*stocks sale* {END} [Seventeen] Hybrid doll [MinWon JunHao ft.seveteen]

ลำดับตอนที่ #29 : Hybrid :: Special II {JunHao}

Special II 

Before {JunHao}

ร่างของหญิงชายคู่หนึ่งยืนมองเด็กชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่บนเก้าอี้นวมตัวยาวทั้งที่มีของเล่นสีสวยวางอยู่ข้าง ๆ ผิดแผกจากเด็กทั่วไปด้วยท่าทีหนักใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะฝ่ายหญิงซึ่งตอนนี้ได้ถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อยได้

“คิ้วขมวดหมดแล้ว” ชุนฮวางพูดพลางลูบไหล่มนของภรรยาพร้อมกับใช้มืออีกข้างจิ้มหว่างคิ้วของคนตัวเล็กเบา ๆ

“โถ่ ก็ฉันเป็นห่วงลูกนี่เฮีย ตอนอยู่ที่จีนก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว พอมาอยู่ที่นี่ยิ่งไม่พูดเลย” จินอินเม้มปาก สายตายังคงมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่ไม่วางตาอย่างเป็นห่วง

จุนฮุยเป็นเด็กที่ค่อนข้างเงียบและมนุษย์สัมพันธ์ไม่ใคร่ดีเท่าไหร่นักและไม่ค่อยร่าเริงเหมือนตอนอยู่ที่จีน ดังนั้น จากการที่เด็กชายมีเพื่อนน้อยอยู่แล้ว เมื่อย้ายมาอยู่ที่เกาหลีเรียกได้ว่าไม่มีเพื่อนเลยด้วยซ้ำ แถมคนเกาหลีส่วนใหญ่ไม่ค่อยยอมรับชาวต่างชาติสักเท่าไหร่นัก

“ฉันว่าแกน่าจะเหงานะ”

“งั้นหาน้องให้แกไหมล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง เรียกฝ่ามือบางฟาดลงที่มือซนดังผัวะ ดวงตาคล้ายกวางมองผู้เป็นสามีตาเขียวปั้ด

“ฉันจริงจังนะเฮีย” จินอินทำหน้าเครียดจนชุนฮวางยอมเลิกทำเป็นเล่น

“อาจุนก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ป๊าเสี่ยวอินเสียแล้วนี่นา”

“ก็แกรักอากงแกมาก นางจิงสือก็ปากไวเสียเหลือเกิน” หญิงสาวบ่นพาดพิงถึงคนใช้ของผู้เป็นพ่อของตนที่จีนซึ่งปากพล่อยไม่เข้าเรื่อง ตะโหนแหกปากเสียลั่นบ้านว่าหลินฝ่านจื่อพ่อของเธอเสียชีวิตแล้วทันทีที่รู้เรื่อง ทั้ง ๆ ที่เธอและสามีตั้งใจจะบอกเรื่องนี้กับเด็กชายหลังจากงานศพสิ้นสุดและได้นำร่างเข้าไปในสุสานเป็นที่เรียบร้อย แถมจุนฮุยเป็นเด็กที่เรียนรู้ไว รู้อะไรมากกว่าเด็กทั่วไปเสียอีก

“ก็นะ ลูกเราก็ใช่ว่าไม่รู้ความ คงจะสะเทือนใจอยู่มาก แต่ถ้าให้แกรู้เป็นคนสุดท้ายอาจจะเสียใจยิ่งกว่าเดิมก็ได้นะ”

“แต่ตอนนี้อาจวิ้นแกจะไม่มีเพื่อนแล้วนะเฮีย” จินอินชะโงกหน้ามองลูกชายคนเดียวที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นนั่งนิ่ง มองหนังสือเล่มหนาบนตักแทน

“บางทีแกอาจจะเหงาอย่างที่เสี่ยวอินบอกก็ได้”

“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะเฮีย”

ชุนฮวางไม่ตอบ แต่ส่งยิ้มเหมือนกับรู้อะไรบางอย่างให้แล้วดึงตัวภรรยาสุดที่รักไปที่ห้องทำงานส่วนตัว ค้นหาอะไรบางอย่างจากซองจดหมายที่ถูกวางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะแล้วหยิบซองสีเหลืองครีมออกมาส่งให้จินอิน

“อะไรเหรอเฮีย”

“เปิดดูสิ”

คุณนายของบ้านเลิกคิ้วแล้วเปิดซองออกอ่านตามที่คนอายุมากกว่าบอกแล้วไล่อ่านไปตามตัวอักษรภาษาเกาหลีด้วยความยากเย็น

“ตุ๊กตาที่สามารถทำทุกอย่างได้เหมือนมนุษย์ คิดได้ รู้สึกได้อย่างนั้นหรือ ฉันว่าแอบน่ากลัวหน่อย ๆ นะ”

“เฮียว่าไม่ค่อยต่างจากตุ๊กตาของเสี่ยวอินเท่าไหร่นะ” ชุนฮวางพึมพำ “แล้วเสี่ยวอินคิดว่าอย่างไรล่ะ”

“อย่างไรก็ต้องยอมล่ะเฮีย” จินอินเม้มปากมองใบปลิวในมือด้วยสายตาที่ท้อแท้ “ถ้ามันให้อาจวิ้นจะมีสังคมอย่างคนอื่นเขา ฉันยอมหมด”

เด็กชายตัวผอมเก้งก้างนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวบนโซฟาในห้องนั่งเล่น วรรณกรรมเยาวชนชื่อดังเล่มหนาที่เห็นเพื่อนในห้องพูดถึงกัน มือผอมกรีดกระดาษด้านที่หนากว่าไปอย่างเบื่อหน่าย ต่อให้เรื่องราวตรงหน้าจะสนุกขนาดไหน เหวินจุนฮุยกับหนังสือก็เป็นสิ่งที่ไม่ถูกกันอยู่ดี

จุนฮุยหาวหวอด หากไม่ใช่เพราะว่าเพื่อนในห้องพูดถึงกันล่ะก็เขาจะไม่มีวันชายตามองเจ้าหนังสือเล่มนี้บนชั้นเป็นอันขาด ภาษาเกาหลีเรียงกันเป็นพรืดเริ่มทำให้เขาปวดหัว บางคำก็แปลได้ แต่ส่วนใหญ่นั้นแปลไม่ได้ จะเรียกได้ว่าแปลไม่ออกก็ได้ ในเมื่อจับออกเป็นแต่บางคำเท่านั้น

“อาจวิ้น” เด็กชายเงยหน้ามองตามเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ซึ่งยืนส่งยิ้มหวานให้เหมือนอย่างเคย แต่วันนี้กลับพาคนแปลกหน้ามาด้วย

อีกฝ่ายเป็นเด็กชายตัวเล็กกว่าเขาอยู่มาก ดวงตากลมชั้นเดียวมองมาทางเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้ปรากฏเค้าลางของความวุ่นวายอยู่ไม่ไกล ส่วนนั้นอายุประมาณหกขวบหรืออ่อนกว่าตัวเขาสองปีได้

“หมิงฮ่าวเขาจะมาอยู่กับเราตั้งแต่วันนี้”

จุนฮุยมองเด็กที่ชื่อหมิงฮ่าวแล้วก้มลงไปอ่านหนังสือต่ออย่างไม่นึกสนใจถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยอยากอ่านเจ้าเล่มนี้สักเท่าไหร่ก็ตามแต่มันก็น่าจะดีกว่าคุยกับเด็กคนนั้น ทำให้จินอินอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ก่อนจะก้มลงไปคุยกับตุ๊กตาข้างตัวด้วยน้ำเสียงอารี

“หนูเล่นกับพี่เขานะ ถ้ามีอะไรก็เรียกฉันได้”

“ครับ คุณหลิน” เด็กชายตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะรอให้หญิงสาวเดินออกไปจากห้องจึงวิ่งไปกระโดดขึ้นบนโซฟาจนเบาะกระเทือนแล้วนั่งลงข้าง ๆ คนอายุมากกว่าที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

จุนฮุยเหลือบมองสมาชิกใหม่ของบ้านก่อนจะเปลี่ยนท่ามานั่งพิงที่เท้าแขนบุนวม หันด้านปกหนังสือเข้าหาเด็กที่ชื่อหมิงฮ่าว พยายามทำไม่สนใจอีกฝ่ายที่กำลังทำตัวอยากรู้อยากเห็นจนน่ารำคาญ

“ฉันจะอ่านหนังสือ” เขาพูดเสียงหน่าย

“แต่คุณหลินให้ผมมาเล่นกับคุณนี่” เด็กชายร่างเล็กพึมพำตอบ

“แต่ฉันไม่อยากเล่น” จุนฮุยตอบปัดไปอย่างรำคาญ แต่ดูแล้วสมาชิกใหม่ท่าทางจะไม่ยอมเชื่อฟังกันแถมยังชะโงกหน้ามองมาจากหลังหนังสืออยู่เนือง ๆ จนต้องยอมวางของในมือลงแล้วนั่งขัดสมาธิจ้องหน้าอีกคนแทน

หมิงฮ่าวยิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วมองอีกคนตอบก่อนจะเริ่มบทสนทนาด้วยคำถาม

“คุณชื่ออะไร” เจ้าหนูตัวเล็กเอ่ยอย่างไม่นึกเกรงกลัวสายตาที่พร้อมเหวี่ยงด้วยความรำคาญของคนตรงหน้า

“จุนฮุย” เจ้าของชื่อตอบเสียงเรียบ

“คุณจุน”

“จะเรียกอะไรก็ตามใจนายเถอะ” จุนฮุยยกมือขึ้นกอดอก

“อื้อ หมิงชื่อหมิงฮ่าวนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“แล้วนี่จะเล่นอะไรล่ะ”

“หมิงให้คุณเลือก” หมิงฮ่าวพูดแต่กลับมองเกมกระดานที่วางอยู่แถวนั้นตาไม่กระพริบ เด็กชายตัวสูงเหลือบมองของเล่นที่คนตรงหน้ากำลังจ้องอยู่แล้วโคลงศีรษะเล็กน้อยก่อนจะลุกเดินไปหยิบกล่องเกมกระดานไปนั่งบนพื้น

“สองตาพอนะ”

เพียงแค่นี้ก็เรียกรอยยิ้มกว้างจากริมฝีปากเล็กแล้วเสียงร้องดีใจก่อนจะตามมาด้วยการที่อีกฝ่ายวิ่งจี๋ไปนั่งฝั่งตรงข้ามคนที่หยิบของเล่นมาไว้บนพื้น  ดวงตาคู่กลมฉายแววดีใจสุดขีดราวกับพบเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตอย่างไรอย่างนั้น แถมไม่มีเหตุผลสักนิดว่าทำไมเขาต้องยอมเล่นกับเจ้าเด็กตรงหน้าด้วยทั้ง ๆ ที่จะปล่อยให้ชะโงกหน้าดูอย่างนั้นจนเมื่อยไปเอง แต่พอเห็นตากลม ๆ คู่นั้นแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้

เพราะอะไรกันนะ

♤

สองเดือนแล้วที่หมิงฮ่าวมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ ตอนนี้เป็นกลางเดือนมิถุนายน อากาศจึงค่อนข้างอบอ้าวอยู่ไม่น้อย หมิงฮ่าวจึงเลือกที่จะชวนจุนฮุยออกมาเล่นในสวน แต่นอกจากเหตุผลในเรื่องของอุณหภูมิแล้วก็มีเหตุผลที่สำคัญมากกว่านั้น

และวันนี้เป็นวันเกิดของจุนฮุย

“ปิดตาทำไมเนี่ย” เด็กชายที่ก้าวเข้าสู่อายุเก้าขวบในวันนี้ถามคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงที่ใจดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ ตอนนี้เท้าเปล่าของเขารู้สึกถึงพื้นหญ้าที่ชื้นนุ่มด้วยเพราะเจ้าเด็กตัวเล็กพาเขาออกมาโดยไม่ทันได้ใส่รองเท้า

“เดี๋ยวคุณก็รู้” หมิงฮ่าวหัวเราะคิกคักแล้วลากอีกคนมายืนตรงกลางสวนก่อนจะปล่อยมืออีกฝ่ายออก จุนฮุยยืนนิ่ง ฟังเสียงลมพัดเบา ๆ รออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีแรงกระตุกเบา ๆ ตรงชายเสื้อนอนพร้อมเสียงเล็กเสียงเดิมที่บอกว่าให้เปิดที่ปิดตาออกได้จึงดึงผ้าคาดตาออก

ภาพสวนหลังบ้านที่ยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่ที่ต่างไปคือไฮเดรนเยียทุกกระถางที่บานสะพรั่งไล่สีไปตั้งแต่น้ำเงินเข้มถึงม่วงเข้มและเด็กตัวสูงเท่าโหนกแก้มที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ และในมือมีช่อดอกไม้กระดาษพับหลากสีที่ดูยับยู่ยี่แต่ก็พอรู้อยู่ว่าตั้งใจทำแค่ไหน

“ดอกไม้นี่หมิงให้นะ” หมิงฮ่าวพูดพลางยื่นดอกไม้กระดาษในมือให้คนตรงหน้า คนตัวสูงกว่าพยักหน้าแล้วรับของขวัญจากอีกฝ่ายมาถือไว้

“ขอบใจนะ”

“สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณจุน” ตุ๊กตาตัวเล็กเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“เฮีย” จุนฮุยพูด

“ครับ”

“เรียกว่าเฮียก็ได้”

หมิงฮ่าวเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างงง ๆ แล้วพยักหน้ารัวก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้อีกครั้ง

“ได้ครับเฮีย”

♤

“ดูนี่นะ” เด็กหนุ่มอายุสิบห้าปีพูดพลางยกกระดาษกับปากกาขึ้นให้อีกฝ่ายดู สิ่งที่เซอร์ไพรซ์ล่าสุดที่เขาได้ยินมาล่าสุดคือเมื่อสองปีก่อน เรื่องที่หมิงฮ่าวเป็นตุ๊กตา อึ้งไปอยู่สองสามวันแต่ก็กลับมาคุยกับหมิงฮ่าวได้เหมือนเดิมแม้จะตะขิดตะขวงอะไรอยู่บ้างเล็กน้อยก็ตาม

ไฮบริดตัวเล็กมองสองสิ่งในมืออย่างไม่สนใจนักในเมื่อสองอย่างนั้นเป็นแค่ของธรรมดา ๆ สองอย่าง เห็นดังนั้นจุนฮุยจึงใช้ปากกาทิ่มลงบนกระดาษอย่างแรงจนทะลุ หมิงฮ่าวมองก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ คนอายุมากกว่ากระตุกยิ้มแล้วดึงเปลี่ยนที่ตัวปากกาไปมาแต่กลับไม่มีรูขาดหลงเหลืออยู่

“ทำได้ไง” ร่างโปร่งดึงกระดาษมาดูด้วยความสนใจระคนสงสัย

“บอกไปก็ไม่ใช่มายากลสิ” จุนฮุยหัวเราะแล้วเก็บปากกาใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะหันไปมองวิวของสองข้างทางแล้วเปิดกระจกรับลมจากด้านนอก

ตอนนี้เขา พ่อ แม่ อาของเขาและหมิงฮ่าวกำลังอยู่บนรถที่กำลังเดินทางไปที่ปูซานเพื่อท่องเที่ยวยกเว้นอาสะใภ้ที่อ้างว่าไม่สบาย

แต่ก็ดีที่มากันแค่คนในครอบครัว

“เหอะน่า บอกผมหน่อยนะ” มือเรียวจับแขนเสื้อกันลมของคนอายุมากกว่าเขย่าไปมาหวังให้อีกคนใจอ่อน แต่ก็ดูเหมือนว่ารอบนี้จุนฮุยจะเป็นฝ่ายทำใจแข็งได้สำเร็จ

สักพักตัวของเด็กหนุ่มก็มีอาการผะอืดผะอมเพราะเมารถจนต้องเอ่ยปากขอแลกที่กับตุ๊กตาข้างตัวซึ่งตัวของหมิงฮ่าวก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรจึงยอมแลกที่ไปแต่โดยดี

รถโดยสารหกที่นั่งแล่นต่อไปเรื่อย ๆ จนถึงทางโค้งซึ่งออกจากรั้วเหล็กไปนั้นคือหน้าผาสูงชัน ชุนฮวางที่เห็นจุดอันตรายตรงนั้นตั้งแต่มันเข้ามาในสายตาจึงค่อย ๆ แตะเบรกเพื่อชะลอก่อนจะเกิดอุบัติเหตุ

“หืม ?”

แทนที่ความเร็วจะลดลง กลับกลายเป็นว่ายังคงวิ่งด้วยความเร็วเท่าเดิม เบรกดันทำงานไม่ได้อย่างกะทันหันทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังคงใช้ได้อยู่แท้ ๆ

เสียงกรีดร้องของคนในรถดังขึ้นเมื่อยานพาหนะพุ่งชนเหล็กกั้นอย่างแรงแล้วร่วงลงไปในหน้าผา เสียงโครมครามดังลั่นแต่เพราะตรงนี้ไม่ใช่ถนนสายหลักจึงไม่ใช่ว่าจะมีใครได้ยินง่าย ๆ

กองเหล็กกองใหญ่หยุดค้างเติ่งอยู่บนต้นไม้สูงใหญ่ หวาดเสียวว่าจะร่วงหล่น คนที่ได้สติคนแรกอย่างชุนฮวางลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก อาการแสบตาที่ตาข้างขวาทำให้ลืมตาได้เพียงข้างเดียว เขาค่อย ๆ ดันแอร์แบ็คออกก่อนจะหันไปมองด้านหลัง

ร่างทั้งสามที่อยู่บนเบาะหลังนั้นไม่ค่อยได้รับบาดเจ็บมากสักเท่าไหร่นักและยังคงมีสติอยู่ดีทั้งสามคนแต่กำลังตื่นตระหนกอยู่ไม่น้อย เมื่อเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปสะกิดน้องชายที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับซึ่งมีสภาพที่ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่นัก

“ฝู… อาฝู”

คนถูกเรียกลืมตาขึ้นก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยแล้วตามมาด้วยเสียงบางอย่างเหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าไม้ที่รองรับรถน้ำหนักไม่ต่ำกว่าร้อยกิโลไว้อยู่นั้นคงใกล้จะหักไม่ช้า

“ฉันจะโทรหากู้ภัย” จินอินพูดเสียงตื่นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจะโทรออกแต่กลับไม่มีสัญญาณอยู่ตรงบริเวณนี้เสียอย่างนั้น”

“เราต้องหนี” ตงฝูพูดก่อนจะชะโงกหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างรถ “ตรงนี้เป็นต้นไม้ ยังพอมีที่ให้ปีนหนีได้”

“เรารอกู้ภัยไม่ดีกว่าหรือ” จินอินถามเสียงสั่น

“รอไม่ได้แล้วแหละ” ชุนฮวางเอ่ยเสียงต่ำ “แถมแถวนี้คนไม่ค่อยผ่าน ตอนนี้เรามีเวลาจำกัดเสียด้วย ถ้ารอกู้ภัยก็ไม่รู้ว่าจะมาทันหรือเปล่า”

“แต่…”

“อาฝู ประตูข้างแกยังเปิดได้อยู่หรือเปล่า”

ตงฝูเอื้อมมือไปเปิดประตูรถฝั่งของตนอย่างเบามือก่อนจะผลักให้อ้าออก เห็นดังนั้น หัวหน้าครอบครัวจึงหันไปบอกกับอีกสามคนข้างหลังด้วยสีหน้าและสายตาเคร่งเครียด

“ไม่เอาน่าเฮีย” หญิงสาวพูดเสียงแผ่ว “ถ้าตกลงไปล่ะ”

“ตกต้นไม้อย่างมากก็ขาหัก แขนหัก แต่ถ้าตกลงไปพร้อมรถอาจจะมากกว่านั้น”

“ต้องแบบที่ป๊าพูดแล้วนะครับม๊า” จุนฮุยเสริมทำให้จินอินไม่มีทางเลือกต้องยอมออกจากรถไปยังต้นไม้ที่ดูท่าทางจะล้มแหล่มิล้มแหล่

น้องชายเจ้าของบ้านจึงปีนออกไปคอยอยู่ที่กิ่งใหญ่ซึ่งดูแข็งแรงที่อยู่ไม่ไกลเพื่อรอรับคนที่เหลือโดยไม่ลืมเอนหลังเบาะให้คนข้างหลังได้ออกมาได้เนื่องจากประตูหลังนั้นบุบจนไม่สามารถเปิดได้ คุณนายหลินก้าวลงจากรถอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วจึงถูกดึงให้ไปรออยู่ตรงกิ่งใกล้ ๆ ตามด้วยชุนฮวาง

“มา หมิงฮ่าว”

ไฮบริดพยักหน้าแล้วยื่นมือจะไปจับขอบประตูเพื่อออกจากรถโดยมีเด็กหนุ่มช่วยดันอยู่ด้านหลัง

เป๊าะ!

“ป๊า! / คุณเหวิน!”

เสียงตะโกน เสียงสิ่งของกระทบลงกับพื้นดังโครมใหญ่ ความรู้สึกเจ็บที่แล่นไปทั่วร่างทำเอาตัวเขาเองแทบจะพูดหรือขยับตัวไปไหนไม่ได้ ผิวหนังรู้สึกถึงพื้นดินแข็งกระด้างที่มีหญ้าคลุมอยู่เพียงน้อยนิดก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงและเงียบสนิท

และนั่นคือส่วนที่ขาดหายไปของเหวินจุนฮุย

----------------------------

เราต้องขอโทษทุกคนมากๆเลยนะคะ เพราะลงช้ามากอิเวน ฮือ

เหตุผลของเราคือแม่เราเอาเครื่องไปบูทใหม่แล้วไฟล์หายเกลี้ยงเลย 

แถมเราก็สะเพร่าไม่มีไฟล์สำรองติดแฟลชไดรฟ์ไว้ด้วย

แล้วก็ง่าวเองอีกเพราะลืมว่ามีไฟล์เรื่องนี้อยู่ในกูเกิ้ลไดรฟ์ด้วย

ผิดเต็มประตูจริงๆเลยค่ะเรื่องนี้ ขอโทษทุกคนด้วยจริงๆนะคะ

#ฟิคไฮบริดมินวอน

@yinde119