ฤทธิ์รักคนเถื่อน ผ่านพิจารนาสำนักพิมพ์ แสนรัก (ไลต์ออฟเลิฟ)

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17 RENEW

เอมมาลินเอนกายพิงเก้าอี้ตัวเก่งเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้า เนื่องจากก้มหน้าอยู่กับเอกสารอยู่นานนับชั่วโมง มันเป็นรายการสรุปยอดทัวร์ของเดือนนี้ มือเรียวยกขึ้นพาดไหล่นวดคลึงบางอย่างอ่อนล้า แต่อีกไม่นานก็จะได้หยุดพักผ่อนยาวเสียที ก่อนจะเริ่มต้นฤดูกาลท่องเที่ยวครั้งใหม่ เธอกำลังขบคิดอยู่ว่าจะกลับไปเยี่ยมบิดาดีหรือไม่ เพราะนับตั้งแต่มุ่งมั่นทำงานมาเป็นปี แทบนับครั้งที่กลับบ้านได้ เอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาปลีกตัวไปไหน แต่อย่างไรก็ดี คงต้องรอให้งานเลี้ยงของบริษัทจบสิ้นลงเสียก่อน เพราะเธอเป็นตัวตั้งตัวตีในเรื่องนี้ฉะนั้นจำเป็นต้องมีเธอร่วมด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เจมส์วางแผนทริปนี้ไว้เป็นอย่างดี ด้วยหวังว่ามันจะบำรุงขวัญพนักงานให้มีแรงใจทำงานกันต่อไปอย่างมีประสิทธิภาพ ลงทุนถึงขนาดนำเรือสำราญแสนรักของเขามาอีกในไม่ช้านี้มันก็กำลังจะมาถึง

ระหว่างนั้นเองญารินดาก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับแก้วกาแฟควันกรุ่นที่เธอสั่ง เอมมาลินจึงปิดเอกสารลง ก่อนที่ตาจะลายไปมากกว่านี้

            “เป็นบ้างไงพี่เอมเรียบร้อยไหม” ญารินดาเอ่ยถามพลางส่งแก้วกาแฟให้

            “อืม” เธอครางตอบ

            “ฮู่ว..ค่อยโล่งหน่อย ที่นี้เราก็จะได้หยุดยาวไปอีกหลายวันเลย วันหยุดบนเรือสำราญ คิดแล้วอยากไปเร็วๆ จัง” ญารินดาว่าเสียงสดใสพร้อมใบหน้าเคลิ้มฝันเมื่อนึกถึงทริปวันหยุดที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ส่วนเอมมาลินนั้นเพียงขำออกมาเบาๆ อย่างนึกเอ็นดูเมื่ออีกฝ่ายอารมณ์ดีเหลือเกินที่จะได้ท่องเรือสำราญในวันหยุด “เออ..แล้วเย็นนี้พี่เอมว่างรึเปล่า” ถามพลางมองเอมมาลินที่กลับไปให้ความสนใจงานต่อเธอยักไหล่นิด

            “อืม..ว่างทำไม” เอมมาลินย้อนถาม ก่อนดวงตาจะพองเมื่อเพิ่งจะนึกขึ้นได้ “อุ้ย! จริงด้วย วันนี้วันเกิดเธอนี่ เกือบลืมแน่ะ ขอโทษที”

            “ไม่เป็นไร ปีนี้ฉันว่าจะไปฉลองที่ผับ พี่..ไปได้รึเปล่า” เธอแจงแผนการฉลองวันเกิดที่วางไว้ก่อนถามต่ออย่างไม่แน่ใจนั่นเพราะตอนนี้เอมมาลินไม่เหมือนเดิมแล้ว บางครั้งเธอก็รู้สึกว่าเจมส์ออกจะหวงเอมมาลินมากเกินไปแต่ก็นั่นแหล่ะเธอก็ไม่ใจกล้ามากพอที่จะทักท้วงเพราะมันเป็นเรื่องของเขาสองคนและเธอก็ดูออกว่าแม้เอมมาลินจะมีอาการต่อต้านเจมส์มากเพียงใดแต่ข้างในลึกๆ เธอเห็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปของเอมมาลินยามที่มองเขาตนไม่เห็นความรังเกียจอย่างที่เจ้าตัวพยายามจะพร่ำบอก

            “ทำไมจะไม่ได้ วันเกิดเธอทั้งทีพี่ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว” เอมมาลินว่า แต่ปลายหางเสียงกลับมีความลังเลซ่อนอยู่ แน่นอนว่าเธออยากไป แต่ใจแอบหวั่นลึกๆ ว่าพ่อตัวดีจะขัด รายนั้นขนาดว่าเธอเข้าบริษัทช้ายังเรียกไปถาม ไม่รู้จะอะไรกับเธอนักหนา ยิ่งกว่าพ่ออีกมั้ง นี่ถ้าล่ามโซ่เธอได้คงทำไปนานแล้ว นับวันอิสรภาพของเธอยิ่งแคบลงทุกที จะไปไหนแต่ล่ะทีต้องคอยรายงาน

            ภายในห้องทำงานของชายหนุ่ม เอมมาลินเปิดประตูเข้ามาเมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าตัว อีกฝ่ายกำลังนั่งจ้องจอแล็ปท็อปอยู่ นัยน์ตาสีไพลินเหลือบขึ้นมามองเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปให้ความสนใจมันต่อ โดยมีเคิร์กยืนอยู่ตรงมุมห้องเหมือนเช่นเคย ราวกับไม่เคยกระดิกตัวไปไหนบางครั้งเธอก็อดคิดไม่ได้ว่า นี่เขายังหายใจอยู่รึเปล่านะ

            “ว่าไง” เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยถาม เมื่อหญิงสาวค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลัวอะไรเขานักหนา ทั้งที่มันเป็นสิทธิ์ของเธอที่จะไปไหนก็ได้ แต่กลับต้องมาขออนุญาตเขาราวกับตนเป็นเพียงเด็กเล็กที่จะไปไหนต้องได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองก่อน จะว่าไปแล้วเขาก็แก่พอจะมาเป็นผู้ปกครองได้อยู่หรอก เพราะอายุอานามห่างจากเธอก็มากอยู่ หากแต่ว่าเขาคงไม่อยากเป็นหรอกแค่ผู้ปกครอง

            “วันนี้ฉันจะไปเที่ยวกับ...”

            “ไม่ให้ไป” เขาขัดคอตั้งแต่เธอยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ

“นี่คุณ! ฉันแค่มาบอกเฉยๆ นะ ไม่ได้มาขออนุญาตและฉันก็จะไป” เอมมาลินอารมณ์ขึ้นทันที ยืนยันด้วยเสียงเขียวขุ่นอย่างคนรั้น เจมส์ล่ะสายตาอันคมกริบมาจากจอแล็ปท็อปจ้องมาที่เธอ ดวงตาคู่คมภายใต้คิ้วดกหนาที่พาดเฉียงอยู่บนใบหน้าหรี่ลงจากนั้นก็ขยับกายสูงใหญ่ลุกขึ้นพร้อมสืบเท้าเข้ามาหาทำให้เอมมาลินถอยกรูดอย่างหวั่นๆ

“ไปก็ได้ แต่ห้ามกลับดึก” ยื่นข้อต่อรองจนคนฟังนิ่วหน้า

“เอ๊ะ” เธอตั้งท่าจะเถียง แต่พอสบตาคมปลาบที่ดูขึงขัง ทำเอาเธอหน้าเจื่อนลง “ก็ได้ ฉันไม่กลับดึกก็ได้ค่ะ” เธอหมุนตัวกลับไปที่ประตู มือหนึ่งจับลูกบิด จากนั้นหันมามอพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกล “คุณบอกว่าห้ามกลับดึก งั้นพรุ่งนี้เช้าเจอกันนะคะ” ว่าจบก็รีบแจ้นออกไปจากห้องทันทีไม่รอให้เขาต่อความ ก็บอกห้ามกลับดึก เธอก็เลยกะว่าจะกลับเช้าซะเลย อยากจำกัดอิสรภาพเธอดีนัก

“ยัยตัวแสบ เหลี่ยมจัดดีนี่ บอกไม่ให้กลับดึกคิดจะกลับเช้า” แค่นคำรามเสียงต่ำ ขณะนั้นเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากมุมห้องชายหนุ่มเลยเหล่ตามอง เคิร์กรีบปรับสีหน้าลงทันที

“ขอโทษครับ”

ร่างสูงสาวเท้ากลับมานั่งที่โต๊ะ นึกแปลกใจตนเอง นี่เขากำลังทำบ้าอะไรอยู่นะ ถามตัวเองเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วกระมังถึงเหตุผลที่เขายืนอยู่ตรงนี้เพราะอะไร ทำไมเขาถึงให้ความสำคัญกับทุกๆ เรื่องของเธอ ทำไมมันถึงเป็นผลกับเขามากนัก ทำไมเขาถึงกระวนกระวายยามเมื่อเธอห่างตา ระหว่างที่นั่งครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เสียงอินเตอร์คอมดังมาให้เขาหยุดความคิดของตน

“ว่าไง”

“มีคนมาขอพบค่ะ” เสียงหวานแสบแก้วหูของมาธาวีดังลอดออกมาจากปลายสาย

“ใคร”

“ เขาบอกว่า ชื่อเลียมค่ะ “

“ หือ! “ คราแรกเจมส์นึกว่าตนหูฝาด เพราะตอนนี้เลียมน่าจะอยู่อเมริกา อยู่ดีๆ มาจะมาโผล่ที่นี่ได้อย่างไรกัน จนเมื่อประตูห้องทำงานเปิดออก พร้อมกับใบหน้ากวนอารมณ์ของน้องชายสุดหล่อ เจ้าของร่างสูงสมส่วนเยื้องย่างเท้าเข้ามาในห้องนั่นแหล่ะ

“เซอร์ไพรส์! แปลกใจไหมพี่ชาย”

“เลียม..แกมานี่ได้ยังไง” เจมส์มองผู้เป็นน้องด้วยความประหลาดใจที่สุด

“ก็นั่งเครื่องมาสิถามได้” ชายหนุ่มย้อนหน้าตาย พาร่างสูงลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างสบายอารมณ์ โดยที่เจมส์ยังนิ่งอึ้งที่อยู่ๆ น้องชายก็มาปรากฏตัวตรงหน้าแบบไม่มีการบอกกล่าวกันล่วงหน้า ทิ้งงานมาจนได้เจ้าน้องตัวแสบเขาน่าจะรู้อยู่แล้ว

“จะมาทำไมไม่บอกก่อน” เจมส์เอ่ยถามเสียงเข้ม

“ถ้าบอกก่อนก็ไม่สนุกสิ”

“แกนี่มันจริงๆ เลยนะเลียม” เจมส์ว่าอย่างระอาใจ นี่ขนาดสั่งแล้วสั่งอีกเขาก็ยังตามมาจนได้

“แหมๆ คุณพี่ชายอย่าใจร้ายสิ ทิ้งให้ผมทำงานอยู่คนเดียวแล้วตัวเองหนีมาเที่ยวแบบนี้ไม่ยุติธรรมนะ ผมน่าสงสารออกถูกพี่ชายใช้งานอย่างหนักไม่คุ้มกับเงินเดือนเลย” แกล้งโอดครวญ

“แกน่ะรึน่าสงสาร น่าหมั่นไส้ล่ะสิไม่ว่า และเข้าใจเสียใหม่ด้วยนะ ฉันไม่ได้มาเที่ยว ฉันมาทำงานต่างหาก” แก้ความเข้าใจของเขาเสียใหม่ จากนั้นจึงก้มหน้าอยู่กับจอแล็ปท็อปตามเดิม

“จริงเหรอ แน่ใจเหรอว่าแค่ทำงาน...ผมแค่อยากมาดูให้เห็นกับตา ว่าพี่ติดหญิงจริงรึเปล่า”

“ก็บอกแล้วไงว่ามาทำงาน ใครมันเอาเรื่องไร้สาระมาบอกแกฮึ...มานี่ แล้วใครดูที่โน่น” เจมส์แกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่น เพราะไม่อยากตอบคำถามให้วุ่นวาย

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมให้คนที่ไว้ใจได้ดูแลแทนแล้ว รับรองสบายหายห่วง” เลียมตอบยิ้มๆ เมื่อนึกถึงหน้าคนสนิทที่เขายัดเยียดหน้าที่แทนให้แล้วมาลอยชายสบายใจเฉิบอยู่ที่นี่ กระนั้นยังมิวายลอบชำเลืองมองพี่ชาย พลันคิดในใจว่าอย่างเจมส์เนี่ยนะจะสนใจบริษัททัวร์กระจอกๆ จ้างให้เขาก็ไม่มีวันเชื่ออย่างเด็ดขาด แอบคิดว่าเขาเอางานมาบังหน้ามากกว่า ชักอยากรู้แล้วสิ ว่าผู้หญิงแบบไหนที่ทำให้เจมส์ที่เรียกได้ว่าบ้างานแบบสุดๆ ยอมทิ้งเรือแสนรักมาคลุกอยู่ที่นี่นานนับเดือน