King's Love 11/14

บทที่11 ความจริงของซาโต้

ท่ามกลางสายฝน ที่กำลังตกชุ่มช่ำ “ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันจะฆ่าพ่อตัวเองอย่างงั้นหรอ ทำไมกันอะ ทำไม แม่ถึงต้องหนีพ่อ ออกมา ทั้งๆที่แม่ ก็รักพ่อไม่ใช่รึไง ทำไมแม่ไม่พูดละ แม่พูดสิ แม่บอกผมมา !!สิ ว่าทำไมถึงต้องทิ้งพ่อไป แล้วทำไม คนที่พ่อรักมากที่สุดต้องเป็น ไอ่คิง งี่เง่านี่ด้วยละ!!” ซาโต้ นั่งลง โวยวายไปทั่วสุสาน ด้านหน้าของเขาก็คือหลุมศพของแม่ ซาโต้ร้องไห้ เป็นครั้งแรกในชีวิตไม่เคยร้สึกเลวร้ายขนาดนี้ “นี่....ฉันกำลังร้องไห้สินะ ทำไมผมพูดอะไรแม่ถึงไม่ฟังผมละ ผมพูดให้แม่ฟังนะ แม่ตอบผมสิ!!!”  การที่ซาโต้ร้องไห้แบบนี้ ทำไปเท่าไหร่ แม่ก็คงไม่มาปลอบหรอกนะ ในเมื่อแม่ก็จบชีวิตไปนานแล้ว

“ทำไมถึงยังทำตัวเป็นเด็กอีกหะ! หยุดร้องเลยนะ”

ในสมัยที่ฉันยังเด็ก ฉันอ่อนแอมากเลย ไม่กล้าทำอะไรด้วยตัวเองแม้แต่น้อย วันนั้นฉันจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ไม่กล้าไปคนเดียว เลยเรียกแม่ไปด้วย แต่แม่ไม่ไปเป็นเพื่อน ฉันก็ยืนร้องไห้ต่อหน้าแม่ แบบนั้น ประโยคที่แม่พูดออกมา...ก็นั่นไง ประโยคแรกเลยละ

“ก็ผมกลัวนิ”

แม่ลูบหัวผมแล้วพูดว่า

“เธอเป็นลูกแม่ก็ต้องเข้มแข็งสิ อย่าได้อ่อนแอ วันไหนวันนึงที่ แม่ไม่อยู่แล้ว ลูกก็ต้องอยู่ช่วยตัวเอง ห้ามอ่อนแอเข้าใจมั้ย”

.

.

ประโยค ที่ว่า “วันไหนวันนึงที่แม่ไม่อยู่แล้ว ลูกก็ต้องช่วยตัวเอง ห้ามอ่อนแอ” ประโยคนั้น มันก็เป็นจริงแล้วไง หลังจากที่แม่จากผมไป ผมก็เข้มแข็ง ให้แม่ดูแล้ว แม่ยังไม่รู้อีกหรอ ว่าผมเข้มแข็งจนผม......จะฆ่าพ่อตัวเองแล้ว ผมขอโทษนะแม่ ผมไม่รู้จริงๆ แต่ผมจะแก้แค้นให้แม่เองนะ ผมจะกลั้นใจ ฆ่าคนที่ทิ้งแม่ ให้ดูก็แล้วกัน ...