HUNSIC ミ 48HOURS 【EXO & SNSD】

ข้อมูลเบื้องต้น

HUNSIC ミ 48HOURS 【EXO & SNSD】

เวลาต่อจากนี้

เพื่อรักษารักแท้ครั้งนี้ไว้

เขาจะต้องทำให้เธอจำเขาให้ได้

ภายใน 48 ชั่วโมง !

ขอนอกใจเฮียสักเรื่องหนึ่งเถอะ -/- ตอนนี้หลงเน่ฮุนมาก

ขอสักเรื่องให้ฮุนสิกเถอะนะ *ปิ๊งปิ๊ง*

25 HOURs.

เนื้อเรื่อง

นูน่า ...ผมขอโทษ

ผมทำให้นูน่าเป็นแบบนี้

ผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง

เซฮุนนา ~ อย่าดูแลนูน่าอีกเลย

นูน่าเป็นภาระให้เซฮุนอยู่เรื่อย

ถึงเวลาที่เซฮุนจะปล่อยมือนูน่าได้แล้วนะ

‘….ถ้าภายในวันอังคารนี้ คนไข้ยังไม่ฟื้น หมอคงต้องขอให้ญาติตัดสินใจใหม่แล้วละครับ’

เหลือเวลาอีกไม่ถึง 3 วัน .

            “เซฮุน ...เมื่อไหร่นายจะตื่นขึ้นมาสักทีล่ะ พี่รอจนเหนื่อยแล้วนะ”

สัมผัสเพียงบางเบาแตะลงที่หลังมือขาวซีดจนน่ากลัว ร่างที่ถูกกระทำยังคงนิ่งไม่ไหวติ่ง จังหวะการเต้นของหัวใจยังคงเป็นไปอย่างสม่ำเสมอเทียบเท่ากับลมหายใจที่ผ่อนเข้าออก‘ด้วยเครื่องช่วยหายใจ’

ร่างขาวซีดที่นอนหลับสนิทมาจวบจนจะครบหนึ่งเดือน ยังคงรอปาฏิหาริย์ที่จะมาปลุกให้เขาฟื้นจากความฝันอันแสนขมขื่น ความฝันที่เขาเป็นผู้กำหนดมันขึ้นมาเอง

‘นูน่า ! ผมบอกแล้วไงว่าให้รอผมที่เดิม’

‘รอ ? นายบอกให้พี่รอมาสามชั่วโมงแล้วปล่อยให้นายมานั่งกกอยู่กับยัยนั่นน่ะเหรอ ?’

‘นูน่า ! ผมว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง นูน่ากลับไปก่อนเถอะ’

‘ได้! โอเซฮุน นายต้องการแบบนั้นเองนะ’

‘....เซฮุนนา  เราเลิกกันเถอะ’

‘เดี๋ยวก่อนนูน่า ! นูน่า! ระวังครับ!’

ทุกอย่างกลับกลายเป็นสีขาวโพลน เหมือนกับผนังห้องผู้ป่วยพิเศษในโรงพยาบาลใจกลางกรุงโซล ร่างของหญิงสาวที่ใบหน้าฉายแววความวิตกกังวลออกมาอย่างชัดเจน ภายใต้กรอบตาคล้ำ ดวงตาที่เคยฉายแววสดใสกลับไร้ชีวิตชีวาเหมือนร่างไร้วิญญาณ

“พักซะบ้างเถอะฟานี่ ถ้าเซฮุนตื่นมา มันจะจำหน้าพี่สาวมันไม่ได้นะ”เสียงทุ้มของปาร์คชานยอลจับไหล่บางมั่นแล้วส่งผ่านความห่วงใยเป็นถ้อยคำ แม้จะดูกวน ๆ แต่ก็พอจะช่วยให้หัวใจทิฟฟานี่ชุ่มชื้นได้พอสมควร

“นั่นสินะ ...ถ้างั้นเราไปเยี่ยมเจสสิก้าก่อนได้ไหม ?”

ร่างสูงโปร่งพยักหน้าเป็นการตอบตกลง .

“เซฮุน เดี๋ยวพี่จะมาหาใหม่นะ พี่จะไปดูแลสิก้าให้ นายไม่ต้องห่วงนะ ...ดูแลตัวเองด้วยละ”หญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวแท้ ๆ ก้มลงสัมผัสเบา ๆ ที่หน้าผากน้องชายด้วยความรัก ก่อนจะยอมเดินออกไปอย่างช้า ๆ เพื่อไปหาอีกคน

อีกคนที่ชะตากรรมไม่ต่างไปจากน้องชายเธอสักเท่าไหร่

....คนที่ปิดกั้นตัวเองออกจากโลกภายนอกที่แสนโหดร้าย

‘402  JUNGSOOYEON’

“สิก้า ตื่นนานแล้วเหรอ ?”หญิงสาวตายิ้มเอ่ยทักเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าร่างบางในชุดผู้ป่วยนั้นนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างกั้นของโรงพยาบาลที่ไมได้ปิดม่านเอาไว้

แม้ตัวเองจะไม่รู้ว่าชื่อที่เรียกออกมาว่าเจสสิก้าคือชื่อของเธอ แต่การที่มีคนเรียกด้วยรอยยิ้มที่มองมาทางเธอ และในห้องนี้ก็มีเพียงแค่เธอคนเดียว ทำให้หญิงสาวใบหน้าเหม่อลอยหันมาหาอย่างช้า ๆ แต่แววตายังคงว่างเปล่าเช่นเดิม

“สิก้าอ่า ดูสิ ฉันกับชานยอลไปบ้านเธอมา ไปเจอนี่มาละดูสิ”ทิฟฟานี่หยิบกรอบรูปสีชมพูหวานออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างกาย ก่อนจะส่งให้เจสสิก้า

กรอบรูปถูกลอยคว้างอยู่กลางอากาศ เมื่อเจสสิก้าไม่ได้ยื่นมือออกมารับ ทิฟฟานี่ส่งสายตาสงสัย อยากจะให้ชานยอลมาช่วยพูดให้ แต่เขาก็ขอรออยู่ข้างนอก ด้วยเหตุผลว่า ‘ทนไม่ได้ที่จะเห็นเจสสิก้าเป็นแบบนี้’

“งั้นฉันฝากมันไว้ที่เธอนะ ฉันต้องไปก่อน แล้วจะมาหาใหม่”หญิงสาวตายิ้มวางกรอบรูปไว้บนเตียงข้างกายของเจสสิก้า แล้วรีบออกจากห้องนี้ไปโดยเร็วที่สุด ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาด้วยความสงสาร

บางที....คนที่ยังอยู่ คนที่ยังรับรู้ ก็ไม่ได้อยากต้องการจะเห็นภาพแบบนี้เลย

รูปนี้ ... ของใครกันนะ ?

ผู้หญิงที่ฉีกยิ้มแล้วก็ทำท่าชูมือสองนิ้วอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคือเธอเอง แต่ผู้ชายที่กอดเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่นนั่น ... ใครกันนะ ?

“เราจะให้เวลาเจ้า 48 ชั่วโมงนับจากนี้ ทำให้ผู้หญิงที่เจ้ารัก จำชื่อของเจ้าให้ได้ ...หากว่าผู้หญิงที่เจ้ารักจำเจ้าได้ เจ้าจะได้กลับไปใช้ชีวิตกับเธออีกครั้ง แต่ถ้าทำไม่ได้ ...วิถีชีวิตของเจ้าคงต้องหยุดลง ...เข้าใจใช่ไหม”

‘เข้าใจครับ  ไม่ว่ายังไง ผมจะใช้ชีวิต 48 ชั่วโมงให้คุ้มค่ามากที่สุด’

ประตูบานเดิมถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง คนสวยที่นั่งเหม่อลอยมองดวงดาวบนท้องฟ้าหันไปมองที่บานประตูอย่างช้า ๆ ด้วยความคิดว่าอาจจะเป็นของทิฟฟานี่ก็ได้ หากแต่....ไม่ใช่

“นูน่า ...ไปทะเลกันไหมครับ ?”










.