[SF TAOHO ft.HUNHAN] The Lustfulness ความปรารถนา

ข้อมูลเบื้องต้น

พระเจ้าไม่อาจเสกสรรค์สิ่งที่ปรารถนาได้ ข้าจึงหันไปบูชาซาตานเพื่อให้ที่ข้าหวังนั้นสมปรารถนา...

ร่างของซาตานปรากฎอยู่เบื้องหน้า รอยยิ้มที่สยองจนดูน่ากลัว เงื่อนไขสามข้อถูกยกยื่นมา ...

'หนึ่งพระเจ้าได้สิ้นลมหายใจ'

'สองยึดดินแดนแห่งสวรรค์'

'สามจะต้องได้ตัวบุตรแห่งพระเจ้า'

       ต่อให้ข้าต้องเป็นผู้ทรยศแก่เมืองสวรรค์แต่เพียงได้เจ้ามาครอบครอง ไม่ว่าจะมือเปื้อนเลือดเพียงใดข้าก็ยอม...

       สรวงสรรค์ดินแดนแห่งเหล่าเทวา เป็นดินแดนที่มีแต่ความสุข สนุกสนาน รื่นเริง เทวาและเหล่านางฟ้ามากมายอาศัยอยู่ ณ ดินแดนแห่งนี้ บุตรแห่งพระเจ้าคือเทวาองค์น้อยที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสากำลังเล่นไล่จับผีเสื้ออย่างสนุกสนาน เทวาน้อยวิ่งตามผีเสื้อสีดำตัวใหญ่ไปเรื่อยๆ จู่ๆผีเสื้อผีดำก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เทวาน้อยงุนงงอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะไปเล่นอย่างอื่นแทน...โดยไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างกำลังจ้องมองเทวาน้อยอยู่ตลอดเวลา

"ซูโฮ.." 

"ท่านพี่เซฮุน!" เทวาน้อยยิ้มร่าก่อนที่จะวิ่งเข้าไปโผกอดพี่ชายบุญธรรมของเขา

       "เจ้าอย่าไปไหนคนเดียวสิ" เซฮุนหรือเทพแห่งสายลม บุรุษที่มีใบหน้าทรงเสน่ห์ ราวกับรูปปั้นแกะสลักอย่างประณีต กล่าวตักเตือนเทวาน้อยซึ่งตอนนี้ได้ทำหน้าบึ้งไปเสียแล้ว น้องชายของเขาคนนี้เป็นเด็กที่ค่อนข้างเอาแต่ใจแต่ก็เป็นน้องชายที่เขารักมากที่สุดเช่นกัน...

        หลายปีผ่านไป ห้วงแห่งกาลเวลาได้หมุนเวียนแปรผันไปเทวาน้อยเมื่อวันวานเติบโตเป็นเทพรูปงาม เรือนผมสีสว่างขับให้ใบหน้านวลชวนน่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น นัยน์ตาใสสุกสกาวรับกับริมฝีปากแดงระเรื่อ ที่ใครเห็นต่างต้องเคลิบเคลิมกับความงดงามของเทวาน้อยองค์นี้เป็นแน่

        "ท่านซูโฮของเสี่ยวลู่ วันนี้ท่านก็ยังงดงามเช่นเคย" เสี่ยวลู่หรือลู่หานเทพพี่เลี้ยงของเทวาน้อย เป็นบุคคลที่เลี้ยงเทวาองค์น้อยมาตั้งแต่เยาว์วัย 

        "ไม่จริงหรอก เสี่ยวลู่น่าหลงใหลกว่าเราเสียอีก ดูสิวันนี้ก็มีเทพมาแผลงศรรักใส่อีกแล้ว"

        "ไม่มีใครงามกว่าท่านซูโฮอีกแล้วขอรับ"

        "เราไม่อยากเถียงกับเจ้าแล้ว ว่าแต่อาการของท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง"

        "อาการยังคงที่ขอรับ ไม่ดีขึ้นหรือหนักลง" ลู่หานตอบอย่างตรงไปตรงมา เมื่อไม่หลายปีมานี้ท่านมหาเทพก็ทรงประชวรอย่างหนัก โดยหาสาเหตุไม่ได้ ท่านซูโฮเองก็มีสีกังวลใจเป็นอย่างมาก เมื่ออาการประชวรของท่านมหาเทพยังไม่ดีขึ้นเลย

        "เราจะไปเก็บดอกไม้ไปเยี่ยมท่านพ่อ" เทวาน้อยมุ่งตรงไปยังสวนผกาทันที ภาพของเทวาน้อยรูปงามนั่งเก็บดอกไม้พร้อมกับขับกล่อมเสียงเพลงเสนาะหูที่ไม่ว่าจะเป็นสัตว์น้อยใหญ่หรือเทพองค์อื่นต่างก็ลุ่มหลงที่เสียงอันไพเราะนี้ เสียงเพลงหยุดลงพร้อมกับเทพวายุได้เดินเข้ามา

        "เจ้าจะไปเยี่ยมท่านพ่อหรือ"

        "ขอรับน้องเก็บบุปผาไปฝากท่านพ่อด้วย ท่านพ่อจะต้องหายในเร็ววันเป็นแน่"เทวาน้อยกล่าวพร้อมยิ้มอย่สงสดใส นันย์ตาคมวูบไหวเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะหายไป

        "งั้นก็ไปด้วยกัน ข้าเองก็จะไปเยี่ยมท่านพ่อเช่นกัน" เทพทั้งสองเดินไปตำหนักใหญ่ที่มหาเทพอาศัยอยู่โดยมีเทพพี่เลี้ยงเดินตามอยู่ข้างหลัง ....ไม่ว่าเช่นใดข้าก็มิอาจจะไขว้คว้าท่าน...ท่านเซฮุน

        ภายในห้องบรรทมชายชราท่าทางอิดโรยนอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่ เทวาน้อยวิ่งเข้าได้กอดอย่างรวดเร็ว จนท่านมหาเทพตั้งตัวไม่ทัน

        "อา เจ้าลูกคนนี้ข้าจะมิสิ้นเพราะเจ้าก่อนโรคร้ายหรอกหรือ"

        "ไม่เอา ท่านพ่อจะต้องหาย ลูกเก็บดอกไม้มาเยี่ยมท่านพ่อด้วย ท่านพ่อจะดีขึ้น" เทวาน้อยกล่าวอย่างร่าเริงพลางจัดดอกไม้ลงบนแจกันอย่างประณีต

        "ขอบใจเจ้ามากนะ ลู่หาน เจ้าพาซูโฮออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับเซฮุน" ลู่หานตอบรับก่อนที่จะพาเทวาน้อยออกไป แม้เทวาน้อยจะทำท่าไม่อยากออกไปก็ตาม

        "เซฮุนถ้าข้าเป็นอะไรขึ้นมา ฝากดูแลซูโฮด้ว.."

        "ท่านพ่ออย่าเอ่ยเช่นนั้น ดื่มยาก่อนเถอะ"เทพหนุ่มยื่นถ้วยยาให้กับมหาเทพดื่มจนหมดถ้วยก่อนที่จะ...

'เพล้ง!!!'

        "แค่ก!!.." โลหิตสีแดงทะลักออกมาจากปากซีด เทพหนุ่มจ้องมองมหาเทพอย่างเย็นชา

        "จะ ..เจ้า" มหาเทพมองเทพตรงหน้าด้วยความสับสนและเคืองแค้นในเวลาเดียวกัน

        "ท่านมิอาจทำให้ความปรารถนาข้าเป็นจริงได้ ท่านขัดขวางข้าเพียงเพราะเขาเป็นเพียงเทพชั้นต่ำ.."

        "เจ้าเป็นบุตรแห่งข้า แต่กลับหลงรักเทพพี่เลี้ยงเช่นนั้นรึ!" 

        " ... "เทพหนุ่มไม่เอ่ยคำพูดใดออกไปแล้วทอดมองร่างมหาเทพที่ค่อยๆหมดลมหายใจด้วยแววตาราบเรียบ... 

        “พระบิดา ทำไมข้าจะไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร สายเลือดข้าครึ่งนึงเป็นปีศาจ ท่านชุบเลี้ยงข้าโดยที่ไม่รู้ถึงความจริงข้อนี้หรือกระไร หากท่านไม่ขัดขวางข้า ข้าคงไม่เลือกวิธีนี้เป็นแน่...”

        "ท่านพ่อ!!!"เทวาน้อยเมื่อทราบเรื่องก็รีบตรงมาตำหนักใหญ่ทันที เมื่อเห็นร่างบิดาที่นอนแน่นิ่ง หัวใจดวงน้อยก็แตกสลาย 

        "ซูโฮสงบอารมณ์หน่อย ท่านพ่อได้จากไปแล้ว ให้ท่านพ่อไปอย่างสงบเสียเถอะ"เทพหนุ่มรั้งร่างน้องชายที่จะตรงไปยังเตียงทันที แม้นข้างในเขาจะสงสารน้อง แต่ความปรารถนานั้นหยั่งรากลึกเกินกว่าจะถอนได้แล้ว เทพหนุ่มทำได้เพียงกอดปลอบเทวาน้อยที่กำลังร้องไห้เหมือนจะขาดใจ งานศพของมหาเทพถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติ เหล่าเทพและนางฟ้าทุกตนต่างเศร้าโศกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก เพราะทุกคนต่างอยู่ในช่วงเวลาไว้ทุกข์จึงทำให้ไม่มีใครสังเกตถึงความมืดที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ..

        มันเป็นช่วงเวลาที่เทพทั้งหลายจะจดจำไปจนวันตาย ฝูงปีศาจหลายตนบุกเข้ามาฆ่าฟันเหล่าเทพ เลือดสีแดงฉานไหลนองดินแดนสวรรค์ สรวงสวรรค์เต็มไปด้วยซากศพของเทพและนางฟ้าที่ถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม ทารุณ

       "ท่านซูโฮ ตามมาทางนี้ขอรับ เร็วเข้า!" ลู่หานคว้าแขนเจ้านายของตนแล้วรีบวิ่งหนีให้ห่างจากกองทัพปีศาจ ทั้งสองวิ่งเข้ามาในโบถส์ศักดิ์สิทธิ์ที่ปีศาจมิอาจเยื้อย่างเข้ามาได้

       "เสี่ยวลู่ มันเกิดอะไรขึ้น" เทวาน้อยถามเสียงสั่น ยังคงหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดินแดนสวรรค์เป็นดินแดนที่มีแต่ความสงบจึงทำให้ไม่มีความพร้อมในการสู้รบเลยแม้แต่น้อย

       "ทุกอย่างจะดีขึ้นนะขอรับ ท่านเซฮุนจะต้องขับไล่พวกมันไปได้แน่ อย่ากังวลเลยนะขอรับ" ลู่หานกอดปลอบเทวาน้อยให้คลายกังวล ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป....

       "ท่านซูโฮ!!!" เมื่อทุกอย่างกลับมาสว่างเทพพี่เลี้ยงก็พบว่าเทวาน้อยได้หายไปเสียแล้ว... เทพพี่เลี้ยงวิ่งวุ่นตามหาเทวาน้อยอย่างร้อนใจ จนกระทั่งวิ่งมาถึงห้องโถงกว้าง ก็พบกับเทวาน้อยที่นั่งอยู่บนวงเวทย์ของซาตาน 

       "เสี่ยวลู่..ระเรากลัว เราเจ็บ" ที่ข้อมือของเทวาน้อยถูกกรีดโลหิตสีแดงไหลออกมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เทพพี่เลี้ยงพยายามที่จะพาร่างของเทวาน้อยออกมาแต่ก็ไม่สามารถต้านพลังของวงเวทย์นั้นได้ ขณะนั้นเองก็มีร่างสูงเดินออกมาจากความมืด ใบหน้าคมได้รูป นัยน์ตาเฉี่ยวราวกับเพียงแค่ตวัดสายตาก็สามารถฆ่าคนได้เลยทีเดียว เป็นใบหน้าที่ใครๆต่างก็รู้จัก ใบหน้าที่ไม่ว่าใครก็ต้องเกรงกลัว ใบหน้าของซาตาน ร่างสูงตรงเข้ามาเข้ามาเรื่อยๆก่อนที่จะอุ้มเทวาน้อยขึ้นแนบอก 

      "ไม่นะ! ปล่อยท่านซูโฮนะ!!" ลู่หานพยายามพุ่งเข้าไปหวังจะดึงร่างเทวาน้อยออกมา แต่ก็โดนซาตานอัดพลังใส่จนร่างของลู่หานกระเด็นไปกระแทกกำแพงเสียงดังลั่น

      "อั่ก!! ..ปะปล่อย ท่าน..ซูโฮ.."ลู่หานพยายามจะยืนขึ้น แต่ร่างกายที่ปวดร้าวกลับไม่เอื้ออำนวย ขณะนั้นร่างสูงที่เป็นเพียงความหวังเดียวของลู่หานก็เดินเข้ามา

      "ทะ ท่านเซฮุน ..ชะ ช่วย....!!! "ลู่หานยังไม่ทันได้เอ่ยจบกลับต้องเบิกตากว้างด้วยความสับสนตรงหน้า ภาพที่เทพหนุ่มคุกเข่าให้กับซาตานชั่วอย่างจื่อเทา

      "มะ ไม่จริง..!" เทพแห่งวายุไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา สีหน้าที่ราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ยิ่งทำให้จิตใจของลู่หานนั้นแทบแตกสลาย 

      "หึ พันธสัญญาสำเร็จลุล่วงแล้ว ตามเงื่อนไขข้าขอรับเทพองค์น้อยนี่ไปละ" ว่าจบปีสีดำใหญ่ก็ปรากฏออกมาจากกลางหลังของซาตาน ปีสีนิลกระพือปีกช้าๆแล้วพุ่งออกไปจากวิหารทันที จากนั้นเซฮุนก็ไปช่วยประคองลู่หานที่นอนอยู่กับพื้น แต่ทว่ากลับโดนลู่หานปัดมือออกอย่างไม่ใยดี

      "ท่านเซฮุน... ท่านทำแบบนี้ได้อย่างไร! ท่านขายวิญญาณให้แก่ซาตานแล้วท่านยังขายท่านซูโฮให้กับมันอีก"

      "ข้าทำทุกอย่างเพื่อได้อยู่กับเจ้า ลู่หาน..ข้ารักเจ้ามากเหลือเกิน" เทพแห่งวายุเหมือนสิ้นไร้ไม้ต่อ ยอมจำนนแล้วทุกอย่าง สองมือหนาประคองดวงหน้าหวานอย่างแผ่วเบานิ้วมือลูบแก้มใสอย่างหวงแหน การกระทำเหล่านี้เกือบทำให้ลู่หานใจอ่อน แต่ทว่ากลับสิ่งที่เซฮุนทำไปมันไม่อาจหักล้างกันได้

      "กระผมเองก็รักท่าน รักมากเหลือเกิน ฮึก..แต่ท่านกลับทำลายสวรรค์ ทำร้ายมหาเทพ แล้วท่านยังหักหลังท่านซูโฮ ความรักที่เห็นแก่ตัวเช่นนี้กระผมจะยอมรับได้เช่นไร" นัยน์ตากลมโตดั่งตากวางบัดนี้เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา มือบางกอบกุมมือหนาไว้พร้อมกับสะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

      "ข้าไม่สน ขอเพียงแค่ได้อยู่เจ้าเจ้าครองรักได้เชกเช่นผู้อื่นไม่ว่าสิ่งใดข้าก็จะทำ ต่อให้ข้าต้องมีบาปติดตัวข้าก็ไม่หวั่นเกรง แค่มีเจ้า..มีเจ้าเท่านั้นลู่หาน" เทพหนุ่มดึงร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดราวกับร่างนั้นจะหายไปต่อหน้า ลู่หานทำได้เพียงแค่หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน นี่เขาควรทำเช่นไรต่อไปดี..

.

.

      เทวน้อยลืมตาตื่นขึ้นในที่ไม่คุ้นชิน ทุกอย่างมืดสลัวอย่างน่าอึดอัดยิ่งนัก เทวน้อยที่อยู่คนเดียวความกลัวเริ่มเกาะกุมหัวใจ ไม่มีท่านพ่ออีกแล้ว ไม่มีเสี่ยวลู่ ไม่มีท่านพี่...ท่านพี่

      "ฮึก ทำไมท่านพี่ทำกับน้องอย่างนี้" เมื่อนึกถึงเรื่องที่เจอเมื่อครู่ยิ่งทำให้เทพองค์น้อยร้องไห้ไม่หยุด ท่านพี่ขายเราให้กับซาตาน นั่นคือความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยน เจ็บที่ใจว่าหนักแล้ว แต่เจ็บที่กายนั้นสาหัสยิ่งกว่า แผลจากข้อมือเล็กทั้งสองนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหายในเร็ววัน

      "ฮืออ เราเจ็บ เสี่ยวลู่เราเจ็บ " เทวาน้อยเอาแต่ร้องเรียกหาเทพพี่เลี้ยงที่ไม่เคยแม้นจะห่างกาย แต่บัดนี้กลับไม่มีอีกแล้ว

      "น้ำตาช่างไม่เหมาะกับเจ้า" เสียงที่เย็นยะเยือกแต่แฝงด้วยความห่วงจางๆทำให้เทวาน้องหยุดร้องไห้แล้วหันไปทางต้นเสียงทันที

      "ซา..ตาน" ซูโฮเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยิ่งจื่นเทาเดินเข้าไปใกล่เท่าใดร่างเล็กก็เหมือนจะขยับหนีเรื่อยๆจนติดกับหัวเตียงเสียแล้ว

      "เรียกข้าว่าจื่อเทาก็ได้" มือหนายื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะจับแขนเล็กขึ้นมาเลียตรงแผลที่ลากยาวตรงข้อมือของเทวาน้อยอย่างช้าๆ เทพองค์น้อยตกใจกลัวจะชักมือหนีแต่ทว่ากลับสู้แรงมิได้ ลิ้นยาวค่อยๆไล่เลียเลือดจากรอยแผลอย่างช้าๆ สายคมกริบจ้องมองเทวาน้อยอย่างไม่วางตา ความรู้สึกแปลกๆตีรวนขึ้นมาเกิดความวาบหวิวในท้องน้อยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงลมหายใจที่ติดขัด ยิ่งทำให้ความต้องการของร่างสูงพุ่งทะยานขึ้นไปอีก

       "ในที่สุดข้าก็ได้ครอบครองเจ้า ซูโฮ" 

       "ปะ..ปล่อยเราไปนะ"

       กลิ่นหอมหวนที่สูดดมเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ ดั่งสิ่งที่น่าลุ่มหลง เสียงหายใจที่ถี่หอบ เสียงกระเส่าที่จะทำให้เขาอกแตกตายลงตรงนี้ ร่างที่ชวนหลงใหลที่เขาคอยเฝ้ามองมาตลอด ตอนนี้อยู่ใต้ร่างของเขา เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว จะกี่ครั้งก็มิอาจพอ หยาดน้ำตาที่หลั่งไหลและเสียงร้องแสนหวานยิ่งทำให้เขาพึงพอใจ การกระทำที่แสนเอาแต่ใจกำลังทำให้ร่างบางแตกสลาย ผิวที่ขาวละเอียดเต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบ ดั่งดอกไม้ต้องลมที่แสนบอบช้ำ คำห้ามปรามไม่ได้ผลเมื่ออยู่ต่อหน้า"ซาตาน"

       แสงที่ลอดผ่านผ้าม่านผืนหนาปลุกที่ร่างบางแสนบอบช้ำตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมาพบความเป็นจริงที่แสนโหดร้าย หยาดน้ำตาไม่อาจลบล้างความเจ็บปวด 

       'หนี..เราต้องหนี กลับบ้านไปหาท่านพ่อ...' เทวาน้อยพยุงร่างที่ใกล้แตกสลายไปยังขอบหน้าต่าง ปีกสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏขึ้นกลางหลัง

       "เจ้าคิดจะทำอะไร!!" เสียงตวาดที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เทวาน้อยตกใจสุดขีดร้อนรนรีบปีกออกไป แต่ทว่าก็ไม่อาจพ้นเงื้อมมือของซาตานไปได้ ปีกสีขาวถูกฉีกกระชากออก ขนปีกสีขาวปลิวระล่องในอากาศพร้อมกับหยดเลือดมากมาย 

       "อ๊ากกกกก!!!!" เสียงกรีดร้องอย่างน่าสงสารของเทวาน้อยตามมาติดๆ ปีกของนางฟ้าเปรียบเสมือนชีวิต ไร้ปีกก็ไร้ซึ่งพลังชีวิต ร่างบางสั่นระริกภายในอ้อมแขนของซาตานร้าย นัยน์ตาสีแดงฉานส่องประกายอย่างน่ากลัว

       "จะ เจ็บ ฮึก เทาปล่อยเราไปเถอะนะ"ร่างบางตัวสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บระคนกลัว

       "ไม่มีวัน ข้าคอยเฝ้ามองเจ้าก็เพื่อรอวันนี้ รอวันที่มีเจ้าอยู่ในอ้อมกอด"

       "จื่อ..เทา พ่อทูลหัวของเรา เรารู้ตลอดว่าเทาคอยดูแลเราตอนที่เรายังเยาว์ แต่แบบนี้มันผิด" ความทรงจำอันแสนเลือนรางค่อยๆผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ ความทรงจำที่เราลืมไปนานแสนนาน...

.

.

.

       ‘ท่านเป็นใครน่ะ! วันนี้เราจับท่านได้แล้ว ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!’ หลายวันมานี้เทวาน้อยรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องตลอดเวลาที่เล่นในสวน และวันนี้เทวาน้อยก็จับคนผู้นั้นได้ก่อนที่เขาจะหนีหายไปเหมือนหลายๆวันก่อน

       ‘ข้า... ข้าเป็นนางฟ้าพ่อทูลหัวของเจ้าไง’ คนตรงหน้าเทวาน้อยรูปร่างสูงโปร่ง สวมผ้าคลุมสีดำจึงทำให้เห็นหน้าไม่ถนัดนัก

       ‘เอ๋ ทำไมเราไม่เคยเห็นมาก่อนเลยละ ต้องถามเสี่ยวลู่แล้ว’

       ‘หากเจ้าบอกใคร ข้าคงต้องหายไป’

       ‘ทำไมละ? เราไม่อยากให้นางฟ้าพ่อทูลหัวหายไปนะ!’ เทวาน้อยทำหน้ามุ่ยในทันที มันช่างน่ารักน่าชังเหลือเกินในสายตาของจื่อเทา

       ‘เช่นนั้นเรื่องนางฟ้าพ่อทูลหัวจะเป็นความลับของเราสองคน แล้วข้าจะอยู่กับเจ้าต่อไป’

       ‘อื้อ! แต่ว่าท่านเสกขนมได้หรือไม่?’

       ‘ได้สิ’

       ‘นางฟ้าพ่อทูลหัวสุดยอด!’ 

        หลังจากวันนั้นช่วงเวลาที่เทวาน้อยต้องอยู่คนเดียวก็จะมีนางฟ้าพ่อทูลหัวอยู่ด้วยเสมอ ถึงแม้เทวาน้อยจะอยากอยู่กับนางฟ้าพ่อทูลหัวตลอดเวลา แต่พ่อทูลหัวของเขากลับบอกว่า ‘นางฟ้าพ่อทูลหัวไม่ปรากฏตัวต่อหน้าผู้อื่นหรอกนะ’ 

        วันเวลาผ่านไปเทวาน้อยก็ไม่เห็นนางฟ้าพ่อทูลหัวอีกเลย... เขาเฝ้ารอวันแล้ววันเล่า แม้นจะไม่มีวี่แววแต่ก็ยังเฝ้ารอ จนในที่สุดเทวาน้อยก็ลืมเลือนช่วงเวลาในวัยเยาว์จนหมดสิ้น

.

.

         ตัวข้าคือซาตานผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในห้วงอเวจีแห่งนี้ แต่ทว่าคำทำนายนั่นทำให้ข้ารู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก

คำทำนายของนังแม่มดแก่คนนึงที่ข้าบังเอิญได้พบเจอที่โลกมนุษย์ 

         ‘ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ไม่มีใครเทียบเคียงท่านได้ แต่ทว่าจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของท่านกลับช่างทำลายยากเสียเหลือเกิน’

         ‘มันคืออะไร?’ ซาตานถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น ในเมื่อข้าเก่งกาจเหตุใดจึงจะทำลายจุดอ่อนที่ว่าไม่ได้

         ‘จุดอ่อนเพียงสิ่งเดียวของท่าน... บุตรแห่งพระเจ้า’ เมื่อได้ยินเช่นนั้นซาตานแทบจะหายตัวจากไปทันที 

         เมื่อได้ยินข่าวว่า‘มัน’ได้ลืมตาดูโลก ซาตานได้ไปเยือนวิหารเทพเป็นครั้งแรก บุตรแห่งพระเจ้าหลับใหลในเปลสีขาวสะอาดตา ร่างสูงแสยะยิ้มออกมาในขณะที่มือแกร่งจะเสียบทะลุร่างของเทวาน้อย มือเล็กๆก็จับนิ้วมือของจื่อเทา นัยน์ตากลมใสที่ตอนนี้มิได้ปิดสนิทเหมือนคราแรกจ้องมองเขาแล้วยิ้มขำออกมายกใหญ่

         ‘แอ้~ แอ้’ ทันทีที่จื่อเทาจ้องมองลึกลงไปในนัยน์ตาใสนั้น ทำให้ซาตานรู้ได้ทันทีว่าจุดอ่อนในคำทำนายหมายความว่าเช่นไร เขามิอาจฆ่าบุตรแห่งพระเจ้าได้...นั่นคือความสัตย์จริง มือเล็กที่กอบกุมนิ้วเขาแน่น เสียงหัวเราะใสและนัยน์ตาเป็นประกายทำให้ซาตานผู้ยิ่งใหญ่พ่ายแพ้ทุกอย่าง หลังจากนั้นชีวิตของซาตานตนนี้ก็มีไว้ติดตามเทวาน้อยเพียงผู้เดียว คอยเฝ้ามองและปกป้องจากที่ห่างไกล ...จนกระทั่งไอ้เทพแก่มันทำทุกอย่างพัง! กลอุบายของมันทำให้พลังของข้าเกือบหมดสิ้น

        ‘เป็นเพียงซาตานชั้นต่ำ อย่าคิดจะเอือมมายุ่งกับบุตรของข้า’ จื่อเทาที่นอนจมกองเลือดทำได้แค่เพียงจ้องมองอย่างเครียดแค้น  ตัวเขาก็ไม่เคยคิดจะครอบครองเทวาน้อยเพียงอยากปกป้องและถนุถนอมไว้ จื่อเทารู้ดีที่สุดว่านางฟ้ายิ่งใกล้ชิดซาตานยิ่งบั่นทอนพลังชีวิต แต่ในเมื่อเทพแสนโอหังเป็นคนผลักข้าลงมาสู่ก้นเหว ไม่ข้าก็เจ้าที่ต้องตายกันไปข้าง! เขาไม่สามารถหันหลังกลับได้อีกแล้ว มิได้อีกแล้ว...

.

.

.

       “เราคิดถึงท่าน... พ่อทูลหัว” เทวาน้อยเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา หยาดโลหิตไหลรินออกมาจะแผ่นหลังเล็กไม่หยุด

       “อย่าไปไหนเลยนะ อยู่กับข้าเถิดซูโฮ” จื่อเทากอดร่างเล็กไว้แน่น

       “เราอยาก..อยู่กับพ่อทูลหัว แต่แบบนี้มันผิด ฮึก..ท่านทำให้ทุกอย่างไม่สมดุล” 

       “ข้าไม่สน ข้าต้องการแค่เจ้า เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว!” จื่อเทาอุ้มร่างเล็กไว้แนบอก แต่ทว่าร่างบอบบางในอ้อมแขนแกร่งกลับส่ายหน้าเบาๆ

       “เรารู้ว่าชีวิตขอเราใกล้ดับลง..”

       “อย่าพูดมันออกมาซูโฮ”

       “เราขอโทษ ที่มิอาจทำให้ความปรารถนาของท่านเป็นจริงได้ ความปรารถนาที่จะอยู่ด้วยกัน... หากเราได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง เราสัญญาว่าจะอยู่กับท่าน ...จื่อเทา” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งริน เทวาน้อยยิ้มให้เขาดั่งทุกครั้งก่อนที่จะ...

       “ไม่ ซูโฮได้โปรด...ไม่!!!!!!!!!!!!!” ร่างบางในอ้อมแขนที่ตอนนี้ค่อยๆสลายไป ทำให้ซาตานผู้แข็งแกร่งแทบคลั่งตาย ในวันนั้นซาตานที่ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดได้รับรู้ถึงรสชาติความทุกข์ทรมานดั่งตายทั้งเป็น...

.

.

       “ลู่หาน กินอะไรหน่อยเถิด ร่างกายเจ้าจะแย่เอา” เทพแห่งวายุพูดพลางมองไปยังจานอาหารที่ดูน่ากินมากมาย แต่กลับไม่พร่องลงไปเลยแม้แต่นิด

       “ไม่ขอรับ กระผมไม่หิว” เสียงหวานติดเย็นชาเอ่ยออกมาช้าๆ 

       “ลู่หานได้โปรดอย่าเป็นเช่นนี้เลย” หลังจากวันที่พันธสัญญาเสร็จสิ้น ไม่ว่าเขาจะทำยังไงร่างบางตรงหน้าก็ไม่หายโกรธเคืองเขาเลย เทพหนุ่มรู้สึกอับจนหนทางยิ่งนัก

       “....” เทพพี่เลี้ยงนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำใดออกมา

       “ถ้าเช่นนั้นถ้าหากข้าบอกว่าข้าสามารถพาเจ้าไปหาซูโฮได้ เจ้าจะยอมกินะหรือไม่” 

       “ท่านพูดจริงหรือ!! กระผมไปหาท่านซูโฮได้หรือขอรับ” แววตาที่เย็นชาแต่ตอนนี้กลับเปล่งประกายเมื่อพูดถึงน้องชายของเขา ดูท่าเขาจะโดนเกลียดเสียแล้วจริงๆ

       “จริงสิ แต่เจ้าต้องกินให้หมดหนึ่งจานก่อน ตกลงหรือไม่” แท้จริงมันก็แค่คำพูดหลอกเด็กที่เขาได้เอื้อนเอ่ย...

       “ขอรับ!!” ร่างบางที่ซูบผอมเล็กน้อยเริ่มลงมือกินอาหารตรงหน้าทันที เทพหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ทว่าจู่ๆร่างเล็กก็เบิกตากว้างอย่างตกใจสุดขีด 

       “มะ..ไม่จริง ท่านซูโฮ....” เขาเลี้ยงท่านซูโฮมาตั้งแต่เด็กทำไมเขาจะจำไม่ได้ ละอองสีทองที่ลอยผ่านทำให้เทพพี่เลี้ยงรู้ได้ทันทีว่า...ท่านซูโฮ สิ้นแล้ว...

       “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!” เทพพี่เลี้ยงกรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่งทำให้เซฮุนรีบเข้าไปดู

       “ลู่หาน! เจ้าเป็นอันใด?!” 

       “ท่านซูโฮ... ท่านซูโฮสิ้นแล้ว ข้าเกลียดท่าน! ข้าเกลียดท่านได้ยินหรือไม่!” ลู่หานตะโกนตอบออกไปพร้อมกับเขวี้ยงข้าวของบนโต๊ะใส่ร่างสูงตรงหน้า

       “ไม่จริง ท่านซาตานไม่มีวันปล่อยให้ซูโฮตาย”

       “ท่านเชื่อมันหรอ ท่านเชื่อซาตานชั้นต่ำ ท่านขายท่านซูโฮ ท่านยังกล้าเรียกตัวเองว่าพี่ชายอยู่อีกหรือ!” เพราะความเสียใจที่แสนหนักหน่วงทำให้ลู่หานระเบิดโทสะออกมา 

       “....”เทพวายุเงียบ ปล่อยให้ร่างบางทุบตีเขาอยู่อย่างนั้น

       “ถ้าหากข้าคือสิ่งที่ท่านอยากได้ ข้าก็จะทำให้ท่านไม่สมปรารถนา!” ลู่หานไม่ว่าเปล่า หยิบเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่แถวนั้นปาดไปที่คอขาว โลหิตแดงฉานพุ่งทะลักออกมาไม่หยุด ทำให้เซฮุนต้องเบิกตากว้างกลับภาพตรงหน้า

        “ไม่ลู่หาน ทำไมถึงทำแบบนี้!” เซฮุนเอามือกดไปที่บาดแผลเพียงหวังจะให้เลือดหยุด แต่ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น แววตาของลู่หานมีแต่ความเครียดแค้นเทพตรงหน้า ก่อนที่จะหมดลมหายใจ...

        “ไม่ลู่หาน!!!! เจ้าจะเกลียดข้า ไม่รักข้า ข้าพร้อมรับบาปที่ข้าก่อ แต่เหตุใดเจ้าต้องทิ้งข้าไว้เพียงลำพัง!!!” หยาดน้ำตาไหลรินออกมาไม่หยุด ร่างสูงกอดร่างไร้วิญญาณไว้แนบอก เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้...

.

.

         ละอองสีทองที่แผ่ปกคลุมทั่วสรวงสวรรค์ขับไล่ปีศาจร้ายที่หลงเหลืออยู่ ซากปรักหักพังของวิหารถูกกลับคืนมาดั่งสภาพเดิม เทพบุตรนางฟ้าที่บาดเจ็บสาหัสบาดแผลกลับเลือนหายไป ไม่มีโลหิตที่หลั่งริน หรือกลิ่นคาวของโลหิตที่คละคลุ้งอีกต่อไป แต่พลังนั้นไม่อาจทำให้คนตายฟื้นคืนกลับมาได้ ละอองสีทองพัดผ่านร่างเทพแห่งวายุ ร่างสูงได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ

         ‘ท่านพี่จงมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อน้องด้วย’ 

         ร่างสูงหลั่งน้ำตาอีกครั้ง เขาเสียคนที่เขารักทั้งสองคนไปตลอดกาล เพราะความปรารถนาที่แสนโง่เง่าของเขาเอง... เซฮุนตัดสินใจมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อชดใช้บาปของตัวเอง มีชีวิตที่ดั่งตายทั้งเป็น...

          ทุกสิ่งต้องอยู่ในสมดุลหากเสียสมดุลย่อมต้องมีผู้เสียสละ และผู้นั้นจะเป็นใครได้หากมิใช่บุตรแห่งพระเจ้าสุดท้ายแล้วมิว่าใครก็มิอาจได้สมดั่งปรารถนา จนกว่าเวลาจะหมุนมาอีกคราก็มิมีใครอาจรู้ได้ว่าความปรารถนานั้นจะถูกเติมเต็มหรือไม่....