ลมรัก มายาลวง

ลำดับตอนที่ #10 : ลมรัก 10

มิคาเอลกลับบ้านมาแต่หัววันพร้อมกับคำพูดมากมายที่เขาเตรียมไว้ ไม่รู้ว่าป่านนี้เบอนาร์ดหายเคืองเขารึยัง แต่เพราะรู้ว่าผู้เป็นพ่อไม่เคยโกรธเขานาน จึงยอมกลับมาหากไม่เพราะมีเรื่องจำเป็นคงอีกหลายวันถึงจะยอมโผล่หัวมา แม้จะรู้สึกเสียหน้า แต่เพื่องานต้องท่องและทนไว้ อาจจะโดนพ่อว่าเหน็บนิดหน่อย ซึ่งเขาก็ทำใจไว้แล้ว เมื่อเหยียบเท้าเข้ามาจึงตรงไปห้องทำงานของเบอนาร์ดทันที เขานั่งอ่านรายงานผลผลิตของเหมืองอยู่ เมื่อร่างสูงของลูกชายสุดหล่อย่างเท้าเข้ามา เงยมองเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงอ่านต่อทำราวกับไม่สนใจเขา มิคาเอลหน้าเสียลงนิดหน่อย เดินไปเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง

“ มีธุระอะไร “ เสียงห้าวใหญ่เอ่ยถามแบบขุ่นเขียวนั่นเป็นสันญาณบอกว่าเขายังไม่ลืมเรื่องเมื่อเช้า

“ ผม..ก็แค่อยากมาคุยด้วย “ พอบอกชายหนุ่มหยุดนิ่งเพื่อรอผู้เป็นพ่อถามต่อ แต่เบอนาร์ดกลับใช้ความเงียบแทนการพูดคุยจนเจ้าตัวอึดอัด “ ผมมีข้อเสนอมาให้ แบบ....” ไม่รู้ความมั่นใจหายไปไหนหมดพอเจอสีหน้าเย็นชาทำเอาเขาพูดแทบไม่ออก แต่ก็กลั้นใจพูดต่อไปจนจบ อีกฝ่ายนิ่งฟังอย่างเงียบๆ มือคู่ประกบกันโดยไม่แสดงอาการใดๆ ใช้เพียงสายตาอันคมกริบประดุจเหยี่ยวสำรวจลูกชาย พร้อมกับยิ้มกริ่มในใจเมื่อเขาเห็นทางออกของเขาแล้ว

“ อืม..น่าสนใจ “ ครางเสียงต่ำเมื่อฟังลูกชายพูดจนจบ

“ แน่นอนสิครับ พ่อก็รู้บริษัทผมกำลังไปได้สวย แค่ขาดเงินทุนนิดหน่อย หากพ่อตกลงเอาด้วย รับรองว่าผมจะทำให้พ่อได้กำไรคืนจนเกินคุ้ม “ อวยตัวเองเสียยกใหญ่เมื่อเบอนาร์ดทำท่าสนใจ หากได้เบอนาร์ดมาร่วมลงทุนมันดีกว่าไอ้คนที่ถอนตัวไปเป็นไหนๆ คราวนี้เขาจะได้ขยับขยายได้เต็มเม็ดเต็มเหนี่ยวเสียที

“ ฉันจะเอาด้วยก็ได้ “ เมื่อเขาพูดเช่นนั้น มิคาเอลเปิดยิ้มกว้าง ง่ายจริงๆ ก่อนจะหุบลงเมื่อเบอนาร์ดกล่าวต่อ “ แต่มีข้อแม้ “ ว่าแล้วไงชายหนุ่มคิด ความดีใจค่อยๆ เลือนหายไป

“ ข้อแม้อะไรครับ “ ทั้งที่พอจะเดาสายตาเจ้าเล่ห์พราวที่ฉายวาบบนใบหน้าถึงจุดประสงค์ที่เขามุ่งหมาย

“ แกต้องแต่งงานกับเกลิน “

“ พ่อ! อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับเรื่องงานได้ไหม “

“ ฉันก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องเดียวกัน แกอยากได้ ฉันก็อยากได้ มันไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรงนี่หว่า แล้วแต่แกจะตัดสินใจฉันไม่ได้บังคับ แต่ถ้าอยากได้เงินทุนแกก็ต้องรับข้อเสนอฉัน ไม่งั้นแกก็หานายทุนใหม่ไปเลย “ ยื่นคำขาดแบบที่ไม่อาจปฏิเสธ เพราะรู้ว่าหากเขามีทางเลือกอื่นคงไม่บากหน้ามาหรอก

“ ไม่บังคับ แต่เหมือนบีบ “

“ บีบตรงไหนวะ แกได้ทั้งสองต่อเลยนะ ได้ทั้งนายทุน ได้ทั้งเมีย สองเด้งเลยนะเนี่ย ”

“ ซวยสองเด้งล่ะสิไม่ว่า ถึงผมจะยอมแต่ง แต่ผมว่ายัยนั่นคงไม่ยอม พ่อก็เห็น “ นึกถึงวงหน้าเรียวเล็กที่มันบึ้งตึงและยิ่งเขาพูดแบบนั้นกับเธอ แม้แต่หน้าคงไม่จะอยากมองด้วยซ้ำมั้ง

“ นั่นเป็นหน้าที่แก แกต้องทำให้เขาแต่กับแกให้ได้ “ ย้ำชัดชัดเสียงหนักแน่น

“ แล้วผมจะทำได้ยังไง “ มิคาเอลพูดอย่างออกมาอย่างจนปัญญา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกินความสามารถของเขา เบอนาร์ดขยับกายสูงลุกขึ้นเดิมอ้อมโต๊ะมาหา วางมือบนไหล่แกร่งบีบหนักๆ

“ ใช้ความพยายามสิ ฉันว่าแกมีอยู่เต็มเปี่ยม เชื่อฉันจีบสาวไม่ยากอย่างที่คิด แค่อดทนเสียหน่อยเหมือนกับที่แกอดทนประคบประหงมบริษัทแกมา เมื่อมันออกผลกำไรมันจะคุ้มจนเกินคุ้ม “ กล่าวทิ้งท้าย ขยิบตาให้ผู้เป็นลูกชาย ก่อนออกไปปล่อยให้เขานั่งมึนงงกับทางตัน พูดน่ะมันง่ายอยู่หรอก แต่ให้ไปปล้ำกับบริษัทยังง่ายกว่าอีก อย่างน้อยเขาก็รักที่จะทำมันแต่นี่

เกลินฮัมเพลงเบาๆ ระหว่างที่มือนุ่มทำงานไม่หยุด ไล่ตั้งแต่ชันหนังสือไปยันชั้นวางของจนมันวาววับ ใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษเพราะบนชั้นเต็มไปด้วยแก้วเป่ามูราโน่แกะสลักเป็นลวดลายนูนเด่น ผนังสีไม้โอ๊กออกหม่นๆแต่ดูอบอุ่น เพดานทรงสูงโปร่งประดับประดาด้วยปูนปั้นแกะสลักเป็นรูปดอกไม้ หน้าต่างใช้กระจกสีสเตนกลาสแต่งด้วยลวดลายแบบโกธิค เป็นบ้านทรงโบราณที่มีกลิ่นอายของตะวันตก เธอกำลังยกแก้วสีใสขึ้นมาส่องดูว่ามันเงาพอรึยัง แต่แล้วก็เห็นเงาคนผ่านกระจกใสยืนอยู่ด้านหลัง รู้ว่าเป็นใครแต่แสร้งทำไม่สนใจ ทำงานของตนต่อไป

มิคาเอลมองด้านหลังหญิงสาวที่กำลังก้มอยู่กับชั้นวางของ ไม่รู้จะเปิดประเด็นอย่างไรดี เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกกลัวผู้หญิง มันยากที่จะยอมรับในสิ่งที่ตนคิดถูกมาตลอด แต่เลานี้ศักดิ์ศรีมันช่วยเขาไม่ได้ จำเป็นต้องยอมกลืนน้ำลายพาตัวเองมายืนตรงนี้ เมื่อขยับกายเข้าไปใกล้เขาจึงกระแอมเบาๆ

“ อะแฮ่ม..” เจ้าของร่างนุ่มยังยืนเฉย พอเร่งเสียงเธอก็ยังไม่ขยับทำราวกับไม่ได้ยิน และมันก็คงเป็นเช่นนั้นเมื่อเขาเห็นใบหูสวยมันมีหูฟังอยู่ เธอกำลังฟังเพลงอย่างเพลิดเพลินจนไม่รับรู้ส่งรอบข้าง นิ้วหนาจึงถูกยื่นออกไปอย่างอัตโนมัติเกี่ยวมันออกเสีย เธอหันขวับมาทันทีพร้อมแววตาขุ่นเคือง

“ รู้ไหมฉันก็อยากจะทำใจให้ชินกับการไร้มารยาทของนายนะ แต่นี่มันเกินไปจริงๆ “

“ ก็ฉันเรียกเธอหายครั้งแล้วเธอไม่ได้ยินเอง “

“ มีธุระอะไร “ เอ่ยอย่างห้วนๆ ราวกับจะบอกเขาว่าเธอไม่อยากเสวนาด้วยนะ

“ ฉันอยากคุยกับเธอ มาสิ “ พยักหน้าส่งซิกไปทางห้องนั่งเล่น จากนั้นจึงเดินนำ เกลินกลอกตาใส่ ธุระอะไรของเขานักหนานะถึงทำเป็นมีลับลมคมใน

ครั้นเมื่อหญิงทิ้งกายระหงลงนั่ง พร้อมวางท่ากวนอารมณ์ นั่งไขว่ห้างสนอกสนใจแต่กับเล็บของตน เปิดโอกาสให้เขาพูดแบบไม่ตั้งใจฟัง เพียงแต่มิคาเอลนั่งเงียบถูมือไปมาอย่างคนคิดหนัก

“ ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว ที่ฉันพูดเมื่อเช้าอาจแรงไปหน่อย “

“ อย่าใช้คำว่าหน่อย ใช้คำว่ามากเลยจะดีกว่า “ อดที่จะขัดขึ้นไม่ได้ ก็ไม่เคยโดนใครดูถูกขนาดนี้ และเธอก็ไม่ใช่พวกที่คิดอะไรซับซ้อนแบบนั้น มันไม่ใช่วิถีของเธอ

“ โอเค..มากก็ได้ “ ยอมรับอย่างจนใจ หากไม่ใช่เพราะหวังผลจากการเจรจาครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอมาเชิดหน้าทำหยิ่งแบบนี้หรอก หากเป็นปรกติคงเถียงจนหน้าดำหน้าแดงไปแล้ว แต่ตอนนี้ต้องยอมตามน้ำไปก่อน เพราะศักดิ์ศรีมันช่วยเข้าไม่ได้ตอนนี้ ไว้ฉันได้ในสิ่งที่ต้องการก่อนเถอะ แล้วฉันจะจัดการเธอ “ เรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่า ไหนๆ เมื่อฉันเป็นคนผิด ฉันจะก็ยอมรับผิดชอบเธอก็ได้ “

“ อะไรนะ นี่ฉันหูฝาดไปรึเปล่า ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกว่านายรู้สึกผิดจริงๆ “ คนเสียงหวานเอ่ยอย่างประชดประชัน

“ เธอควรจะดีใจนะที่ฉันยอมลดตัวมาแต่งกับเธอ รู้ไหมมีผู้หญิงมากมายที่อยากจะมานั่งตรงนี้ใจจะขาด “ เขาพูดราวกับมันภูมิใจนักหนา แต่คนฟังเบะปาก

“ ว้าว! ฉันควรปลื้มเหรอ แหมเป็นเกียรติเสียนี่กระไร แต่เสียใจฉันไม่อยากได้รับเกียรตินั้นเลยสักนิด ดูปากฉันดีๆ นะ ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว ไม่..แต่ง จบนะ “ กายบางขยับลุกพร้อมหันหลังตรงไปยังประตู ชายหนุ่มจึงขยับตามในทันที

“ ก็ได้ เธอจะเอาเท่าไหร่ว่ามา “ เกลินยืนแข็งทื่ออย่างกรุ่นโกรธ วันแรกเจอกันเขาเป็นยังไง วันนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ไอ้นิสัยตีคุณค่าของคนอื่นเป็นเศษเงินมันคงเข้าไปอยู่ในสายเลือดจนไม่สามารถกลั่นกรองออกได้ กัดปากแน่นฝืนกลืนความไม่พอใจลงคอไป ก่อนจะหันมาเผชิญวงหน้าเข้มที่แสนเกลียด

“ ทั้งหมดที่นายมี “ แกล้งพูดยั่วให้เขาโมโห

“ มากไปแล้วนะ “ ร่างสูงสืบเท้าเข้ามาหาพร้อมใบหน้าบึ้งตึง เพียงแต่คนที่ตัวเล็กกว่าไม่สะท้านสะเทือนกับอากัปกิริยาที่ดูเอาเรื่องของอีกฝ่าย ถ้าเทียบขนาดรูปร่างเธอย่อมเสียเปรียบแต่ใจเธอสู้กว่า หน้าเรียวเชิดขึ้น

“ ถามหน่อยถ้าฉันแต่งแล้วจะได้อะไร “

“ ทุกอย่างที่เธอต้องการ “

“ เช่นอะไร เงินเหรอ เท่านั้นใช่ไหมที่นายมี “ ไม่รู้เป็นไงเขารู้สึกเหมือนโดนด่ากระทบว่ามีแต่เงินแต่สมองกลวง “ ฉันจะอยากได้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อคุณเบอนาร์ดให้ฉันตั้งมากมาย เท่าที่ฉันอยากได้ ลืมไปแล้วรึไงว่าพ่อเลี้ยงฉันรวยล้นฟ้า ฝันกลางวันอยู่รึไง เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็ตื่นมาสู่โลกของความเป็นจริงได้แล้ว คุณหนูมิคาเอล อยากได้จากคนอื่น ก็หาแรงจูงใจที่สูงกว่านี้สิ ไม่ใช่แค่มีเงินก็จะได้ทุกอย่างที่ต้องการนะ บางอย่างมันก็ไม่สามารถซื้อได้ “ เธอรู้ว่าที่เขามาแบบนี้ไม่ใช่เพราะสำนึกผิดอะไรหรอก หากไม่มีจุดประสงค์ก็คงไม่มา แต่มันทำให้เธอรู้สึกสนุกเมื่อได้เป็นคนคุมเกมส์

“ เธอจะเอายังไง “ วงหน้าเข้มเริ่มเปลี่ยนสีพอๆ กับความอดทนที่เริ่มหมดลง เมื่อหญิงสาวโยกโย้ไปมาจนน่ารำคาญ

“ ทำให้ฉันเห็นสิว่านายมีดีมากกว่าแค่มีเงิน “ เรียวปากสวยยกยิ้มอย่างท้าทาย เพราะรู้ว่าคนอย่างมิคาเอลไม่มีทางทำได้ คนที่โตมาแบบเอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ ไร้ความอดทนแบบนี้เธอไม่ปลื้มเป็นเด็ดขาด การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอ เพราะมันคือชีวิตทั้งชีวิต และเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถฝากมันไว้กับมิคาเอลได้ เมื่อเธอไปแล้วเขายังอยู่ในอาการหงุดหงิด มือยีผมอย่างอารมณ์เสีย โธ่เว้ย! เรื่องมากจริงๆ เลยยัยนี่ แค่มีเงินมันไม่พอ แล้วอะไรล่ะที่เรียกว่าดี ได้เธอได้เห็นดีแน่ คำท้าของเธอมันยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะ มาลองกันสักยก

นอกห้อง สองสามีภรรยาแอบลุ้นอย่างเงียบๆ กลัวมิคาเอลจะตบะแตกเสียก่อน ยังดีที่ว่าเขาพอที่จะมีความอดทนข่มอารมณ์ตัวเองไว้ได้ เบอนาร์ดจึงเบาใจลง

“ จะรอดไหมค่ะเนี่ย “ รมย์นลินพูดอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้

“ ก็ไม่แน่ ดูสิวันแรกเขาก็ทำได้ดีทีเดียว อย่างน้อยก็ไม่อลาวาดใส่เกลิน อย่ากังวลไปเลยที่รัก ทุกอย่างมันจะต้องโอเค ทนรออีกหน่อย ว่าแต่เรื่อองฮันนีมูนของเราคงต้องชะลอไปก่อน ไว้จัดการเรื่องสองคนนี้เรียบร้อย ผมจะพาคุณตะเวนจนรอบโลกเลย “

“ ฉันยังไงก็ได้ค่ะ “

“ น่ารักที่สุดเลยศรีภรรยาของผมเนี่ย “ พูดพลางบีบจมูกเล็กเบาๆ จนรมย์นลินตีมือใหญ่ดังเผียะ ตำหนิทางสายตาเล็กๆ ที่เบอนาร์ดทำตัวราวกับตนยังเป็นหนุ่มทั้งที่อายุอานามก็มากแล้ว แต่กระนั้นคนที่ไม่ยอมแก่ตามวัยยังเล่นหูเล่นตาอย่างหน้าไม่อาย มันทำเธออดขำไม่ได้