ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
“ ก็เหมือน เธอนะแลคิล” โรเวนว่าก่อนมองมาที่รุ่นน้องที่ดูจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ แม้จะงงๆนิดๆ
“ งั้นพี่จะไปไหนละฮะ” คิลว่าซึ่งคำถามนี้หน้าจะออกมาได้ตั้งนานแล้วถ้าเขาไม่สงสัยมากเกินไปตามนิสัย( เสือก )
“ ก็...กะจะเดินเล่นไปเรื่อยๆฆ่าเวลานะ”
“ งั้นผมไปด้วยนะฮะ กำลังเบื่อๆ ไปด้วยกันหน้าสนุกกว่าไปคนเดียวนะ” คำขอมัดมือชก จากรุ่นน้องที่ทำเอารุ่นพี่งง ไปได้สักพักก่อนพยักหน้า เป็นอันตกลง
“ ก็..ได้อยู่แล้ว อีกอย่างไปสองคนก็คงสนุกกว่า ไปคนเดียวเยอะ”โรเวนยิ้มอย่างเคย
“ งั้นเชิญรุ่นพี่ นำหน้าได้เลยฮะ” คิลพ่ายมือไปข้างหน้าอย่างล้อเลียน
ซึ่งคงมีแต่เจ้ารุ่นน้องคนนี้ละมั้งที่กล้าทำ ตั้งแต่ที่เจอกันตอนรับน้องเข้าหอไหม่ ก็ทำใจกล้ากับเขาเป็นคนแรกหน้า ยกย้องในความกล้าเสียจริง
“ แล้วรุ่นพี่คิด ยังไงถึงเป็นเสธฯซ้ายละฮะ” คิลเปิดฉากสนทนาเมื่อ เดินมาได้พักใหญ่
“ ก็..คงเป็นเพราะรุ่นพี่ก่อน หน้าที่เธอจะมาอยู่ปีหนึ่งนะ ฝากฝังฉันไว้นนะสิ ฉันก็เลยจำ
ใจต้องเป็น แต่พอเป็นแล้ว จะให้อยู่ๆ ก็วางก็คงไม่ได้ ใช้ไม้ละ”
คำถามที่เรียกรอยยิ้มจากรุ่นพี่ ที่เป็นถึงเสธฯซ้าย ก่อนนัยตาสีน้ำเงินที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจ ที่สกดทุกสายตา จ้องมองผู้เป็นรุ่นน้องด้วยสายตาอ่อนโยน กว่าครั้งไหนๆ
“ และฉันคิดว่า พวกเธอทุกคนจะไม่ทำให้ฉันผิด หวังหรอก จริงไม้ ? ” คำถามที่เรียกให้นัยตาสีม่วง ฉายแววเศร้าหมอง
“แล้ว...แล้วถ้ามีคนทำพังละ ความเชื่อใจของพี่นะ” เสียงของคิล ดูสั่นเครือเล็กน้อย นัยน์ตาคู่สวยหม่นลง
“ ทำไมถึงคิด เช่นนั้นละ หือ?”
“ เปล่าฮะ..ผมก็ถามไปงั้นเองละ” รอยยิ้มแย้มถูกฉาย อีกครั้งแม้ภายใต้รอยยิ้มนั้นจะเป็นความเศร้าหมองสุดเหลือล้น
“ ถ้าเป็นอย่างงั้น เธอจะปกป้องไม้ละ...ฉันเชื่อนะความเชื่อใจของพวกเราทุกคนนะ มันไม่ได้เปราะบางขนาดนั้นหรอกนะ”
“ ฮะ..ผมก็เชื่ออย่างั้น”
วันเวลาที่พวกเราทุกคนผ่านมา ภายในหนึ่งปีมานี้มันไม่ได้ ไร้ค่า...
แต่ว่า..มันเป็นวันเวลาที่พวกเราทุกคน ได้รับในสิ่งที่พวกเราไม่เคยได้รับมาก่อน
ความรัก ความห่วงใย ในเพื่อนพ้องที่ร่วมต่อสู้และฟันฝ่าอุปสรรคกันมานั้น มันได้ก่อเกิด
เป็นสายใย แห่งความผูกพัน ที่ผูกพวกเราไว้ด้วยกัน และมันไม่ได้เปราะบาง แต่มันแข็งแกร่ง และอ่อนโยน
“ งั้นพี่จะไปไหนละฮะ” คิลว่าซึ่งคำถามนี้หน้าจะออกมาได้ตั้งนานแล้วถ้าเขาไม่สงสัยมากเกินไปตามนิสัย( เสือก )
“ ก็...กะจะเดินเล่นไปเรื่อยๆฆ่าเวลานะ”
“ งั้นผมไปด้วยนะฮะ กำลังเบื่อๆ ไปด้วยกันหน้าสนุกกว่าไปคนเดียวนะ” คำขอมัดมือชก จากรุ่นน้องที่ทำเอารุ่นพี่งง ไปได้สักพักก่อนพยักหน้า เป็นอันตกลง
“ ก็..ได้อยู่แล้ว อีกอย่างไปสองคนก็คงสนุกกว่า ไปคนเดียวเยอะ”โรเวนยิ้มอย่างเคย
“ งั้นเชิญรุ่นพี่ นำหน้าได้เลยฮะ” คิลพ่ายมือไปข้างหน้าอย่างล้อเลียน
ซึ่งคงมีแต่เจ้ารุ่นน้องคนนี้ละมั้งที่กล้าทำ ตั้งแต่ที่เจอกันตอนรับน้องเข้าหอไหม่ ก็ทำใจกล้ากับเขาเป็นคนแรกหน้า ยกย้องในความกล้าเสียจริง
“ แล้วรุ่นพี่คิด ยังไงถึงเป็นเสธฯซ้ายละฮะ” คิลเปิดฉากสนทนาเมื่อ เดินมาได้พักใหญ่
“ ก็..คงเป็นเพราะรุ่นพี่ก่อน หน้าที่เธอจะมาอยู่ปีหนึ่งนะ ฝากฝังฉันไว้นนะสิ ฉันก็เลยจำ
ใจต้องเป็น แต่พอเป็นแล้ว จะให้อยู่ๆ ก็วางก็คงไม่ได้ ใช้ไม้ละ”
คำถามที่เรียกรอยยิ้มจากรุ่นพี่ ที่เป็นถึงเสธฯซ้าย ก่อนนัยตาสีน้ำเงินที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจ ที่สกดทุกสายตา จ้องมองผู้เป็นรุ่นน้องด้วยสายตาอ่อนโยน กว่าครั้งไหนๆ
“ และฉันคิดว่า พวกเธอทุกคนจะไม่ทำให้ฉันผิด หวังหรอก จริงไม้ ? ” คำถามที่เรียกให้นัยตาสีม่วง ฉายแววเศร้าหมอง
“แล้ว...แล้วถ้ามีคนทำพังละ ความเชื่อใจของพี่นะ” เสียงของคิล ดูสั่นเครือเล็กน้อย นัยน์ตาคู่สวยหม่นลง
“ ทำไมถึงคิด เช่นนั้นละ หือ?”
“ เปล่าฮะ..ผมก็ถามไปงั้นเองละ” รอยยิ้มแย้มถูกฉาย อีกครั้งแม้ภายใต้รอยยิ้มนั้นจะเป็นความเศร้าหมองสุดเหลือล้น
“ ถ้าเป็นอย่างงั้น เธอจะปกป้องไม้ละ...ฉันเชื่อนะความเชื่อใจของพวกเราทุกคนนะ มันไม่ได้เปราะบางขนาดนั้นหรอกนะ”
“ ฮะ..ผมก็เชื่ออย่างั้น”
วันเวลาที่พวกเราทุกคนผ่านมา ภายในหนึ่งปีมานี้มันไม่ได้ ไร้ค่า...
แต่ว่า..มันเป็นวันเวลาที่พวกเราทุกคน ได้รับในสิ่งที่พวกเราไม่เคยได้รับมาก่อน
ความรัก ความห่วงใย ในเพื่อนพ้องที่ร่วมต่อสู้และฟันฝ่าอุปสรรคกันมานั้น มันได้ก่อเกิด
เป็นสายใย แห่งความผูกพัน ที่ผูกพวกเราไว้ด้วยกัน และมันไม่ได้เปราะบาง แต่มันแข็งแกร่ง และอ่อนโยน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น