นิทานอีสป: หนูกับนกกระจอก

ข้อมูลเบื้องต้น

นิทานอีสป: หนูกับนกกระจอก

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าร่มรื่นแห่งหนึ่ง มีหนูตัวน้อยชื่อ "หนูจ้อย" และนกกระจอกชื่อ "เจ้านกกระจอก" ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกัน หนูจ้อยเป็นหนูที่ชอบกินอาหารเยอะๆ แต่กินไม่เคยหมด ทิ้งเหลืออาหารไว้เสมอ ในขณะที่เจ้านกกระจอกนั้นเป็นนกที่กินอาหารอย่างระมัดระวัง กินพอดี ไม่เหลือทิ้ง

วันหนึ่ง หนูจ้อยชวนเจ้านกกระจอกไปหาอาหารในป่า พวกเขาพบผลไม้และเมล็ดพืชมากมาย หนูจ้อยกินอย่างตะกละ กินจนเหลือเศษอาหารเกลื่อนกลาด ส่วนเจ้านกกระจอกกินแต่พอดี

เจ้านกกระจอกเห็นหนูจ้อยทิ้งอาหารเหลือก็กล่าวเตือนว่า "เพื่อนรัก ทำไมเจ้ากินเหลือเช่นนี้ อาหารที่เราหาได้ไม่ควรถูกทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์นะ"

หนูจ้อยไม่สนใจและพูดอย่างมั่นใจว่า "ไม่เห็นเป็นไรเลย เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก วันพรุ่งนี้เราก็หาใหม่ได้"

เวลาผ่านไปไม่นาน ฤดูแล้งก็มาถึง อาหารในป่าขาดแคลน หายากขึ้น หนูจ้อยและเจ้านกกระจอกออกหากินเช่นทุกวัน แต่ไม่พบอาหารเหมือนเคย หนูจ้อยเริ่มรู้สึกหิวโหยอย่างหนัก เพราะไม่เคยเก็บสะสมอาหารไว้เลย แถมยังเคยทิ้งอาหารไปมากมาย

วันหนึ่ง หนูจ้อยเดินไปหาเจ้านกกระจอกที่ดูยังแข็งแรงอยู่ "เพื่อนรัก ข้าหิวเหลือเกิน เจ้าช่วยแบ่งอาหารให้ข้าหน่อยได้ไหม"

เจ้านกกระจอกตอบอย่างใจดีว่า "ข้าเก็บอาหารที่เหลือจากการกินพอดีไว้ตลอด เพราะข้ารู้ว่ามันจะมีประโยชน์ในยามขาดแคลน ส่วนเจ้า หากเจ้าไม่ทิ้งอาหารเมื่อครั้งก่อน ตอนนี้เจ้าคงไม่ลำบากเช่นนี้"

หนูจ้อยได้ฟังแล้วรู้สึกละอายใจมาก มันจึงสำนึกได้ว่าการกินเหลือและทิ้งขว้างอาหารทำให้ต้องเผชิญความลำบากในยามขาดแคลน

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:
อย่ากินอาหารเหลือและทิ้งขว้าง เพราะในอนาคตเราอาจต้องการสิ่งที่เคยมีแต่กลับไม่ได้เก็บรักษาไว้