BAD BOY CLUB ถ้า(ไม่)ร้ายจะไม่รักนะครับยัยตัวแสบ

BAD BOY CLUB

ชื่อ : เอจิเซน  รัตนชัชวีปกรณ์

ชื่ออังกฤษ : Echizen Rattanachatahaweepagron

ชื่อเล่น : เซน (ZEN)

ตำแหน่ง : ประธานสภามหาวิทยาลัย

อายุ : 18 ปี

คณะ : วิทยาศาสตร์

ชื่อ : รณนนท์  กิตติคุณาภรณ์

ชื่ออังกฤษ : Rananon  Kittikunapron

ชื่อเล่น : เร๊น (REN)

ตำแหน่ง : รองประธานสภามหาวิทยาลัย

อายุ : 18 ปี

คณะ : วิศวกรรมศาสตร์

ชื่อ : อัคนี  กรรณรัตน์

ชื่ออังกฤษ : Aukkanee  Kannarat

ชื่อเล่น : ไฟ (FAI)

ตำแหน่ง : รองประธานสภามหาวิทยาลัย

อายุ : 18 ปี

คณะ : วิศวกรรมศาสตร์

                กลุ่ม BAD BOY CLUB เป็นกลุ่มของลูกชายผู้ทรงอิทธิพลอันดับ 1 ของประเทศ ผู้มีกิจการทุกรูปแบบเพื่อควบคุมการทำงานของรับและเอกชนในทุกๆด้าน โดยคัดสรรเด็กที่มีความสามารถจาก SEIKUGAZENKANG UNIVERSITY เพื่อเข้าทำงานในหน่วยงานต่างๆของรัฐฯและเอกชน โดยในปีนี้ลูกชายทั้ง 3 ได้เข้ารับการศึกษา กลุ่มของพวกเค้าจึงกลายเป็นกลุ่มสภามหาวิทยาลัย คำพูดของพวกเค้าถือเป็นกฎที่ทุกคนต้องปฎิบัติตาม

   ผลั๊ก

“โอ๊ย!!!”

                “ขอโทษครับ คุณรณนนท์ผมไม่ได้ตั้งใจชนให้คุณเซ แต่กะให้คุณล้มเฉยๆครับ”

                “หาเรื่องกูแต่เช้าเลยนะไอ้ไฟ”

                “ก็กูเห็นพวกมึงนั่งทำหน้าอมขี้กันอยู่ กูเลยช่วยสร้างสีสันไง”

                   ไอ้ไฟนี่มันหาเรื่องเล่นได้ตลอดจริงๆ

                “ไอ้คุณชายเซนครับ ช่วงเช้ามึงว่างหรอครับถึงมานั่งแอ๊คได้เนี่ย”

                “กูไม่ชอบคนเยอะๆ รำคาญกิจกรรมปัญญาอ่อน”

                “อ่อ กิจกรรมรับน้องนั่นใช่ปะ”

                “...”

                “ไอ้คุณชายเพื่อนมึง เลยออกกฎว่า...สภามหาวิทยาลัยทั้ง 3 มีสิทธิ์ไม่เข้าร่วมกิจกรรมรับน้อง...”

                “เฮ้ย เฮ้ย ได้ไงวะ!!! มึงไปเปลี่ยนกฎโดยไม่บอกกูก่อนได้ไง”

                “ขี้เกียจ”

                “หึ...”

                   หาเรื่องไปหม้อสาวอะสิไอ้ไฟ กิจกรรมน่ารำคาญพรรคนั้นไม่เห็นน่าร่วมเลยซักนิด

........................................................................................

   ตึง  ตึง  ตึง

                “ขอต้อนรับน้องๆนักศึกษาปี 1 ทุกๆคนสู่มหาวิทยาลัยของเรานะคะ”

                   แปะ  แปะ  แปะ

                “มหาวิทยาลัยของเรา มีความยินดี...” บลา บลา บลา ช่างเป็นการกล่าวต้อนรับอันแสนน่าเบื่อ กิจกรรมต่อจากนี้สิน่าเบื่อของจริง พวกสภามหาวิทยาลัย 3 แสบนั่นก็ออกกฎได้เห็นแก่ตัวสุดๆ ...สภามหาวิทยาลัยทั้ง 3 มีสิทธิ์ไม่เข้าร่วมกิจกรรมรับน้อง... เหอะ รู้สึกจะเอาเปรียบคนอื่นไปหน่อยมั๊ยย๊ะ คุณหนูเกรฟอย่างฉันถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพน่าอนาถใจเยี่ยงนี้

                “นี่ยัยสกราวแกว่าเราโดดดีปะ”

                (*-.-) > [ก็แล้วแต่แกสิ]

                “แต่คิดไปคิดมา อย่าดีกว่าแกเดี๋ยวมีปัญหา”

                (-0-) > [ก็คงงั้น]

                   อ่อ ฉันคงลืมบอกทุกคนไป ยัยสกราวฟันเหล็กนี่เป็นเพื่อนสนิทของฉันค่ะ ไม่ใช่ว่ายัยสกราวเป็นใบ้หรอกนะคะ แต่แค่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ขอย้ำนะคะ!!! จำเป็นจริงๆก็จะไม่พูดเท่านั้นเอง แหะ แหะ ฉันเองก้คิดว่าตัวเองเก่งเหมือนกันที่คุยกับยัยสกราวนี่รู้เรื่อง 555+

                   06.00 น.

                   แฮก แฮก กว่าจะฝึกเสร๊จทุกฐานผู้หญิงตัวเล๊กๆ(?) 2 คนก็หอบซี่โครงบานอยู่กลางสนามบอลพร้อมกับนักศึกษา(วิชาทหาร 555+)หน้าโหดอีกว่าพันชีวิต

                “เอาล่ะ วันนี้ทำได้ดีมากนะคะทุกคน พี่ว่าน้องๆคงเหนื่อยแล้วอยากกลับบ้านกันแล้วใช่ไหมเอ่ยยยย”

                “ครับ/ค่ะ”

                “อะไรนะพี่ไม่ได้ยินเลย”

                “ครับ/ค่ะ!!!”

                “โอเคค่ะ แยกย้ายได้ แล้วพรุ่งนี้เข้าเรียนวันแรก ขอให้ทุกคนตื่นมาพร้อมเช้าอันสดใสนะค่ะ”

                “ขอบคุณมากครับ/ค่ะ”

                   กึก  กึก  กึก

“ให้ตายเถอะ เหนื่อยอะไรขนาดนี้เนี่ย”

(-.-)(_._)(-.-)(_._) > [ช่ายๆ]

                “แถมพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ามามหา’ลัยอีก”

                (-.-)(_._)(-.-)(_._) > [ช่ายๆ]

                “นี่โช! เมื่อไหร่นายจะเปิดรถได้เนี่ย ฉันร้อน!!!”

                “มันไขกุญแจไม่ได้น่ะครับคุณหนู”

                “นี่นายโง่ หรือ บ้าห๊ะ กุยแจมันระบบเซ็นเซอร์สัมผัสแค่นี้ก๊ปลดล๊อคแล้ว”

                “ครับ ครับ ขอทโษครับคุณหนู”

                   ฉันควรภูมิใจที่มีนายคอยขับรถให้ไหมเนี่ย

                “อะไร สกราว”

                (·-·)(-0-)(·-·) > [สร้อยคอเธอไปไหนอะ]

                “ห๊ะ! จริงดิ”

                (^^) > [อือ]

                “โช รอนี่แป๊ปนะฉันทำของตกนิดหน่อยเดี๋ยวไปหาก่อน ฝากสกราวด้วยนะ”

                “ครับ คุณหนู”

                   ตึก  ตึก  ตึก ฉันวิ่งไปตามทางพรางมองหาสร้อยที่มีความสำคัญที่สุดในชีวิตฉัน สร้อยที่เด็กผู้ชายคนนึงให้ฉันมา เด็กผู้ชายที่เอาชนะความเอาแต่ใจของฉัน เอาชนะนิสัยแย่ๆของฉัน คอยช่วยเหลือฉัน และที่สำคัญเอาชนะใจฉันไปแล้ว ในล๊อกเกีตที่สร้อยคือคำสัญญาถ้าเราได้กลับมาเจอกันเค้าจะให้คำตอบฉัน

~~~นายคิดยังไงกับฉัน หัวใจเราคิดเหมือนกันใช่ไหม~~~

                “มันอยู่ไหนเนี่ย”

                   ขอร้องล่ะเทวดา ขอร้องให้ฉันหามันเจอด้วยเถอะ

                “ยัยองุ่นเน่า!!!”