คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Level_10《Rewrite》
“แบมแบมมานอนได้แล้ว”
“ยังไม่ง่วง”
“แต่นี่มันตีสองแล้วนะ เป็นนกฮูกรึไงไม่รู้จักหลับจักนอน”
“ก็คนมันไม่ง่วงจะเซ้าซี้ทำไมนักหนาวะ”
“ไม่ง่วงหรือกลัวกูลักหลับ กูไม่ทำอะไรหรอกน่ามานอนเร็วๆ”
มือหนาตบลงตรงที่ว่างข้างๆตัวเพื่อเรียกให้คนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ปลายเตียงมานอนด้วยกัน
มาร์คในเสื้อกล้ามสีดำและบ็อกเซอร์ลายปิกาจูนอนมองอีกฝ่ายขำๆ ก็ตั้งแต่เขากลับเข้ามาในห้องร่างบางยังไม่ยอมเข้าใกล้เขาเกิน
1 เมตรเลยน่ะสิ นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ไม่คิดว่าคนที่ดูเจนโลกอย่างเด็กนี่จะมีมุมแบบนี้กับเขาเหมือนกัน
“ใครกลัวพูดให้มันดีๆนะเว้ย”
“ไม่กลัวก็มานอน”
“ทำไมต้องเชื่อเป็นอะไรกัน พี่ก็ไม่ใช่พ่อก็ไม่ใช่ทำไมชอบสั่งจังวะ”
“ก็จริง...ไหนๆก็ไม่ใช่ทั้งพ่อ ทั้งพี่ งั้นขอเป็นแฟนได้ไหมล่ะ”
“ไม่”
“ทำไม”
“ไม่ ก็คือไม่ อย่าเซ้าซี้
รำคาญ”
“ดูดปากกันขนาดนั้นแล้วยังไม่ยอมใจอ่อนอีกเหรอ”
“แล้วไง...ผมต้องเป็นแฟนกับทุกคนที่แลกลิ้นด้วยรึไง”
“งั้นถ้าทำมากกว่าจูบก็เป็นแฟนได้อ่ะดิ”
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มถูกส่งออกไป
ทำให้โดนแบมแบมถลึงตาส่งกลับมา
“อย่าแม้แต่จะคิดผมยังไม่มีความคิดอยากมีอะไรกับผู้ชาย โดยเฉพาะกับพี่”
“กูไม่ดีตรงไหนมึงอย่าอคติดิไม่ลองจะรู้ได้ไง”
“ถ้าอยากให้ลองงั้นผมขอเป็นคนกดพี่นะ”
“ได้ไงดูจากสรีระแล้วกูต้องได้กดดิ”
“งั้นก็ลืมไปได้เลย คนอย่าง กันต์พิมุกต์ ถ้าไม่ได้กดก็หมดสิทธิ์”
“แล้วมึงไม่อยากรู้บ้างเหรอว่าตอนโดนกดรู้สึกยังไง”
“ที่พูดนี่เคยโดนรึไง ทำมาเป็นพูดดีถึงผมจะอยากรู้อยากลองแต่ไม่ได้โง่นะเว้ย”
“โถ่...โดนจับได้ซะแล้ว แต่เอาเถอะกูมั่นใจว่าสักวันมึงต้องอยากรู้แน่ๆ”
“ไม่มีวัน !!!”
“แล้วกูจะคอยดู มานอนได้แล้วพรุ่งนี้กูต้องเข้ามหาลัยแต่เช้า”
มาร์คเขยิบตัวไปลากร่างบางที่นั่งอยู่ปลายเตียงให้มานอนด้วยกัน แบมแบมได้แต่ถอนหายใจกับการกระทำของอีกฝ่าย ร่างบางจำยอมเลื่อนตัวไปตามแรงดึงก่อนโดนมือหนากดให้ล้มตัวลงนอนตามด้วยผ้าห่มผืนหนาที่ถูกดึงขึ้นมาคลุมตัวเขาเอาไว้ มาร์คก้มลงจัดผ้าห่มเล็กน้อยก่อนแทรกตัวเข้าไปด้านในและนอนตะแคงข้างเพื่อหันหน้าไปทางร่างบางและจ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา
“ขอกอดได้ปะสัญญาว่าจะกอดเฉยๆ”
“และถ้าบอกว่าไม่ให้จะกอดไหม”
“กอด”
“งั้นจะพูดหาพระแสงอะไร”
“ก็แค่อยากขอทำไมชอบกวนตีนนักวะพูดดีๆด้วยไม่ชอบหรือไง โรคจิต”
“พี่ดิโรคจิต...โรคจิตตั้งแต่ลากผมเข้ามาในห้องแล้วไม่ใช่แค่โรคจิตนะบ้ากามด้วย”
“กูก็เป็นกับบางคนเท่านั้นแหละ”
“......”
“เงียบทำไมเขินอะดิ”
“หุบปากแล้วนอนซะทีง่วงไม่ใช่หรือไง”
“กูชอบมึงจริงๆนะแค่อยากบอกให้ฟัง ฝันดีแบมแบม”
แขนแกร่งถูกส่งไปโอบรอบเอวบางอย่างถือวิสาสะก่อนดึงรุ่นน้องเข้าสู่อ้อมอกเด็กแสบพลิกตัวหนีไปอีกทางทันทีที่ถูกสวมกอด
มาร์คจึงดึงอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้มากขึ้นจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับอกกว้างปลายจมูกได้รูปกดลงบนเรือนผมนุ่มก่อนจะเอาหน้าถูไถไปมา
“ตกลงจะนอนไหม”
“ก็ผมมึงนุ่มดีเหมือนขนพุดเดิ้ลที่บ้านกูเลย”
“ฮะ...ว่าไงนะ”
แบมแบมเผลอตัวหันหน้าไปโวยคนข้างหลังทำให้แก้มเนียนชนเข้ากับปลายจมูกของอีกฝ่ายอย่างจังและมีเหรอที่มาร์คจะปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดลอยไปเขากดจมูกลงกับแก้มนิ่มก่อนสูดดมความหอมจนหน่ำใจ
“หอมจัง”
"ไหนเมื่อกี้บอกว่าจะกอดอย่างเดียวไง”
“นี่มันเหตุสุดวิสัยอีกอย่างมึงหันมาชนเองนะ แล้วไหนๆก็หันมาแล้วกูขอจูบทีได้ปะถ้าให้จูบสัญญาว่าจะไม่กวนแล้ว”
“ไม่...ไปนอนเลยไป ง่วงแล้วจะนอน”
แบมแบมหันหลังกลับไปเหมือนเดิมใบหน้าหวานแดงระเรื่อลามมาจนถึงใบหูเล็กมาร์คมองคนในอ้อมกอดก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
แบมแบมจะรู้ตัวไหมว่าเวลาเขินน่ารักขนาดไหน
“ขอทีเดียวไม่ใช้ลิ้นแลกกับความสงบสุขจนถึงเช้า”
"ไม่”
ร่างบางตอบเสียงอู้อี้ขณะยังหันหลังให้เขา
มาร์คจึงแกล้งด้วยการกดจูบลงบนท้ายทอยของอีกฝ่ายเบาๆร่างบางหดคอหนีสัมผัสอุ่นก่อนยอมหันกลับไปเผชิญหน้ารุ่นพี่หัวเทาอย่างช่วยไม่ได้
“จะอะไรกันนักกันหนาวะ อยากจูบมากนักรึไง”
มาร์คพยักหน้าหงึกๆ
แบมแบมจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนยืนหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น
มาร์คยกยิ้มมุมปากทันทีก่อนจะเลื่อนเข้าไปประกบริมปากอิ่มตรงหน้าทั้งสองกดจูบอยู่แบบนั้นสักพักก่อนร่างหนาจะยอมผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
“ไม่เปลี่ยนใจมาเป็นแฟนกูจริงอะ”
“เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำรึไงถ้าถามอีกทีจะกลับบ้าน”
“โอเคๆ ไม่ถามแล้วนอนดีกว่า ฝันดีนะ”
“อืม”
มาร์คกระชับกอดแน่นขึ้นก่อนจมลงสู่ห้วงนิทราปล่อยให้ร่างในอ้อมแขนนอนใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่แบบนั้น นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ ตั้งแต่ที่เขาถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี
แบมแบมก็เริ่มทำตัวเสเพลมีอะไรกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือแม้กระทั้งสาววัยทำงานเขาก็เคยมีอะไรด้วยมาแล้วเรียกได้ว่าเขาผ่านเรื่องอย่างว่ามาแล้วแทบจะทุกรูปแบบแต่นี่เป็นครั้งแรกที่โดนเพศเดียวกันจีบ ตอนแรกก็คิดว่าตลกดีที่โดนผู้ชายมาบอกชอบเลยจะลองเล่นด้วยขำๆแต่นี่มันชักไปกันใหญ่แล้วก็ไออาการใจเต้นแรงจนน่ารำคาญนี่น่ะสิที่เล่นงานเขาจนนอนไม่หลับ
“มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แบมแบม”
เสียงหวานเอ่ยกับตัวเองแผ่วเบาเขาสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนหลับตาลงช้าๆน่าแปลกที่อ้อมกอดนี้ทำให้เขารู้สึกดีอย่างประหลาดแบมแบมเริ่มผ่อนลมหายใจก่อนหลับไปในที่สุด
ไออุ่นจากแสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามากระทบใบหน้าหวานที่นอนอยู่บนเตียงกว้าง
กลิ่นกาแฟลอยเข้ามาเตะจมูกคนขี้เซาให้ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้าแบมแบมปรับสายตาอยู่ครู่ใหญ่คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นนั่งมือเรียวยกขึ้นขยี้ตาพลางเกาหัวด้วยท่าทีมึนๆ
“หายไปไหนแล้ววะ”
เสียงใสเอ่ยขึ้นเมื่อมองหาร่างเจ้าของห้องไม่พบ เขายันตัวลุกขึ้นจากเตียงก่อนเปิดประตูออกไปยังห้องนั่งเล่น ร่างบางเดินสลึมสลือไปจนถึงห้องครัวที่มีแก้วกาแฟวางอยู่บนเคาเตอร์ จุ๊บ...อยู่ๆแก้มนิ่มก็ถูกขโมยความหอมจากคนที่เดินมาอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แบมแบมยืนตัวแข็งทือไม่ไหวติงไม่รู้ว่าเพราะตกใจหรืออายกันแน่แต่หลังจากเรียกสติกลับมาได้เขาก็หันกลับไปเผชิญหน้ากับรุ่นพี่จอมฉวยโอกาสทันที
“ทำบ้าไรวะ”
“ก็มอนิ่งคิสไง อรุณสวัสดิ์นะแบมแบม”
มาร์คยิ้มร่าตอบกลับไปก่อนเดินไปนั่งที่เคาเตอร์มือหนายกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี
ในขณะที่แบมแบมได้แต่ยืนมองอีกฝ่ายที่ดูจะมีความสุขเสียเหลือเกิน
“อ้าว...แล้วนั้นยืนอยู่ทำไมมานั่งสิกินข้าวเช้าเสร็จจะพาไปส่งบ้าน”
“ไม่ต้อง...เดี๋ยวให้เฮียแจ๊คมารับ ให้พี่ไปส่งมีหวังไม่ถึงบ้านแน่”
แบมแบมพูดขึ้นพร้อมเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมาร์ค มือเรียวหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมากินด้วยท่าทีสบายๆ
“นี่มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย”
"บ้ากาม”
แบมแบมเอ่ยเสียงเรียบก่อนยัดขนมปังชิ้นโตเข้าปากส่วนมาร์คก็ได้แต่ยักไหล่กวนๆส่งกลับไป
“อ่อ...แล้วเรื่องที่พี่ล้มบอลยังไม่ได้เคลียร์เลยนะเว้ย”
“เรื่องแค่นี้ มึงจะเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยทำไม”
“เรื่องแค่นี้เหรอ พี่บอกว่าเรื่องแค่นี้งั้นเหรอ นี่..มาร์ค ต้วน มันจะไม่เกินไปหน่อยรึไง”
“ก็มันผ่านไปแล้ว มึงปล่อยๆไปไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้...ผมต้องการแข่งใหม่”
“แข่งใหม่ แข่งทำไมกูไม่เห็นว่าแข่งใหม่แล้วจะมีประโยชน์อะไร”
“แต่ผมต้องการเรียกศักดิ์ศรีนักบาสโรงเรียนกลับมา พี่ต้องแข่ง”
“กูไม่แข่ง”
“และถ้าผมมีข้อเสนอล่ะ”
“มันก็อยู่ที่ว่าข้อเสนอมึงน่าสนใจพอรึเปล่า”
“ถ้าพี่ชนะผมจะยอมตกลงเป็นแฟนพี่แต่ถ้าผมชนะพี่ต้องเป็นทาสผมปีนึงว่าไง”
“น่าสนนิ...เอาเป็นถ้ากูชนะมึงต้องตกลงเป็นแฟนกูและห้ามดื้อห้ามเถียงไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม แต่ถ้ากูแพ้กูยอมเป็นทาสมึงตลอดไปแบบนี้เป็นไง”
สายตาสองคู่ผสานกันอย่างไม่มีใครยอมใครราวกับมีสายฟ้าปะทะกันกลางอากาศ
“ดีล”
“ดีล”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
>>> Talk <<<
ศึกศักศรีดิ์กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง การเดิมพันครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาซะแล้วสิ
มาเชียร์พวกเขาไปพร้อมๆกันนะคะ #ฟิคลองของ ช่วยคอมเม้นส่งแรงใจเชียร์ มาร์คแบมกันเยอะๆน้าาา ^ ^
ความคิดเห็น