คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : (OS) BNyoung : จินยองจะเป็นแบดบอย
อย่าลืมส่งฟีดแบ็คเป็นกำลังใจกันนะคะ
เราเปิดแท็กแล้ว #ฟิคบตน มาเล่นกันเราเหงา555555
เพราะการเป็นจินยองนั้นง่ายแสนง่าย ตั้งใจเรียน กลับบ้านตรงเวลา ใช้ชีวิตตามกฎ และเป็นที่รักของทุกคน ใครต่อใครก็อิจฉาจินยองทั้งนั้น แต่เขาเองกลับไม่เคยรู้สึกมีความสุขอย่างที่ทุกคนคาดหวัง หัวใจของจินยองเต้นสม่ำเสมอเป็นจังหวะน่าเบื่อเหมือนเพลงที่ไม่มีท่อนฮุค เป็นมนุษย์ที่ไม่เคยต้องดีใจ เสียใจ หรือตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เหมือนคนที่ตายไปแล้วเลยล่ะ แล้วอย่างนี้มันจะเรียกว่าใช้ชีวิตได้ยังไง
จินยองจะไม่ยอมใช้ชีวิตน่าเบื่ออีกแล้ว
หายใจเข้าลึกๆสิ นายกำลังจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์การเป็นนักเรียนม.ปลายเลยนะ
ใช่ เขาจะสูบบุหรี่ในห้องน้ำ
ในมือจินยองมีบุหรี่อยู่หนึ่งมวนที่แอบขโมยมาจากคุณลุงคนขับรถตอนที่ขับมาส่งตอนเช้า แต่คุณลุงดันจับได้เสียก่อน ถึงอย่างนั้น พอคุณลุงเห็นเขายิ้มแหยๆใส่บอกว่าอยากเอาไปทำโครงงานก็ยอมแบ่งบุหรี่ให้เขามามวนหนึ่ง จินยองลอบยิ้มเพราะเพิ่งโกหกผู้ใหญ่สำเร็จแต่พอก้าวลงจากรถ คุณลุงกลับพูดลอยๆว่าลองแค่พอให้รู้พอนะครับ เท่านั้นแหละ จินยองถึงได้รู้ว่าตัวเองโกหกไม่เก่งเลยสักนิด
ด่านต่อมาคือเหล่าอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ยืนดักอยู่ที่หน้าโรงเรียน จินยองคิดมาทั้งคืนว่าจะทำยังไงถึงจะผ่านเข้าไปได้โดยไม่โดนจับได้เสียก่อน เขาเลือกซ่อนบุหรี่มวนเดียวนั้นไว้ในกระเป๋ากางเกงเพราะที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดเสมอ แต่ละย่างก้าวที่ทำให้เขาใกล้เขตโรงเรียนทีละนิดๆทำเขาลุ้นแทบตายว่าจะผ่านเข้ามาในโรงเรียนโดยรอดพ้นจากสายตาอาจารย์ที่คอยยืนดักค้นตัวนักเรียนชายตรงทางเข้าได้หรือเปล่า แต่สุดท้าย เมื่อจินยองยกมือขึ้นไหว้ด้วยท่าทีเลิ่กลัก พวกอาจารย์ก็แค่ยิ้มรับแล้วปล่อยเขาไปโดยง่าย
อ้าว
ปล่อยให้จินยองตื่นเต้นไปคนเดียวเสียอย่างนั้น
เพราะจินยองเครดิตดีเกินไป ไม่เร้าใจเอาเสียเลย
ไม่ยอมหรอก จินยองจะเป็นแบดบอย
พอคาบสาม จินยองก็ขออนุญาตอาจารย์ออกมาเข้าห้องน้ำ โดยไม่ลืมกำเอามวนบุหรี่ที่ตอนนี้บู้บี้ไม่เหลือเค้าความเท่อีกแล้วเพราะจินยองเอาแต่ใช้นิ้วลูบมันอยู่ได้ทั้งคาบ ช่วยไม่ได้ ก็มันตื่นเต้นนี่นา เอาแต่คิดว่าจะมีใครจับพิรุธได้รึเปล่าว่าจินยองกำลังทำผิดอยู่
แต่ไม่เห็นมีใครทักว่าจินยองดูลึกลับอันตรายบ้างเลย
ห้องน้ำชั้นล่างสุดหลังโรงเรียนนั้นอยู่ติดรั้ว จินยองไม่ค่อยมาใช้บริการมันเท่าไหร่เพราะไกลจากห้องเรียนเกินไป แยกเป็นเอกเทศอยู่อย่างโดดเดี่ยวแถมยังมีพุ่มไม้ใหญ่บังทางเข้าเสียอีก ทำเลพวกนี้แจ็คสันชอบเรียกมันว่าที่กบดาน
ทั้งๆที่เป็นห้องน้ำแต่สภาพกลับไม่เหมือนห้องน้ำอื่นๆของโรงเรียน ก้นบุหรี่ถูกทิ้งเรี่ยราดเต็มพื้น ไม้กระดานเก่าๆถูกยกพาดจากรอยแตกเป็นรูของผนังฝั่งหนึ่งไปกับอ่างล้างมือจนกลายเป็นที่นั่งง่ายๆ ร่องรอยอารยธรรมแสดงให้เห็นถึงการมั่วสุมของเด็กนักเรียนชายหญิงทำเอาจินยองอึ้ง เขาไม่เคยเห็นด้านนี้ของโรงเรียนเลย แม้จะอยู่มาเกือบห้าปีแล้วก็ตาม
สิบโมงครึ่ง
เช้าเกินกว่าจะมีคนโดดเรียน เพราะคนที่โดดคงยังมาไม่ถึงโรงเรียนด้วยซ้ำ
แต่เขาคิดผิด
อิมแจบอม
นักเรียนชั้นม.ปลายปีสุดท้ายที่เป็นที่รู้จักเป็นอย่างดีของโรงเรียน แต่ไม่ใช่เพราะเป็นคนที่สอบได้ที่หนึ่งในสายชั้นอย่างจินยอง หรือเพราะเป็นนักกีฬาสุดเท่จนสาวๆตามกรี๊ดอย่างแจ็คสัน
อิมแจบอมน่ะ เป็นที่รู้จักเพราะความอันตราย
จินยองไม่ค่อยรู้อะไรมากนักเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นนอกจากไหล่กว้างๆและดวงตาเฉียบคมที่เขาไม่เคยสบเข้าตรงๆ วีรกรรมของหมอนั่นมีเป็นร้อย แต่สิ่งที่จินยองได้ยินกลับมีเพียงคำเตือนจากคนรอบข้างเสียมากกว่า
“อย่าไปห้องน้ำคนเดียวสิ เดี๋ยวก็เจอพวกแจบอมหรอก”
“ดื้อให้มันน้อยหน่อย ถ้าไปทำตัวกวนประสาทอย่างนี้กับคนแบบแจบอมล่ะก็ จินยองเละแน่ๆ”
แจบอม อะไรก็แจบอมไปหมด จนตอนนี้จินยองชักสงสัยแล้วว่า แจบอมคนนั้นน่ากลัวเหมือนคำขู่ของเพื่อนเขารึเปล่า
อิมแจบอมผู้แสนอันตรายคนนั้นน่ะ
อาจทำให้จังหวะชีวิตอันราบเรียบน่าเบื่อของเด็กดีแบบจินยองเปลี่ยนเป็นบีทจังหวะหนักก็ได้
จินยองอยากลองดีสักครั้ง ทุกคนจะได้เลิกโอ๋เขาสักที
“ออกไป”
น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่กลับทำเอาสันหลังจินยองเย็นวาบเอ่ยขึ้นจากปากคนที่ยืนพิงกำแพงชมวิวผ่านช่องรั้วโรงเรียนออกไปด้านนอก มือซ้ายของอิมแจบอมมีบุหรี่สีขาวที่เหลือแค่สามส่วนสี่จากความยาวเดิม ควันสีขาวพ่นออกมาจากจมูกเหมือนมังกร แต่กลับเย็นชาราวกับไอน้ำแข็ง จินยองเกือบถอดใจหันหลังหนีกลับไปที่ห้องแล้วแต่ถึงอย่างนั้น...
แจบอมและความอันตรายพวกนั้น มันช่างดึงดูดให้เขาอยากเข้าไปกวนโมโหหมอนั่นดูสักครั้ง
เขาอาจโดนต่อย แต่มันจะเป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตเลยนะ แค่คิดว่าไปบอกใครต่อใครว่าเคยต่อยกับรุ่นพี่อิมแจบอมในห้องน้ำชายสมัยม.ปลายก็เท่สุดๆไปเลย
จินยองเลือกที่จะเดินไปหยุดข้างๆอิมแจบอม เอาหลังพิงผนังด้วยท่าทางเก้ๆกังๆแต่ก็เก๊กให้เท่ที่สุดเท่าที่ความสูงของเขาจะอำนวย ก่อนจะล้วงหยิบเอามวนบุหรี่ของตัวเองมาคาบไว้ในปาก
และก็นึกขึ้นได้ว่า จินยองไม่มีไฟแช็ก
อ่อนหัดชะมัดเลยจินยองงงงงงง
“บอกให้ออกไปไง”
“ผมจะสูบบุหรี่ นี่ เห็นไหม” ไม่ว่าเปล่า เขาโชว์มวนบุหรี่ในมือให้อีกฝ่ายดูเป็นการยืนยัน พยายามอย่างยิ่งไม่ให้อีกฝ่ายเห็นรอยหักของมัน แต่แจบอมกลับมองหน้าเขานิ่ง ก่อนจะหันไปสนใจอย่างอื่นต่อ
“นี่พี่ ผมขอไฟแช็กหน่อยสิ”
จินยองหันไปหาอีกคน ที่เอาแต่มองไปออกรั้วนั่น โดยไม่สนใจเขาเลยสักนิด
“ไม่ให้”
“ขี้งกชะมัดเลยอิมแจบอม” เสียงพึมพำกับตัวเองเบาๆของจินยองกลับเรียกความสนใจของคนที่ยืนนิ่งให้หันมามองเด็กเนิร์ดข้างตัวอีกครั้ง ใบหน้าหวานกำลังงอง้ำมองบุหรี่บู้บี้ในมือด้วยท่าทางเหมือนเด็กโดนดุ ท่าทางเก้ๆกังๆและการเดินเข้ามาสูบบุหรี่โดยไม่เตรียมไฟมาเองแบบนั้นน่ะ ครั้งแรกชัดๆ
แต่ไม่น่าสนใจเท่าชื่อของแจบอมที่หลุดออกจากริมฝีปากแดงสดนั่นหรอก
“นาย”
จินยองหันไปมองต้นเสียงที่ยืนจ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว มวนบุหรี่ที่ถูกสูบไปเพียงครึ่งของอิมแจบอมถูกทิ้งลงบนพื้นพร้อมเท้าที่ตามไปขยี้มันเบาๆจนดับ ใบหน้าคมยังเรียบเฉยแต่ดวงตากลับไม่นิ่งอย่างเคย บางที จินยองอาจกวนรุ่นพี่หน้าดุได้สำเร็จแล้ว และ...และอาจโดนต่อยด้วย
“ชื่ออะไร”
“จิ..จินยอง...ชื่อจินยอง”
“จินยอง”
แจบอมย้ำชื่อของเขา ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้จินยองจนเผลอถอยหลังหนีจนหลังแนบกำแพง
“เคยสูบบุหรี่รึเปล่า” เสียงเรียบนิ่งถามพร้อมดวงตาคมกริบที่จ้องจินยองไม่วางตา ลมหายใจกลิ่นควันปนมิ้นต์เย็นๆรดบนหน้าของเขา ใกล้เสียจนจินยองไม่อยากหายใจ อึดอัดแต่ก็ไม่ยอมขยับหนีไปไหนซักที
จินยองไม่ชอบกลิ่นบุหรี่หรอก เวลาแจ็คสันสูบ เขาก็ไม่ยอมให้มันเข้าใกล้เลย แต่กลิ่นบุหรี่ของอิมแจบอม มันกลับทิ้งสัมผัสเย็นๆไว้ติดจมูก ปะปนกับน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆจนกลายเป็นกลิ่นที่ถ้าคนตรงหน้าเป็นหมอนใบโต จินยองคงอยากลองซุกหน้าลงไปซบมันนานๆ
“ว่าไง เคยสูบไหม”
“ค..เคย เคยสิครับ”
ดวงตาเรียวเล็กนั่นแสดงออกถึงท่าทางแปลกใจไว้อย่างปิดไม่มิด จินยองไม่ยอมรับหรอกว่านี่เป็นครั้งแรก มันไม่เท่ เดี๋ยวจะหาว่าเขาอ่อนหัด
ว่าแต่ รอยยิ้มมุมปากนั่น
“โกหก”
อิมแจบอมพูดแค่นั้นพร้อมลมหายใจร้อนๆที่รดบนจมูก ก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสบางเบาจากปลายจมูกโด่งๆของรุ่นพี่หน้าดุ ไล้ไปมาใกล้ๆปลายจมูกของเขา มือหนาข้างที่ว่างจากการยันกำแพงก็ไล่นิ้วไปตามปกเสื้อนักเรียนของจินยองเล่นก่อนจะแตะปลายนิ้วเย็นๆไปกับต้นคอของคนที่แทบจะเป็นเนื้อเดียวกับผนังอยู่แล้ว
จินยองรู้สึกหมือนจะขาดใจตายเลย
เขาควรหนีออกจากตรงนี้รึเปล่า ควรไม่พอใจกับการคุกคามของคนตรงหน้า
แต่ทำไม...จินยองกลับชอบที่หัวใจเต้นแรงๆแบบนี้ล่ะ
เพราะงั้น จินยองเลยทำแค่หลับตาปล่อยให้อีกฝ่ายไล้จมูกไปเรื่อยจนพอใจ
“ไม่เห็นได้กลิ่น”
“งื้อ” จินยองเผลอครางเมื่ออีกฝ่ายชนปลายจมูกโด่งๆนั่นกับจมูกของเขาจนเจ็บ
“ขี้โกหก”
“พ..พี่...” จินยองลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อสบตาอีกคนที่เอาแต่แสยะยิ้มใส่
ทั้งๆที่จินยองได้เกรดเอจากวิชาชีววิทยา แต่เขากลับอธิบายไม่ได้ว่าทำไมหัวใจของเขาถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ ร่างกายของจินยองไม่ได้ควบคุมด้วยสมองอีกแล้ว ไม่งั้นคงไม่ทนให้อกกว้างๆของคนที่แสนอันตรายดันจนหลังชิดติดกำแพงแทบปนเป็นเนื้อเดียวแบบนี้
“นายมาที่นี่ทำไม”
“ผม..ผมมาสูบบุหรี่ไง”
“สูบทำไม”
“ก็ผม..จินยองแค่เบื่อ ฮื่อ พี่ครับ”
จินยองได้แต่หลับตาอีกครั้ง พยายามเบี่ยงหน้าหลบลมหายใจร้อนๆและปลายจมูกแหลมๆที่กดลงมาที่แก้ม ริมฝีปากร้อนจัดนั่น...จินยองอยากจะล้มตัวลงนั่งเสียตรงนั้นถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายใช้มือกดเอวเขาไว้กับกำแพงจนแทบขยับไปไหนไม่ได้
“จินยอง”
“...”
“เด็กดีอย่างนายน่ะ”
“...”
“ไม่น่ามาเจอฉันเลยรู้มั้ย”
จินยองอยากถามว่าทำไม แต่ตอนนี้คงไม่ได้ เพราะปากเขาถูกปิดด้วยริมฝีปากร้อนๆของคนอันตรายอย่างอิมแจบอมอยู่
จินยองไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นแบบไหน
จินยองก็แค่..ชอบมันมากๆ
ความอันตราย
ท่าทางคุกคามแต่กลับทำเอาใจสั่นไปหมด
เสียงเรียบนิ่งเย็นชาที่คอยเรียกชื่อเขา จินยองอยากฟังมันซ้ำๆ
“บทลงโทษของเด็กไม่ดี”
“พี่แจบอม...”
เสียงแผ่วเบาน่าอายเผลอหลุดจากปากเขาจนได้ จินยองหน้าร้อนไปหมด ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ได้แต่ปล่อยให้รุ่นพี่ใช้นิ้วจิ้มริมฝีปากเขาเล่นเรื่อย
“อย่ามาที่นี่อีก”
คนตัวโตเอ่ยแค่นั้นก่อนจะผละออกไป แจบอมไม่ได้หันมองกลับมา แค่เดินทอดน่องออกไปช้าๆ ทิ้งจินยองให้ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นช้าๆเพื่อสงบสติอารมณ์
“จินยองไม่ใช่เด็กไม่ดีซะหน่อย”
ความคิดเห็น