fic เส็ตโชมารูและ หนูริน

เมื่อกำจัดนาราคุแล้ว  เสตโชมารูก็นำรินมาไว้ที่หมู่บ้านมนุษย์ก็สัญญาว่าอีกแปดปีจะมารับเธอ

.................................................



ฟิ้ววว……….ฉึก  “ยิงแม่นขึ้นตั้งเยอะนี่จ้ะริน”  มิโกะสาววัย 23ปีเอ่ยขึ้น

“นั่นสิจ้ะ เพิ่งฝึกได้ไม่ถึงครึ่งปีเองนะเนี่ย”  พรานล่าปีศาจสาวที่อุ้มเด็กชายวัย 5 ขวบเอ่ย

“ท่านซังโกะก็ชมเกินไป  ขอบคุณค่ะท่านคาโงเมะนะค่ะ ที่สอนยิงธนู” สาวน้อยผมยาวดำคลับตากลมสีนิล  ปากบางสีชมพูอ่อน แก้มที่ขาวเนียนใสน่ารักและโดดเด่นกว่าสาวๆในวัยเดียวกัน

อีกไม่ถึงปีก็จะเข้าสู่ฤดูหนาวปีที่แปด  เป็นเวลาแห่งการรอคอยที่ยาวนานนนเหลือเกิน  รินคิดในใจ

.”ว่าแต่เจ้าน่ะชอบเก็บแต่ดอกไม้ไม่ใช่หรอ  นึกยังไงถึงหันมาจับอาวุธได้ล่ะเนี่ย’  ครึ่งอสูรหนุ่มชุดแดงใบหูสุนัขถาม

“ตอนที่ท่านเส็ตโชมารูมารูเอารินมาฝากไว้ที่หมู่บ้านของท่านคาเอเดะ ท่านบอกว่า “อยากให้รินฝึกอยู่รวมกับมนุษย์   ส่วนท่านมีภาระที่ต้องไปทำ อีกแปดปีหากรินยังอยากจะติดตามท่านจะกลับมารับ  ธุระของท่านอันตรายอันตรายเกินกว่าที่จะพามนุษย์อย่างรินตามไปด้วย  คงเพราะรินเป็นตัวถ่วงของท่าน”   รินพูดพร้อมก้มหน้า

“ก็แหงอยู่อยู่แล้วแหละ  อสูรอย่างเจ้านั่นแสวงหาพลังและความแข็งแกร่ง คงเห็นว่าเจ้าเป็นตัวถ่วง” ครึ่งอสูรหนุ่มชุดแดงเพลิงกล่าว  โดยไม่ได้สังเกตว่าใบหน้าของสาวน้อยหมองลงทันที

“อินุยาฉะ  นั่งลงเด๋วนี้”มิโกะสาวเอ่ย

โครม  “โอ้ยทำอะไรของเจ้าน่ะ  คาโงเมะ”

“ยังโง่ไม่มีเปลี่ยน  เจ้าอินุยาฉะเนี่ย”  จิ้งจอกน้อยหางฟองฟู่กล่าวพร้อมกอดอก

“อย่าไปสนใจที่อินุยาฉะพูดเลยนะ  หากเจ้ายินดีจะอยู่หมู่บ้านนี้ ตลอดชีวิตล่ะก็ ข้าก็ยินจะดูแลเจ้า” นักบวชทุศีลพูดพร้อมโอบไหล่สาวน้อย

ซังโกะเห็นจึงจะเอากระดูกบินทุบหัวนักบวช แต่แล้วก็มีแซ้พิษพรุ่งมา เฟี้ยว “อึ๋ย”  นักบวชหนุ่มกระโดดหลบอย่างหวุดหวิด

“ทำอะไร” อสูรหนุ่มร่างสูงในกิโมโนสีขาวพร้อมกับน้ำเสียงที่โกรธแล้วกางเล็บออก

“แหะๆ  ข้าเพียงแต่ไม่อยากให้รินเครียดเลยแกล้งหยอกไปอย่างงั้นเอง” นักบวชหนุ่มเหงื่อตก

“อย่าให้เห็นอีกเป็นครั้งที่สองไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน”  อสูรหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาในชุดกิโมโนขาวพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“คร้าบ” เกือบไปแล้วสิเรา นักบวชคิด

“เอาแหละนี่เราก็เหนื่อยกันมามากแล้วกลับไปพักผ่อนกันเหอะ  ท่านมิโรคุ  ซังโกะ  ชิปโป  อินุยาฉะ”มิโกะสาวเอ่ยแล้วทุกคนก็เดินกลับไปที่กระท่อมกัน

“อะไรกันข้ายังไม่ได้คุยกะเส็ตโชมารูเลยสักคำ  จะกลับละหรอ” ครึ่งอสูรหนุ่มชุดแดงเอ่ย

“หือ”  ทุกคนหันมามองอินุยาฉะ

“อ้ออนี่เจ้าน่ะ  คิดถึงพี่ชายก็เป็นหรอ”ชิปโปจังที่อยู่ในอ้อมอกคาโงเมะเอ่ยถาม

“เชอะ   ข้าก็แค่  ไม่เห็นเจ้านั่นมันมาเยี่ยมรินตั้งนานแล้วก็แค่นั้น” ครึ่งอสูรหนุ่มพูดพร้อมสะบัดหน้า

 

ทางด้านเส็ตโชมารู

“ท่านเส็ตโชมารูรินดีใจจังเลยค่ะ  ท่านไม่มาเยี่ยมรินตั้งเกือบปี” สาวน้อยเอ่ย

“ริน”

“ค่ะ”

“ตอนนี้เจ้าไม่ได้เป็นเด็กอย่างเมื่อก่อนล่ะนะ  อย่าให้ผู้ชายคนไหนมากอดได้ง่ายๆสิ”

“ท่านเส็ตโชมารูน่ะเป็นห่วงรินด้วยหรอค่ะ  ดีใจจัง  รินน่ะกลัวว่าถ้าท่านเส็ตโชมารูไม่มาเยี่ยมรินแล้วท่านจะลืมริน รินหวั่นใจเสมอเมื่อคิดเรื่องนี้ ” สาวน้อยเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่สว่างไสว

“แล้วเจ้าล่ะ ข้าไม่ได้หานานๆ เจ้าจะลืมข้ารึป่าว”

“ไม่ค่ะ  ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันไม่มีวันไหนเลยที่รินจะไม่คิดถึงเรื่องของท่านเส็ตโชมารูเลยสักครั้ง”

อสูรหนุ่มอึ้งในคำตอบแล้วมองหน้าสาวน้อย  แสงแดดยามเย็นกระทบหน้าเรียวงามของสาวน้อยดูแล้วช่างหน้าหลงใหล  เขาเอามือ จับแก้มสาวน้อยเบาๆด้วยความเอ็นดูพร้อมก้มหน้าลงไป

“ทะ ท่านเส็ต..โช..มา” บรรยากาศยามเย็น  ที่มีแดดอ่อนๆใต้ต้นไม้  และลมพลัดไหว  สาวน้อยจึงอยู่ในอารมเคลิ้มไปกับอสูรหนุ่ม ตอนนี้ริมฝีปากเกือบจะแตะกัน

“ท่านเส็ตโชมารู………………ข้ามาแล้วครับ”ปีศาจร่างเล็กมาพร้อมพาหนะมังกรสองหัว อะ อุนเหาะอยู่บนฟ้า  ทำให้ทั้งสองผละออกจากกันโดยเร็ว

“โป้ก” อสูรหนุ่มเขกหัวเจ้าปิศาจร่างเล็กอย่างแรง  ดันมาตอนนี้ซะได้นะจาเค็นอสูรหนุ่มคิดในใจ

“เจ็บมั้ยค่ะท่านจาเค็น”สาวน้อยเอ่ยถาม

“เจ็บสิ  ถามได้ โอ้ย ฮือๆๆ โกรธที่ข้ามาช้ารึท่านเส็ตโชมารู”ปิศาจกบบ่น

 มาเร็วไปตะหาก อสูรหนุ่มและสาวน้อยพรางคิดในใจ

 “ท่านทั้งสองเดินทางมาคงจะเหนื่อย  เข้าไปพักที่กระท่อมของข้าก่อนเหอะค่ะ” จากนั้นทั้งสามก็พากันเข้าไปพักกระท่อมเล็กๆกัน

“ทำไมใจเราเต้นแรงได้ขนาดนี้นะ ตอนฝึกยิงธนู ต่อให้เหนื่อยแต่ไหนแต่ใจเราก็ไม่เต้นแรงขนาดนี้เลย  นี่เราแป็นอะไรกันแน่นะ”สาวน้อยครุ่นคิดอยู่ในใจ

“นี่เกิดอะไรขึ้นกับข้านะ  ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน  แค่คำพูดของรินเพียงไม่กี่คำ  ทำไมข้าถึงรู้สึกวูบในอกขึ้นมา”อสูรหนุ่มรู้สึกสับสนในใจตัวเอง