“ยูริ ทำพลาดอีกแล้วนะ” เสียงของวิคเตอร์ที่ยืนมองผมที่ล้มลงไปนั่งกับพื้นเพราะกระโดดพลาดพูดขึ้น เขามองหน้าของผมด้วยใบหน้ายิ้มแสนจะเจ้าเล่ห์ ผมได้แต่เงยหน้าขึ้นมาบอกเขาด้วยความสั่นกลัวกับคำพูดประโยคถัดไปของเขา

“สงสัยต้องโดนทำโทษเสียแล้วล่ะ” เขาบอกพลางยิ้มมุมปาก ผมมองหน้าของเขาด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา เพราะอะไรน่ะเหรอครับ? เพราะว่าไอ้การลงโทษที่วิคเตอร์พูดนั่นแหละครับ ที่มันทำให้ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาหลังจากที่ได้ยิน

.

.

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่โดนวิคเตอร์ลงโทษอย่างหนักเพราะว่าครั้งนี้ผมทำพลาดเยอะมาก ผมลุกขึ้นมาพลางมองเนื้อตัวของตัวเอง มีแต่รอยเขียวรอยช้ำและรอยแดงเต็มไปหมด ซ้ำยังมีรอยกัดที่ปรากฏอยู่ตรงบริเวณซอกคอของผมที่เห็นได้อย่างชัดเจน ผมใช้มือของตัวเองลูบเนื้อตัวไปมาก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อดูตัวเองในกระจก สภาพของผมโทรมมาก เหมือนกับคนที่ไม่ได้นอนมาหลายอาทิตย์หรือเป็นเดือน ตาก็บวมอีกต่างหาก ผมเห็นแล้วก็ร้องไห้ออกมาพลางนั่งลงไปกอดเข่าของตัวเอง ผมนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำนั้นนานหลายชั่วโมงก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของผมที่อยู่บนเตียงจะดังขึ้น

“ตื่อ ดื่อ ตื๊อ ดื่อ” ผมจึงเช็ดน้ำตาของตัวเองแล้วเดินออกมาจากในห้องน้ำแล้วเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือนั้นบนเตียง หน้าจอโทรศัพท์มือถือของผมมันขึ้นชื่อว่า “วิคเตอร์” มือของผมสั่นไปหมด ผมโยนมือถือนั้นลงไปบนเตียงพลางใช้มือทั้งสองข้างปิดหูของตัวเองเอาไว้ กลัว...กลัวจังเลย...กลัวว่าถ้าผมทำพลาด...เขาจะลงโทษผมแบบเมื่อคืนนี้อีก เวลาผ่านไปสักพักเสียงโทรศัพท์มือถือนั้นมันก็เงียบลง ผมเลยค่อยๆเอามือที่อุดจากหูออกแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียง ผมล้มตัวลงไปนอนพลางเอามือตัวเองมาพาดที่หน้าผาก ทำไมกันนะ?ทำไมผมถึงต้องทำผิดพลาดแบบนั้นทุกครั้งเลยด้วย...ทำไมผมถึงไม่เพอร์เฟ็ค...เหมือนกับ        วิคเตอร์สักที แล้วทำไม...วิคเตอร์ถึงต้องลงโทษผมแบบนั้นด้วย...

“ตื่อ ดื่อ ตื๊อ ดื่อ” เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้นอีกครั้ง ผมเหลือบตาไปมองก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น หน้าจอมันขึ้นชื่อคนโทรว่า “ยูริโอะ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะกดรับสายไป

“ฮัลโหล?”

“หมูอ้วน ทำไมไม่รับสายวิคเตอร์ฮะ นี่เขามารอนายที่ลานสเก็ตนานแล้วนะเห้ย!!”

“..ฮึก....ยูริโอะ...ฮึก....”

“เห้ยๆหมูอ้วน แกเป็นอะไรไป?ร้องไห้ทำไม?มีเรื่องอะไร?”

“ฮึก...ฮึก..ฮือ...”

“เออๆเอาเป็นว่าลงมาเจอฉันข้างล่างของโรงแรมแล้วกัน ฉันจะไปหานาย แค่นี้นะ” ยูริโอะพูดพลางวางสายไป ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้นก่อนที่จะเช็ดน้ำตาของตัวเองแล้วลงมารอยูริโอะด้านล่างของโรงแรมที่ผมพักอยู่ ผมนั่งรอเขาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งไม่นานยูริโอะเขาก็มาถึง เขาวิ่งมาก่อนที่จะชะงักเมื่อเห็นหน้าของผม เขาถอนหายใจเสียงดังก่อนที่จะเดินเข้ามาในร้านกาแฟแล้วมานั่งข้างหน้าของผม

“รู้มั้ยว่าฉันต้องวิ่งมาไกลแค่ไหน?ลานสเก็ตที่เอาไว้ฝึกกับโรงแรมนี่มันห่างกันเยอะเลยนะเว้ยขอบอก” ยูริโอะบอกพลางหยิบ  ช็อคโกแลตเย็นของผมไปดื่ม

“ขอโทษด้วยนะ...ที่ทำให้ลำบาก” ผมบอกพลางยิ้มแหยออกมา ยูริโอะมองหน้าของผมก่อนที่จะวางแก้วน้ำลงแล้วเริ่มถามผมขึ้นมา

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ยูริโอะถามด้วยน้ำเสียงที่ดูใจเย็นกว่าทุกที

“.......เป็นเรื่อง.....เรื่อง......เรื่อง-“

“เรื่องอะไรล่ะวะ!!!เรื่องๆๆอยู่นั่นแหละแล้วฉันจะไปตรัสรู้มั้ยฮะไอ้หมูอ้วนนี่!!!” ยูริโอะตะโกนขึ้นมาพลางลุกขึ้นและทุบโต๊ะจนคนทั้งร้านหันมามองเขาเป็นตาเดียว

“ยูริโอะ เบาๆสิ คนอื่นมองหมดแล้วนะ” ผมกระซิบทำให้เขานั่งลงแล้วมองหน้าผมครู่หนึ่งแล้วหยิบแก้วน้ำของผมไปดื่มอีกครั้ง

“แล้วตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่?” เขาถามพลางมองตาของผม ผมหรุบตาต่ำและกำลังจะบอกเขาแต่มือดีของใครคนหนึ่งก็มาจับต้นคอของผมเอาไว้เสียก่อน

หมับ!

“มานั่งทำอะไรกันตรงนี้งั้นเหรอยูริโอะ...ยูริ?” เสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นมาข้างหลังของผมนั้นทำให้ผมสะดุ้ง ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองว่าเขากำลังสีหน้ายังไงอยู่ ผมตัวสั่นไปหมดซ้ำยังเหงื่อซกไปทั้งตัว

“วิคเตอร์ นายมาที่นี่ได้ยังไง?” ยูริโอะถามพลางมองหน้าของวิคเตอร์ วิคเตอร์เดินมานั่งเบียดข้างๆผมแล้วตอบกลับไป

“ก็นั่งรถแท็กซี่มาน่ะสิ พอดีโทรมาแล้วยูริไม่รับสายก็เลยกะว่าจะมาหาเขาว่าเขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า แต่กลับได้มาเห็นเขามานั่งจู๋จี๋กับยูริโอะแทนเสียซะอย่างนั้นแหละ” วิคเตอร์บอกพลางยิ้มแล้วหันหน้ามามองผม ผมหลบสายตาก่อนที่จะหยิบแก้วน้ำมาดื่ม

 “จู๋จี๋บ้าอะไรของนายล่ะวิคเตอร์ ก็ตอนที่ฉันโทรมาน่ะเจ้าหมอนี่มันร้องไห้ ฉันก็เลยจะมานั่งคุยกันเท่านั้นแหละ” ยูริโอะพูดขึ้นมาทำให้วิคเตอร์หุบยิ้มแล้วหันมามองผมครู่หนึ่งก่อนที่จะยิ้มมุมปากขึ้นมา

“พอดีว่าเมื่อวานตอนซ้อมยูริเขาซ้อมพลาดหลายจุดน่ะ...ก็เลยได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ก็เลยร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเท่านั้นเอง ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก ใช่มั้ย...ยูริ?” วิคเตอร์ถามพลางเอื้อมมือมาโอบไหล่ของผม ผมหยุดดื่มน้ำก่อนที่จะมองหน้าของวิคเตอร์ที่ส่งสายตาดุดันมา ผมหลบสายตาก่อนที่จะไปสบเข้ากับใบหน้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยของยูริโอะ ถ้าหากว่ายูริโอะรู้เรื่องนี้เขาต้องเอาไปบอกทุกคน...แล้วชื่อเสียงของวิคเตอร์ก็จะเสียหาย...และเขา...ก็จะถูกทำลายไปในที่สุด เรื่องแบบนั้นน่ะ..ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นหรอก...ถึงแม้ว่าผมจะต้องโดนเขากระทำแบบนั้นก็ตาม...แต่เพื่อรักษาเกียรติของวิคเตอร์ นิกิฟอรอฟ ไอดอลตลอดกาลของผมเอาไว้...ผมจำเป็นต้องยอม

“อื้ม...เรื่องมันก็เป็นแบบที่วิคเตอร์เขาบอกนั่นแหละยูริโอะ เมื่อวานฉันกระโดดพลาดน่ะก็เลย...เจ็บที่ขาแล้วก็เท้ามากเลย...มันเจ็บมาก...เจ็บจนต้องร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความเจ็บน่ะ...ขอโทษด้วยนะ...ที่ทำให้เป็นห่วง” ผมบอกพลางแสร้งยิ้ม ยูริโอะชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะถามขึ้นมา

“จริงเหรอ?” เขาถามพลางมองหน้าของผมกับวิคเตอร์สลับกัน ผมพยักหน้าพลางยิ้มกว้าง ยูริโอะถอนหายใจก่อนที่จะยื่นมือมาโขกที่หน้าผากของผมเบาๆ

ปึ่ก!

“โอ๊ย”

“ทีหลังก็บอกสิ ปล่อยให้คนอื่นเขาเป็นห่วงไปได้ งั้นเดี๋ยวฉันกลับไปซ้อมต่อก่อนแล้วกันนะ วิคเตอร์ไปพร้อมกันเลยมั้ย?”        ยูริโอะบอกพลางลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง

“ไม่ล่ะ วันนี้ฉันต้องคอยอยู่ดูแลยูริเขาน่ะ นายไปก่อนได้เลย” วิคเตอร์บอกพลางเอามือมาโอบเอวของผมแล้วลูบไปมา ผมสะดุ้งก่อนที่จะหันไปหายูริโอะแล้วยิ้มกว้าง

“พยายามเข้านะ” ผมบอกพลางยิ้ม เขามองหน้าผมครู่หนึ่งแล้วเชิดหน้าขึ้น

“ถึงไม่ได้กำลังใจจากนายฉันก็ชนะอยู่แล้วล่ะ ไปก่อนนะหมูอ้วน ไปนะวิคเตอร์” เขาบอกแล้วเดินออกไปจากร้านทิ้งให้โต๊ะที่ผมนั่งอยู่นั้นมีแค่ผมและวิคเตอร์ที่เหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่อยู่ด้วยกันเท่านั้น

“ยูริ...ทำไมถึงไม่รับสายฉันงั้นเหรอ?” วิคเตอร์ถามพลางมองหน้าของผมที่เบือนหน้าหนี

“......ผม....ผมยังไม่ตื่นครับ” ผมบอก วิคเตอร์เชยคางของผมขึ้นมาก่อนที่จะทำสีหน้าขรึม

“แต่พอยูริโอะโทรมานายกลับรับได้งั้นเหรอ?....ฉันว่านายไม่ได้หลับหรอก” วิคเตอร์บอกก่อนที่จะวางเงินลงบนโต๊ะแล้วกระชากมือของผมออกจากร้านไป เขาพาผมขึ้นไปบนห้องก่อนที่จะเข้าจู่โจมผม เขาจูบปากของผมอย่างดุดันพลางกัดปากของผมจนมีเลือดซิบออกมา เขาผลักผมลงไปนอนกับพื้นพลางซุกไซร้ซอกคอของผม ผมทนกับความดุดันที่กำลังข่มเหงนี้ไม่ไหวผมเลยร้องไห้ออกมา น้ำตาของผมไหลพร้อมๆกับเสียงสะอื้นที่เปล่งออกมาตลอด วิคเตอร์ชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะจับหน้าของผมแล้วทำสีหน้าแปลกๆไป

“ยูริ ยูริเป็นอะไรไป?เจ็บเหรอ?ฉันทำแรงไปงั้นเหรอ?” วิคเตอร์บอกแล้วอุ้มผมขึ้นมาแล้วกอดเอาไว้ เขาลูบหัวผมไปมาพลางบ่นพึมพำไปด้วย

“ขอโทษนะยูริ ฉัน...ฉันควบคุมตัวเองเวลาอยู่กับยูริไม่ได้เลย เวลาที่ฉันได้กลิ่นตัวของยูริ เวลาที่ฉันได้เห็นใบหน้าของยูริ อีกทั้งยังเวลาที่ฉันเห็นยูริอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน...มันทำให้ฉัน...ฉัน...” วิคเตอร์พูดพลางกอดร่างของผมแน่นขึ้น ร่างของเขาสั่นเครือไปหมด ผมตกใจกับคำพูดและท่าทางที่แปลกไปจากทุกทีของเขาก่อนที่จะตัดสินใจเอามือของผมไปลูบหัวของเขาเพื่อปลอบประโลมเขาบ้าง เชาสะดุ้งก่อนที่จะผละจากการกอดแสนแน่นมามองหน้าของผมแทน

“ยูริ?” วิคเตอร์กล่าวพลางมองหน้าของผม ผมยิ้มออกมาพลางน้ำตาไหลพราก

“ผมน่ะ...หลงรักวิคเตอร์มาตั้งแต่แรกที่ได้พบ...ฮึก...ความจริงแล้วผมน่ะ...ก็อยากจะเป็นคนสำคัญสำหรับวิคเตอร์นะ...ฮึก..แต่ว่า..ฮึก...วิคเตอร์อย่าทำแบบนั้นกับผมอีกเลยนะ...มันทั้งเจ็บ...ทั้งกายและใจ...ผมรู้สึกเหมือน...ฮึก...ตัวเองเป็นแค่...ฮึก...ที่ระบายอารมณ์ของวิคเตอร์เพียงเท่านั้น...ฮึก...ฮือ...” ผมบอกพลางส่งเสียงสะอื้นไปด้วย วิคเตอร์มองหน้าของผมก่อนที่จะกอดผมแล้วลูบหัวของผมไปมาด้วยความอ่อนโยน

“ขอโทษนะยูริ ที่ทำให้รู้สึกแย่แบบนั้น...ขอโทษจริงๆนะ ต่อจากนี้ไป...ฉันจะ...อ่อนโยนกับเธอนะ” เขาบอกพลางจับใบหน้าของผมก่อนที่จะประทับจูบที่ปากของผมอย่างอ่อนโยนแบบที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ผมจูบตอบจนเราทั้งสองจูบกันอยู่แบบนั้นหลายนาทีก่อนที่วิคเตอร์จะอุ้มร่างของผมไปไว้บนเตียง เขาค่อยๆปลดซิปกางเกงของผมออกแล้วดึงกางเกงและกางเกงในของผมไปไว้ข้างล่างของเตียง เขามองหน้าของผมพลางหอบหายใจเสียงดังและหน้าแดงไปหมด ผมยื่นมือไปจับใบหน้าของเขาแล้วยิ้ม

“ผมรักคุณนะ วิคเตอร์” ผมบอก วิคเตอร์จับมือผมที่จับใบหน้าของเขาจูบไปมาหลายครั้งก่อนที่จะค่อยๆยื่นหน้ามาจูบที่ปากของผมอีกครั้ง เขาจูบไปทั่วร่างของผมก่อนที่ผมจะจับมือของเขาพลางทำสีหน้าเขินอาย

“.....ใส่เข้ามาเลย....วิคเตอร์...” ผมบอก วิคเตอร์ยิ้มร่าก่อนที่จะกอดผมแล้วกระซิบข้างหูของผม

“น่ารักจังเลยยูริ ฉันรักยูรินะ” แล้วหลังจากนั้นเราทั้งสองก็ทำการส่งต่อความรักให้กันอย่างสุขสมจนผ่านไปอีกหนึ่งวัน

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

“ยูริ!!” เสียงของวิคเตอร์ดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งแล้วหันไปมองตามต้นเสียง วิคเตอร์ที่กำลังวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผมกำลังตะโกนเรียกชื่อพลางวิ่งเข้ามาในลานสเก็ตที่ผมกำลังซ้อมท่าอยู่

“อย่าวิ่งแบบนั้นสิวิคเตอร์ มันอันตรายนะ” ผมบอกพลางจับไหล่ของเขา เขามองหน้าของผมพลางหอบหายใจเสียงดัง

“ทำไมตื่นแล้วไม่ปลุกกันเลยล่ะยูริ” วิคเตอร์บอกพลางทำหน้าบึ้ง

“ก็ผมเห็นวิคเตอร์กำลังหลับสบายอยู่ก็เลยไม่อยากจะปลุกน่ะสิ” ผมบอกพลางยิ้ม วิคเตอร์ทำหน้าบึ้งอีกครั้งก่อนที่จะเข้ามารวบเอวของผมเอาไว้แล้วเอาคางมาแนบที่ซอกคอของผม

“ขี้โกงอ่ะ ฉันเองก็อยากเห็นตอนยูรินอนหลับพริ้มแบบนั้นเหมือนกันนะ” เขาบอกก่อนที่จะจูบที่ซอกคอของผมเบาๆ

“วิคเตอร์ มาซ้อมโว้ย!!!” เสียงของยูริโอะที่อยู่ตรงข้ามกับที่ผมสเก็ตอยู่ตะโกนขึ้นพลางจ้องหน้าของวิคเตอร์กับผมสลับกัน

“ยูริโอะโมโหแล้วล่ะ งั้นเดี๋ยวฉันไปซ้อมก่อนนะยูริ” วิคเตอร์บอกแล้วกำลังจะไปซ้อมท่าของตัวเองแต่เขาก็หยุดชะงักแล้วหันมามองหน้าของผม

“ยูริ” เขาเรียกชื่อของผมพลางทำหน้าอ้อน

“อะไรเหรอวิคเตอร์?” ผมถามพลางยิ้มอย่างงงๆ

“กำลังใจล่ะ?” เขาถามพลางทำปากจู๋ ผมหัวเราะออกมาก่อนที่จะเข้าไปจูบที่แก้มของเขา เขาทำหน้ามุ่ยก่อนที่จะมองหน้าของผม

“ปากสิ” เขาบอกแล้วทำตัวงอแงเหมือนเด็ก ผมยิ้มอ่อนออกมาก่อนที่จะชี้ไปหายูริโอะที่มองผมและวิคเตอร์อยู่

“เลิกหวานกันแล้วมาซ้อมได้แล้วโว้ย!!!” ยูริโอะตะโกนพลางสเก็ตมาลากวิคเตอร์ไปซ้อม ผมหัวเราะเบาๆก่อนที่จะซ้อมท่าของตัวเอง แล้วในขณะที่ผมกำลังซ้อมอยู่นั้นเสียงของวิคเตอร์ก็ดังขึ้น

“ยูริ!!”

“ครับ?”

“ฉันน่ะ...รักยูริมากๆเลยนะ!”

“ผมเองก็...รักวิคเตอร์มากๆเหมือนกันครับ” ผมบอกพลางส่งยิ้มไปให้เขาและพักการซ้อมท่าของตัวเองไปดูวิคเตอร์ซ้อม         วิคเตอร์เอาแต่ยิ้มและซ้อมท่าของเขาไปด้วยความสดใสจนยูริโอะหมั่นไส้เลยเอาตุ๊กตาโยนใส่ ผมหัวเราะออกมาพลางยิ้มก่อนที่วิคเตอร์จะพักจากการซ้อมแล้วเอาคางมาเกยที่เข่าของผมเพราะว่าผมนั่งบนขอบสนามอยู่ เขามองผมพลางยิ้มไปมา ผมยิ้มกลับก่อนที่จะลูบใบหน้าของเขาอย่างเบาๆ เขาจับมือข้างนั้นของผมก่อนที่จะหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาแล้วสวมให้กับผม มันคือแหวนสีทองอร่าม ผมอึ้งก่อนที่จะมองหน้าของเขาอย่างงุนงง เขายิ้มแล้วจูบที่มือของผม

“แต่งงานกันนะ ยูริ” เขาบอก ผมยิ้มออกมาแล้วลูบแก้มของเขา เขาหยิบแหวนอีกวงหนึ่งขึ้นมาแล้วส่งให้กับผม

“ถ้าตกลง...ยูริช่วยสวมแหวนวงนี้ให้ฉันหน่อยนะ” เขาบอกพลางจุมพิตที่มือข้างที่ผมสวมแหวนเอาไว้อีกครั้ง

“แน่นอนว่า...ผมตกลงครับ” ผมบอกแล้วสวมแหวนวงนั้นเข้ากับนิ้วนางของวิคเตอร์ทันที เขายิ้มร่าแล้วอุ้มผมหมุนไปมา ผมหัวเราะแล้วกอดเขา คนที่ผมรักมากที่สุด วิคเตอร์ นิกิฟอรอฟของผม