คนที่เรามองข้าม...(เเต่เขาคือคนที่รักเรา)

เนื้อเรื่อง

แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาในหน้าต่างๆ สายลมในฤดูหนาวพัดเข้ามา"วู้วๆๆ วู้ๆๆ" กระทบผิวของ "ต้อม"เด็กหนุ่มคนหนึ่งอายุประมาณ 18 ปีที่กำลังนอนหลับอยู่ จนสะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมกับเสียงเรียกของ "จันทร์" แม่ของต้อมที่จะเข้ามาปลุกต้อมทุกๆเช้า วันนี้เป็นเช้าวันเเรกของการเปิดเรียนเซึ่งในขณะนี้ต้อมกำลังเรียนอยู่ชั้น ม.6 ภาคเรียนสุดท้ายแล้ว ต้อมยังคงงัวเงียอยู่บนที่นอน จนกระทั่งเเม่เดินไปซักผ้าต่อ ต้อมก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง รอเเม่มาปลุกเป็นรอบที่สอง ก่อนจะไปอาบน้ำและไปโรงเรียนต่อไป
      นิสัยของต้อมเป็นหนุ่มวัยรุ่นที่เลือดร้อน เป็นชายหนุ่มที่อารมณ์โกรธง่าย และเป็นคนที่หัวเเข็งไม่ค่อยเชื่อใครง่ายๆ เป็นหนุ่มที่รักเพื่อนมากๆ ไม่มีใครมาทำอะไรเพื่อนของต้อมได้เเต่ถึงกระนั้นต้อมก็เป็นคนที่รักเเม่ของเขา แต่ไม่กล้าที่จะเเสดงออก เเม้อยู่กับเเม่มา 18 ปีแล้วเเต่ต้อมก็ไม่กบ้าบอกเเม่เลยสักครั้ง เพียงเพราะความเขินอาย แลเวความคิดที่ว่า "เดี๋ยวค่อยบอกพรุ่งนี้ก็ได้"
      วันนี้ เป็นวันเเรกของฤดูหนาวที่เข้ามา เขาตื่นนอนในตอนเช้าเหมือนทุกๆวัน เเต่วันนี้เป็นวันเเรกของการเรียน ต้อมรู้สึกตื่นเต้นกับการเรียนเป็นอย่างมาก เขาอาบน้ำด้วยความขี้เกียจเพราะอากาศหนาวมากชวนให้อยากนอนต่อ ต้อมเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนักเรียนที่เเม่รีดไว้ให้ในตู้ เขามองดูเสื้อผ้าที่สีค่อนข้างที่จะซีดลงเรื่องๆ เนื่องจากใช้มาเเล้วสามปี
"ต้อม ทานข้าวเช้าลูก" เเม่เรียกต้อมไปทานข้าวเช้า
"เเปปนึงเเม่ จะเสร็จแล้ว" ต้อมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เร่งรีบ
ตึกๆๆๆ เสียงต้อมวิ่งลงมาจากบ้าน
ต้อมกินข้าวเช้าด้วยความเร่งรีบ เพราะกลัวไปโรงเรียนไม่ทัน ต้อมรีบใส่รองเท้าเเล้ววิ่งไปนอกบ้านทั้งๆที่ยังไม่ได้คุยกับเเม่เลย เขาคว้ารถมอเตอร์ไซต์คู่ใจ รีบบิดรถไปโรงเรียนอย่างเร็ว ปล่อยเเเม่ทิ้้งไว้ให้นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคนเดียว....
      พอถึงโรงเรียนต้้้้้อมทักทายเพื่อนๆเเก๊งค์เดียวกันอย่างสนิทคุ้นเคย 
"เฮ้ยมาถึงนานหรือยังว่ะ" ต้อมถาม
"ซักพักเเล้วว่ะ เเม่งโคตรเหนื่อยเลย" ดิน เพื่อนสนิทของต้อมตอบกลับ
ดินเป็นเพื่อนสนิทของต้อมที่ต้อมบอกว่าสามารถตายเเทนกันได้เลย เขาเป็นคนที่มีนสัยคล้ายๆกับต้อม โกรธง่ายเหมือนกับเด็กวัยรุ่นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันทั่วๆไป เขาทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอซึ่งเเสดงถึงมิตรภาพอันดีของทั้งสองที่รักกันมาก
"วันนี้ กูจะไปเที่ยวไนท์ ไปกับกูไหม?" ต้อมถามดินเชิงบังคับ
"เออๆ ไปก็ไปว่ะ กี่โมงล่ะ?" ดินตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่เซงๆ
"เเม่ง หลังเลิกเรียนเเหละ" ต้อมตอบกลับ ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าเรียนตามปกติ
"อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงสัญญานของโรงเรียนบอกว่าเลิกเรียนเเล้ววันนี้ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไปเที่ยวด้วยกัน
ต้อมเเละดินขับรถไปกันสองคน เพื่อที่จะไปเที่ยวกันตามประสาเช่นเคย 
     เมื่อต้อมกลับมาที่บ้านในตอนดึกๆ ก็มีเเม่นั่งรอทานอาหารอยู่ที่โต๊ะ ต้อมถอดรองเท้าเเละเข้ามาในบ้าน
"กลับมาเเล้วเเม่"ต้อมพูดกับเเม่ของเขา
"กลับมาเเล้วหรอลูก เป็นไงเหนื่อยไหมวันนี้ เปิดเทอมวันเเเรก" เเม่ถามต้อมอย่างเอ็นดู
"โห เหนื่อยสิเเม่ ถามได้" ต้อมตอบกับเเม่อย่างอารมณ์เสีย
"กินข้าวก่อนสิลูก" เเม่ชวนต้อมกินข้าว
"ไม่อ่ะแม่ กินกับเพื่อนมาเเเล้ว" ต้อนตอบกลับไปพร้อมกับเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง
      ต้อมขึ้นไปถึงบนห้องก็รีบเข้าถอดเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ โดยที่กองเสื้อผ้าไว้กับพื้นซึ่งเเม่ของต้อมจะต้องเข้ามาเก็บในทุกๆวันเหมือนเคย เขาเข้าไปอาบน้ำด้วยความเหนื่อยล้า พอเขาอาบน้ำเสร็จก็รีบเเต่งตัวเเล้วขึ้นไปนอน เเละหลับลงอย่างรวดเร็วเพราะความเหนื่อย
      เช้ารุ่งขึ้นเขาทำกิจกรรมตอนเช้าเช่นเคยเเละรีบไปโรงเรียน เเละในวันนี้เขาวางแผนว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนคนสนิทของเขาเหมือนเคย
เขาไปเที่ยวกับเพื่อนโดยที่พากันไปที่ไนท์ที่เที่ยวประจำของเขา และเขานัดพบ"ส้ม" แฟนของเขาที่คบกันมา 3 ปีแล้ว
"อ้าวส้ม มาเเล้วหรอ" เขาทักทายเธอเหมือนเคย
เเต่ว่าส้มกลับไม่ตอบเขาจนเขารู้สึกว่าเธอเเปลกๆไป จนถามกลับไปว่า"มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า"
ส้มนิ่ิงเงียบไปนาน จนสุดท้ายส้มก็บอกว่า "เราเลิกกันเถอะ"
ต้อมรู้สึกว่าโลกของเขาดับสนิทลงชั่วครู่ โดยก่อนหน้านี้ทั้งสองได้คบกันมาสามปีโดยในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา เขาทะเลาะกัน เเละเริ่มห่างกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนี้เขาก็ได้ยินคำพูดที่เขาไม่อยากได้ยินว่า"เลิกกันเถอะ"
"ตกลงว่าเราจะเลิกกันจริงๆใช่ไหม?" ต้อมถามส้มอย่างมีเยื่อใย
"ใช่ เราว่าเธอกับเราคงไปกันไม่ได้" ส้มตอบกลับอย่างไม่ใยดี
เมื่อส้มพูดดังนั้น ด้วยความโมโหของต้อมก็รีบขับรถกลับไปด้วยหึงหวงอย่างที่สุด และรู้สึกโมโหตัวเองที่ดูเเลแฟนไว้ไม่ได้ และอยากจะเเก้ไขสิ่งที่เคยทำ และอยากกลับไปคบกันอีก
     เมื่อกลับไปถึงบ้านต้อมก็เข้าไปในบ้านพบกับแม่ที่นั่งรอทานข้าวเย็นด้วยเหมือนเคย 
"ทานข้าวหรือยังลูก" เเม่ถามเหมือนเคยอย่างที่เคยถาม
"กินแล้ว!!" ต้อมตอบกลับแม่อย่างตะคอก เพราะอารมณ์ที่กำลังโมโหเเฟนของตัวเองที่ไปมีเเฟนใหม่ จากนั้นต้อมก็รีบเดินขึึ้นไปบนห้องโดยที่ไม่สนใจเเม่ ทิ้งให้เเม่นั่งโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่คยเดียวเช่นเคย
      ก่อนนอนเเม่ส่งข้อความไปถามต้อมว่า "โอเคไหมลูก มีเรื่องอะไรก็บอกเเม่ได้นะ" ต้อมได้อ่านข้อความและในตอนนี้อารมณ์ได้เย็นลงบ้างเเล้วจึงตอบกลับเเม่ว่า "เรื่องเเฟน" ต้อมส่งข้อความไปหาเเม่ๆก็บอกกว่า "ใจเย็นๆนะลูก ไม่ต้องคิดมาก ยังมีแม่อยู่ทั้งคนน่ะ รักเสมอนะลูก นอนได้เเล้ว" หลายครั้งที่มีปัญหา เเม่ก็จะส่งข้อความมาปลอบเช่นนี้เสมอ เเละจากนั้นต้อมก็นอนหลับไป...
      หลายวันต่อมาเขาไปเจอกับแฟนของส้ม เเฟนเก่าของต้อม โดยที่เมื่อไปถึงก็ไปกระชากคอเสื้อด้ววยอารมณ์ของวัยรุ่นแล้วถามว่า "มึงเเย่งเเฟนกูทำไม" เเฟนใหม่ของส้มก็ตอบว่า "ตอนนี้มึงไม่มีสิทธิ์ในตัวส้มแล้วนะ มึงจำไว้" ด้วยความโมโหของต้้้อมจึงเงื้อมือจะต่อยเเฟนใหม่ของต้อม และเขาก็เผลอต่อยไปหนึ่งมัด ทันทีทันใดนั้น ส้มเข้ามาเห็นพอดีก็เข้าไปห้าม เเละพูดว่า "ต้อมกลับไปเถอะ ส้มไม่ได้รักต้อมเเล้ว"  ต้อมจึงต้องกลับไปด้วยอารมณ์โมโห เเละวันต่อมาต้อมก็เจอกับคู่อริต่างโรงเรียนและเป็นแฟนของส้มอีก เขามองหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อนสบอารมณ์เท่าไหร่ เขาทำอย่างนี้ทุกๆวัน เนื่องจากว่าโรงเรียนของต้อมต้องผ่านโรงเรียนของเเฟนใหม่ของส้มนั่นเอง
      หลายวันเข้าจากการมองหน้าของเขา จากความไม่พอใจกลายเป็นควงามหมั่นไส้ จนกลายเป็นความเเค้นในที่สุด วันหนึ่งเขาเดินเข้าไปหาดิน แล้วบอกดินว่า "กูไปมีปัญหากับคู่อริที่เป็นเเฟนใหม่ของส้มว่ะ" ด้วยความรักเพื่อนของดินจึงตอบกลับด้วยอารมณ์ที่ขาดสติว่า "ไป!มึงไปกันไปแก้เเค้นอย่าปล่อยไว้ คนที่เเย่งเเฟนมึงทั้งคน" ทั้งคู่ก็เลยพากันไปหาเรื่อง โดยก่อนจะไปเเม่ของต้อมส่งข้อความมาบอกว่า "อย่าลืมกลับไปกินข้าวนะลูก เเม่รออยู่"
      ในเย็นวันนั้นเขาขับรถไปกับดินเพื่อที่จะไปหาเรื่องโดยที่ไปหน้าโรงเรียนของคู่อริ เนื่องจากความไม่พอใจที่คู่อริมาแย่งแฟนเก่ากัน เเล้วเมื่อไปถึง เขาก็จอดรถเเล้วก็ลงมาเพื่อที่จะเคลียร์ปัญหากับคู่อริให้รู้เรื่อง เขาตะโกนเรียกกคู่อริออกมา เเล้วกะว่าจะต่อสู้กับเขา ตัวต่อตัว เเต่ไม่เลย คู่อริมาเกือบยี่สิบคน ฝั่งของต้อมมาสองคน เมื่อทั้งสองฝ่ายเจอกันเเล้วก็เกิดการปะทะกันอย่างรุนเเรง โดยที่อาจเรียกได้ว่า 20 รุม 2 ก็ว่าได้ เมื่อการต่อสู้ผ่านไปประมาณ 15 นาที ทั้งสองก็สู้ไม่ได้เเล้วบาดเจ็บด้วย ฝ่ายตรงข้ามจึงเเยกย้ายพากันกลับบ้านไป ทิ้งให้ทั้งสองคนนอนเจ็บอยู่ที่เกิดเหตุ เมื่อเเม่ของต้อมทราบข่าวก็รีบมายังที่เกิดเหตุ เเล้วพาไปทำเเผลที่โรงพยาบาล หมอทำแผลให้ทั้งสองคนเรียบร้อยเเล้วจึงเเยกกันกลับบ้าน โดยที่ต้อมกลับไปพร้อมกับเเม่
     ในระหว่างทาเเม่ก็บอกต้อมว่า "ไม่เป็นไรลูก เจ็บครั้งนี้จะได้เป็นบทเรียนนะลูกจะได้รู้ว่าบางครั้งเราไม่ควรที่จะไปทุ่มเทความรักให้กับใครคนใดคนหนึ่งมากเกินไป เเละลูกก็ยังมีเเม่อีกทั้งคนนะ เเม่รักลูกเสมอ" เเม่บอกกับต้อมก่อนที่ทั้งคู่จะกลับบ้าน เเต่ต้อมก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไรกับเเม่...จนต้อมหลับไปโดยที่ไม่รุ้ว่าตนจะไม่ได้เจอเเม่อีกต่อไป
      ในขณะที่ต้อมหลับอยู่นั้น มีรถสิบล้อขับมาด้วยยยความเร็ว เเละเสียหลักชนเข้าก้บฝั่งคนขับอย่างจัง เเละนั่นก็เป็นที่นั่งของเเม่ของต้อม ต้อมกระเด็นออกจากรถไปไกลทำให้สลบไป แล้วจากนั้นก็มีรถพยาบาลมาพาต้อมไปพักฟื้นที่โรงพยาบาล ต้อมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้จนกระทัั้งตื่นขึ้นมา เขาถามกับพยาบาลว่า "คุณพยาบาลครับ แม่ของผมล่ะครับ เเม่ผมอยู่ไหน" พยาบาลก้มหน้าไม่ตอบ "บอกมาเถอะครับ เเม่ผมอยู่ไหน ฮือๆๆ" เมื่อเขาเห็นสีหน้าของพยาบาลเขาก็ร้องไห้ออกมาทันที แล้วเขาก็ได้รู้ว่า เเม่ได้จากเขาไปแล้ว..........