เด็กหญิงกรุงเทพฯ - นิยาย เด็กหญิงกรุงเทพฯ : Dek-D.com - Writer
×

    เด็กหญิงกรุงเทพฯ

    ชีวิตเป็นของชั่วคราว บางที... เราเลือกที่ที่เราอยู่ไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างมองโลกในแง่ดี และรับมือกับความไม่สะดวกตรงหน้าได้อย่างมีความสุข และมีสติ :)

    ผู้เข้าชมรวม

    61

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    11

    ผู้เข้าชมรวม


    61

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักอื่น ๆ
    จำนวนตอน :  3 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  8 ส.ค. 62 / 16:07 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    On our disappearing haptic experience

    ข้างตึกที่ทำงานมีรถเข็นขายอาหารใต้อยู่เจ้าหนึ่ง เป็นกิจการครอบครัวที่ขายกับข้าวและขนมที่รับมา ฉันซื้อบ้างเป็นบางครั้ง ซึ่งก็ซื้อวนอยู่ 3 อย่าง ไข่ต้ม ข้าวเหนียวปิ้งไส้เผือก ผัดฟักทอง

    ส่วนมากเค้าจะทำผัดฟักทองอาทิตย์ละวันเดียว แถมไม่มีกำหนดการว่าทำวันไหน พยายามเก็บสถิติแล้วดูเหมือนจะทำตามอารมณ์คนขายนั่นแหละ

    พยายามไม่รับถุง นำกล่องอาหารไปใส่ บางทีมีถุงที่ใส่อาหารอื่นติดมือมา ก็บอกเค้าใส่มาในถุงเดียวกันเลย เค้าก็เอาข้าวเหนียวปิ้งวางในถุง อารมณ์แบบพระบิณฑบาต

    มีวันนี้เดินเข้าไปดูแล้วเค้าก็ทักยิ้มๆว่า "ไข่ต้มมีนะ ไม่ได้เอาถุงมาเหรอ" เราก็บอกวันนี้ไข่ต้มไม่เอา แล้วหันไปหาลุง ที่ดูแลข้าวเหนียวปิ้งแล้วซื้อมาอันนึง แบบถือใส่มือมาเฉยๆ

    ดูลุงงงๆที่เราไม่รับถุงพลาสติก แต่คนขายสองคนก็ยิ้มให้แบบเป็นมิตรมาก เป็นความผูกพันบางอย่างกับคนที่เห็นกันแบบโฉบๆ มาเกือบสองปี

    สาธยายมานานขนาดนี้ เพราะเราเปรียบเทียบกับประสบการณ์ซื้อสินค้าออนไลน์ที่เราใช้ เรามี Notification เกี่ยวกับอะไรสักอย่างที่เราพูดถึง ขึ้นมาเต็มหน้าจอ และอยู่ตรงนั้นประมาณอาทิตย์นึงจนกว่าเราจะซื้อมันอ่ะ

    แอปส่งอาหารที่ฉันใช้ ก็จำได้ว่าฉันสั่งอะไรบ้าง เรียกรถไปที่ไหนบ้าง มันตั้งเป็น default ให้เลยเมื่อเปิดแอปครั้งต่อไประบบ BI ฉลาดจนจดจำทุกอย่างที่เราสนใจได้

    แต่ไม่รู้สิ มันมีความแตกต่างบางอย่างกับคนขายของรถเข็นที่มีระบบ BI ในสมอง จำได้ว่าเราซื้อของอะไรจากเค้าบ้าง และมีพฤติกรรมอะไรบ้าง อาจจะเพราะเราเห็นหน้ากันจริงๆ และใช้มือหยิบของให้กันจริงๆ

    เค้าจะมี BI ในหัวหรือเปล่าว่าฉันใช้เงินกับเขาอาทิตย์ละไม่เกิน 40 บาท Most frequent item คือไข่ต้มราคา 8 บาท

    แต่คนขายก็ยังจำเราได้ ปฎิบัติต่อเราประหนึ่งเราเป็น VIP ไม่มีการ hard sale ให้เราซื้ออะไรเพิ่ม ไม่ทำโปรโมชั่น ไม่มี coupon code ให้กรอก (เคยแต่บ่นว่าไข่ต้มกำไรฟองละบาท) อาจจะมี flash sale ช่วงบ่าย แต่เดาว่าเค้าน่าจะขายหมด

    ทำให้เกิด loyalty ที่จะต้องเดินเข้าไปซื้ออย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งโดยที่บางทีก็ไม่ได้อยากได้อะไร รักร้านนี้มากแม้ว่ากับข้าวเค้าจะไม่ถูกปากเรา

    ค่อนข้างสนใจว่าในโลกยุคต่อไป คนคงมีประสบการณ์ตรงกับผู้ขายแบบนี้น้อยลง แล้วเราจะนำประสบการณ์นี้มาสู่ผู้ใช้ได้อย่างไร

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น