Carmina บทเพลงแห่งวันวาน

     "นายน้อยรู้ไหมคะ?? ถ้าอธิษฐานกับหินใต้ต้นซากุระต้นนี้ความปราถนาจะเป็นจริง" หญิงสาวสวมกิโมโนสีแดงพูดกับเด็กผู้ชายที่สูงแค่ระดับเอวของเธอที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่เธอ

     "ไม่มีทางเป็นจริงได้หรอก เรื่องไร้สาระ"

     "โธ่~ ยังไม่ได้ลองแล้วรู้ได้ยังไงว่าไม่เป็นจริงคะ??" หญิงสาวเอียงคอถามด้วยสีหน้าร่าเริงต่างกับคนตรงหน้าที่พอโดนพูดแบบนี้ใส่ยิ่งไม่พอใจกว่าเดิม

     "ชิ!! แค่ขอก็จบใช่ไหม"

     "ลองขอไว้ก็ไม่เสียหายนะคะ เพื่อวันที่ฉันไม่อยู่นายน้อยจะได้มีความทรงจำเกี่ยวกับฉันไว้ไงค่ะ"

     "เจ้าพูดเหมือนจะไม่อยู่แล้ว ไหนสัญญากับข้าว่าจะไม่ทิ้งข้าไปไหนไง!!" เด็กชายจับไหล่หญิงสาวไว้แน่น หญิงสาวมองกลับด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยและดึงมืออีกฝ่ายออกจากไหล่มากุมไว้ตรงหน้า

     "ไม่ว่าฉันจะเป็นยังไงนายน้อยห้ามปล่อยให้อารมณ์นำการกระทำเด็ดขาดและอย่า........."

     "เจ้าจะพูดอะไร...ท่านแม่"

     "คุณหญิง......" หญิงสาวมองคุณหญิงด้วยแววตาสั่นไหว

     "เจ้ารีบกลับไปก่อน แม่มีเรื่องจะพูดกับเฟีย"

     "ครับ" เมื่อเด็กชายเดินออกไปจนลับสายตาทั้งสองต่างไม่พูดอะไรจนเกิดเปลวไฟสีแดงล้อมรอบทั้งสองไว้ราวกับกรงขัง

     "เหมือนว่าข้าคงหมดเวลาแล้วสินะ" คุณหญิงพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอค่อยๆหลับตาลงพร้อมกับมีดสั้นที่แทงทะลุหัวใจ

     "ทำไม...ต้องทำแบบนี้ด้วย....คุณ.." หญิงสาวนิ่งไปขณะที่เปลวไฟค่อยๆดับลงพร้อมทหารที่เข้ามาจับตัวเธอออกไป

-ลานหน้าคฤหาสน์-

     "เจ้ากล้าดียังไงถึงลงมือสังหารมิยูกิ!!!"

     "........ขะ ข้า" หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงพูดแต่ก็ไร้ผลเพราะกล่องเสียงถูกทำลายทำให้ไม่สามารถพูดได้อีกและรอยแผลที่เกิดจากการโบ้ยที่หลังร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเลือดสีแดงอาบย้อมร่างกาย 

     "คุณหนูเรกะ พอเถอะครับลงโทษแค่นี้ก็พอแล้ว" ชายชราพูดกับคุณเรกะที่เป็นน้องสาวของนายหญิงด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัว

     "พองั้นเหรอ.....คิดว่าแค่นี้มันพอเหรอ!!! คนที่สังหารพี่สาวข้าได้รับโทษแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ แต่ถ้าเจ้าให้ข้าหยุดก็ย่อมได้" เรกะพูดก่อนจะเดินไปทางหญิงสาวที่มองเธอด้วยสายตานิ่งเฉยและเอามือแทงเข้าไปที่หัวใจของหญิงสาวต่อหน้าทุกคนในคฤหาสน์

     "อึก......ทะ....." เรกะดึงบางอย่างออกมาจากหัวใจหญิงสาวและเก็บไว้ไม่ให้ใครเห็น

     "เลือดต้องล้างด้วยเลือดชีวิตย่อมต้องทดแทนด้วยชีวิตเช่นกัน" เรกะยิ้มเยือกเย็นแล้วสั่งให้ทุกคนกลับไปทำงานของตัวเองปล่อยศพหญิงสาวไว้ตรงนี้ พอทุกคนแยกย้ายศพของหญิงสาวก็หายไป

-ด้านนอกคฤหาสน์-

     "เกือบไปแล้วถ้าช้าอีกนิดได้ตายแน่ๆ" มาเดลินมองร่างพี่น้องของเธอที่ถูกเก็บไว้ในโลงศพสีขาว

     "ฮึบ~ ต้องรีบไปให้นายท่านรักษาแล้ว" มาเดลินแบกโลงศพออกไปจากคฤหาสน์และหายไป

     "จบแล้ว"

     "เอ๋....." หญิงสาวสวมชุดโกธิคสีดำปิดหนังสือลง ทำให้เหล่าผู้ฟังตัวน้อยของเธอไม่พอใจที่เรื่องเล่าของเธอจบลงแบบนี้

     "พี่สาวทำไมจบแบบนี้แล้วใครเป็นคนทำกัน"

     "ตกลงหญิงสาวชื่ออะไรเหรอครับ"

     "แล้วใครเป็นพระเอกเหรอคะ??" เด็กรั่วคำถามใส่เธอไม่ยั้ง จนเธอปรบมือเป็นสัญญาณให้เงียบ

แปะ แปะ

     "เอาล่ะๆ เรื่องนี้ยังไม่จบ แต่ไม่ได้เขียนต่อเลยไม่มีตอนจบ" เด็กๆโห่ใส่เธอ

     "แล้วเรื่องนี้จะจบแบบนี้เหรอ??"

     "ไม่แน่นอน รู้ไหมว่าของที่ไม่ใช่ของตัวเองย่อมต้องกลับคืนสู่เจ้าของเดิม"

     "ไม่เข้าใจ" เด็กน้อยต่างทำหน้างงไม่เข้าที่เธอพูด

     "สักวันก็รู้เองแหละเหมือนจะได้เวลากลับบ้านแล้วนะ" เด็กๆทำหน้าไม่อยากกลับ แต้เธอก็ไล่กลับไปอยู่ดี

     "พี่สาวพรุ่งนี้จะมาอีกไหม???"

     "คงไม่ได้มาแล้วล่ะ เพราะฉันต้องไปตามหาตอนจบให้พวกเธอไง"

     "พวกผมจะรอนะ!!!!" หลังพวกเด็กๆกลับไปหมดเธอก็เดินหายไป

     "บริสุทธิ์ซะจนอยากย้อมเป็นสีดำจริงๆ"

     "นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น พวกเรามาดูไปพร้อมกันดีกว่าตอนจบของเรื่องนี้จะเป็นแบบไหน ถึงเวลาเริ่มเรื่องราวจุดจบที่แท้จริงแล้ว"

Talk

ผลงานไปเรื่อยที่แต่งฆ่าเวลาถ้างงก็ขอโทษด้วยนะคะ ช่วยติชมงานเพื่อนำไปพัฒนาให้ดีขึ้น