Prince of the war

ท้องฟ้ายามเช้าอันแสนสดใส แสงแดดอ่อนสาดมาทั่วผืนดินผืนหญ้า ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าเดินออกมาอาบแสงยามเช้า แต่ทว่าใต้ผืนฟ้าอันแสนร่มรื่นนั้น ไม่ได้สงบอย่างที่คิด ตูม!!! เสียงระเบิดดังสนั่น ร่างของอัศวินหนุ่ม3นาย กระเด็นไปคนล่ะทางเนื่องจากโดนแรงระเบิดของปืนใหญ่ ชุดเกราะสีขาดขุ่น ที่น่าจะผลิตอย่างประณีต แต่บัดนี้ส่วนแขนขาของเหล่าอัศวินทั้ง3 ฉีกขาดออกจากกัน เพราะแรงระเบิด
นี้อาจเป็นโศกนาฏกรรม แต่ในความเป็นจริงเขาเป็นแค่ส่วนหนึ่งของความสูญเสียเท่านั้น เพราะยังมีนักรบอีกนับหมื่น ที่ยังคงห่ำหั่นกัน ทุ้งหญ้าที่เคยเขียวขจีบัดนี้
กายเป็นสมรภูมิรบไปแล้ว เหล่าอัศวินในชุดเกราะสีขาวขุ่นได้เข้าปะทะกับ สิ่งมีชีวิต
คล้ายมนุษย์ร่างกายกำยำ ผิวสีเขียวพวกมันมีขวานเป็นอาวุธคู่ใจ ไว้สำหรับพรากชีวิตของเหล่าอัศวิน พวกเขาเรียกมันว่ายัก
เคร้ง!!! ดาบของแม่ทัพหนุ่ม เดวิล ปะทะกับขวานของศัตรูเข้าอย่างจัง เขาเพิ่งจะช่วยเพื่อนอัศวินที่นอนอยู่ที่พื้น จากการโดนขวานอันคมกริบผ่าร่าง ดาบของเขาเพิ่งจะรองรับขวานของศัตรู ดวงดาสีฟ้าของเขาจ้องมองไปที่ศัตรู "ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกแกมีชีวิตอยู่แม้แต่ตัวเดียว"ชายกนุ่มแผดเสียงไส่ศตรูก่อนจะปัดอาวุธของศัตรูไปด้านขวาก่อนจะหมุนตัว ทวนเข็มนาฬิกกา ฟันร่างสีเขียวเข้าอย่างจัง เลือดสีแดงสดของมันหลั่งไหลอกมาจากปากแผลทำให้มัน คุกเข่าลงเพราะความเจ็บปวด ก่อนที่แววตาสีดำของมันจะเห็น ชายผมยาวสลวยสีทอง เงื้อดาบขึ้นหมายเอาชีวิตมัน ก่อนที่ดาบจะถึงร่างของมัน จิตใจที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง สับสนจะสงบลง ไปพร้อมลมหายใจของมัน
"พวกเจ้าจบสิ้นแล้ว!!!"
เสียงนั้นมาจากไหนไม่มีใครรู้ แต่มันดังเข้าโสตประสาทของทุกคนในสนามรบ
เดวิลมองขึ้นไปบนท้องฟ้าขณะที่เขาล่ะมือจากศัตรู สายตาหวาดกลัวได้แสดงออกมาจากนัยตาแม่ทัพหนุ่ม อุกกาบาตจำนวนไม่ถ้วนกำลังตกมาจากฟ้า ''ไม่!!!"
เสียงแผดสุดท้ายก่อนที่อุกกาบาตจะชนเข้าที่ร่างของเขา
ไม่!!!
เสียงแผดของเด็กหนุ่มหลังจากสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายในค่ำคืน
ติดตามบทที่ 1 ในโอกาสหน้านะครับ นี่เป็นเรื่องแรกของผมฝากด้วยนะครับ