คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : ตอนที่49: สิ่งที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา
WARNING!!!!
NC.....................................................
................................................................................
............................................................................................................
.............................................................................................................................รึป่าว?
อ่านเอาเอนะะ...อิอิ
................................................................................................................................................................
ย้อนลับไปเมื่อม.่อน
“อะไรวะเนี่ย? 100missed call” ฮันยอยโทรสับึ้นมาูะับรถ
‘ุนฮันยอรับ ฮยอแถูลัพาัวไป อนนีุ้นีวอน่วยฮยอแออมาไ้แล้วรับ ส่วนผมเป็นัวล่อพวมันแทน ไม่้อเป็นห่วผมนะรับ’ ฮันยออ่าน้อวามที่อมินส่มา
“อยู่ับไอวอนั้นหรอ? ไอวอนมันไปทำอะไรวะเนี่ย?” ฮันยอพู พลาับรถลับบ้าน
“เฮ้ย ทำไมไม่มีใรอยู่เลยล่ะเนี่ย?” เมื่อฮันยอถึบ้าน ็รีบามหาฮยอแ แ่็ไม่เอ
“เฮ้ย หรือว่ามันพาฮยอแไปบ้านมันวะเนี่ย? ฮึ่ย” ฮันยอิไ้ันั่นึลับไปึ้นรถทันที
เมื่อมาถึบ้านอีวอน ฮันยอ็รึ้นไปยัห้อนอนอีวอนทีุ่้นเยทันที แ่็้อะั เมื่อเปิประูเ้าไปเอีวอนูบอยู่ับฮยอแ
“ฮะฮันยอ..” ฮยอแใเมื่อเห็นฮันยอหน้าประู ฮันยอรเ้าับอเสื้อีวอนทันที
“ไอวอน..เมิ” ฮันยอโรธั
“ไอฮัน มันไม่ใ่อย่าที่เมิินะ” ีวอนอธิบาย พยายามแะมือฮันยอออ
“รูเห็นเ็มๆสอา แล้วะให้รูิว่ายัไหรอ ไอวอน?” ฮันยอะอใส่ีวอน นฮยอแสะุ้
“ไม่ใ่ เมิเ้าใผิ..”
ผั๊วะ
“ว๊าย ุนีวอน” ฮยอแร้อเมื่อฮันยอ่อยีวอนเ้าไปเ็มๆ
“เมื่อไหร่เมิะเลิยุ่ับนอรูัที ไอวอน ั้แ่ราวฮีนิมแล้ว เมิอย่าินะว่ารูไม่รู้ว่าเมิับฮีนิมไปทำอะไรันอนรูไม่อยู่” ฮันยอึ้นร่อมีวอนที่ล้มล((เฮ้ย ป๋าะปล้ำวอนเรอะ??))
“เมิรู้หรอ ไอฮัน?” ีวอนถามาโ
“ที่รูทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ็เพราะรู้ว่าเมิอบฮีนิมมา่อนรู แ่นี่ มันะมาไปแล้วนะ” ฮันยอำลัะีวอนอีรอบ แ่ฮยอแมาห้ามไว้
“ฮันยอ พอเถอะ” ฮยอแับมือฮันยอ แ่ฮันยอสะบัออ้วยวามโรธนทำให้ฮยอแล้มล
“หึ ล่อน้อนยั่วผู้ายนอื่นอย่านี้ ทีับั้น ทำไมไม่ไ้บ้า ฮยอแ?” ฮันยอ้อที่รอยแามัวฮยอแ แล้ว็ลุออาีวอน
“โอ๊ยฮันยอ ั้นเ็บ” ฮยอแร้อเมื่อฮันยอถอเสื้อนอัวเอลุมทับ ่อนุแนฮยอแึ้นอย่าแร
“เฮ้ย ไอฮัน ใเย็นิ” ีวอนเห็นอย่านั้นึเ้าวาฮันยอไม่ให้ออไป
ผั๊วะ
“ฮันยอ!!” ฮยอแใับารระทำอฮันยอ ีวอนุมปาัวเอที่เลือไหล ฮันยอึลาฮยอแไปที่รถ
เมื่อถึบ้าน ฮยอแพยายามะวิ่เ้าบ้าน่อน แ่ฮันยอเร็วว่า
“ะไปไหน?” ฮันยอเรียเสียั ่อนะพาัวฮยอแึ้นบ่า แล้วเินเ้าบ้านไป
ปั
ฮันยอถีบประูห้อนอนอย่าแร ่อนที่ะวาฮยอแลบนเียอย่าแร วามโรธอฮันยอไม่ไ้ลลันิ ฮยอแลัวับารระทำอฮันยอมา
“ฮะฮันยอ” ฮยอแเรียเสียสั่น ฮันยอไม่พูอะไรแ่ระาเสื้อนอิ้นเียวที่ปปิร่าายอฮยอแออ เผยให้เห็นร่าายอันเปลือยป่าวที่เ็มไป้วยรอยแ ฮันยอยิ่ทวีวามโรธมาึ้น ่อนึฮยอแเ้ามาูบอย่าแร และหนัหน่วปราศาวามอ่อนโยน
“อื้อๆ ฮันยอ อย่า อื้อ” ฮันยอไม่ปล่อยให้ฮยอแไ้พัหายใเลยสันิ ปาอฮยอแเริ่มบวมึ้นาารบยี้อย่ารุนแรอฮันยอ
“ฮึ ฮันยอ พอเถอะ” ฮยอแเริ่มสะอึสะอื้น แ่ฮันยอไม่ไ้มีท่าทีะหยุเลย
“หึ ทีับนอื่นไม่เห็นปิเสธ ทีับั้น ทำไม? ฮยอแ?” ฮันยอถามเสียั ่อนไ้ไปามอออฮยอแ ทำให้รอยแๆที่มีอยู่แล้วลับแยิ่ึ้นอย่าหน้าลัว
“ฮึๆ ฮันยอ มันไม่ใ่อย่านั้นน่ะ” ฮยอแน้ำาไหลพราที่ฮันยอไม่ยอมฟัอะไรทั้นั้น
“ไม่ใ่อย่านั้น แล้วรอยพวนี้มันอะไร? ฮยอแ!! เธอบอั้นสิ!!!” ฮันยอวา่อนูเม้มามรอยแอย่าแร มือ็บีบเ้นหน้าออฮยอแ
“ฮันยอ ั้น เ็บ พอเถอะ ฮึๆ” ฮยอแโอบอฮันยอแน่น รู้สึเ็บไปทุๆส่วนที่ฮันยอสัมผัส มืออฮันยอเริ่มไล้ลมา่ำเรื่อยๆนถึท่อนล่า ฮันยอึรูึ้นลอย่าแรและเร็ว ทำให้ฮยอแหวีร้อึ้น
“อ๊า ฮันยอ ั้นเ็บ” ฮยอแร้อ้วยวามทรมาน ฮันยอึปิปาประบูบอย่าแร ไม่ให้เสียอฮยอแเล็รอออมา ฮยอแน้ำาไหลอาบแ้ม ไม่มีแริ้น เพราะอนนี้ ร่าายอฮยอแบอม้ำทั้ายและใ เมื่อเห็นฮยอแเริ่มไม่ิ้น ฮันยอึับฮยอแแหวาออ ่อนละออาปามาูเม้มามาอ่อนที่ยัไม่มีรอย
“ฮึๆ” อนนี้มีเพียเสียสะอื้นอฮยอแที่ออมาาปาเท่านั้น มืออฮันยอยัไม่ไ้ละไปาส่วนล่าอฮยอแ ลับยับึ้นลเร็วและถี่ึ้นเรื่อยนน้ำ้นสีาวไหลออมาเ็มมือ ฮันยอึทาไปที่่อทา้านหลัอฮยอแ ่อนปลาเัวเอออ
“อ๊า......” ฮยอแาโเฮือเมื่อ่อทา้านหลัถูรุรานเ้ามาทีเียว ไม่มีารเบิทาใๆทั้สิ้น เลือสีสไหลออมาเ็มาฮยอแ ฮันยอที่ทั้โรธทั้อยาปลปล่อยอยเ้าออทั้ถี่และแร ไม่ไ้สนใน้าล่าัวเอเลยันิ
“อื้อออ” ฮันยอราเมื่อปลปล่อยน้ำรัเ้าเ็ม่อทาที่เ็มไป้วยเลือ ฮยอแที่อนนี้เหมือนับหุ่นีๆนี่เอมอที่เพานอย่าเลื่อนลอยราวับายทั้เป็น ฮันยอยัไม่ออไปาัวอฮยอแ และเริ่มยับายเ้าอออีรั้อย่านับไม่ถ้วน
เมื่อรู้ว่านานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าฮันยอไ้ปลปล่อยอารมไปแล้วี่รอบ ั้แ่แสแยัสาส่อ บันี้้านอถูรอบลุมไป้วยวามมืเสียแล้ว ฮันยอระุรั้สุท้าย ่อนปล่อยน้ำสีาว้นเ้าสู่่อทาอฮยอแอันบอบ้ำ ่อนที่ฮันยอะถอนัวออ เมื่ออารมไ้ปลปล่อยหมแล้ว สิสัมปัะอฮันยอึเริ่มลับมา
“ฮะฮยอแ” ฮันยอเรียนัวเล็ที่ไร้สิาารระทำอัวเอ
“ฮยอแ ั้นอโท” ฮันยออฮยอแแน่น วามรู้สึผิแน่นุอยู่เ็มอ แ่สิ่ที่ทำไปแล้ว เรียลับืนมาไม่ไ้อี ลอาล ฮันยอมอร่าายอันบอบ้ำอฮยอแ ่อนะปาราบน้ำาบนในหน้าอฮยอแ ริมฝีปาแบวมออมาาวามรุนแรอฮันยอ ฮันยอแะเบาๆ ่อนมอผลานอัวเอามหน้าอ ออ และาอ่อนที่มีแ่รอย แทบะไม่มี่อว่าเลย เมื่อเลื่อนมามอ่อทาที่ัวเอเ้าไปอยู่เป็นเวลานาน ฮันยอถึับอยาะ่าัวเอ เมื่อมีแ่รอยเลือมาว่าน้ำรัสีาวอัวเอะอี
“เธอเ็บมาสินะ ฮยอแ ั้นมันบ้าเอ ั้นมันโ่เอที่ทำอะไรับเธออย่านี้” ฮันยอพูเสียสั่น ่อนเินเ้าห้อน้ำ แล้วถือามับผ้าลับมา ฮันยอัารเ็ใบหน้าอฮยอแอย่านุ่มนวล แล้วเ็ัวอย่าเบามือที่สุ
“อื้อ” ฮันยอหยุมือทันทีเมื่อฮยอแเริ่มรู้สึัว
“ฮะฮยอแ” ฮันยอเรียเสียสั่น เมื่อแววาอฮยอแเลื่อนลอยมอึ้นแ่เพาน
“พูับั้นสิ ฮยอแ” ฮันยอับหน้าฮยอแให้ันมามอัวเออย่าเบามือ แ่็ไร้เสียอบรับ มีแ่สายาที่ไร้ิวิาอฮยอแ ส่ลับมาให้เท่านั้น
“ฮยอแ..พูับั้นสิ ่าั้นสิ ะบะี็ไ้ แ่อย่าเป็นอย่านี้เลยนะ” ฮันยอเริ่มใเสียที่ฮยอแไม่อบสนออะไรทั้สิ้น มีเพียเสียลมหายใเ้าออเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่านรหน้ายัมีีวิอยู่
“ฮยอแ ั้นอร้อ อบั้นเถอะ” ฮันยอทรุลนั่้าเีย ฮยอแึหลับาลอีรั้ ราวับว่าอยาให้ทุอย่าที่เิึ้นเป็นแ่ฝันไป
เ้าวันรุ่ึ้น
“อื้อ โอ๊ย” เมื่อฮยอแื่นึ้น พอยับัวเล็น้อย็ปวร้าวไปทั่วัวทันที ทำให้รู้ว่าเรื่อที่เิึ้นเมื่อวานไม่ไ้ฝันไป น้ำาลับมาไหลนอหน้าฮยอแอีรั้
“ฮยอแ” ฮันยอที่เปิประูเ้ามาพร้อมับาม้าว้มเรียทันที เมื่อเห็นว่าฮยอแื่นแล้ว แ่ฮยอแไม่แม้แ่ะหันไปมอามเสีย น้ำายัเปรอะเปื้อนเ็มใบหน้าอันีเียว
“ฮยอแ” ฮันยอวาาม้าว้มล แล้วรีบนั่ล้าๆฮยอแ พลาะเอื้อมไปเ็น้ำาให้
“อย่ามาแะ้อั้น” ฮยอแเบือนหน้าหนี
“ั้นอโท” ฮันยอ้มหน้า
“ั้นไม่อยาฟั” ฮยอแว่า น้ำาเพิ่มำนวนมาึ้นเรื่อยๆ
“เ็บมามั๊ย ฮยอแ” ฮันยอึเปลี่ยนเรื่อ
“ไม่หรอ ใั้นมัน้านาไปแล้ว หัวใั้นมันแหลสลายไปหมแล้ว ฮึๆ” ฮยอแพยายามลั้นเสียสะอื้นอัวเอ ฮันยอเห็นอย่านั้น็รู้สึเ็บแปลบึ้นมา หาย้อนเวลาลับไปไ้ เ้า็ไม่อยาให้เรื่อนี้มันเิึ้น
“ทำไมนายไม่ฟัั้น ฮันยอ? ทำไมนายไม่เื่อใั้น ทั้ๆั้นเื่อในาย” ฮยอแพูอย่ายาลำบา
“ฮยอแ..ั้น..” ฮันยอไม่รู้ะพูอะไร วามผิุแน่นอยู่ที่หน้าอ
“เราหย่าันเถอะ ฮันยอ” ฮยอแพูเ็า
“ไม่นะฮยอแ ะให้ั้นทำอะไรั้น็ยอม แ่...หย่าอย่าันเลยนะ ั้นอร้อ ั้นาเธอไปไม่ไ้” ฮันยอุเ่าล ับมืออฮยอแมาแนบหน้า
“นายทำให้ทุอย่าลับมาเหมือนเิมไ้มั๊ยล่ะ” ฮยอแเอ่ย
“นายทำให้ใที่แสลายอั้นลับมาเหมือนเิมไ้มั๊ยล่ะ?” ฮยอแสะบัมือออ่อนพยายามะยันัวลุึ้นนั่ แ่แ่ยับ วามเ็บปว็สะท้านไปทั่วทั้ัวแล้ว
“ฮยอแ” ฮันยอพยายามะประอฮยอแ
“อย่ามายุ่ับั้น” ฮยอแผลัฮันยอออ้วยแรเพียน้อยนิ แ่ฮันยอ็ยอมหลบไปโยี ไ้แ่มอูนรหน้าอย่าเป็นห่ว
“โอ๊ย” ฮยอแุมสะโพัวเอหน้านิ่ว น้ำาไหล้วยวามเ็บปว
“ฮยอแ” ฮันยอทนไม่ไหว ึรเ้าพยุฮยอแ
“ปล่อยั้น” ฮยอแว่า
“ฮยอแ อย่าื้อสิ” ฮันยอพู ไม่ยอมปล่อยมือออ
“ั้นบอว่าปล่อย ุบ” สิ้นเสีย ฮยอแ็อไปอยู่ับพื้นแล้ว แ่ฮันยอรับไว้ไ้ทัน
“ฮยอแๆ” ฮันยอเรีย้วยวามใ แล้ว็อุ้มฮยอแลับไปที่เียเหมือนเิม
ราบสวัสีพ่อแม่พี่น้อทู้นนนนนนนนน
มะรู้ว่าอนนี้ถูายันรึป่าววววววว
แ่ว่า...มันมะ่อยถูัยบีเท่าไหร่555
สสาน่ายเๆ...เสียเวอร์ิ้นๆีๆมะเสีย
ันโยป๋าืนใแทนะั้น
อย่า่าบีานเรยนะ..เหอๆ..มานเปปายามเนื้อเรื่อ
ืออยาหั้ย่ายโสุีอ่า
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออ
ปายี่า ปวหัวมามายๅT_T
าพันเม้นแล้วๆ...อิอิ ีายๆ
ร๊านอ่านนเม้นและนโหว่ะ
ความคิดเห็น