.

“ห๊ะ?คุณฮารุโกะจะแต่งงานงั้นเหรอ?กับใคร?!!” ผมตะโกนเสียงดังถามพลางมองหน้าของเหล่าผองเพื่อนของผมที่วิ่งกันมาเพื่อบอกข่าวนี้ให้ผมฟัง

“ใจเย็นๆก่อนนะฮานะมิจิ อย่าเพิ่งโวยวาย” โยเฮกล่าวพลางมองหน้าของผมแล้วยิ้มอ่อน

“แล้วตกลงมันเป็นใคร..คนที่จะแต่งงานกับคุณฮารุโกะ?” ผมถามพลางเลิกคิ้วมองหน้าของเขา

“....เหมือนจะเป็น...รุคาว่านะ” โยเฮบอกทำให้ผมชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะหันหลังแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้าน

“จะไปไหนน่ะฮานะมิจิ?” เขาถามพลางยืนมองผมอยู่ที่เดิม

“...กลับบ้าน ...พอดีเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่ามีธุระที่บ้าน” ผมหันมาบอกพลางยิ้มมุมปากแล้วเดินกลับบ้านไป

“....เฮ้อ....ทำไมจะต้องเป็นรุคาว่าด้วยนะ” ผมพึมพำพลางเดินไปเรื่อยๆแล้วนึกเรื่องอดีตขึ้นมา 

เมื่อสิบปีก่อน

“เฮ้อ....ร้อนชะมัดเลย นี่รุคาว่าหยิบน้ำส้มให้หน่อยดิ” ผมบอกพลางยื่นมือไปให้เขาแต่เขากลับไม่ได้หยิบน้ำส้มแต่ให้อย่างอื่นผมมาแทน

“จุ๊บ!”

“เห้ย!!!แกมาจูบมือฉันทำไมเนี่ย?” ผมถามพลางหันไปมองหน้าของเขาที่กำลังยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข

“ก็แค่อยากจูบ” เขาบอกก่อนที่จะหยิบน้ำส้มในถังน้ำแข็งใส่มือของผม

“อย่าทำในที่คนเยอะๆแบบนี้สิ คุยกันแล้วไม่ใช่หรือไง?” ผมบอกก่อนที่จะดื่มน้ำส้มเข้าไปอึกใหญ่

“....ขอโทษ....” เขาบอกพลางเอาหัวมาคลอเคลียที่คอของผม ผมหันไปมองก่อนที่จะอมยิ้มเบาๆ

“...คราวหลังอย่าทำอีกแล้วกัน...สัญญานะ” ผมบอกพลางยื่นนิ้วก้อยให้เขาเกี่ยวสัญญา

“....ได้.....” เขาบอกแล้วเกี่ยวก้อย

ผมและรุคาว่าคบกันตั้งแต่ทีมบาสโชโฮคุเอาชนะระดับอินตอร์ไฮท์ได้ เขาเป็นคนขอผมคบเอง ถึงตอนแรกผมจะงงๆก็เถอะว่าเขาต้องการอะไรจากผมกันแน่ แต่ผมก็ยอมคบไปแต่โดยดีไม่ใช่เพราะรักหรอกนะ...แต่เพราะว่าผมจะได้ขจัดศัตรูหัวใจได้ไง คุณฮารุโกะจะได้ชอบผมเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ยิ่งเราคบกันนานวันเท่าไหร่...เขาก็ยิ่งน่ารักมากขึ้นในสายตาผม ทั้งตอนเช้าที่คอยมารับไปโรงเรียน ทั้งคอยดูแลเวลาที่ผมไม่สบายแถมยังชอบจูบเวลาซ้อมบาสในยิมอีกด้วยถึงมันจะไม่สมควรก็เถอะนะ ทำให้ผมเริ่มจะรู้สึกว่า...ผมรักเขาขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ แล้ววันหนึ่ง...วันที่ความสัมพันธ์ของพวกเราจบลงก็มาถึง วันนั้นเป็นวันซ้อมใหญ่ก่อนที่เราจะไปแข่งบาส แก๊งค์เพื่อนของผมเดินเข้ามาในยิมพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ ฮารุโกะผมเลยจะเซอร์ไพรส์ขอเธอเป็นแฟน แต่แผนนี้ผมวางแผนเอาไว้ตอนแรกๆ...ตอนที่ผมยังไม่ได้หลงรักรุคาว่า โยเฮเป็นคนเอาช่อดอกไม้มาให้ผมพร้อมกับเรียกคุณฮารุโกะให้มาหาที่ยิม ผมมองหน้าของโยเฮเพื่อจะบอกให้มันยกเลิกแผนนี้แต่เหมือนกับมันไม่เข้าใจ มันดันร่างของผมไปหยุดตรงหน้าของคุณฮารุโกะ คุณฮารุโกะจ้องตาของผมอย่างสงสัย ผมได้แต่ทำหน้าไม่ค่อยดีนักแล้วกำลังจะวิ่งหนีไป แต่เจ้าโยเฮก็ดันพูดขึ้นมาเสียงดังจนคนที่อยู่แถวนั้นได้ยินกันหมด

“อ้าว?ฮานะมิจิ ไหนแกบอกว่าจะขอฮารุโกะจังเป็นแฟนไง!!” เขาตะโกนแต่ผมก็ไม่ยอมหยุดก่อนที่ผมจะวิ่งไปชนเข้ากับร่างของใครคนหนึ่งซึ่งเดาได้ง่ายๆ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขา รุคาว่าที่ได้ยินที่โยเฮพูดนั้นเหลือบมองตาของผมครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้นพลางทำสีหน้าโกรธ

“...เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองสินะ ก็ว่าทำไมนายถึงยอมคบกับฉันง่ายๆ...ที่ไหนได้...ก็หลอกกันเพื่อสิ่งนี้นี่เอง” รุคาว่าบอกพลางจ้องตาของผม

“ไม่นะรุคาว่า...มันไม่ใช่-“

“ฉันกับนายเลิกกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” เขาบอกแล้วผลักไหล่ของผมจนล้มแล้วเดินเข้าไปในยิม ปล่อยให้ผม...นั่งร้องไห้อยู่แบบนั้นโดยไม่สนใจกันเลย แล้วการแข่งขันบาสวันต่อมานั้นทีมเราก็แพ้เพราะว่าผมและรุคาว่าเล่นไม่เข้าขากันและเหมือนว่าเขาจะไม่มีสมาธิกับการแข่งขันด้วย นัดนั้นเราเลยแพ้ราบคาบ ผมตัดสินใจลาออกจากชมรมบาสตั้งแต่นั้นมา....และนั่นก็คือเรื่องผมกับรุคาว่าเมื่อสิบปีที่แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้คบกับคุณฮารุโกะหรอกนะ เพราะว่าผมหนีกลับบ้านก่อนที่จะได้บอกอะไรกับเธอไป อันที่จริงแล้วใจจริงๆของผมก็ไม่ได้อยากคบกับเธออยู่แล้วด้วย แต่ผมก็แค่ห่วง...เพื่อนคนสำคัญคนหนึ่งของผมเท่านั้นเอง ผมเดินไปนั่งตรงม้านั่งในสวนสาธารณะแล้วถอนหายใจออกมาเสียงดัง ถ้าสองคนนั้นได้แต่งงานกัน.....คุณฮารุโกะคงจะดีใจมากๆเลย เพราะว่าเธอเองก็แอบชอบรุคาว่ามาตั้งนานแล้วด้วย ผมคิดพลางยิ้มเศร้าๆกับตัวเอง

“เฮ้อ....ก็อยากจะดีใจกับงานแต่งของทั้งคู่อยู่หรอกนะ...แต่มันไม่ได้จริงๆ” ผมพึมพำพลางเอามือมาปิดหน้าของตัวเองเพราะว่าจู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเสียซะอย่างนั้น

หมับ! มือของใครบางคนมาจับไหล่ของผมทำให้ผมสะดุ้ง ต้องเป็นเจ้าโยเฮแน่ๆ นี่จะตามมากรอกหูเรื่องงานแต่งของรุคาว่าอีกหรือไง?

“อึก...โยเฮ นี่นายตามฉัน-“

“ไง?” ใบหน้านิ่งกับคำพูดเพียงหนึ่งคำที่ออกมาจากปากของเขาทำให้ผมชะงักไปพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง

“รุ....รุคาว่า” ผมเรียกชื่อของเขาก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินหนีออกมา เขาเดินมานั่งบนม้านั่งพลางมองหน้าของผมแล้วถามขึ้นมา

“จะไปแล้วเหรอ?” เขาถาม ผมมองหน้าของเขาด้วยใบหน้าที่ยังแปลกใจกับการมาของเขา มาได้ยังไง...ไม่สิ....เขาต้องกลับมานี่เพราะว่ามาจัดงานแต่งกับคุณฮารุโกะอยู่แล้วนิ

“นายคงจะมานี่....เพราะว่าเรื่องงานแต่งงั้นสินะ” ผมบอกพลางมองหน้าของเขาแล้วยิ้มแหยๆ เขาเบือนหน้าหนีก่อนที่จะถอนหายใจเสียงดัง

“หึงเหรอ?” เขาถามก่อนที่จะหันหน้ากลับมาแล้วแสยะยิ้มให้กับผม

“ห๊ะ?” ผมส่งเสียงถามพลางมองหน้าของเขา นี่เขา....ทำเหมือนกับเขาลืมเรื่องเมื่อสิบปีก่อนไปหมดแล้วเลย เมื่อตอนนั้นเขายังโกรธผมขนาดที่ไม่ยอมคุยอะไรกันเลยสักคำ..แล้วทำไมตอนนี้...ถึงได้มานั่งคุยกันอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้ได้?

“มานั่งก่อนสิ ฉันมีเรื่อง....ที่อยากจะคุยกับนายเยอะเลย” เขาบอกพลางเอามือตีม้านั่งส่วนที่ยังว่างอยู่

“.....นายไม่โกรธฉันแล้วหรือไง?” ผมถามพลางมองหน้าของเขา ผมหรุบตามองต่ำด้วยความเสียใจที่ตอนนั้นผมทำร้ายจิตใจของเขาไปอย่างรุนแรง

“ถ้านายยังไม่มานั่งตรงนี้ฉันจะโกรธนาย” เขาบอกพลางจ้องตาของผม ผมเดินไปนั่งข้างๆอย่างไม่ทันรู้ตัว เหมือนกับว่าสายตาอันดุดันของเขาที่ส่งมาหาผมนั้นมันบงการอะไรอย่างนั้น เขามองหน้าของผมพลางยิ้มมุมปาก

“โตขึ้นนิ” เขาบอกพลางใช้มือของเขามาลูบที่แก้มของผมเบาๆ

“.....นายก็เหมือนกัน.....” ผมบอกพลางเบือนหน้าหนี แต่เขากลับใช้มือของเขามาจับหน้าของผมให้มองหน้าของเขา

“....เป็นอะไร?...ทำไมถึงไม่มองหน้าของฉัน เกลียดฉันแล้วงั้นเหรอ?” เขาถามพลางมองหน้าของผมพลางขมวดคิ้วจนเป็นรูปโบว์

“.....ฉันต่างหาก...ที่จะต้องเป็นคนถาม...นาย...ไม่เกลียดฉันหรือไง...เรื่องเมื่อตอนนั้นน่ะ-“

“เรื่องเมื่อตอนนั้นก็ส่วนของเมื่อตอนนั้น...แต่ตอนนี้...ฉันรักนาย....ได้ยินมั้ย...ตอนนี้หัวใจของฉันมันบอกว่าฉันรักนาย!!!” เขาตะโกนพลางดึงร่างของผมไปกอด ไม่รู้ว่าคำพูดที่รุคาว่าพูดมานั้นมันซึ้งหรือว่าอะไร....แต่มันทำให้ผม...น้ำตาไหลออกมา ผมร้องไห้หนักมากพลางกอดร่างของเขากลับ เขาลูบหัวของผมพลางพูด

“...เรากลับมาคบกันอีกครั้งนะ...ฮานะน้อยของฉัน?” เขาบอกพลางเชยคางของผมขึ้นมา

“...แล้วเรื่องแต่งงาน-“

“ขอโทษนะ...แต่นั่นน่ะ...ฉันโกหก” เขาบอกทำให้ผมชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมามองตาของเขา

“ห๊ะ?” ผมถามพลางมองหน้าของเขาอย่างงุนงง

“ฉันโกหกว่าฉันจะแต่งงานกับฮารุโกะ....ก็ฉันอยากเห็นนายหึงนี่นา” เขาบอกพลางหอมแก้มของผม ผมผลักอกของเขาออกก่อนที่จะโวยวายและร้องไห้เสียงดัง

“รู้มั้ยว่าฉันรู้สึกยังไงตอนที่ได้ยินว่านายแต่งงานกับคุณฮารุโกะน่ะ!!...ฮึก....ฉันเสียใจ...ฮึก...เสียใจมาก...แต่ก็..ฮึก...พยายามทำเป็นไม่เสียใจเพราะว่า...ฮึก...เพราะว่า....-“

“เพราะว่านายรักฉัน” เขาบอกพลางจูบปากของผม ก่อนที่เขาจะกอดร่างของผมเอาไว้แน่น

“ฮึก....ขอโทษนะ....เรื่องนั้นน่ะ....” ผมบอกพลางกอดเขา

“ไม่เป็นไร...ฉันรู้....ว่าตอนนั้นนายน่ะตกหลุมรักฉันแล้ว....” เขาบอกทำให้ผมผละออกมาจากกอดของเขาอีกครั้ง

“ห๊ะ?รู้แล้ว...รู้แล้วทำไมถึงยังทำเป็นโกรธอีกล่ะ?” ผมถามพลางเช็ดน้ำตาของตัวเองออก

“....หึๆ....ก็หน้านายตอนหงอยมันน่ารักดีนี่นา” เขาบอกพลางเอามือมาบิดจมูกของผมเบาๆ

“อื้อ....นายนี่มัน...ไอ้คนเจ้าเล่ห์!” ผมบอกแล้วกำลังจะเดินกลับบ้านแต่เขาก็ดึงร่างของผมจนผมเสียหลักเลยได้ไปนั่งบนตักของเขาในที่สุด

“หมับ!”

“จุ๊บ!”

“อื้อ!รุคาว่า!” ผมตะโกนพลางตีไหล่ของเขาเบาๆ เขาจับมือผมไปจูบก่อนที่จะมองตาของผม

“แต่งงานกับฉันนะ....ฮานะมิจิ” เขาบอกพลางยิ้มกว้าง ผมเบิกตาโพลงกับคำพูดของเขา

“หะ...ห๊ะ?...แต่งงาน...นายกับฉันเนี่ยนะ?...โกหกอีกแล้วใช่มั้ย?” ผมบอกแล้วตีไหล่ของเขาอีกครั้ง

“เปล่า...ฉันพูดจริง” เขาบอกแล้วเอามือไปล้วงกระเป๋าแล้วหยิบแหวนขึ้นมาวงหนึ่ง เขามองตาของผมพลางยิ้ม

“คำตอบล่ะ?” เขาถามพลางลูบมือของผม

“.......เตรียมมาซะขนาดนี้ฉันจะปฏิเสธได้ยังไงกันล่ะ?” ผมพูดพลางยื่นมือให้เขาสวมแหวนให้ เขายิ้มก่อนที่จะสวมแหวนให้ผมแล้วจูบมันหนึ่งครั้ง

“...แล้วของฉันล่ะ...ฉันก็ต้องสวมให้นายนี่” ผมบอกพลางก้มหน้าด้วยความเขิน เขาจูบปากของผมอีกครั้งแล้วหยิบแหวนมาหนึ่งวง ผมสวมไปที่นิ้วของเขาก่อนที่จะจูบไปหนึ่งครั้ง เขายิ้มแล้วอุ้มร่างของผม

“อ๊ะ?...ทำอะไรเนี่ย?คนมองเต็มเลยเห็นมั้ย?” ผมบอกพลางทุบไหล่ของเขา เขาหัวเราะในลำคอก่อนที่จะหอมแก้มของผมเบาๆ

“หึๆ ก็ช่างเขาสิ...ตอนนี้นายเป็นภรรยาของฉันแล้วนะ จะอายอะไรอีกเล่า” เขาบอกพลางอุ้มผมผ่านชาวบ้านที่เดินแถวนั้น เขาอุ้มผมมาที่บ้านของผม และเรื่องของผมกับเขาหลังจากที่กลับบ้านนั้น....เป็นความลับ

.

.

.

“เฮ้อ...เจ้ารุคาว่า จ้างฉันมาตั้งแต่ตอนนั้นยันตอนนี้เลยนะ ยังจ่ายตังค์ไม่เคยครบเหมือนเดิม มันน่าทำให้มั้ยล่ะเนี่ย?” โยเฮพูดพลางมองเงินที่เขาถืออยู่ที่ได้มาจากรุคาว่าที่จ้างเขาบอกฮานามิจิเรื่องงานแต่งงานของรุคาว่าและฮารุโกะที่ไม่มีอยู่จริง