“ครับ?เอ่อ...เมื่อกี๊ว่าอะไรนะครับ?”
ผมที่กำลังงุนงงกับคำพูดของออลไมท์นั้นทวนคำพูดของเขาอีกรอบเพราะอะไรน่ะเหรอครับ?เพราะว่าผมไม่เชื่อหูตัวเองน่ะสิ
“หนุ่มน้อยมิโดริยะจะต้องไปเป็นเจ้าสาวให้หนุ่มน้อยบาคุโกวในภารกิจฮีโร่
นี่งานใหญ่เลยนะหนุ่มน้อยมิโดริยะ 555” ออลไมท์พูดพลางหัวเราะเสียงดังลั่น
“แล้วทำไมผมจะต้องไปเป็นเจ้าสาวของคัตจังด้วยล่ะครับ?”
ผมถามพลางทำหน้างงมากกว่าเดิม
“ก็ปลอมตัวไง
เพราะว่าวิลเลินที่เราจะไปจับมันก่อคดีเกี่ยวกับการฆาตกรรมเจ้าบ่าวเจ้าสาวมานักต่อนักแต่ทางตำรวจแล้วก็ ฮีโร่มืออาชีพยังจับไม่ได้เลยสักคนก็เลยจะให้พวกนักเรียนของยูเอรับภารกิจนี้เพื่อรับใบรับรองอาชีพไงล่ะ
ฉันเป็นคนเสนอชื่อหนุ่มน้อยมิโดริยะกับหนุ่มน้อยบาคุโกวไปเองล่ะ
ทำภารกิจให้สำเร็จล่ะ งั้นฉันไปก่อนนะหนุ่มน้อยมิโดริยะ”
ออลไมท์บอกพลางโบกมือลาผมแล้วเดินหนีไปทันที
“ทำไมผมจะต้องไปเป็นเจ้าสาวด้วยล่ะ
ผู้หญิงคนอื่นในห้องก็มีอีกตั้งเยอะแยะนี่นา ทำไมจะต้องเป็นผมด้วยเนี่ย??”
ผมพึมพำก่อนที่จะเดินเข้าไปในหอพักแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง
ในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องไปนั่นเอง
“เห้ย ไอ้เนิร์ดเวร!!!” เสียงดังอันแสนคุ้นเคยมันก็ดังทักผมขึ้นมาเสียก่อน
“อะ...อะไรเหรอคัตจัง?” ผมถามพลางหันไปมองหน้าของเขา
“พรุ่งนี้แกต้องไปทำภารกิจกับฉัน ใส่นี่มาด้วย!!!”
เขาบอกแล้วโยนอะไรบางอย่างมาให้ผม
“อ๊ะ...อะไรเนี่ย?” ผมพูดพลางมองดูมันเล็กน้อย
กำไลนี่นาแถมยังเป็นกำไลหยกอีกด้วย มันราคาแพงมากเลยไม่ใช่เหรอ?
“ทำไมต้องให้ผมใส่ไปด้วยล่ะคัตจัง?” ผมถามพลางมองหน้าของเขา
เขาทำหน้าหงิกพลางเดินมาทำท่าคาเบะด้งใส่ผม
“ตึง!!!!”
“อึก..ค..คัตจัง?” ผมพูดพลางเงยมองหน้าของเขา
“ใส่ๆไปอย่าพูดมาก รำคาญ!!”
เขาบอกก่อนที่จะผละออกจากร่างของผมไปแล้วเดินกลับเข้าห้องของเขาไปทันที
“คัตจัง...เป็นอะไรไปนะ?”
.
“เฮ้อ...ไม่อยากเชื่อว่าผมจะต้องมาใส่ชุดแต่งงานแบบนี้”
ผมพูดพลางมองตัวเองในกระจกที่อยู่ในชุดเจ้าสาวกระโปรงยาวพลิ้ว
แถมหน้าของผมยังเต็มไปด้วยเครื่องสำอางอีกต่างหาก
นี่มันอะไรกันเนี่ย...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการเป็นฮีโร่ต้องทุ่มตัวมากกว่าการปกป้องคนอื่นแบบนี้ด้วย
“เห้ย!!เสร็จแล้วก็เดินออกมาสิวะ มัวลีลาอยู่ได้!!”
เสียงของคัตจังที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบเดินออกไปทันทีก่อนที่เขาจะทำลายข้าวของเสียหายอีก
“มาแล้วๆคั...คัตจัง?”
ผมวิ่งไปก่อนที่จะชะงักทันทีเมื่อได้เห็นคัตจังในชุดสูทสีขาวตัดกับเน็คไทด์สีแดง
เขาดูดีมาก มากกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคัตจังจะดูเหมาะกับชุดสูทขนาดนี้
“อะไรของแก?มานี่เร็วๆ”
เขาบอกพลางเอื้อมมือมาจับมือของผมไปยืนข้างๆเขา
“หมับ!!”
“เอ่อ..คัตจั-“
“หุบปาก” เขาบอกก่อนที่จะโอบเอวของผมแล้วพาผมเดินเข้าไปในงานทันที
เหล่าผู้คนที่มาร่วมงานนั้นล้วนแล้วเป็นฮีโร่มืออาชีพทั้งนั้น
และยังมีนักเรียนยูเอห้องเอมาอีกด้วย เหมือนจะทุกคนด้วยสิ
“อ๊ะ..นั่นออลไมท์นี่?” ผมพูดพลางมองไปที่ร่างของออลไมท์ที่กำลังยืนคุยกับอาจารย์ไอซาว่าที่มางานนี้เหมือนกัน
ทำไมมีแต่ฮีโร่ทั้งนั้นเลยล่ะ ถ้ามีฮีโร่ขนาดนี้วิลเลินที่ว่านั่นคงไม่รอดแน่ๆ
ไม่จำเป็นจะต้องให้ผมกับคัตจังต้องมาเป็นตัวล่อด้วยซ้ำไป
“เห้ย!มองบ้าอะไรของแกนักหนาวะ” คัตจังถามผมพลางบีบแก้มของผมแน่น
“คัตจังเห็นออลไมท์มั้ย?เขาอยู่ในงานนี้ด้วยล่ะ
สงสัยจังว่ามาทำไมในเมื่อเขาเป็นคนยกภารกิจนี้ให้กับเราแล้วแท้ๆ”
ผมพูดพลางทำท่าครุ่นคิดอย่างหนักก่อนที่คัตจังจะตบหัวผม
“พลั่ว!!”
“โอย...คัตจัง?ทำอะไรน่ะ มันเจ็บนะ”
ผมบอกพลางเอามือขึ้นมาลูบหัวของตัวเองเพื่อบรรเทาความเจ็บ
“เลิกคิดนู่นคิดนี่แล้วทำภารกิจให้เสร็จสักที ชุดนี้แม่งร้อนชิบ”
คัตจังบอกพลางจับปกคอเสื้อของเขาเปิดออก
“คัตจังร้อนเหรอ?” ผมถามพลางมองหน้าของเขา
“ก็เออดิ แกคงไม่ร้อนล่ะสิเพราะว่าชุดมันเปิดขนาดนั้นนิ”
คัตจังบอกพลางมองชุดของผมแล้วแสยะยิ้มออกมา
“คัตจัง!!” ผมพูดพลางทำหน้ามุ่ยแล้วเดินนำหน้าเขาไปทันที
“หมับ!!”
แต่เขากลับจับมือของผมเอาไว้จนผมเซล้มหัวไปชนเข้ากับอกของเขาอย่างแรง
“ปึ่ก!!”
“อึก...ข..ขอโทษนะคัตจัง” ผมบอกก่อนที่จะเงยหน้ามองหน้าของเขา เขายิ้ม
เป็นยิ้มที่หวานที่สุดเท่าที่เคยเห็นคัตจังยิ้มมาเลย
อาจเป็นเพราะผมยิ้มนานไปหน่อยเขาเลยหุบยิ้มแล้วผลักร่างของผมออกทันที
“ไปตรงแท่นพิธีได้แล้ว ภารกิจของเรากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”
คัตจังพูดพลางจับต้นแขนของผมแล้วลากไปที่แท่นพิธีทันที
“เอาล่ะทุกคน พิธีกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”
เสียงอันกึกก้องนั้นป่าวประกาศทำให้ทุกคนหันมามองที่ผมและคัตจังเป็นตาเดียว
รู้สึกแปลกๆแฮะที่ต้องมาถูกฮีโร่แล้วก็เพื่อนๆมองผมด้วยสภาพแบบนี้ น่าอายจัง
“เอาล่ะเรามากล่าวคำสัตย์กันก่อนดีกว่า บาคุโกว คัตซึกิ จะยอมรับมิโดริยะ
อิสึกุ เป็นภรรยาเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิตหรือไม่?”
เอ๊ะ?ทำไมคำถามมันถึงเป็นแบบนั้นล่ะ
เราไม่ต้องใช้ชื่อปลอมกันหรอกเหรอ?ถ้าใช้ชื่อจริงล่ะก็วิลเลินตนนั้นต้องรู้แน่เลยว่าเราสองคนเป็นฮีโร่ที่กำลังทำแผนลวง
ทำไมบาทหลวงถึงพูดชื่อจริงของพวกเรากันล่ะครับ? เอาไงดีล่ะคัตจัง
ผมหันไปมองหน้าของคัตจังด้วยสีหน้าวิตกก่อนที่คัตจังจะหันไปทางบาทหลวงแล้วพูด
“รับครับ” ผมมองตาค้าง
อะไรนะ?รับครับงั้นเหรอ?คัตจังพูดครับเป็นกับเขาด้วยเหรอเนี่ย?ถึงจะรู้ว่ามันเป็นงานก็เถอะนะ
“แล้วมิโดริยะ อิสึกุล่ะ จะรับบาคุโกว คัตซึกิเป็นสามีเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิตหรือไม่?”
บาทหลวงถามต่อพลางหันมามองหน้าของผม
ครับ?แล้วผมต้องตอบยังไงล่ะเล่นใช้ชื่อจริงกันแบบนี้น่ะ?
“เอ่อ..คือว่าผม...” ผมพูดพลางหันไปมองหน้าของคัตจัง
คัตจังมองมาที่ผมพลางยิ้มอ่อน ยิ้มอ่อนแบบที่เขาไม่เคยยิ้มกับใครมาก่อน มันช่างอ่อนโยนและน่ามองเป็นอย่างมาก
ผมมองเขาอยู่นานก่อนที่สติส่วนใดส่วนหนึ่งของผมจะตอบคำถามของบาทหลวงไปโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
“รับครับ” สิ้นประโยคผมก็หลุดจากภวังค์ทันที
ก่อนที่เสียงเฮฮาของเหล่าฮีโร่ที่อยู่ในงานจะดังขึ้นและเสียงที่ดังที่สุดก็คือเสียงของออลไมท์นั่นเอง
“ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะหนุ่มน้อยมิโดริยะ หนุ่มน้อยบาคุโกว!!!!”
คุณกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่น่ะครับออลไมท์?!!!
“ทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกกฎหมายแล้ว
ทีนี้ก็ได้เวลาจูบสาบานแล้ว เชิญตามสบายเลย” บาทหลวงบอกพลางยิ้มกว้าง
คัตจังหันมามองหน้าของผมก่อนที่ใบหน้าของเขาจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ
และในที่สุด...ปากของเขาก็ประกบกับปากของผมอย่างดูดดื่ม
“อื้ม...อืม...อื้อ..” ผมครางออกมาด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคัตจังจะจูบเก่งขนาดนี้ เล่นเอาผมสั่นเทิ้มไปทั้งตัวเลย
“ทีนี้แก..ก็เป็นของฉันเพียงแค่คนเดียวแล้ว..เดกุ”
.
.
“คัตจังเช้าแล้วนะ วันนี้มีงานไม่ใช่เหรอ?”
ผมพูดพลางเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีคัตจังนอนนิ่งอยู่
“อืม...รู้แล้วๆ” เขาบอกพลางลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินมากอดผม
“เมื่อวานคงเหนื่อยมากเลยสินะ วันนี้เลยดูเพลียๆ”
ผมพูดพลางลูบหัวของเขา
“ฉันไม่ได้อ่อนเหมือนแกนะเดกุ อย่าห่วงให้มันมาก”
เขาบอกพลางยิ้มมุมปากแล้วลูบหัวของผมกลับก่อนที่เขาจะเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วทำธุระตอนเช้าให้เสร็จ
นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วหลังจากตอนนั้น
ผมถูกหลอกว่าให้มาทำภารกิจงานแต่งกับคัตจังแต่แท้ที่จริงแล้วเป็นแผนของคัตจังกับออลไมท์ต่างหาก
หลอกให้ผมคิดว่าเป็นภารกิจแล้วก็เล่นให้สาบานกันต่อหน้าบาทหลวงตัวจริง
จะให้ปฎิเสธได้ยังไง แล้วอีกอย่าง...ความจริงแล้วผมก็ชอบคัตจังมานานแล้วด้วย
ไม่คิดเลยว่าคัตจังเองก็ชอบผมเหมือนกัน
แต่เล่นไม่มาสารภาพให้ได้รู้กันก่อนแล้วมาแต่งงานเลยแบบนี้..สมกับเป็นคัตจังเลยจริงๆ
“วันนี้แกมีงานหรือเปล่า?”
คัตจังที่เดินออกมาจากในห้องน้ำถามพลางเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร
“วันนี้ไม่มี พรุ่งนี้ถึงจะมีภารกิจยาวไปสามวันเลยล่ะ”
ผมบอกพลางมองไปที่ปฎิทินในบ้าน
“วันนี้ฉันกลับเร็ว ไว้ไปหาไรกินข้างนอกกัน” เขาบอกพลางหยิบขนมปังปิ้งเข้าปากไปกินอย่างรวดเร็ว
ผมยิ้มก่อนที่จะเดินไปนั่งตรงหน้าของของเขา
“อื้ม จะรอนะ” ผมบอกพลางยิ้มอีกครั้ง
“แกนี่ชอบทำหน้างี่เง่าแบบนี้อยู่เรื่อยเลย”
เขาบอกพลางหยิบแก้วที่มีนมอยู่อย่างเต็มเปี่ยมนั้นดื่มเข้าไปอึกใหญ่
“แล้วชอบมั้ยล่ะ?” ผมถามจนทำให้เขาสำลักนมออกมาทันที
“พรูด!!!!!”
“คัตจัง เดี๋ยวนะ เดี๋ยวไปเอาทิชชู่มาให้”
ผมบอกแล้วรีบวิ่งไปหยิบทิชชู่มาให้คัตจังทันที
“พรืด!!!” เสียงสั่งน้ำมูกของคัตจังที่ดังสนั่นนั้นทำให้ผมใจหวั่นๆไม่น้อย
ผมเป็นคนทำให้เขาสำลักเขาต้องโกรธผมแน่เลย ต้องโดนด่าแหงม
“เอ่อ..ขอโทษนะคัตจัง..ที่ถามไปแบบนั้-“
“เออ ฉันชอบ”
เขาบอกพลางโยนก้อนทิชชู่นั้นมาทางผมแล้วเดินไปที่หน้าประตูทันที
“จะไปแล้วเหรอคัตจัง?” ผมถามพลางวิ่งตามหลังไปติดๆ
“เออ อย่าหายหัวไปไหนอีกล่ะ เดี๋ยวมา”
เขาบอกแล้วดึงแขนของผมเข้าไปหาเขา
“หมับ!!”
“อ๊ะ?...คัตจัง” ผมพูดพลางกอดเขากลับก่อนที่เราทั้งสองจะจูบกัน
“จุ๊บ!”
“เดินทางปลอดภัยนะคัตจัง”
ผมบอกพลางโบกมือลาเขาที่หันมามองผมเล็กน้อยแล้วพูด
“เออ แกก็อยู่ดีๆล่ะ อย่าเอ๋อแดกทำข้าวของพังอีกล่ะ”
เขาบอกพลางแสยะยิ้มแล้วเดินออกจากบ้านไป
“ไม่...ไม่ทำแบบนั้นแล้วล่ะน่า...คัตจังอ่ะ....”
ละมุนมากกกกกกกกไรท์ชอบมักๆ