คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
‘ฝันร้าย’ คือสิ่งหนึ่งที่ได้ยินแล้วใครๆก็คงพูดเป็นเสียงเดียวกันได้อย่างชัดเจนว่า ‘ไม่อยากเจอ’ แต่ถึงจะพูดได้แต่อย่างไรมันก็ยังห้ามไม่ให้เกิดขึ้นกับตัวเราไม่ได้ เช่นเดียวกับเธอคนนี้...
ร่างบางของสาวน้อยผิวสีน้ำผึ้งวัย14ปีที่ติดอยู่ในภวังค์แห่งความมืดมิดดวงตาดวงคมของเธอมองไปมารอบๆอย่างกระสับกระส่ายด้วยความงงงวยและได้แต่คิดว่าตอนนี้นั้นเธอกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ เป็นแน่นอนที่เธอจะไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่าตัวเองนั้นในตอนนี้กำลังติดอยู่ในความฝัน ซึ่งแน่นอนถ้าเธอรู้เธอก็คงต้องบอกได้อย่างเดียวว่านี้คือฝันที่ดูแล้วไม่ดีเลย และเธออาจจะปลุกตัวเองให้ตื่นไปซะก็หมดเรื่อง ใช่แล้วแต่เป็นเพราะว่าเธอไม่รู้...
ตึก!...ตึก!...~
และในขณะนั้นเสียงฝีเท้าเล็กก็ดังขึ้นมาพร้อมปรากฏร่างของเด็กผู้หญิงตัวน้อยผมสีน้ำตาลประบ่านัยน์ตาสีฟ้าในชุดเสื้อคลุมสีแดงเลือดกำลังย่างก้าวเดินตรงมายังตัวของเธอ สาวน้อยรีบหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา
กึด!~...
ในไม่ช้าเด็กน้อยก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอโดยมีระยะห่างระหว่างคนสองคนแค่ไม่ถึงก้าว สาวน้อยมองไปยังร่างของเด็กคนนั้นอย่างไม่ลดละคล้ายๆว่าเธอกำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าเหตุผลที่กลัวนั้นเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน
“เธอ...”เสียงแหลมเล็กเอ่ยขึ้นจากปากของเด็กน้อยก่อนที่เธอจะแหงนหน้าขึ้นมองร่างบางด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง
“ขอมือหน่อยสิ...”สิ้นคำพูดมือข้างขวาอันเรียวยาวของสาวน้อยก็ยื่นส่งออกไปให้ร่างเล็กจับในทันทีโดยไม่รู้ตัว
“จากนี้...”เด็กน้อยค่อยๆประสานฝ่ามือของทั้งสองเข้าด้วยกัน
“เธอ...”เด็กน้อยเริ่มบีบมือของสาวน้อยอย่างแรง และเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนทำให้เธอเริ่มปวดสะท้ายไปทั้งแขน
“โอ้ย! เธอทำอะไรน่ะ!...”เสียงนุ่มค่อนไปทงทุ้มนิดหน่อยตะโกนร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด
“คือร่างของฉัน!”สิ้นเสียงพูดเด็กน้อยชุดแดง แสงสีแดงแสงหนึ่งก็กระจายออกมาจากระหว่างฝ่ามือของทั้งสองคน สาวน้อยได้แต่เอามืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาป้องแสงไว้ ความรู้สึกที่เหมือนโดนเผาทั้งเป็นเกิดขึ้นหลังจากที่ร่างของเธอถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟ เธอได้แต่ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ร่างของเด็กผู้หญิงคนนั้นจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้และหายเข้าไปในตัวเธอ
“เฮอะ!~...”แรงกดดันอันมหาศาลจากภายในตัวทำให้เธอเริ่มมีอาการหายใจติดขัด
“ตอนนี้เธอคือร่างทรงวิญญาณของฉัน จงเป็นทาสรับใช้ฉันตลอดไป...”
“กรี๊ดดดดด!!!”สาวน้อยกรีดร้องออกมาด้วยความทรมานหลังจากสิ้นเสียงของเด็กน้อยชุดแดงที่ดังก้องอยู่ในหูของเธอ เธอเอามือทั้งสองข้างขึ้นมากุมคอไว้เพราะอาการหายใจที่เริ่มติดขัดขึ้นกว่าเดิมเป็นทวีคูณ...
ค...ใครก็ได้...
...
...ช่วยฉันที!!!
“เฮิ้ก!!!”สาวน้อยเหมือนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากความฝัน
“ช...ช่วย! ช่วย เฮิ้ก! ช่วยด้วย! เฮิ้ก!...”ในทันทีที่ลืมตาขึ้นเธอก็ได้แต่ร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า ในหน้าที่ขึงตึงและร่างที่นอนเกร็งอยู่บนเตียงแสดงให้เห็นถึงอาการหอบที่กำเริบขึ้นในระหว่างการนอนหลับของเธอ ร่างน้อยหอบแรงด้วยความทรมาน
ตึง!!!~
“ตะวัน!!!~”เสียงแหลมค่อนไปทางทุ้มของหญิงสาวร่างเล็กในชุดนอนราตรีสีม่วงคนหนึ่งตะโกนขึ้นด้วยความตกใจพร้อมวิ่งผลักประตูเข้ามาดูหลานของตนด้วยอาการหอบ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกและตกใจเป็นที่สุดเมื่อเห็นสภาพที่เริ่มแย่ลงเรื่อยๆของร่างที่นอนเกร็งอยู่บนเตียง
“อยู่ไหน!”มือเธอเร่งควานหากระบอกพ่นยาแก้อาการหอบของหลานสาวในลิ้นชักข้างเตียงอย่างรีบเร่งทั้งๆที่ตัวสั่นระริกด้วยความกลัว
“ตะวัน!ตะวัน!ใจเย็นๆ! “หญิงสาวรีบประคองร่างของหลานสาวของตนลุกขึ้นนั่งและจับกระบอกพ่นยาพ่นกรอกใส่ปากของตะวันในทันที
“เฮิ้ก!~...ฮือ~...เฮิ้ก~...“
“เป็นไงบ้างตะวัน“การหายใจของตะวันเริ่มกลับมาคล่องตัวตามปกติอย่างรวดเร็ว ตัวที่โชกด้วยเหงื่อค่อยๆหายเกร็งลง แต่ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะยังไม่ค่อยดีขึ้นซักเท่าไหร่ ดวงตาที่พร่ามัวค่อยๆมองไปยังอาของตน
“แม่!!! “สิ้นเสียงร้องตะโกนด้วยความดีใจ เธอรีบเข้าไปโผกอดคนที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่ดูให้ดีซะก่อนว่านั่นคือ ‘อาร์’ อาของตนไม่ใช่แม่ที่เขายังเฝ้าอาวรณ์อยู่
“แม่... “
“ตะวัน!...นี่ดูให้ดีๆก่อน...นี่อานะ...อาอาร์“หญิงสาวพูดเตือนสติก่อนที่ตะวันจะถอนกอดออกและมองหน้าของคนที่ตัวเองกอดให้ชัดอีกครั้ง
“ฮื่อ... “หญิงสาวมองตะวันด้วยสายตาชวนคิด
“..อา...อาร์... “พอรู้ตัวสาวน้อยเริ่มทำหน้าเศร้าทันที เธอหลบสายตาที่มองเธออย่างรักใคร่
“เฮ้อ~...ตะวัน”อาร์ค่อยๆเข้าไปโอบกอดตะวันอย่างอ่อนโยนและลูบศีรษะเขาเบาๆ
“อาอาร์ก็พอเข้าใจ...คงยังทำใจรับมันไม่ได้ตามที่แสดงออกให้คนอื่นๆดูล่ะสินะ...”ตะวันเริ่มมุดหน้าลงเมื่ออาร์พูดเข้าตรงจุด
“เรื่องมันก็ผ่านไปร่วม2เดือนแล้วอาก็ไม่อยากบังคับให้ตะวันลืมหรอก แต่อาร์เชื่อนะว่าพ่อกับแม่ของตะวันที่อยู่บนสวรรค์คงอยากให้ตะวันได้มีชีวิตที่สดใสแล้วก็มีความสุขแน่ๆ...”ตะวันเริ่มมุดหน้าลงเรื่อยๆก่อนที่น้ำตาจะเริ่มคลอเบ้า
“ตะวันยังมีอาอาร์อยู่ทั้งคน อยากทำอะไรก็ทำ อยากเป็นอะไรก็เป็น ถึงอาอาร์จะไม่สามารถแทนพ่อกับแม่ของตะวันได้แต่อาอาร์ก็จะพยายามรักตะวันให้เท่าๆกับที่พวกเขารักเลยเป็นไง...“
“...”
“...แล้วถ้าตอนนี้อยากร้อง ก็ร้องออกมาเถอะอาอาร์ไม่ไปไหนหรอกจะอยู่กับตะวันทั้งรุ่งเลย...”อาร์พูดก่อนจะส่งยิ้มที่ดูอบอุ่นให้แก่ตะวันและไม่นานนักน้ำตาของสาวน้อยก็พลั่งพลูขึ้นมาทันที เธอหันหน้าไปซบอกและกอดร่างของอาร์ไว้แน่นก่อนที่จะใช้น้ำตาระบายความรู้สึกออกมาแทนคำพูด...เพราะในตอนนี้คงมีแค่น้ำตาเท่านั้นที่จะสามารถทดแทนความรู้สึกแย่ๆที่ผ่านมาในช่วงเวลาหนึ่งของเธอได้ ถึงแม้ตอนนี้จะมีเรื่องความฝันในคืนนี้ที่ยังคาใจเธออยู่ก็ตาม...
******************************************
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผู้เขียนแต่งขึ้นมาออกไปทางแนวแฟนตาซซีหน่อยๆ
หากผิดพลาดประการใดก็อย่าลืมติชมกันมาได้นะคะ
แล้วก็อ่านจบแล้วอย่าลืมเม้นๆเป็นกำลังใจให้ผู้อ่านด้วยนะคะ^^+
ความคิดเห็น