digimontamers love story 1

เนื้อเรื่อง

digimontamers love story ตอนที่ 1 เจ็นลีพยายามแตะตัวรูกิที่ท้าทายให้ว่าใครแตะใครได้คนนั้นเก่งกว่า เจ็นลีที่ใส่ชุดกังฟูสายดำ กระโจนเข้าหารูกิที่สวมเสื้อแขนสั้นและทับด้วยชุดเอี้ยมขายาวผูกด้วยสายคาราเต้สายดำ รูกิกระโดดหนีและ ก้มตัวลงแล้วสวนมือขึ้น เจ็นลีที่กะจะกดมือตัวเองลงทำให้มือของทั้ง2จึงแตะกัน รูกิจึงมองเจ็นลีอย่างตะลึง เจ็นลีเลยยกตัวรูกิขึ้นแล้วเอามือรูกิพาดไว้ที่ไหล่ตัวเองและเอามือตัวเองจับแก้มรูกิไว้ " อย่ามาจับแก้มฉันแบบนี้นะ ถ้า ทาคาโตะรู้ ฉันอายแย่ " " อ้ะ...ก็ได้คับ " เจ็นปล่อยมือออกจากแก้มของรูกิแล้วถอยหลังมาคำนับ พร้อม ไปนอนพักบนระเบียงบ้านของรูกิตรงหน้าห้องรูกิพอดี รูกิจึงไปเอาน้ำขวดมาดื่มแล้ววางทับท้องของเจ็น " โอ๊ย! เจ็บนะ.... " " ดื่มซะนะเอ้า!!! " รูกิยิ่งกดลงไปอีก ทำให้เจ็นเริ่มจุก " สรุปว่าฉันชนะสินะ ฮึ ฮึ " " อะไรยะฉันต่างหากเล่า " รูกิพูดใส่เจ็นลีอย่างโมโหเล็กน้อย ทำให้เจ็นลีลุกขึ้นมาดุใส่ " นี่เธออย่าส่งเสียงดังใส่ฉันได้ไหมเจ็บก็เจ็บนะ " รูกิได้ฟังก็หันหลังใส่ " เออ!..ก็ได้..ก็ได้......ฉันมันคนขี้แพ้นี่ ฮึ่ม! " เมื่อเจ็นเห็นดังนั้นก็จะเข้าไปง้อแต่ ทาคาโตะเดินมาพอดี " อ้าว! เลิกเล่นกันแล้วหรือ แล้วใครชนะล่ะ " " เจ็นไง ฮึ แหงล่ะ ฉันมันก็ขี้แพ้ล่ะ ฮึ่ย! " รูกิตอบแบบห้วนๆ ทาคาโตะจึงสงสัย " นายไปทำอะไรให้เธอเป็นแบบนี้เหรอ เจ็น .... " " เปล่านี่........ " " งั้นฉันกลับก่อนนะ กิลมอนรอแย่แล้ว...... " " อืม ...... บาย " พอเจ็นพูดจบ ทาคาโตะก็เดินกลับไป ปล่อยให้เจ็นลีอยู่กับรูกิลำพัง เจ็นจึงเข้าไปนั่งคุยอยู่ข้างๆ " น่า........อย่าไปงอนเลยนะ เธอชนะก็ชนะ นะ " " บางที ฉันอาจจะแพ้จริงๆนะ ฉันเองก็แพ้มาหลายครั้งแล้ว แพ้อีกครั้งคงไม่เป็นไรหรอก " " หมายความว่าไงเหรอ " เจ็นถามเธอ รูกิจึงถอนหายใจยาวแล้วตอบ " ก็ฉันเอง ....... ม.ไม่มี.....ไม่มีอะไร....ด...ดี....ล....เลยนี่!!!! " รูกิพยายามกลั้นใจตอบ ออกไป แต่มิอาจทำได้แล้ว น้ำตาจึงค่อยๆไหลออกมา " อ้าวๆ ร้องไห้ซะแล้ว..... " เจ็นก้มมามองใบหน้าที่กำลังก้มของรูกิ รูกิเบือนหน้าหนี " ฉันไม่เป็นไรหรอก.... กลับไปซะเดี๋ยวแม่กับยายก็จะมาแล้ว " รูกิพูดจบก็เดินเข้าห้องไป " แปลกจริง....ยัยคนนี้ " เจ็นพูดจบก็เดินกลับบ้านไป กลับมาในห้อง รูกิมองไปที่รูปครอบ ครัวแล้วถอนหายใจ เรนามอนจึงปรากฎ " เป็นอะไรไปเหรอ....หน้านิ่วคิ้วขมวดจัง " รูกิก็ได้เก็บรูปภาพครอบครัวไปซ่อนไว้ " ครอบครัวเธอเองก็อยู่อย่างมีความสุขนี่ ทำไมเธอ..... " " ฉันจะบอกความจริงอะไรให้......... " " หืม.............. " " ผู้ชายที่อยู่ในรูปน่ะ...... เห็นรึเปล่า " " ก็พ่อเธอนี่........เค้าตายไปแล้วนี่ " รูกิได้ยินจึงตวาดใส่ด้วยความไม่พอใจ " อย่ามาเรียกเค้าว่าเป็นพ่อของฉันนะ!!! " เรนามอนได้ยินก็ตะลึง " ทำไม............ " " เค้าทิ้งฉันไป ทิ้งครอบครัวเราไป....... " " ไปไหน? " " ม...........มีผู้หญิงใหม่ " " แล้วทำไมเหรอ......... " เรนามอนได้ถามแบบนั้นไปทำให้รูกิไม่พอใจ และเข้าไปนั่งอยู่ ในห้องน้ำคนเดียว เรนามอนเข้าใจว่าเธออยากอยู่คนเดียวจึงออกไปข้างนอก รูกิจึงโพล่งออกมา " เรานี่ไม่มีที่พึ่งเอาเลย ......... " รูกิหยิบดิจิไวซ์ออกมาแล้วมองไปบนเพดานและได้พูดมาว่า " เราตัดสินใจแล้ว...... เราจะออกไปตามหาในสิ่งที่เราต้องการ " " รูกิเป็นอะไรไปนะ " เจ็นลีได้โพล่งออกมาในขณะที่กำลังอ่านหนังสือสอบ " ทำไมถึงชอบรูกิเหรอ....... " เทอเรียมอนโผล่มาถามเจ็น " ไม่ได้ชอบซะหน่อย.......... " เจ็นเดินหนีไปมา หน้าแดงซะอย่างงั้น แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น....... " สวัสดีครับ เจ็นลีครับ.... " เจ็นได้ฟังเสียงโทรศัพท์แล้วเดินออกไปข้างนอก " มีอะไรหรือเจ็น ? " " รูกิเค้าหายไปจากบ้าน " เจ็นพูดจบก็วิ่งไปที่สวนสาธารณะชินจูกุ ก็ได้พบกับทาคาโตะ ทาคาโตะ จึงได้ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ดู " ดูนี่สิ ลี " เจ็นลีมองไปที่กระดาษแผ่นนั้น ข้อความในนั้นมีใจความว่า ฉันไม่รู้อะรไหรอก ในสิ่งที่ฉันทำทั้งสิ้น บางทีฉันอาจจะขึ้นรถไฟไปที่ชิบุยะ ที่นั่นมี ทางไปสู่ที่หมาย ฉันไม่รู้แน่ชัด เมื่อลงลิฟท์มาฉันไม่รู้ว่าจะเจออะไร ผู้ที่อยากพบฉัน จะต้องเจอจดหมายนี่แน่ลองไปตามนี้ อาจจะเจอฉันก็ได้ แต่เธอก็แน่มากที่กล้ามาตามนี่นะ ฮึ ฮึ! มาคิโนะ รูกิ " รูกิ! .......... ต้องรีบแล้ว!! " เจ็นลีได้อ่านจดหมายแล้ววิ่งไป " นายจะไปไหนน่ะ !! " ทาคาโตะที่รีบวิ่งตามมาถามขึ้น " ก็รูกิน่ะ เธอคิดจะไปแล้วไง " " หา! ไปไหน? " " ไม่รู้........ แต่เราต้องไปที่สถานีรถไฟ....ด่วน!!! " ที่สถานีรถไฟ รูกิกำลังเดินไปนั่งรอรถไฟอยู่ " ชิบุยะ เวลา 19 . 30 น. หึ หึ " รูกิซึ่งกำลังวางแผนอยู่ ก็มีใครบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา เดินผ่านไป และด้วยหางตาของรูกิ ดันเหลือบไปเห็นพอดี ซึ่งใบหน้านั้นคุ้นตาเธอยิ่งนัก " พ่อคะ!!!! " รูกิตะโกนเรียกพ่อของเธอ พ่อของเธอหันมา และพ่อของเธอก็เดินมาหา " รูกิจัง! มาทำอะไรค่ำๆมืดๆล่ะลูก " รูกิไม่สนใจโต้ถามกลับไป " แล้วพ่อทำไมต้องทิ้งหนูไปล่ะคะ! " พอพ่อของรูกิได้ฟังคำถามของรูกิเขาจึงก้มมองพื้น " ก็แม่น่ะ......ชอบไม่ค่อยอยู่บ้าน พ่อไม่ชอบ! " " แล้วพ่อเคยคิดถึงความรู้สึกของหนูบ้างไหม! " คำพูดของรูกิทำให้พ่อของเธอถึงกับอึ้ง " คือ.......พ่อขอโทษแต่..... " " พ่อยังไม่มีผู้หญิงใหม่ใช่ไหมคะ? " รูกิถามเพื่อเค้นความจริง " ยังเลย พ่อไม่อยากมีคนใหม่หรอก ฮึ ฮึ ฮึ " รูกิเห็นดังนั้นจึงคิดและตัดสินใจว่า " ถ้างั้น......หนูขอ......ไปอยู่ด้วย..ได้ไหมคะ .. " เมื่อพ่อของเธอได้ฟังก็เอามือลูบหัวของรูกิ " ไม่รู้นะ แล้วแม่เค้าล่ะ " " หนูไปแค่ สัปดาห์เดียวเอง " " ก็ได้ลูก แต่ลูกต้องทนหน่อยนะ ห้องพ่อมันแคบน่ะ " " ไม่เป็นไรค่ะ " รถไฟขบวน19.30 น.มาพอดี " ไปกันเถอะลูก " " เอ๋? พ่อเองก็จะไปชิบุยะเหรอคะ " และรูกิเองก็เดินตามไป ทางด้านเจ็นลี ที่วิ่งมาถึง " รูกิ!!!!!!!................. " เจ็นเรียกจนสุดเสียง จนรูกิได้ยิน " เจ็นลี? " รูกิคิดในใจแต่เธอไม่สนใจรีบเดินตามพ่อของเธอไป แต่มีใครคนหนึ่งวิ่งมากอด เธอด้านหลัง " อย่าไปจากที่นี่เลยนะรูกิ " เจ็นขอร้องรูกิ แต่รูกิสะบัดตัวหนีแล้วหันหน้ามาหาเจ็น " ฉันจะไปอยู่กับพ่อ อาทิตย์หนึ่ง ฝากบอกแม่ด้วยนะ รบกวนล่ะ " รูกิพูดจบก็ขึ้นรถไฟไปแล้ว รูกิมองเจ็นผ่านหน้าต่าง และเจ็นก็มองเธอเช่นกัน รูกิจึงยิ้มให้เล็กน้อย เจ็นก็พลอยยิ้มส่งกลับไปด้วย " เจ็น.....แล้วรูกิล่ะ? " ทาคาโตะที่วิ่งตามมาทีหลังถามขึ้น " เค้าจะไปอยู่กับพ่ออาทิตย์หนึ่ง " เจ็นพูดจบก็ก้มหน้าเดินกลับไป " เอ..........รูกิเค้าบอกว่า พ่อเค้าตายไปแล้วไม่ใช่? " เจ็นคิดด้วยความสงสัย จบตอนที่ 1