I'm yours [Fic Justin Bieber]

หลายคนคิดว่าการที่มาใช้ชีวิตอยู่ที่นิวยอร์ก ไม่ต้องทำงานเพราะมีเงินมากมายอยู่แล้วเป็นอะไรที่ตนเองใฝ่ฝัน ใช้ชีวิตไปกับการช้อป ซื้อของหรูๆมาใส่บำรุงภาพลักษณ์ นั่นล่ะสวรรค์ที่ตนเองต้องการ-- แต่นั่นไม่ใช่กับคุณ

คุณเป็นคนไทยที่มาอาศัยอยู่ที่นิวยอร์กตั้งแต่เล็กๆ ทางบ้านของคุณเป็นคนฐานะดีจึงส่งคุณมาอาศัยร่วมกับป้าของคุณ ที่อพาร์ตเมนต์หลังใหญ่ใจกลางเมือง พ่อและแม่ของคุณจะมาเยี่ยมคุณบ่อยๆ และบ่อยครั้งเช่นกันที่คุณไปเยี่ยมพวกท่านที่เมืองไทย คุณเติบโตขึ้นท่ามกลางครอบครัวที่อบอุ่น สมบูรณ์แบบ พวกเขาเลี้ยงคุณเสมือนไข่ในหิน--

“นั่นมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เธอยังต้องการอะไรอีก” แพม เพื่อนสาวคนสนิทของคุณพูดขณะจิบโกโก้ร้อนแก้วใหญ่ ตอนนี้พวกคุณกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ร้านคาเฟต์เล็กๆในเมือง แพมเป็นคนไทยเหมือนกันกับคุณ เพียงแต่เธอเป็นลูกครึ่ง “ฉันยังอิจฉาเธอด้วยซ้ำที่ไม่ต้องมาหางานทำเลี้ยงตัวเอง”

“แต่ฉันอยากทำนี่ ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้ว วันๆฉันทำได้แค่นั่งเฉยๆ มันน่าเบื่อมากแค่ไหนรู้ไหม ฉันอยากจะหางานพาร์ทไทม์ทำ ฉันจะอยากหาเงินด้วยตัวเอง” คุณบ่น ตอนนี้คุณไม่ใช่เด็กๆแล้ว คุณคิดว่าตัวเองควรจะทำอะไรด้วยตัวเองเสียที ไม่ใช่รอให้ป้าแสนรักมาเลี้ยงเหมือนตอนเด็กๆ

“งั้น แล้วทำไมเธอไม่ลองคุยดีๆอีกสังครั้งกับป้าของเธอล่ะ”

“ไม่ได้เด็ดขาด ป้าไม่ให้หลานของป้าไปทำงานงกๆหรอกนะ” ป้าของคุณตัดพ้ออย่างเด็ดขาด นั่นทำให้คุณถึงกลับถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ “โถ่ หลานจะไปทำงานให้มันเหนื่อยกายทำไม ทั้งๆที่หลานก็มีทุกอย่างอยู่แล้วนี่จ๊ะ”

“แต่หนูเบื่อ หนูอยากมีประสบการณ์อะไรบ้าง ขอเถอะค่ะ ให้หนูไปทำกับแพมก็ได้ รับรองว่าปลอดภัยแน่ๆ” คุณทำเสียงหวานถึงแม้ว่าไม่แน่ใจนักว่าจะได้ผลหรือเปล่า “นะคะป้านะ ได้โปรดเถอะ”

ป้าของคุณเปรยตามองคุณ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาว คุณรอให้ท่านพูดอะไรออกมา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ คุณจึงถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น เวลาเครียดคุณมักจะหาอะไรกินเสมอ-- แต่แล้วเสียงสวรรค์ก็ทำให้คุณหยุดกึก

“เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่...” คุณรีบปิดตู้เย็นกลับตามเดิมแล้วไปนั่งข้างๆป้าของคุณ “มีข้อแม้คือ หลานจะต้องทำงานที่ป้าเลือกให้ จะไม่มีการล้างจาน เสิร์ฟอาหารอะไรให้มันปวดหัววุ่นวาย งานพวกนั้นน่ะไม่เหมาะกับหลานคนสวยของป้าหรอกจ้ะ”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“เพื่อนของป้าเขามีลูกสาว ทำงานเป็นสไตลิสท์ให้กับพวกนักร้องน่ะ ป้าก็จำไม่ได้แล้วว่าใคร หลานจะทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเพราะหน้าที่นั้นว่างอยู่พอดี ป้าเห็นว่าเราเป็นคนแต่งตัวแต่งหน้าเก่ง น่าจะเข้ากับงานนี้มากที่สุด”

“งั้นแสดงว่าป้าหางานไว้ให้หนูแล้ว แต่ยังไม่ได้บอก”

ป้าของคุณยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์-- ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ คุณกลอกตาไปมาแต่ก็ยิ้มกลับไป “ขอบคุณมากค่ะป้า”

คุณกับแพมนัดกันออกมาที่คาเฟ่ต์ร้านเดิม เพื่อที่คุณจะบอกข่าวดีกับแพม เพราะไม่เพียงแต่คุณจะได้งาน แต่งานของคุณยังดีมากๆเสียด้วย ได้ทำงานร่วมกับนักร้อง ถึงแม้ว่าคุณจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครก็เถอะ คุณแทบตื่นเต้นจนทนไม่ไหวจะบอกเพื่อนซี้ แต่พอคุณจะอ้าปากบอก แพมก็รีบชิงพูดขึ้นก่อน

“รู้หรือเปล่าว่าเมื่อวาน อัลบัมใหม่ล่าสุดของสามีฉันออกแล้วนะ นี่กะว่าถ้าเสร็จธุระที่นี่จะชวนแกไปซื้อ” คุณมองท่าทางของเพื่อสนิทแบบขบขัน คุณรู้ดีว่าแพมชอบจัสติน บีเบอร์มาก ถึงขนาดที่ห้องนอนของหล่อนเต็มไปด้วยจัสติน ตั้งแต่โปสเตอร์ยันผ้าปูที่นอน รวมไปถึงปลอกหมอนด้วย-- “ว่าแต่มีธุระอะไรจะบอกฉันหรอ เกี่ยวกับจัสตินหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ แต่เป็นเรื่องที่ดีกว่านั้นอีก”

“อะไรกัน จะมีเรื่องอะไรดีกว่าเรื่องของสามีสุดหล่อของฉันอีกหรอ”

คุณทำหน้านิ่วทันที “แล้วเรื่องที่ฉันได้งานทำแล้วป้าก็อนุญาติด้วยล่ะ”

“ฮะ!” แพมโพล่งออกมาเสียงดัง ทำให้คนรอบร้านหันมามองที่ทั้งคู่เป็นจุดเดียว

“นี่เบาๆหน่อยสิ” คุณว่า หลังจากนั้นคุณก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่คุณคุยกับป้าให้แพมฟัง ซึ่งแพมก็ทำเสียงตื่นเต้นเป็นจังหวะควบคู่ไปด้วย-- และพอคุณเล่าจบ แพมก็แทบจะกรี๊ด ดูเหมือนว่าเธอจะดีใจมากกว่าคุณเสียอีก

“นักร้องหรอ ใครนะ” เธอทำหน้าตาขบคิด “ผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ เธอได้ถามป้ามาหรือเปล่า”

คุณส่ายหน้า “เปล่าหรอก ฉันไม่ได้ถามละเอียดมาก”

“นี่ทำไมไม่ถามให้มันละเอียดล่ะ นี่มันงานแรกของเธอเลยนะ แล้วอีกอย่างได้ทำงานให้กับนักร้องอีก มันไม่ธรรมดาเลยนะ”

“ใจเย็นๆหน่อย ถึงฉันจะถามไปป้าก็จำไม่ได้อยู่ดีแหละน่า”

“เอาเถอะ ยังไงฉันก็ดีใจกับเธอด้วยนะยะ กว่าจะได้งานนี่ก็แสนจะยุ่งยาก แต่พอได้ทั้งทีฉันนี่แอบอิจฉาแทบแย่...ยังไงก็ ช่วยขอลายเซนต์ ถ่ายรูปคู่อะไรแบบนี้มาให้ฉันหน่อยนะ”

“ฉันเป็นแค่สไตลิสท์นะ ไม่ใช่เป็นผู้จัดการส่วนตัว” คุณตอบ

.

.

ทั้งๆที่คุณไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคุณจะไม่ได้เป็นแค่สไตล์ลิสต์ แต่จะเป็นอะไรที่มากกว่านั้นอีก

คุณแทบช็อกที่จู่ๆป้าของคุณก็มาบอกว่างานจะเริ่มพรุ่งนี้ หลังจากที่คุณไปซื้ออัลบัมบีลีฟกับแพมเรียบร้อยแล้ว คุณก็รีบไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เป็นตั้งๆ แหม ก็ทำงานให้กับฮอลลีวู้ดเชียวนะ จะแต่งตัวเห่ยๆเชยๆไปมันก็ไม่เหมาะกับหน้าที่สไตลิสท์น่ะสิ

 เช้าวันใหม่ หลังจากคุณแต่งตัวเสร็จ ป้าของคุณก็เดินเข้ามาหาคุณในห้อง

“ป้าบอกไปหรือยังจ๊ะว่า หลานต้องทำงานกับใคร”

คุณขมวดคิ้ว ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท “จริงด้วยค่ะ ป้ายังไม่ได้บอกหนูเลย”

“อืม...เดี๋ยวป้านึกก่อนนะ หลานจะต้องไปเป็นผู้ช่วย--ว้าว แต่งตัวสวยนะจ๊ะ”

คุณเริ่มกลอกตา “ป้าคะ หนูต้องเป็นผู้ช่วยให้ใครคะ แล้วใครคือคนที่ป้าบอกว่าเป็นนักร้องน่ะ หนูตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว”

“คาริน มอร์ริสกับไรอัน กู้ดจ้ะ” คุณขมวดคิ้ว รู้สึกคุ้นๆชื่อสองชื่อนี้อย่างประหลาด ราวกับเคยได้ยินใครที่ไหนพูดมาก่อน “ส่วนนักร้องป้าขอเก็บเป็นความลับนะ ไว้ให้หลานไปดูเองกับตาดีกว่า”

“โถ่ป้าคะ นี่มันไม่ใช่เกมเด็กเล่นนะคะ ถ้าจะให้หนูไปทำงาน อย่างน้อยก็ให้หนูได้รู้หน่อยก็ดีว่าเขาคือใคร จะได้ดูสไตล์การแต่งตัวไปด้วยไงคะ” คุณบอก แต่ดูเหมือนป้าของคุณจะไม่ยอมบอกง่ายๆ คุณและป้าเกี่ยงกันไปมาจนในที่สุดเสียงกริ่งที่ดังขึ้น คุณจึงรีบเดินไปเปิดประตู

แล้วคุณก็เห็นผู้หญิงผมน้ำตาล หน้าตาสะสวยคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู เธอถามชื่อของคุณ แล้วพอเห็นว่าเป็นคนเดียวกันกับที่ต้องการมาหา เธอก็ยิ้มมาให้คุณ “ฉันคาริน มอร์ริส ยินดีที่ได้รู้จัก”

คุณสองคนจับมือทักทายกัน “เช่นกันค่ะ เชิญข้างในก่อนดีกว่า” คุณพูดแบบเกร็งๆและแนะนำตัว

“เอ่อ ขอโทษทีนะไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทแต่ว่างานช่วงนี้ยุ่งมากเลย ฉันกะแค่จะมารับเธอไปทำงานเลยน่ะ”

“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ นี่-- ป้าของฉันค่ะ” คุณผายมือและเบี่ยงตัวหลบ ป้าของคุณและคารินบีบมือทักทายกันอย่างเป็นกันเอง ทั้งคู่คุยกันไม่นานคารินก็พาตัวคุณขึ้นไปบนรถของเธอ คุณรู้สึกคุ้นทั้งชื่อและก็หน้าตาของเธออย่างประหลาด จนรู้ตัวอีกที คารินก็หันมามองหน้าคุณซะแล้ว

“มีอะไรหรอ” เธอถามยิ้มๆ มือเอื้อมไปหยิบแว่นกันแดดมาใส่

“เปล่าค่ะ ฉันแค่รู้สึกคุ้นหน้าคุณเฉยๆ” คุณยิ้มกลับไปเช่นกัน

คารินหัวเราะ “แหงล่ะ ก็ต้องคุ้นสิ”