เด็กหญิงกรุงเทพฯ

On our disappearing haptic experience

ข้างตึกที่ทำงานมีรถเข็นขายอาหารใต้อยู่เจ้าหนึ่ง เป็นกิจการครอบครัวที่ขายกับข้าวและขนมที่รับมา ฉันซื้อบ้างเป็นบางครั้ง ซึ่งก็ซื้อวนอยู่ 3 อย่าง ไข่ต้ม ข้าวเหนียวปิ้งไส้เผือก ผัดฟักทอง

ส่วนมากเค้าจะทำผัดฟักทองอาทิตย์ละวันเดียว แถมไม่มีกำหนดการว่าทำวันไหน พยายามเก็บสถิติแล้วดูเหมือนจะทำตามอารมณ์คนขายนั่นแหละ

พยายามไม่รับถุง นำกล่องอาหารไปใส่ บางทีมีถุงที่ใส่อาหารอื่นติดมือมา ก็บอกเค้าใส่มาในถุงเดียวกันเลย เค้าก็เอาข้าวเหนียวปิ้งวางในถุง อารมณ์แบบพระบิณฑบาต

มีวันนี้เดินเข้าไปดูแล้วเค้าก็ทักยิ้มๆว่า "ไข่ต้มมีนะ ไม่ได้เอาถุงมาเหรอ" เราก็บอกวันนี้ไข่ต้มไม่เอา แล้วหันไปหาลุง ที่ดูแลข้าวเหนียวปิ้งแล้วซื้อมาอันนึง แบบถือใส่มือมาเฉยๆ

ดูลุงงงๆที่เราไม่รับถุงพลาสติก แต่คนขายสองคนก็ยิ้มให้แบบเป็นมิตรมาก เป็นความผูกพันบางอย่างกับคนที่เห็นกันแบบโฉบๆ มาเกือบสองปี

สาธยายมานานขนาดนี้ เพราะเราเปรียบเทียบกับประสบการณ์ซื้อสินค้าออนไลน์ที่เราใช้ เรามี Notification เกี่ยวกับอะไรสักอย่างที่เราพูดถึง ขึ้นมาเต็มหน้าจอ และอยู่ตรงนั้นประมาณอาทิตย์นึงจนกว่าเราจะซื้อมันอ่ะ

แอปส่งอาหารที่ฉันใช้ ก็จำได้ว่าฉันสั่งอะไรบ้าง เรียกรถไปที่ไหนบ้าง มันตั้งเป็น default ให้เลยเมื่อเปิดแอปครั้งต่อไประบบ BI ฉลาดจนจดจำทุกอย่างที่เราสนใจได้

แต่ไม่รู้สิ มันมีความแตกต่างบางอย่างกับคนขายของรถเข็นที่มีระบบ BI ในสมอง จำได้ว่าเราซื้อของอะไรจากเค้าบ้าง และมีพฤติกรรมอะไรบ้าง อาจจะเพราะเราเห็นหน้ากันจริงๆ และใช้มือหยิบของให้กันจริงๆ

เค้าจะมี BI ในหัวหรือเปล่าว่าฉันใช้เงินกับเขาอาทิตย์ละไม่เกิน 40 บาท Most frequent item คือไข่ต้มราคา 8 บาท

แต่คนขายก็ยังจำเราได้ ปฎิบัติต่อเราประหนึ่งเราเป็น VIP ไม่มีการ hard sale ให้เราซื้ออะไรเพิ่ม ไม่ทำโปรโมชั่น ไม่มี coupon code ให้กรอก (เคยแต่บ่นว่าไข่ต้มกำไรฟองละบาท) อาจจะมี flash sale ช่วงบ่าย แต่เดาว่าเค้าน่าจะขายหมด

ทำให้เกิด loyalty ที่จะต้องเดินเข้าไปซื้ออย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งโดยที่บางทีก็ไม่ได้อยากได้อะไร รักร้านนี้มากแม้ว่ากับข้าวเค้าจะไม่ถูกปากเรา

ค่อนข้างสนใจว่าในโลกยุคต่อไป คนคงมีประสบการณ์ตรงกับผู้ขายแบบนี้น้อยลง แล้วเราจะนำประสบการณ์นี้มาสู่ผู้ใช้ได้อย่างไร