“เจ้าปลิดชีวิตข้าอย่างเลือดเย็นโดยไม่เห็นถึงความสุขและความทุกข์ที่เราเคยร่วมกันมา เจ้าใช้ดาบของเจ้าแทงทะลุหัวใจของข้าอย่างไม่ไยดี ครานี้คงถึงคราวที่ข้าจะแก้แค้นเจ้า โดยการข่มขืนเจ้าโดยไม่ฟังเสียงร้องโหยหวนโอดครวญจากจ้าใดๆ เจ้า...จะต้องชดใช้ความเจ็บปวดที่ข้าได้รับในชาติภพนั้นเสียให้สิ้น!!” ชายผมยาวสีขาวบริสุทธิ์กล่าวพลางจ้องมาที่ร่างเล็กของชายคนหนึ่งที่ถูกพันธนาการด้วยเชือกมัดตรึงเอาไว้อย่างหาทางหนีไม่ได้ ชายคนนั้นได้แต่มองที่พื้นดินก่อนที่จะแสยะยิ้มกับตัวเองขึ้นมา

“งั้นก็ทำสิ เอาให้ฉันตายๆไปเลย การมีชีวิตอยู่โดยที่ต้องฝันถึงเรื่องในอดีตชาติที่มีนายคอยวนเวียนอยู่ในนั้นมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการตายทั้งเป็นหรอก!!!” เขากล่าวเสียงดัง ชายหนุ่มผมสีขาวรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมาทันใดที่ได้ยินคำท้าทายของชายหนุ่มเขาจึงเดินเข้าไปหาร่างที่ถูกมัดนั้นก่อนที่จะทำการฉีกกระชากเสื้อผ้าบนเรือนร่างของชายคนนั้นจนขาดวิ่นไม่เหลือแม้กระทั่งเศษอาภรใดๆ ชายหนุ่มผมขาวแสยะยิ้มก่อนที่จะใช้มือของเขาลูบแก้มของชายตัวเล็กเบาๆ

“ปากดีสมเป็นเจ้าเสียจริง ข้าจะคอยดูสิ...ว่าเจ้าจะปากดีได้มากแค่ไหนกันเชียว!!!” เขากล่าวแล้วกระชากร่างของชายตัวเล็กแล้วทำการขึ้นคร่อมร่างของเขาก่อนที่จะใช้มือเย็นเฉียบลูบที่หน้าอกเล็กอย่างหิวกระหายสร้างความขยะแขยงให้ร่างเล็กไม่น้อย

“ตัวสั่นเชียว...กลัวขึ้นมาแล้วงั้นเหรอ?” เขากล่าวถามพลางแสยะยิ้มอย่างสะใจ คนตัวเล็กได้แต่เบี่ยงหน้าหนีก่อนที่จะถูกกระทำอย่างทารุณแบบที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนรวมถึงตัวเขาเองด้วย

.

.

“ท้องได้สามเดือนแล้ว?เป็นไปได้ยังไง?เขาเป็นผู้ชายนะ แถมยังเป็นเงาวิญญาณอีกด้วย?” เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวคนหนึ่งกล่าวถามด้วยความสงสัยปนงุนงงกับข่าวที่เธอได้ยินมาจากปากของคนในบ้านที่ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือสักเท่าไหร่นัก

“เธอจะไม่เชื่อก็ไม่แปลกหรอก ครั้งแรกที่ฉันได้ยินก็เป็นแบบเธอนี่แหละ แต่หลักฐานมันฟ้องน่ะสิฉันเลยเชื่อ” ชายหนุ่มกล่าวพลางมองหน้าของหญิงสาว หญิงสาวเลิกคิ้วข้างหนึ่งพลางถามด้วยความสงสัยใคร่รู้

“หมายความว่าไง?หลักฐานอะไร?” เธอถาม ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนที่จะชี้ไปที่ร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังเดินมา เขาก็เป็นแค่ชายตัวเล็กคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะปกติทั่วไปแต่ที่น่าแปลกคือท้องของเขายื่นออกมาดูผิดธรรมชาติของผู้ชาย

“...เขาท้องจริงๆด้วย...แล้วท้องกับใคร นายรู้มั้ย?” หญิงสาวกลับมาถามต่อ ชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้างส่ายหน้าพลางเอามือขึ้นมากอดอก

“เรื่องนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าเขาท้องได้สามเดือนและแน่นอนว่าคนๆนั้นจะต้องเป็นผู้ชาย แต่เป็นใครนี่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” เขากล่าวพลางยักไหล่เบาๆ

“มู่ซีหรือเปล่า?” หญิงสาวกระซิบถาม ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาพลางยิ้มมุมปาก

“ไม่ใช่เขาแน่นอน เพราะตอนที่เขารู้เรื่องนี้น่ะ...เขาทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคนจริงๆเลยล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่จะเดินหายไปทิ้งหญิงสาวให้เอาแต่ตั้งคำถามในหัวสมองของตัวเองอยู่อย่างนั้น

.

.

“บอกมา ว่าท้องกับใคร?” ชายหนุ่มหน้าตาดีแต่มีใบหน้าที่แสนจะเย็นชากล่าวถามด้วยดวงตาดุดัน ชายหนุ่มตัวเล็กอีกคนที่กำลังนั่งลูบท้องใหญ่ๆของตัวเองอยู่นั้นชะงักไปก่อนที่จะหันหน้ามามองที่เขา

“ตัดสัมพันธ์เงาวิญญาณของนายกับฉันทิ้งเถอะ” เขากล่าวด้วยดวงตาติดเศร้า ชายหนุ่มเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโกรธขึ้นมา เขาเดินมาหาร่างของชายตัวเล็กก่อนที่จะดึงแขนของเขาเข้าหาตัวแล้วกอดเอาไว้อย่างแนบแน่น

“หมับ!!”

“อึก...มู่-“

“ฉันไม่อยากเสียนายไป ฉันจะไม่ยอมตัดทิ้งเด็ดขาด ไม่ยอม!!” เขากล่าวเหมือนกับเด็กที่พ่อแม่มาส่งที่โรงเรียนแล้วไม่อยากจะอยู่ ชายตัวเล็กได้แต่นิ่งก่อนที่จะกอดร่างของชายคนนั้นกลับเบาๆ

“แต่ฉัน...ท้องนะ เงาวิญญาณที่อ่อนแอแบบนี้จะอยู่ไปให้ได้อะไรกันล่ะ?” เขากล่าว ชายหนุ่มเชยคางของคนตัวเล็กกว่าพลางบอกด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความเศร้าปนสุข

“อยู่ไปเพื่อฉันไง อยู่เพื่อเคียงข้างฉันตลอดไปไง”

.

.

“หม่าม๊า ผมหิวข้าวววววว” เสียงเล็กของลูกชายตัวน้อยกล่าวพลางวิ่งมาหาร่างของผู้เป็นแม่ด้วยความเร็ว ชายตัวเล็กยิ้มอ่อนก่อนที่จะอุ้มร่างน้อยๆของลูกชายขึ้นมานั่งบนตักของเขา

“งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยกินข้าวกันเนอะ ม๊าทำของชอบของลวี่เอ๋อไว้เยอะเลย” เขากล่าว ลูกชายของเขาพยักหน้าพลางยิ้มกว้าง

“งั้นไปอาบน้ำกันครับคนเก่ง ป๊ะป๋ารออยู่ข้างในห้องอาบน้ำแล้วครับ” เขากล่าวพลางลูบหัวของลูกชายเบาๆ ลูกชายของเขาพยักหน้าก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

“ป๊ะป๋า อาบน้ำให้ผมหน่อยยยยย” เด็กน้อยกล่าวพลางมองร่างของผู้เป็นพ่อที่กำลังนอนแช่ในอ่างน้ำ เขาหันมายิ้มอ่อนก่อนที่จะลุกขึ้นาจากอ่างแล้วเดินมาหาลูกชาย

“งั้นถอดเสื้อผ้าก่อนเลยครับ วางไว้ในตะกร้านะ” เขาบอกพลางยิ้ม ลูกชายพยักหน้าก่อนที่จะรีบถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะได้รีบอาบน้ำแล้วได้ไปกินอาหารโปรดที่แม่ของเขาทำไว้ให้

.

.

“หลับไปแล้วเหรอ?” ชายหน้าตาแสนเย็นชากล่าวพลางเข้ามาสวมกอดร่างบางของชายหนุ่มทางด้านหลัง

“อืม วันนี้คงจะเหนื่อยมากเพราะว่าได้เล่นกับเพื่อนใหม่ ก็เลยหลับปุ๋ยแบบนี้” เขากล่าวพลางยิ้มหวาน มู่ซีไม่รีรอหอมแก้มนุ่มของจิงฮวาอย่างทันใด จิงฮวาแก้มแดงระเรื่อเขายิ้มอ่อนออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะพูดขึ้น

“ขอบคุณนะ...ที่นายไม่รังเกียจลูกชายของฉัน” เขากล่าว มู่ซียิ้มตอบก่อนที่จะกอดรัดร่างบางของจิงฮวาแน่นกว่าเดิม

“เด็กคนนั้นก็เหมือนลูกของฉันแต่เป็นฉันในอีกโลกหนึ่งเท่านั้น” มู่ซีกล่าวพลางหอมที่ซอกคอขาวของจิงฮวา

“เราก็รีบไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้นายมีอะไรต่อมิอะไรต้องทำแต่เช้าเลยนี่นา” จิงฮวากล่าวพลางยิ้มหวานแล้วเดินนำไปที่ห้องของทั้งสองคน

“ฉันรู้สึกว่ายังไม่อยากนอนเลยน่ะสิ เรามา...ทำอะไรกันก่อนนอนดีมั้ย?” มู่ซีกล่าวพลางล็อคประตูห้องของทั้งสองอย่างแน่นหนา จิงฮวาหันมามองเล็กน้อยก่อนที่จะส่งยิ้มหวานมาให้อีกครั้ง

“แค่ครั้งเดียวนะ”

.

.

“...มีความสุขมากมั้ยที่แย่งของๆคนอื่นไป” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งถามขึ้นก่อนที่ร่างของเขาจะเดินออกมาจากในเมฆหมอกหนา ชายหนุ่มผมยาวสีขาวบริสุทธิ์ที่กำลังจ้องมาที่ร่างของชายอีกคนที่มีใบหน้าเหมือนกันทุกประการเว้นแต่สีผมของทั้งสองที่แตกต่างกัน

“แล้วนายล่ะมีความสุขมากมั้ยตอนที่ข่มขืนคนรักของฉัน?” เขาถามกลับพลางกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้น

“คนรัก?ยังจะมีหน้ามาพูดอีกนะว่าคนรัก คนรักของเจ้าคือนังผู้หญิงคนนั้น เขา..คือของๆข้า ชาติภพที่แล้วเขาทำให้ข้ารัก ทำให้ข้าหลงและทำให้ข้าตาย ชาตินี้เขาต้องชดใช้และเขาจะต้องเป็นของข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น!!” ชายหนุ่มผมขาวกล่าวแล้ววิ่งมาหาร่างของชายหนุ่มอีกคน ชายหนุ่มคนนั้นหยิบดาบเงาวิญญาณสีฟ้าออกมาก่อนที่จะแทงมันเข้าไปผ่านร่างของชายผมขาว ชายผมขาวลงไปดิ้นเร่าๆกับพื้นอย่างทุกข์ทรมานพลางมองหน้าของชายหนุ่มอีกคนไปด้วย

“เจ้า...เจ้า...-“

“อย่าได้คิดว่าชาตินี้นายจะได้แตะต้องเขาอีก ความแค้นระหว่างนายและเขา..ขอให้มันจบสิ้นกันแค่นี้เถอะ” ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่ร่างของชายผมขาวจะสลายไปดั่งฝุ่นที่ถูกลมโบกพัดหายไป ทันใดนั้นเองที่มู่ซีสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบๆก่อนที่จะเห็นร่างของจิงฮวานอนร่างเปลือยเปล่าอยู่เคียงข้าง เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะกอดร่างของจิงฮวาแน่น

“ฉันจะไม่มีวันเสียนายให้ใครอีกต่อไปแล้ว..จิงฮวา...นาย..จะต้องเป็นคนรักของฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น”