คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Inception (?)
ผมป่วยเป็นโรประหลา
โรอผมไม่สามารถรัษาให้หายาไ้ ไม่มีใรรู้เรื่อนี้นอารอบรัวอผม
ยิ่นับวันอาารอโรนี้เริ่มทวีูเรื่อย ๆ
มือเท้าอผมผม่อย ๆ ให่ึ้น เล็บยาวและแหลมม อมัแห้ผา้อารน้ำลอเวลา
ทั้ ๆ ที่ผมร้อไห้้วยวามสะเทือนใเสียที่เปล่ออมาลับล้ายสัว์ป่าุร้าย
อาารเหล่านี้เิึ้นหลัาเรียนบมหาวิทยาลัย
่วที่ผมำลัออหาานทำ
ยิ่นับวันผมวบุมัวเอไม่ไหว
วันหนึ่ะที่อนเ้าผมออมาปิ้นมปั ็เผลอ้าเล็บะปบหน้าน้อสาวไปเ็ม ๆ เิแผลั้แ่แ้ม้าน้ายลาผ่านมูมาถึปลายาเป็นรอยียาว
เลือึมออมาารอย่วน ั้แ่นั้นมาน้อ็รัเียผมมา เธอไม่ล้าไปโรเรียน
เพราะวิริับใบหน้าอนเอ
พวเาึำเป็น้อับผมใส่ล่อใบให่
ล่อที่ทำมาาเหล็อย่าีเวลาที่ผมลุ้มลั่ะไ้ไม่้อพัออไป
้าในเล็เหลือเิน เล็มา...ผมหายใแทบไม่ออ
รู้ัวอีที็ร้อไห้อีแล้วแ่เสียที่เปล่ออมา็เป็นเพียเสียอสัว์ป่าที่ระหายเลือ
ล่อใบให่อยู่บนรถะนำพาไปไหนสัแห่ รถำลัเลื่อนที่บนถนนรุระล่อบนรถโย้ไปมาระแทฝั่นั้นฝั่นี้หลายรั้ ผมไ้แ่นั่ัวะล่อที่ระแทไป้วยวามเ็บและหวาลัว และทันในั้นเอแรระแททำให้ล่อเปิฝา ผมหลุาร
ผม่อนัวอยู่ป่าอันมืมิ เพื่อที่ัวเอะไ้ไม่หิวโหยและทำร้ายผู้น
ผมหายใถี่
หัวใเ้นระรัวหลัโหินที่มีะไร้น้ำสีำ พลามือที่มีรเล็บปีศาอนเอ ผมเินอย่าหิวโหย
ะที่ไ้ลิ่นบาอย่าโยออมาาระท่อมลาป่า
ระท่อมที่มีแสไฟประับแ่ริส์มาส ผมลืมไป
วันนี้ผู้น่าลอริส์มาสนี่เอ
ในบ้านมีรอบรัวที่ำลัลอริส์มาสอยู่
ผมแ่้อารน้ำิน็เท่านั้น ผมพยายามพูว่า
“ไ้โปร
อน้ำให้ผมินหน่อยเถอะ ”
หาแ่พวเา่าใที่ผมบุเ้าไป
เาว้าปืนึ้นระหน่ำยิมาทาผม ้วยประสาทสัมผัสอสัว์ป่าทำให้ผมหลบระสุนไ้อย่าล่อแล่ว
วามโรธอผมเพิ่มเป็นทวีู ผมเผลอระโัอายนนั้น
ฝัเี้ยว ลไปบนออย่าั เลือายนนั้นระอพุ่เป็น๊อน้ำ ่อนเาะล้มลไป่อหน้า่อหน้ารอบรัว ผมสูบเลืออเาอย่าระหายลออึ อึ...อึ ลิ่นเลือ และเนื้อสัมผัสับปา ผมเผลอลืนลอโยไม่รู้ัว
วามมีีวิีวาไ้ลับมาอีรั้
ผมหันไปมอแม่ และลูายนโ
ลูสาวนเล็ สายาสัว์ป่ามิอา้านทานไ้ ทุนในบ้านหลันั้นเป็นอาหารอผมหม
อาหารอันโอะ
ผมร้อไห้ ำราม เปล่เสียราวับสัว์ป่าท่ามลาาระูและิ้นเนื้ออันเอร็อร่อย ะที่ปาและฟันแหลมมเี้ยวเนื้อหนัมัสา ปนเปับวามสำนึผิในใไป้วย
ผมวระวิ่ไปที่หน้าผาแล้วระโลไปเพื่อไม่ให้ัวเอทำร้ายใรอี
หาแ่สิสัมปัะอผมนั้นเินอบเอวามเป็นมนุษย์ไปแล้ว
ปิ๊!!
นมปั
เ้ึ้น ผมยืนนิ่มอนมปัสอแผ่นระเ็นึ้นมา่อนะเอื้อมมือไปหยิบ พลานึถึ
พล๊อในหัวที่ิะี้่อนะรีบว้าปาามา เผลอเหลือบาไปมอหน้าน้อสาว
พลาินนาารถึรอย่วนในห้วแห่วามิ
“หาานทำไ้หรือยั” น้อสาวผมบ่นอิออ แ้มอี้าพอเพราะเธอำลัแปรฟัน ่อนที่เธอะร้อโอยเพราะแปรสีฟันโนใส่ฟันผุอเธอ
“ำลัะออไปหาน่ะ”
ผมพูพลาผูไท และปั่นัรยานออาบ้าน
แ่สุท้ายผม็ไม่ไ้ออไปหาานอะไร
ไ้แ่มาลเอยมาที่ร้านาแฟแห่หนึ่
โธ่นี่ันำลัทำบ้าอะไรวะ พลาเปิอม
สั่าแฟและนมเสร็สรรพราวับะอยู่นานแน่ะ
ผมัสินใเปิอมแล้วเริ่มพิมพ์นิยายที่ัวเอไว้แ่ละเรื่อ
ล้วนเป็นเรื่อสั้น บาเรื่อผมยัลเอยอนบไม่ไ้ แ่ละเรื่อนั้นล้วนเหมือนเียนาิไม่ปิ
หาแ่นเียนนั้นลับเป็นแ่นธรรมาที่ำลัออหาานทำ
เฮ้อ ีวิ... พลาพิมพ์านเียน่อไป เหลือบหาามอนนั้นนนี้รอบาย
ผมินนาารว่าัวเอเป็นสัว์ป่าทีุ่ร้ายำลัอออาละวาไล่แทะผู้นในร้านาแฟแห่นี้....
ความคิดเห็น