รัญจวนรักเพลิงพิศวาส

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9

◊

นวัฒน์เข้าห้องน้ำไปนานพอดู เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ตลอดเวลา หากแต่ตอนนี้เขาไม่อยากรับเพราะไม่อยากทนฟังเสียงแสบแก้วหูของพิมพ์ดาวให้รำคาญใจ เขาล้างไม้ล้างมือก่อนออกมา ยังไม่ทันได้กลับไปถึงโต๊ะก็สวนกับภูรินท์เสียก่อน นวัฒน์เหยียดยิ้มนิด มันช่างตลกนักที่บังเอิญภูรินท์ดันเป็นสามีของคู่ขาเขาไปเสียได้ ซ้ำภูรินท์เองยังเป็นผู้ชายคนใหม่ของเมลินดาอีกต่างหาก ชายคนนี้มีความเกี่ยวพันกับผู้หญิงของเขาถึงสองคน

“ไง...เหลือเชื่อเลยว่าไหม เดี๋ยวนี้เมย์ตาต่ำขนาดนี้เชียวหรือถึงไปคว้าเอาสามีชาวเขาแบบนี้” นวัฒน์พูดเหน็บออกไปหวังจะเย้ยอีกฝ่ายแต่รอยเจื่อนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าได้รวดเร็วพอๆ กัน

“แล้วคุณกับผมต่างกันตรงไหน คุณเองก็มีภรรยาแล้วยังมาก้อร่อก้อติกเมลินดาไม่เลิก ไม่รู้คุณคิดยังไงนะ แต่ผมว่าเรามันก็พวกเดียวกันนั่นแหล่ะ โดยเฉพาะคนที่เป็นชู้กับเมียชาวบ้านเนี่ย มันน่ารังเกียจน่าว่าไหม เพราะอย่างนี้ล่ะมั้งเมลินดาถึงเมินคุณ”

นวัฒน์หน้าเสียลง นี่ภูรินท์รู้แล้วหรือ แต่เขากลับไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองแต่อย่างใด เป็นเขาเองที่ขุ่นมัวเพราะอีกฝ่ายแขวะมา

“แล้วเธอเลือกคุณรึไง ผมรู้จักเมย์ดี เธออาจจะแค่เหงาเท่านั้นแหล่ะ”

“เหงาไม่เหงาไม่รู้ แต่ผมก็รู้จักสนิทสนมแนบแน่นกกับเมลินดามาเป็นปีแล้ว”

“ปี” นวัฒน์เผลอแสดงอาการประหลาดใจ ปีหนึ่งที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอมีไอ้หมอนี่ นี่เขาพลาดอะไรไปงั้นหรือ

“ใช่! ต้องให้ผมสาธยายไหมว่าเรารู้จักกันได้ยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่” ภูรินท์ยังพูดเย้ยต่อ หากแต่เขาบอกเรื่องเมื่อหนึ่งปีก่อน นวัฒน์กลับหัวเราะออกมาเหมือนเพิ่งเข้าใจ

“หึๆ คุณนี่ซื่อบื้อจริงๆ เลย  เพราะงี้นี่เอง ผมเข้าใจแล้ว...เธอทำไปเพราะประชดชีวิตหรอก เธอไม่ได้พิศวาสอะไรคุณเลย เธอคงผิดหวังจากผม แน่ล่ะเธอคงเสียใจมาก แต่ผมรู้ที่เธอไม่ยอมมีใครจริงจังเสียทีเพราะเธอรอผมอยู่ เมย์รักผมมาก แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังรักอยู่และผมก็คิดว่าผมจะกลับไปหาเธอ ถึงตอนนั้นคุณจะไม่มีที่ให้ยืน มีเวลาก็เสวยสุขให้มากๆ เพราะเดี๋ยวผมจะทวงคนของผมคืนแล้ว”

ภูรินท์อึ้งไปชั่วขณะ เพิ่งได้เข้าใจว่าเธอจึงดูเย็นชานัก คำพูดต่างที่ชายคนนี้พ่นฝอยออกมามันช่างเหมือนคมหนามที่ปักอยู่บนอก หนึ่งปีที่เขาเฝ้ารออย่างทรมานกลับไปพบว่าเขาไม่มีค่าสำหรับเธอเลยสักนิด เพราะผิดหวังจากชายคนนี้และเขาก็คงแค่บังเอิญผ่านมาเธอจึงคว้าเอาไว้ หาที่พักพิงใจที่บอบช้ำก่อนจะทิ้งเขาไว้อย่างไม่ใยดี

“อย่ายุ่งกับเมลินดา” ภูรินท์ฝืนพูดต่อ

“ห้ามได้อย่างนั้นหรือ รู้ไว้ด้วยนะ หากผมกลับไปเมื่อไหร่เมย์พร้อมจะเปิดรับผมเสมอแน่ คุณมันก็แค่ไอ้โง่คนหนึ่งที่เธอเอาว้าฆ่าเวลาเท่านั้น”

ภูรินท์กำหมัดแน่นด้วยความโมโห ไม่สะกดกั้นอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงจึงระเบิดมันออกมาโดยการปราดเข้าไปคว้าคอเสื้อของนวัฒน์

“ภู!...ทำอะไรเนี่ย ปล่อยเขานะ” มัญชรีเข้ามาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี เธอไม่อาจปกปิดรอยยิ้มได้เนื่องด้วยเข้าใจว่าที่ภูรินท์มีอารมณ์รุนแรงเพียงนี้เพราะหึงหวงตน

เสียงร้องห้ามของมัญชรีทำให้เขาได้สติภูรินท์ยอมปล่อยมือก่อนเดินหนีมา หากยังอยู่เขาต้องทนไม่ไหวต้องฝากหมัดใส่หน้าไอ้หมอนี่แน่ เขาเดินออกไปจากร้านพร้อมกับอารมณ์โกรธจัด

“ขอโทษแทนเขาด้วยนะ เขาคงหึงฉันน่ะก็เลยเป็นแบบนี้” มัญชรียิ้มอย่างพอใจ แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า

“ใช่! เขาหึง แต่คงไม่ใช่คุณหรอก” นวํฒน์มองอีกคนที่ขมวดคิ้วชั่งใจอยู่ว่าจะบอกดีรึไม่ คิดไปคิดมาปล่อยให้รู้เองดีกว่าคงจะสนุกพิลึก

เย็นวันนั้น หลังจากเลิกงาน เมลินดาหอบเอางานกับมาทำที่ห้องด้วย นึกถึงเรื่องที่เมริสาพูดกับตนไม่รู้คิดยังไงกันนะ เธอไม่อยากเก็บเอามาคิดมากพรุ่งนี้ผู้เป็นแม่กับนวัฒน์ก็จะกลับกันแล้ว อีกเดี๋ยวเมริสาก็คงจะลืมเอง จึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก ระหว่างที่ลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปยังชั้นบน เมลินดายังเปิดดูแฟ้มในมือไปพลาง เมื่อมาถึงเธอดึงเอากุญแจมาไขไล่เปิดไฟจนทั่วห้องก่อนจะหวีดร้องด้วยความตกใจ

“ว๊าย!...คุณภู นี่คุณเข้ามาได้ยังไง ฉันตกใจหมดเลย” เธอมองชายหนุ่มตาขวาง เขานั่งอยู่บนโซฟาอยู่อย่างมืดๆ นานนับชั่วโมงเลยทีเดียวเพื่อรอเธอ

“ไม่เห็นจะยาก ผมก็แค่บอกยามข้างล่างว่าลืมกุญแจห้อง ทำไมไม่บอกผม” เขาเสริมต่อด้วยคำถามที่ชวนฉงนยิ่งนัก

“บอกอะไรคะ” เมลินดาวางแฟ้มลงตรงกลางโต๊ะ

“ก็เรื่องที่คุณกับน้องเขยคุณเคยเป็นคนรักเก่ากัน” น้ำเสียงของเขาบอกอย่างชัดเจนว่ากำลังหาเรื่องเธออยู่ แต่เมลินดาเองก็เมินเฉย

“ทำไมฉันต้องบอกคะ มันไม่ได้สำคัญอะไรนี่” เมลินดาหันหลังให้ขณะตอบ เธอเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่ม ทว่าภูรินท์ที่ตามหลังเข้ามาประชิดตัว “คุณจะทำอะไร ออกไปนะ!”

.....................................................................
ขออภัยช่วงนี้อัพขาดๆ หายๆ ช่วงนี้ไรท์ยุ่งมากเลย อย่าลืมเป้นกำลังใจให้กันต่อนะคะ เม้น์วันละนิดจิตแจ่มใสนะเออ ^0^