“สัญญาคือสัญญา ต่อให้จะผ่านไปอีกกี่สักหมื่นปี..สัญญาของสองเรา..จะยังคงอยู่ตลอดไป” เสียงอันสั่นเครือของชายผมยาวสีดำคลับที่ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยน้ำตาแห่งความเศร้าโศก เขาเงยหน้ามองชายคนสำคัญของเขาหายไปอย่างกับเถ้าธุลีต่อหน้าต่อตาด้วยดวงใจที่ปวดร้าวเหลือจะเอื้อนเอ่ย ชายคนนั้นเป็นคนเดียวที่เข้าใจถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา ชายคนนั้นคือเพื่อนคนแรกของเขาที่เขาเปิดใจให้อย่างหมดเปลือก ในขณะนั้นเองที่เขากำลังคร่ำครวญถึงชายที่จากไปร่างของใครอีกคนที่มีลักษณะใบหน้าและส่วนสูงเหมือนกับเขาทุกประการก็เดินมาที่ด้านหลังของเขาก่อนที่จะแสยะยิ้มทั้งน้ำตาออกมา

“ข้าเป็นน้องของพี่แท้ๆแต่พี่กลับไม่เคยเสียน้ำตาให้ข้าเยี่ยงนี้มาก่อน แต่กับชายคนนั้น...ท่านกลับคร่ำครวญเสียใจได้ถึงเพียงนี้ สมควรแล้ว..ที่ท่านจะโดนข้าฆ่าทิ้งเสีย!!!” น้องชายฝาแฝดของเขากล่าวด้วยดวงหน้าที่เหมือนกับเขาตอนโกรธก็ไม่ผิด เสิ่นเว่ยหลับตาลงพร้อมรับชะตากรรมที่เขากำลังจะได้เผชิญ แม้นชาตินี้จะไม่ได้เจอกับชายคนนั้นอีกก็ไม่เป็นไร ขอเพียงแค่ชาติหน้าให้เขาและชายคนนั้นได้เกิดมาร่วมชีวิตกันอีกครั้งก็เป็นพอ

“ตายเสียเถอะ!!!!”

“หมับ!!” ทันใดนั้นเองมือหนาของใครคนหนึ่งก็มาจับมือของเย่จุนเอาไว้ เย่จุนหันไปมองก่อนที่จะเบิกตากว้างแล้วรีบถอยห่างออกมา เสิ่นเว่ยรู้สึกได้ถึงความผิดปกติจึงได้ลืมตาขึ้นมามอง เขาเห็นชายคนนั้นที่หายไปต่อหน้าต่อตาของเขา เขากลับมาแล้ว ชายคนที่เขายอมเปิดใจให้ ชายคนที่เขาอยากจะสารภาพอะไรบางอย่างในใจให้เขาได้รับรู้

“คุนหลุน?เจ้า..กลับมาแล้ว” เสิ่นเว่ยกล่าวพลางมองชายคนนั้น เขาหันกลับมาพลางยิ้มกว้าง ท่าทางของเขาเหมือนกับตอนแรกที่เสิ่นเว่ยเจอ เขาไว้ผมสั้นซ้ำยังแต่งตัวไม่เหมือนกับชนเผ่าใดๆที่เสิ่นเว่ยเคยเจอมา เขายื่นมือมาพยุงตัวของเสิ่นเว่ยให้ลุกขึ้นก่อนที่จะมองตาของเสิ่นเว่ยแล้วยิ้มอ่อน

“ใช่ ผมกลับมาแล้ว กลับมา...เพื่ออยู่กับคุณที่นี่ตลอดไป” เขากล่าวพลางกอดร่างของเสิ่นเว่ยเอาไว้แน่น เสิ่นเว่ยอธิบายความรู้สึกดีใจที่จะหาอะไรมาเปรียบนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขาได้แต่ทำหน้าตาตกตะลึงก่อนที่จะกอดร่างของชายคนนี้กลับ

“แต่...ผมมีเรื่องบางอย่างที่จะบอกให้คุณได้รู้เอาไว้นะเสี่ยวเว่ย” ชายคนนั้นกล่าวพลางผละออกจากกอด เสิ่นเว่ยทำสีหน้าไม่ค่อยดีนักก่อนที่จะมองไปทางด้านหลังที่มีน้องชายฝาแฝดของเขาจ้องมองมาที่ทั้งสองด้วยความอิจฉาริษยา

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เจ้ารีบไปหลบซ่อนเถิด ข้าจะจัดการกับเย่จุนเอง” เสิ่นเว่ยบอกพลางหยิบอาวุธประจำกายของเขาขึ้นมา

“ไม่ ผมเองก็อยากจะช่วยอะไรคุณบ้างเหมือนกัน” เขากล่าวพลางยืนกรานที่จะอยู่ร่วมต่อสู้กับเสิ่นเว่ยต่อไป เสิ่นเว่ยมองเขาก่อนที่จะยิ้มออกมาเบาๆ

“ก็ได้ หากเจ้าต้องการ” เสิ่นเว่ยกล่าว เย่จุนมองมาที่ทั้งสองด้วยดวงตาแห่งความอิจฉาริษยา เขาอยากจะฆ่าพี่ชายของเขาที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่ยังเด็กและให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับพวกโจรภูเขาแสนน่ารังเกลียดพวกนั้นนานหลายปี พอกลับมาเจอกันอีกครั้งพี่ชายของเขากลับมีใจให้ชายอื่นไปเสียแล้ว น้องชายฝาแฝดอย่างเขามันไม่เคยมีค่าอะไรในสายตาของพี่ชายคนนี้เลยใช่มั้ย?

“ตายๆกันไปเสียให้หมดเถอะ!!!!” เย่จุนกล่าวพลางใช้พลังของตัวเองพุ่งโจมตีไปที่คนทั้งสอง อวิ๋นหลานวิ่งหนีไปหลบที่หลังก้อนหินก้อนใหญ่ก่อนที่จะกระหน่ำยิงไปที่เย่จุน เสิ่นเว่ยเองก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหาเย่จุนเพื่อต่อสู้ในระยะประชิด เย่จุนมองพี่ชายของตัวเองก่อนที่จะพูดขึ้น

“พี่มันเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่อง เลว!!เห็นคนอื่นดีกว่าน้องตัวเอง!!!ข้าเกลียดพี่!!!” เย่จุนตะโกนเสียงดังก่อนที่เขาจะปลดปล่อยพลังด้านมืดของเขาทั้งหมดออกมาและมันสร้างความบาดเจ็บให้กับเสิ่นเว่ยไม่น้อยเลยทีเดียว

“อึก...เย่จุน..เจ้าฟังพี่ก่อน เจ้าเข้าใจเรื่องทั้งหมดผิด” เสิ่นเว่ยกล่าวพลางกระอักเลือดออกมา อวิ๋นหลานเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งออกมาจากหลังก้อนหินยักษ์นั่นแล้วมายืนบังร่างของเสิ่นเว่ยเอาไว้

“ข้าไม่ฟัง!!ท่านเห็นเขาดีกว่าข้า ท่านไม่เห็นหัวข้า...ข้าเป็นน้องของท่านแท้ๆ แต่ท่านกลับหาได้สนใจข้าไม่...งั้นพี่ก็ไปตายเสียเถอะ ถือเสียว่าเป็นการชดใช้ที่พี่ทำให้ข้าต้องมาเป็นเยี่ยงนี้!!!!” เขากล่าวแล้วใช้มือของเขาเล็งมาที่ร่างของเสิ่นเว่ยกับอวิ๋นหลานเพื่อจะปลดปล่อยพลังใส่เพื่อฆ่าทั้งสองคน

“คุนหลุน รีบหนีไปเร็ว เร็ว!” เสิ่นเว่ยบอกพลางผลักอกของอวิ๋นหลานที่กอดเขาเอาไว้ออก แต่อวิ๋นหลานกลับนิ่งเอาแต่มองหน้าของเสิ่นเว่ยก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใส

“ผมจะไม่ยอมทิ้งคุณไปไหนอีกแล้ว เสี่ยวเว่ย” อวิ๋นหลานกล่าว เสิ่นเว่ยได้แต่มองหน้าของอีกคนก่อนที่จะใช้แขนของเขากอดร่างของอวิ๋นหลานกลับพลางกระซิบที่ข้างใบหู

“ขอบคุณนะ”

.

.

“ข้าขอตัดสินโทษให้เย่จุนถูกประหารชีวิต ไม่มีการลดหย่อนผ่อนโทษอะไรใดๆ พานักโทษไปรับโทษได้!!!” เสียงประกาศอันดังสนั่นที่ออกมาจากปากของพระราชาแห่งเมืองใต้พิภพนั้นสร้างความดีอกดีใจของเหล่าชาวใต้พิภพไม่น้อย แต่กลับกันเย่จุนที่เป็นฝ่ายที่ต้องโดนประหารนั้นกลับทำสีหน้าเคร่งเครียดไม่ยอมแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองแววตาของใครคนใด สาเหตุหาได้มาจากการถูกตัดสินโทษให้โดนประหารไม่ แต่เป็นเพราะว่าเขารู้สึกผิดที่ฆ่าพี่ชายและคนรักของพี่ชายไปด้วยความเข้าใจผิดของตน ก่อนที่เย่จุนจะถูกพาตัวมาขึ้นศาลนั้นได้มีชาวใต้พิภพคนหนึ่งที่พบเห็นเหตุการณ์ตอนเด็กของเย่จุนกับเสิ่นเว่ยเข้า เขาบอกว่าโจรภูเขาคนนั้นเป็นคนที่โยนพี่ชายของเขาลงมาจากหน้าผาแล้วแสร้างโกหกว่าพี่ชายของเขาได้ละทิ้งเขาไป แต่แท้จริงแล้วพี่ชายของเขาโดนโยนลงไปอยู่ด้านล่างของหน้าผาแล้วต่างหาก ซ้ำร้ายเมื่อพี่ชายของเขาได้สติเขาก็รีบหาตัวน้องชายของเขาแต่กลับหาเจอไม่ เย่จุนในตอนนั้นที่ได้รู้ความจริงทั้งหมดร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด เขารู้สึกเหมือนเขาได้ทำลายหัวใจของตัวเองไปจนย่อยยับไม่มีชิ้นดี หากเขาใช้เหตุผลในการตัดสินคนอื่นมากกว่านี้เรื่องเลวร้ายแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

“พระราชาขอรับ กระหม่อมได้ไปจัดการเรื่องโรงศพแก้วเสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ” ชายคนหนึ่งกล่าวกับพระราชา พระราชาพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปที่ห้องใต้ดินของพระราชวัง ในห้องนั้นมีโรงศพแก้วใบใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ ภายในนั้นมีร่างของคนทั้งสองนอนอย่างเงียบสงบอยู่ ชายคนหนึ่งเป็นถึงวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่น่าเกรงขามกับอีกคนหนึ่งที่เป็นสหายที่รบกี่ครั้งก็ชนะทุกสงคราม พระราชามองทั้งสองร่างด้วยความสงสารก่อนที่เขาจะนำมือไปสัมผัสที่โรงแก้วนั้นพลางกระซิบคำเบาๆ

“ข้าจะถือว่านี่เป็นค่าตอบแทนที่ท่านทั้งสองทำเพื่อเรา ขอให้โชคดี”

.

.

“เฮือก!!!” เสียงหายใจดังนั้นเรียกความสนใจของเหล่าคนมากมายเป็นอย่างดี คนเหล่านั้นรีบวิ่งมาดูร่างหัวหน้าของเขาที่นอนกลับเป็นตายมาได้สามสี่วันแล้ว

“หัวหน้า หัวหน้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า?” จู้หงกล่าวพลางเขย่าร่างของอวิ๋นหลานไปมาจนอีกคนแทบอยากจะอ้วกออกมาตรงนี้เลย

“เขาจะเป็นก็ตอนที่เธอไปเขย่าเขานี่แหละ” ต้าชิ่งพูดพลางแกะมือของจู้หงออกจากไหล่ของอวิ๋นหลาน อวิ๋นหลานมองหน้าของทุกคนด้วยความงุนงงก่อนที่จะเอามือของเขามากุมขมับของตัวเอง

“นี่ฉันเป็นอะไรไป?” เขาถามเพราะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาดที่เขาเหมือนจะลืมมันไปเสียหมดสิ้นแล้ว

“คุณลื่นตกบันไดของหน่วยแล้วก็นอนสลบไปสี่วันแล้วน่ะสิ ฉันคิดว่าคุณจะตายไปแล้วเสียอีก” จู้หงกล่าวพลางทำท่าทางเป็นห่วง อวิ๋นหลานพยักหน้ารับเบาๆก่อนที่จะทำสีหน้าเหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

“เป็นอะไรไปเหรอ?นายคิดอะไรอยู่?” ต้าชิ่งถามพลางลงไปนั่งบนโซฟาข้างๆตัวของอวิ๋นหลาน

“ฉันแค่รู้สึกเหมือนกับว่าฉันลืมเรื่องอะไรที่มันสำคัญมากๆไปเรื่องหนึ่งน่ะสิ” เขาพูดพลางเอามือขึ้นมานวดขมับของตัวเอง

“ใช่เรื่องที่นายไม่ได้ให้ขนมฉันกินหรือเปล่า?” ต้าชิ่งถามก่อนที่จะโดนอวิ๋นหลานตีหัวไปเบาๆ

“ไม่ใช่เวลา” อวิ๋นหลานกล่าวพลางทำสีหน้าครุ่นคิดอีกครั้ง เขาลืมเรื่องอะไรไปกันนะ?เหมือนจะเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆเสียด้วยสิ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ทำไมกันนะ?

“เออนี่ ไม่ใช่ว่าวันนี้นายมีนัดกินข้าวกับเสี่ยวเว่ยของนายหรอกเหรอ?” ต้าชิ่งพูดขึ้นมาพลางเอื้อมมือไปหยิบปลาแห้งที่ลุงหลี่เป็นคนทำเอาไว้ให้

“ฮะ?...อ่า..วันนี้วันอะไรนะ?” อวิ๋นหลานกล่าวพลางมองไปที่ต้าชิ่ง ต้าชิ่งยักไหล่ก่อนที่จะพูดขึ้น

“วันที่14กุมภา วันวาเลนไทน์ที่นายรอมานานแสนนานแล้วไง” ต้าชิ่งกล่าว อวิ๋นหลานเบิกตากว้างก่อนที่จะรีบลุกขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งไปหยิบเสื้อแจ็คเก็ตตัวโปรดของเขาออกจากหน่วยไปทันที

ที่ม.หลงเฉิง

“ศาสตราจารย์คะ ศาสตราจารย์เสิ่นคะ!!” เสียงเล็กแหลมของนักศึกษาหญิงคนหนึ่งทำให้เสิ่นเว่ยที่กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ไม่ได้เกี่ยวกับการสอนหลุดออกจากภวังค์ เขาหันไปมองทางต้นเสียงก่อนที่จะยิ้มเจื่อน

“มีอะไรงั้นเหรอครับนักศึกษา?” เสิ่นเว่ยถามพลางมองหน้าของเด็กสาวคนนั้น

“นี่มันหมดคาบมาจะสิบนาทีแล้วนะคะ ศาสตราจารย์ปล่อยได้หรือยังคะ? พอดีว่าหนูมีงานต้องไปเคลียร์น่ะค่ะ” เธอกล่าว เสิ่นเว่ยทำหน้าตาแตกตื่นก่อนที่จะหัวเราะแห้งๆออกมาพลางเก็บหนังสือการสอนของตัวเองอย่างสุ่มๆ

“งั้นวันนี้พอแค่นี้แล้วกันนะครับ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลากันด้วยนะครับ” เขากล่าวก่อนที่นักศึกษาทุกคนจะพากันเดินออกจากห้องไป เสิ่นเว่ยนั่งลงไปที่โต๊ะของตัวเองก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

“เราลืมเรื่องอะไรไปนะ?” เขาถามตัวเองพลางทำสีหน้าเคร่งเครียดเสียยิ่งกว่าตอนสอนหนังสือเสียอีก ก่อนที่เสียงเคาะประตูหน้าห้องจะทำให้เขาต้องหลุดจากภวังค์

“ก๊อกๆ ขอคนหล่อเข้าไปได้มั้ยครับ?” เสียงอันคุ้นเคยนั้นไม่เพียงแต่จะทำให้เสิ่นเว่ยหลุดออกจากภวังค์เท่านั้นแต่กลับทำให้เขาหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“วันนี้มาเร็วจังเลยนะครับ” เสิ่นเว่ยกล่าวพลางหันมายิ้ม อวิ๋นหลานยิ้มกว้างก่อนที่จะเดินมาหาเสิ่นเว่ย

“ก็วันนี้เรามีนัดกินข้าวกันนี่นา จะมาช้าได้ยังไงกันเล่า” อวิ๋นหลานกล่าวพลางยิ้มติดทะเล้นเล็กน้อยตามแบบของเขา

“งั้นเดี๋ยวผมเก็บของก่อนแล้วค่อยไปกันนะครับ” เสิ่นเว่ยพูด อวิ๋นหลานพยักหน้าเบาๆพลางอาสาเอาพวกอุปกรณ์ในการสอนของเสิ่นเว่ยไปเก็บให้อีกคนด้วย ภาพคู่รักแสนหวานของทั้งสองสร้างรอยยิ้มดีใจไม่น้อยให้กับชายคนหนึ่งที่กำลังเฝ้ามองทั้งสองด้วยความห่วงใย

“แม้ชะตาจะพรากให้ท่านทั้งสองพลัดพรากออกจากกันไปได้แล้วครั้งหนึ่ง แต่เห็นทีครั้งนี้คงจะยากเสียหน่อย...เพราะว่าคำสัญญามันมีพลังมากกว่าชะตาลิขิตฟ้าเป็นไหนๆ” พระราชากล่าวพลางยิ้มอ่อนก่อนที่เขาจะกลับไปที่โลกใต้พิภพแล้วคอยเฝ้าดูแลเหล่าประชาชนของเขาด้วยจิตใจแห่งความยุติธรรมเฉกเช่นที่เคยเป็นมาสืบไป