Friend...

ข้อมูลเบื้องต้น

เพื่อน..สิ่งที่ทุกคนมี

แต่ เพื่อนแท้นั้น หายากยิ่ง..


ดังนั้น การรักษาเพื่อนแท้ไว้จึงเป็นสิ่งสำคัญ

เนื้อเรื่อง

คำว่าเพื่อนนั้น สำคัญไฉน   ทำไมทุกคนถึงจำเป็นต้องมีเพื่อน..ด้วยเนื่องในโอกาสที่พวกเรา ได้อยู่เรียนถึงปีสุดท้ายกันแล้ว ผมเลยทำเรื่องสั้นเรื่องนี้ขึ้นมาให้ทุกคนอ่านละกันครับ..

 

 

 

ในตัวเมืองหนึ่ง ที่ไม่ต่างจากเมืองทั่วไปมากนัก ฝูงชนสัญจรไปมา อย่างหนาแน่น รถชนที่วิ่งกันอย่างรวดเร็วตามถนนเส้นต่างๆ

 

 

ตรงหน้าของร้าน ที่ถูกตกแต่ง ด้วยตู้กระจกใส ภายในกระจกนั่น มีเครื่องเกมออกใหม่ ที่เหล่าเด็กผู้ชาย หลากวัย ต้องการจะครอบครองมาเป็นเจ้าของ..

 

หน้าร้านนั้น ยังมีเด็กหนุ่มสองคน ยืนจ้องมันอยู่อย่างสนใจ

 

“ เฮ้ย.. ซิลวานไหนว่าจะซื้อไง จะซื้อได้ยังเราจะได้ไปเล่น.. ” ร่างสูง กล่าว พลางจ้องไปที่เครื่องเกมนั่น

 

คนข้างๆ ผู้มีเรือนร่างที่เล็กกว่าอย่างเห็นได้ชัด กล่าว

 

“ รอแปปดิ เจ รอสิ้นเดือนนี้แล้ว จะซื้อให้ ”

 

 

ชายคนแรก จ้องมาที่ เพื่อนสนิทของตน ด้วยสีหน้ายิ้มๆ โดยเพื่อนสนิทของเขานั้น ต้องใส่เฝือก ที่ขาข้างขวา จากที่ประสบอุบัติเหตุ ทำให้ กระดูกหัก เป็นเหตุให้ เขานั้น ต้องมาดูแลเพื่อนของเขา อย่างใกล้ชิด

 

 

 

ทั้งคู่ ยังคงยืนมอง ของในร้านกันต่อไป อย่างไม่กระพริบ ก็นะ ร้านของอย่างนี้ มันเป็นสววรค์ของเด็กผู้ชายที่คลั่งไคล้ เกม อยู่แล้ว

 

ก่อนที่ร่างเล็ก จะสะกิดคนข้างๆ ให้ละสายตาจากสินค้านั่น

 

“ เดี๋ยวเราจะข้ามไป ฟากนั้นนะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ เจ.. ”

 

ใบหน้าคมคาย ของร่างสูง หันมามองที่เพื่อนสนิท ด้วยแววตาที่ฉายความเบื่อหน่าย

 

“ ขออยู่ดูเกมก่อน โอไปคนเดียวก่อนละกัน ”

 

 

สิ้นเสียง ร่างเล็ก ต้องจำใจเดินข้ามถนนไปเพียงลำพัง เนื่องจาก ผู้เป็นเพื่อสนิทนั้น กำลังให้ความสนใจกับของตรงหน้าอย่างมาก ทำให้ลืมเขาไปเลย

 

 

 

เจยังคงจ้องไปที่ สินค้านนั่น นอกจากเครื่องเกมแล้ว ยังมี หนังสือเกมและอะไรอีกมากมาย ทุกสิ่งล้วนเป็นสิ่งที่เขาชอบ

 

แต่...

 

ถ้าจำไม่ผิด ผู้เป็นเพื่อนสนิทที่กำลังบาดเจ็บ ทำให้ไม่สามารถเดินได้ถนัด

 

 

แล้ว..

 

เขายัง จะอุส่าห์ปล่อยให้เพื่อนสนิทเดินไปคนเดียว

 

บนถนนที่เต็มไปด้วยอันตรายนั่น ...รถแต่ละคัน ล้วนแล่นด้วยความเร็ว

 

แล้ว..คนที่เดินไม่ถนัดอย่างนั้น จะสามารถข้ามถนนนี่ได้เหรอ?

 

 

ความคิดที่ ไหลเข้ามาใน โสตประสาท ทำให้เด็กหนุ่ม สาวเท้าไปอย่างรวดเร็วทันที..

 

 

/ทำไมนะ ลางสังหรณ์แปลกๆนี่ หรือว่า..จะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นนะ../

 

 

เปรี้ยง!!

 

 

เสียงมัจจุราช ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เรียกความสนใจจาก บรรดาผู้คนน้อยใหญ่ ให้หันมาสนใจที่จุดเดียว หรือ ที่ต้นเสียงนั่น...

 

 

ร่างสูง ที่กำลังมา ทันทีทีได้ยินเสียงนั่น ความเร็วได้เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

 

 

กุมมือตัวเองไว้แน่น ภาวนาอย่างแรงกล้า ใบหน้าคมคายที่ไร้สีเลือดเพราะเกรงกลัวต่อเหตุการณ์เบื้องหน้า

 

 

ตุบ..!

 

ทันทีที่เขาไปถึง บริเวณข้างทาง ที่ตรงกลางนั้น ขณะนี้ มีคนจำนวนมาก หรือ ไทยมุง กำลังมุงกันอยู่...

 

 

“ ขอโทษนะครับ! ” เบียดแทรกเข้าไประหว่างฝูงชนนั่น

 

ทันทีที่เข้าถึง จุดตรงกลางของวงนั่น..

 

ร่างสูงทรุดลงกับพื้นอย่างอัตโนมัติ ทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า

 

“ ซิลวาล!!!!! ”

 

 

ภาพของร่างเล็กที่คุ้นที่ ซึ่ง ขณะนี้นั้น ร่างนั่นได้กลายเป็นร่างโชกเลือด ล้มลงนอนอยู่กับพื้น

 

 

หยาดน้ำตาลูกผู้ชาย ไหลรินอย่างไม่ขาดสาย 

 

ใบหน้าคมคาย ที่ขณะนี้นั่น ได้ร้องไห้อย่างไม่อายผู้คนจำนวนมากรอบๆ

 

น้ำตาที่ไหลรินลงมาสู้พื้นดินเบื้องล่างทีละหยดๆ เช่นเดียวกับ เลือดสีแดงสดของคนตรงหน้า ที่เปรอะเปรื้อนอยู่เต็มพื้นถนน

 

 

ถ้าตอนนั้น เขามองดูให้ดูๆ ถึงสถานการณ์โดยรอบ แทนที่จะสนใจ เพียง ‘เกม’ ที่เขา ชอบมากที่สุด ...

 

 

เกมนั้น มันเพียงแค่ สิ่งของนอกกาย แต่คำว่า เพื่อนแท้นั้น...มันคือสิ่งที่อยู่ในใจของเรา

 

 

เพราะความตัดสินใจที่ผิดเพียงชั่ววูบ ทำให้เขาต้องเสีย เพื่อนรัก ของตนไป อย่างไม่มีวันกลับ...

 

 

ชายหนุ่ม ลุกขึ้นปาดน้ำตาจากใบหน้าคมคาย ก่อนจะกล่าวเบาๆ

 

 

“ ขอโทษนะ...เพื่อน ”