ช่องว่าง . . ระหว่าง เ ร า *

เนื้อเรื่อง

มันเป็นความรู้สึก ของเธอคนหนึ่ง ..ที่เจ็บปวด แต่ต้องจำทน

อ่านแล้วเป็นไงบ้างก็ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ

เธอรักใครมันไม่ใช่ เ รื่ อ ง ข อ ง ฉั น
เธอไม่รักฉันนั้นมัน เ รื่ อ ง ข อง เ ธ อ
ฉันไม่รักใครอื่น น อ ก จ า ก เ ธ อ
ก็เพราะ *ฉั น รั ก เ ธ อ เท่านั้นเอง . .



เรื่องของฉัน เรื่องของเธอ
ทำไมเราต้องพูดกันแต่คำๆ นี้ ไนเมื่อมันไม่ได้ทำให้รักของเราสวยงามขึ้นเลย
ระยะห่างระหว่างเราทั้งสองในตอนนี้ มันห่างไกลกันมากพออยู่แล้ว
ขอโปรดเธอ อย่าได้เอาคำพูดเชือดเฉือนจิตใจเหล่านั้นมาทำให้เราต้องห่างกันไกลกว่านี้อีกเลย
แม้เราจะอยู่ใกล้กันขนาดนี้ แต่ภายในใจฉันกลับรู้สึกว่าเธอช่างห่างไกลฉันเหลือเกิน
จนบางครั้งฉันเองไม่แน่ใจว่า เธอยังอยู่ตรงนั้นหรือไม่ . .เราอย่าได้ห่างเหินกันอย่างนี้อีกเลยจะได้ไหม
สำหรับเธอคำขอนี้มันคงจะยากเกินไป เธอบอกให้ฉันอย่าเสียใจ แต่ที่เธอทำ
มันตรงข้ามกับสิ่งที่เธอพูด เธอทำให้ฉันเสียใจ เธอช่างทำร้ายจิตใจกันมากมายเหลือเกิน
ถึงแม้ว่าฉันจะรู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่ได้รักฉัน และเธออยู่รู้อยู่ตลอดเวลาว่าฉันรักเธอ
ฉันอยากจะขอเธอ อย่าเพิ่งมองใครอื่นเลยจะได้ไหม ? แต่เธอกลับทำอย่างนั้น
ก่อนที่ฉันจะขอเธอเสียด้วยซ้ำ
ฉันเพิ่งจะเริ่มเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอคงเห็นฉันเป็นเพื่อนคุย เพื่อนแก้เหงา
ใช่ ฉันเองก็อยากจะเริ่มกับเธอจากจุดนั้น และคิดว่าเธอจะช่วยสานต่อไปให้ไกลกว่าการคุยกันทางโทรศัพท์เท่านั้น

ในตอนนั้น เธอคงไม่รุ้หรอก ว่าแค่การได้ยินเสียงเธอก่อนนอทุกคืน แม้จะทำให้ฉันต้องนอนดึก
แต่ฉันก็เต็มใจที่จะต้องเป็นแบบนั้น มันเป็นความสุข เธอเข้าใจฉันไหม?
ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ .. เธอเป็นดั่งความประทับใจแรกของฉัน
เธอไม่เหมือนใคร เธอไม่ได้ทำให้ฉันเปลี่ยนไป แต่เธอทำให้ฉันเข้าใจตัวเองมากขึ้น
รู้จักการใส่ใจคนอื่น ห่วงใยคนรอบตัว และรักตัวเอง

เธอรู้มั้ย ? คำว่าเพื่อนที่เธอหยิบยื่นให้ฉัน ฉันยอมรับมันด้วยความจำใจ เธอไม่รุ้หรอกนะ
ว่าความรุ้สึกของฉันที่มีต่อเธอในเวลานี้ มันมากมายขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าเธอจะปิดกั้นฉันด้วยคำว่าเพื่อน
แต่ฉันก็ไม่เปลี่ยนแปลงความรู้สึกมากว่าเพื่อนของฉันที่มีให้เธอ มันมากเกินไปแล้ว ฉันคิดว่างั้น
เธอมีเวลาก่อนหน้าที่เธอจะบอกคำว่าเพื่อนให้กับฉันมากเกินไป
จนทำให้ความรู้สึกของฉันมันมากเกินกว่านั้นมากกว่าที่จะให้ย้อนกลับมาเป็นเพื่อนเธออีกแล้ว

ฉันขอโทษนะ
ฉันมันผิดเองใช่มั้ยล่ะ ที่ไปชอบเธอ
ฉันรู้อยู่ ว่าเธอเป็นคนที่ใครหลายๆ คนมอง ฉันไม่คิดว่าฉันจะพิเศษเหนือใครๆ ในสายตาเธอ
ฉันมันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง
ที่อยากจะไปยืนต่อหน้าเธอ
แล้วบอกว่าเธอคือ 'คนที่ฉันรัก'..
แต่ก็เพราะว่าฉันมันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ไม่ได้มีความกล้าหาญอะไร ที่จะทำในสิ่งที่อยากทำให้เธอ
เพราะว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่คงจะธรรมดาๆ สำหรับเธอมากเกินไป
เธอจึงมองฉันว่าเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งที่เธอไม่เคยทักทายเท่านั้น . .

ฉันคิดว่าถ้าหากจะพูดตอนนี้คงสายเกินไป แต่ฉันก็อยากที่จะพูด แม้จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว
ฉันแค่อยากจะขอเธอ ให้เร็วกว่านี้ .. อยากจะขอเธอ ให้รอฉันหน่อย ให้ฉันดีกว่านี้
ให้ฉันคู่ควรกับเธอมากกว่านี้ แล้วเมื่อถึงตอนนี้น ขอให้เราได้รักกันจะได้ไหม ?
แค่อยากจะให้เธอรอ และให้โอกาสฉันได้ดีกว่านี้..
แต่มันก็สายเกินไปที่จะกล่าว
เสียเธอไปแล้ว คงไม่ใช่ง่ายๆ ที่จะให้เธอกลับมา
ฉันยอมรับว่าเคยคิดว่า เธอรู้สึกดีๆ กับฉันบ้างเหมือนกัน
แต่ฉันก็ผิด .. ใช่มั้ยล่ะ
เพราะความจริง เธอไม่เคยชอบฉันเลย
ขอโทษที่เคยทำให้ลำบากใจ
ต่อนี้ไปฉันคงต้องอดทนกับระยะห่างระหว่างเราที่มากขึ้นเช่นนี้ต่อไป
(โดยไม่รบกวนเธออีก.. แม้ต้องฝืนใจทน แต่ฉันจะต้องทำให้ได้)

เธอรักใครมัน เ รื่ อ ง ข อ ง เ ธ อ .. "ฉั น รั ก เธ อ" มันก็เป็น เ รื่ อ ง ข อ ง ฉั น