยักหน้ารับ
"พี่มีอะไรอีกไหมครับ"บอสของที่นี่ถามต่อเพราะนัดว่าต้องไปรับใครอีกคนกลับบ้านวันนี้
"เด็กนั่นเขาเกิดจากผมจริงๆ หรือแค่เขามั่วจนไม่รู้ว่าใครทำให้เกิดมา คุณก็น่าจะเห็นข่าวว่าเขาควงคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ไม่แน่ว่านี่เขาอาจจะหาใครไม่ได้แล้วก็รักผมมากจนอยากให้ผมรับผิดชอบเขา"ดงอุนกำหมัดแน่น ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนที่เคยมองว่าเป็นคนที่ดีคนนึงถึงได้พูด ได้มันความแบบนี้ได้ แต่ถึงแม้จะอยากปกป้องจุนฮยองมากแค่ไหน แต่การไม่ตอบโต้รุนแรงน่าจะดีกับพี่ชายของเขามากกว่า
"ถ้าพี่คิดว่าเจ้าตัวเล็กนี่ไม่ใช่ลูกของพี่ พี่ก็ปล่อยผ่านเถอะครับ อย่าพูดหรือถามอะไรให้ผมต้องเกลียดพี่เลย"เขาอยากจะไล่ดูจุนออกเสียให้รู้เรื่องกันไป แต่ติดที่จุนฮยองขอให้ดูจุนทำงานต่อ ไม่ต้องการทำลายอนาคตของยุนดูจุน
"งั้นขอตัวนะครับ"ร่างสูงบอกก่อนจะหันหลังเดินจะออกระตูไป ไม่ทันที่เขาจะก้าวพ้นไป ดงอุนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยต่อ
"ผมเสร็จงานแล้ว พี่รออยู่กับพี่จุนฮยองไปก่อนนะ"ผู้บริหารหนุ่มยิ้มจางให้คนในจอ โยซอบพยักหน้ารับพลางมองไปที่จุนฮยองที่ยืนหันหลังให้กล้อง
"อื้อ รีบมาแล้วกัน..จุนฮยองนายมานี่มา หยุดร้องไห้ดะ.."ดงอุนรีบกดปิดสายในทันทีที่โยซอบหันไปคุยกับเพื่อนและดูจุนยืนฟังอยู่เขามองคนไม่มีมารยาทนั่น คนอายุมากกว่าแววตาวุ่นวายใจ
"ฮื่ม!"กระแอมเสียงดังจนคนที่ยืนนิ่งอยู่ก้าวต่อไป เขามองตามแล้วส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ
'ทั้งที่ใจร้ายขนาดนั้น ทำไมต้องทำเหมือนยังแคร์'
จุนฮยองปาดน้ำตาลวกๆ เมื่อเห็นว่าเพื่อนมองอยู่ ใช่เขาได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ ถึงจะไม่กี่ประโยคแต่ก็กรีดใจที่กำลังดีขึ้นให้เป็นแผลเหวอะหวะอีกครั้ง โยซอบแตะมือบนไหล่ลาด ไม่อาจอธิบายได้เลยว่าจะต้องสงสารเพื่อนมากแค่ไหน ทั้งที่รัก ทั้งที่อยากอยู่ด้วย แต่ก็ถูกคำพูด ถูกการกระทำของคนที่ตัวเองรักทำลายหัวใจจนถึงตอนนี้
'จะไม่ให้มีเหลือความรู้สึกดีให้เลยใช่ไหมนะ'
"ฉัน..."ออกแรงบีบเพื่อบอกให้เพื่อนไม่ต้องพยายามกลั้นเอาไว้ ร่างโปร่งหันมากอดเพื่อนไว้แน่นก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ แรงสะอื้นบอกให้รู้ว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหน มันไม่ใช่แค่ไม่รักกันแล้วพูดรุนแรง แต่คำพูดนั้นแสดงให้รู้ว่าเขาเป็นแบบไหนในสายตาของคนคนนั้น
'ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีค่าอะไรเลยจริงๆ'
"...."
>>> ANATHEMA<<<
งานแถลงข่าวถูกจัดขึ้นในอีกสามสี่วันต่อมาหลังจากที่จุนฮยองเดินทางกลับมาถึง จิตใจที่ห่อเหี่ยวดีขึ้นมาบ้างจากกำลังใจจากคนรอบตัวและ PD ใหญ่ของบริษัทที่รู้เรื่องเป็นอย่างดีและเมตตาเขาอยู่ตลอด..วันที่เหยียบแผ่นดินบ้านเกิด แฟนคลับจำนวนไม่น้อยไปรับเขาที่สนามบินและแน่นอนว่าเห็นว่าไอดอลหนุ่มอุ้มเจ้าตัวเล็กออกมาด้วย ข่าวดังนั้นไปทั่วและต่างถูกถามถึงที่มาของเด็กหญิงในอ้อมแขนของเขา แต่ถึงไม่ถูกถามเขาก็ต้องพูดอยู่ดี
"สวัสดีครับ"จุนฮยองนั่งลงพร้อมกับทักทายนักข่าวสายบันเทิงที่เจ้าตัวคุ้นหน้าคุ้นตา เขามีฮยอนซึงและฮยอนอานั่งขนาบอยู่ข้างๆ ใกล้กับตรงนั้นโยซอบยืนอุ้มเจ้าตัวเล็กป้อนนมอยู่กับดงอุน
"จากมีกระแสข่าวเรื่องเด็กที่จุนฮยองพากลับมาด้วยหลังจากไปเรียนต่างประเทศ ทางเราซึ่งไม่ได้นิ่งนอนใจอะไรเลยรีบออกมาแจ้งความจริงให้ทราบกัน เชิญจุนฮยองดีกว่าครับ"ฮยอนซึงเกริ่นนำให้ ไอดอลหนุ่มหันมายิ้มกว้างทั้งที่จริงๆ แล้วไม่อยากจะยิ้มออกมาเลยแม้แต่น้อย
"สวัสดีพี่ๆ อีกครั้งนะครับ"พูดเพียงเท่านั้นแสงแฟลชก็ลั่นวูบวาบสาดเข้ามาในทันที ดวงตาหมองถูกแต่งแต้มให้ดูดีขึ้นมาจากเมคอัพ เมื่อคืนเขาไม่มีใครมาช่วยดูแลเจ้าตัวเล็กเพราะติดงานกันเสียหมด
"ก็จากที่หลายคนสงสัยว่าเด็กที่ผมอุ้มที่สนามบินเป็นใคร ..ครับ เธอเป็นลูกสาวของผม ลูกแท้ๆ"จบคำนั่นเสียงรัวชัตเตอร์และเสียงพูดคุยก็ดังอื้ออึงขึ้นมาในทันที
"ลูกของจุนฮยองกับน้องฮยอนอาหรือคะ"นักข่าวหญิงคนนึงถามเข้าประเด็นในทันที สองคนกันมองหน้ากันแล้วหัวเราะ ก่อนที่ฝ่ายหญิงจะเป็นคนตอบ
"พี่ๆ ว่าผู้หญิงที่เพิ่งคลอดได้สามสัปดาห์จะสามารถใส่มินิเดรวรัดรูปแบบนี้ได้ไหมล่ะค่ะ"พูดแล้วลุกขึ้นยืนหมุนซ้ายขวาให้ดูหุ่นผอมเพรียวหน้าท้องแบนราบราวกับไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ฮยอนอารู้ดีว่าตกอยู่ในเรื่องนี้ด้วยแน่นอนเลยสวมชุดรัดรูปให้เห็นสัดส่วนชัดเจน ..จะซูมยังไงก็ไม่มีทางกล่าวหาเธอได้แน่ๆ
"ที่จริงฉันก็อยากเป็นแม่ให้หลานนะคะ แต่จุนฮยองไม่ยอม"กล่าวต่อพร้อมกับนั่งลง จุนฮยองหันมายิ้มให้เพื่อน
"แล้วสถานะของสองคนคือ?"นักข่าวอีกสำนักถามแทรก
"เพื่อนครับ/ค่ะ"ตอบพร้อมกันในทันที เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกระลอก ก่อนที่จียุนนักข่าวสาวซึ่งเป็นรุ่นพี่ของจุนฮยองจะเบี่ยงประเด็นเข้ามาที่เดิม
"ที่ไปอยู่ที่นู่นก็คือไปคลอดถูกไหมคะ แล้วตัวคุณแม่เป็นใครคะ เปิดเผยได้ไหม"จุนฮยองนิ่งไปนิดไม่คิดว่าจะถูกพี่สาวที่สนอทสนมของตัวเองต้อนมาให้ต้องตอบ จียุนที่งอนเขาตั้งแต่ช่วงที่เขาหนีไปต่างประเทศถึงจะโทรมาง้อหลายครั้งก็ยังทำท่าโกรธ
"ถ้าถามถึงอีกคนที่ทำให้ลูกของผมเกิดมาล่ะก็...เขาตายไปแล้วครับ ตายไปจากชีวิตและใจของผมแล้ว"ใช่..เขาตอบไม่ตรงคำถาม จียุนถามถึงแม่ก็คือเขา แต่ที่เขาตอบเขาหมายถึงคนคนนั้น คนที่ทำให้ชีวิตเล็กๆ นั้นเกิดมา
คนที่ในใจเขายังโหยหา คนที่เกลียดเขามากที่สุด
"จุนฮยอง"ฮยอนอาหยิบทิชชู่ยื่นให้ เขาไม่รู้ว่าน้ำตาร่วงพ้นขอบตามาตั้งแต่เมื่อไหร่ คนหลายสิบตรงนั้นไม่มีใครส่งเสียงใดๆ ..ไม่ว่าข่าวจุนฮยองจะเคยฉาวมามากแค่ไหน ก็ไม่มีใครเลยเคยเห็นน้ำตาของคนคนนี้
"ขอบใจ"หันไปยิ้มแล้วรับมา แต่ทันทีที่มันถูกใช้ซับน้ำตา เสียงร้องไห้จ้าจากทารกน้อยก็ดังขึ้น โยซอบที่ทำเป็นแค่อุ้มและเล่นกับหลานรีบทำท่าปลอบยกใหญ่ ก่อนที่จุนฮยองจะเรียกและยื่นมือบอกให้ส่งตัวป่วนมาให้ตัวเอง
"ขอโทษนะครับ ขอปลอบลูกก่อน"กันมาบอกนักข่าวอย่างติดตลก คนอื่นตรงนั้นหัวเราะออกมาในความอารมณ์ขัน บรรยากาศดีขึ้นมาถนัดตา จุนฮยองรับเด็กหญิงไว้แนบอกก็หยุดร้องในทันที
"อ้อนเก่งคุณพ่อน่าดู เจ้าตัวเล็กชื่ออะไรเหรอจุนฮยอง"จียุนเป็นคนถามเอง ไอดอลหนุ่มเลิกคิ้วมองคนถามยิ้มๆ รู้ดีว่าถ้าได้เห็นหลานพี่สาวต้องใจอ่อน
"จีฮุนครับ ชื่อยงจีฮุน"
สัมภาษณ์กันต่อราวสักสิบนาทีก็จบลง โดยจุนฮยองกล่าวทิ้งท้ายเรื่องที่ขอไม่ให้ขุดคุ้ยเรื่องของผู้ให้กำเนิดอีกคนของลูกเขาเพราะไม่อยากให้มากระทบเมื่อโตแล้ว ซึ่งเขาเองไม่รู้หรอกว่าจะมีใครทำให้เขาได้ไหม แต่ก็ถือว่านั่นคงดีพอแล้วที่จะทำได้ ขายาวอุ้มทารกน้อยมาที่ห้องพักประจำ จียุนถูกพาตามมาด้วย
"หายงอนผมยัง"มานั่งลงข้างๆ พี่สาวพร้อมกับหลานในอ้อมแขน นักข่าวรุ่นพี่เหลือบตามองนิดนึง ในใจมันยอมแพ้ตั้งแต่เห็นรูปที่จุนฮยองส่งมาให้ดูเมื่อสองสัปดาห์ก่อนแล้ว
"ยังเว้ย"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ตากลับมองหลานอย่างเอ็นดู
"จีฮุนจ๋า คุณป้ายังไม่หายโกรธป๊าเลย งั้นเรายังไม่ให้ป้าจียุนอุ้มดีกว่าเนอะลูกเนอะ"แกล้งแหย่ และได้ผล คนอายุมากกว่าฟาดเพี๊ยะลงบนแขนของน้อง จุนฮยองยื่นตัวลูกไปให้หญิงสาวอุ้มแทน เธอได้เห็นตัวจริงแล้วยิ่งเอ็นดูขึ้นมาจับใจ ดวงตาเล็กที่ลืมขึ้นแล้วดูสว่างสดใส แก้มยุ้ยๆ เป็นพวงน่าฟัด
"จมูกเหมือนพ่อมันจริงว่ะ"ถึงส่วนอื่นบนหน้าจะกระเดียดมาทางจุนฮยองทั้งหมดก็ตาม แต่จมูกนั้นเธอเองก็ลงความเห็นให้ว่าเหมือนยุนดูจุนอย่างกับถอดกันมา
'ใครว่าไม่ใช่ ไม่เหมือนให้มาตบป้าได้เลย'
"อืม..."จุนฮยองรับคำเบาๆ อุตส่าห์ไม่พูดแล้วแต่สุดท้ายคนอื่นก็ต้องมาพูดให้เขาคิดถึงดูจุนอีกจนได้ โยซอบที่อยู่ด้วยกันตาเขียวใส่พี่
"ขอโทษ"เธอบอก เขาส่ายหัวบอกไม่เป็นไร ผิดที่เขาเองนั่นแหละที่คิดถึงไปเอง
"ช่างเถอะ นี่พี่จียุเดี๋ยวผมต้องถูกขุดเรื่อจีฮุนแน่เลยอ่ะ ทำไงดี"ถึงจะคิดไว้แล้วว่าจะตอบยังไง แต่เขาก็ยังกังวลอยู่ดี จุนฮยองไม่อยากให้ลูกโตมาแล้วถูกเพื่อนถามว่า 'ตกลงแม่เธอเป็นใคร'
"ขุดก็ขุดไปสิ แกจะไปเอาแม่ที่ไหนมาบอกล่ะ ...ไม่ต้องไปเครียด เลี้ยงแม่ตัวจิ๋วให้ดีๆ ก็พอ หาพี่เลี้ยงช่วยได้ยัง"ส่ายหัวในทันทีที่จียุนถามจบ คนอายุเยอะกว่าเอียงคอมามอง
"เดี๋ยวให้แทอูมาช่วยดูให้แล้วกัน"พูดถึงน้องชายวัยรุ่นท่าทางเรียบร้อยของตัวเอง จุนฮยองพยักหน้ารับเพราะรู้จักกันดี แดยอนตัวสูงเท่าๆ กับเขาหน้าหน้าดูดีสะอาดสะอ้านเพราะสิ่งที่เป็นทำให้พิถีพิถันในการดูแลตัวเอง
"แทอูคนงามหนะหรอคะ"ฮยอนอารู้จักดีเพราะก่อนนี้เธอเคยเจอกับคนที่ว่า แดยอนเป็นเพื่อนรุ่นน้องของเธอตั้งแต่ตอนเรียน
"มันนั่นแหละ ช่วงนี้งานแต่งหน้ามันน้อย ให้ไปช่วยเลี้ยงจีฮุนแล้วกัน จะให้เท่าไหร่ก็ตกลงกันเองนะ"ว่าก่อนจะเล่นกับหลานสาวต่อ จุนฮยองพยักหน้า ดีเมือนกันเพราะอย่างน้อยก็เป็นคนที่ไว้ใจได้
"ขอบคุณนะครับ"
.....
...
.
.
เสียงเตือนข้อความแชทดังขึ้นสองสามครั้งต่อกัน ดูจุนที่กำลังนั่งเลือกรูปที่ตะแต่งเพื่อเอาไปใช้งานเหลือบตาไปมอง
'จีอึน'
นานแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นที่ไม่ได้คุยไม่ได้ติดต่อกันเลย การทักมาในแชทแบบนี้เลยทำให้ตกใจอยู่หน่อยๆ เขาไม่มีหน้าไปงอนง้อน้อง ไม่ใช่เพราะว่าแต่ไม่รัก แค่เขารู้ว่าที่เขาทำคนใจดีแบบจีอึนไม่มีทางรับได้
'จีอึน : *ส่งคลิป*'
'จีอึน : เดาว่ายังไม่เห็น'
'จีอึน : ยินดีด้วยที่ถูกตัดออกจากชีวิตเขาไปแล้ว'
อ่านแค่นั้นก่อนจะกดเข้าไปดูคลิปที่ความยาวราวครึ่งชั่วโมง คนในภาพเหล่านั้นเขารู้จักเป็นอย่างดี ยิ่งไอดอลหนุ่มหน้าตายิ้มแย้มที่นั่งตรงกลางจอคนนั้น ยิ่งเห็นยิ่งเจ็บจี๊ดในหัวใจ
"ถ้าถามถึงอีกคนที่ทำให้ลูกของผมเกิดมาล่ะก็...เขาตายไปแล้วครับ ตายไปจากชีวิตและใจของผมแล้ว"
ถึงจะมีน้ำตาแต่ในแววตานั้นกลับมั่นคงราวกำลังกำลังบอกคนที่ดูคลิปนี้ให้รู่ว่าตัวเองคิดแบบนั้นจริงๆ เขาควรจะไม่ต้องรู้สึกอะไร แต่ทำไมยิ่งจุนฮยองทำเหมือนไม่สนใจ ไม่ได้ต้องการเขาแล้วเขาถึงได้ปวดใจแบบนี้
"จีฮุนครับ ชื่อยงจีฮุน"
จุนฮยองบอกชื่อที่เขาเคยบอกว่าต้องการให้ลูกสาวของตัวเองมีชื่อแบบนั้น ทำไมถึงให้ลูกใช้ชื่อที่เขาตั้งให้ แค่คิดดว่าฝ่ายนั้นอาจจะยังเหลือความรู้สึกดีๆ ก็หัวใจเต้นแรงขึ้นมา... รอยยิ้มนั้นที่กล้องซูมเข้ามาให้เห็นใบหน้าแสนน่าเอ็นดูของเด็กน้อยวัย 18วัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าลูกชัดๆ ความรู้สึกจุกๆ แล่นมาที่อก คนอื่นในนั้นยิ้มกว้าง ทุกคนรอบตัวรวมทั้งจุนฮยองมีความสุข ส่วนเขา... มีแต่คำถามว่าทำไมตัวเองถึงไม่ได้ไปอยู่ตรงนั้น
'ตรงที่ที่ฮยอนอานั่ง ตรงที่มีรอยยิ้ม ตรงที่เป็นเหมือนครอบครัว ตรงนั้นควรเป็นที่ของเขา'
"ฉันกับจุนฮยองเราเป็นแค่เพื่อนจริงๆ ค่ะ เป็นเพื่อนมาตลอดและจะเป็นแค่นี้ตลอดไป"หญิงสาวคนที่ว่าบอกกับกล้องด้วยรอยยิ้มจริงใจ จุนฮยองหันไปสบตาและสองคนก็ยิ้มให้กัน ถ้าถามว่าเหมาะสมกันแค่ไหนมันก็มากอยู่ แต่ถ้าถามว่ารู้สึกยังไง เขาอยากจะเอื้อมมือเข้าไปในจอนั้นแล้วกระชากจุนฮยองมากอดแล้วบอกกับทุกคนว่านี่คือลูกและเมียตัวเอง
ติ๊ง!
'จีอึน : ดีนะที่พี่เกลียดพี่จุนฮยองกับลูก'
'จีอึน : ไม่งั้นคงเจ็บน่าดูที่รู้ว่าพวกเขาไม่ต้องการพี่แล้ว'
'ดูจุน : เธอต้องการอะไร'
'จีอึน : ต้องการให้พี่เห็นไง ว่าพี่จุนฮยองไม่ต้องการคนใจร้ายแบบพี่อีกแล้ว'
'ดูจุน : แต่ถ้าพี่ต้องการเขาล่ะ'
'จีอึน : ?'
'ดูจุน : พี่ไม่อยากให้จุนฮยองลืมพี่ พี่อยากมีตัวตนสำหรับลูก สำหรับเขา'
'ดูจุน : จะทำยังไงดีจีอึน'
'จีอึน : ตกลงพี่รักพี่เขา?'
'ดูจุน : ....'
'จีอึน : ฉันว่าแล้ว'
'จีอึน : รักเขาก็ไปง้อเขาสิคะพี่ดูจุน'
'นั่นสิ ...เขารู้แล้วว่ารักจุนฮยอง เขาต้องไปเอาครอบครัวของเขาคืนมา'
TO BE CONT.
ต้องใช้เวลาแค่ไหนถึงจะรู้ตัว ฝากด้วยนะคะะะะ
ขอบคุณที่รักทูจุน #ANTM #ANATHEMA
ความคิดเห็น