Images เข้าไปใน รูปภาพ ความรัก ความรู้สึก

 

 หลังจากฟังคำตอบจากแป้ง ใจของผมก็เหมือนตกลงไปถึงตาตุมผมรู้สึกได้ถึงความเวิ้งว้างข้างในจิตใจ

'หรอแป้งอย่างงั้นก็ไม่เป็นไรหรอกเราทำใจมาแล้วล่ะ' ถึงจะผมพูดอย่างงั้นผมก็ยังไม่ได้เตรียมใจเลยแม้แต่นิดเดียว

'งั้นเราเป็นเพื่อนกันดีแล้วล่ะยัยขี้แงเอ๋ย' ผมพูดพรางยิ้มกลบเกลือนเพราะไม่อยากให้คนที่ผมรักไม่สบายใจถึงเเม้เขาจะไม่ได้ชอบผมก็ตาม

ในขณะที่เดินออกไปอย่างโศกเศร้าท่ามกลางเพื่อนที่มองมาทางผมอย่างให้กำลังใจ

 แป้งก็ตะโกนบอกผมทั้งน้ำตาว่า 

'เดี๋ยวก่อนโฟ' ผมมองกลับไปที่ร่างบางอย่างมีความหวังว่าเขาจะกลับมาเห็นใจเรา แต่ไม่ล่ะเธอแค่ถามผมอย่างเป็นห่วงเฉยๆ

'แกโอเคแน่นะโฟ'

'อืม' ผมตอบกลับไปเบาๆ ก่อนเดินกลับบ้านเหมือนคนที่หมดอะไรตายอยาก

บรรยากาศรอบๆผมมันดูแย่ไปหมด ทุกคนที่นี่ล้วนดูน่ารำคาญไปหมดเลย

ผมเดินผ่านไอ้พลที่ผมจะไปเตะบอลกับมันทุกวัน 

'เฮ้ยเตะบอลป่ะ' พลชวนผมในขณะที่เขากำลังรอบอลที่จะส่งมาหาเขาอยู่

ผมเมินหน้าเพื่อนของผมก่อนที่รีบเดินออกไปจากโรงเรียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

เพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่าถ้าใครมากวนหรือว่ามาคุยด้วยผมคงจะรู้สึกรำคาญมากเลยล่ะมากจนต่อยหน้ามันคนนั้นได้เลย

ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้หินที่ผมจะมานั่งประจำเวลาที่ผมไม่สบายใจ

'เฮ้อเหนื่อยจังนะวันนี้'

ผมพยายามที่จะคิดถึงเรื่องอื่นให้สมองมันลืมเรื่องแย่ๆจากตอนบ่ายที่ผ่านมาให้ได้แต่มันก็ทำไม่ได้เลยเรื่องของแป้งมันยังตรึงใจผมเหมือนกับพันธนาการที่ผมพยายามจะดิ้นให้หลุดแต่ผมก็ทำไม่ได้และจะทำไม่ได้อีกตลอดไป

ในขณะที่ผมนั่งเหม่ออยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนนึงเดินมาข้างหลัง และผมก็รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

'มีไรเจ๊' ผมถามพร้อมชำเลืองตามองผู้หญิงข้างหลังผม ซึ่งเป็นพี่สาวของผมเองแหละทำไมต้องโผล่มาในเวลาแบบนี้ด้วยนะผมคิดในใจอย่างงุดงิด

  

'เอ้าจะไม่ให้ถามได้ไงล่ะจ๊ะก็เจ๊เห็นแกนั่งเหม่อมาเป็นชั่วโมงแล้วนะเนี่ยถึงเห็นเจ๊เป็นอย่างนี้เจ๊ก็เป็นห่วงแกเหมือนกันนะโฟ' เจ๊โฟมพูดอย่างเป็นห่วง

ถึงแม้ว่าเจ๊แกจะดูเฟะฟะเธอก็คอยอยู่กับผมในวันที่ผมมีปัญหาตลอด

'เรื่องน้องแป้งหรอเจ๊รู้แล้วละน้องเขาบอกเจ๊เองแหละ' ผมก็ไม่ค่อยแปลกใจหรอกเพราะว่าพวกเราสนิทกันแต่งแต่เด็กแล้ว มีอะไรเราก็จะคุยกันตลอด มีผม มีเจ๊ มีแป้งและก็เฮียปืนพี่ชายยัยแป้ง

ถึงมันจะดูเสียน้ำใจแต่ผมในตอนนี้อยากอยู่คนเดียวจริงๆจึงต้องบอกเจ๊แกไปว่า 'เจ๊อย่ามายุ่งดีกว่าโฟอยากอยู่คนเดียว' 

'ก็ได้เจ๊ไปก็ได้แต่เจ๊อยากให้แกรู้ไว้ว่าน้องเขารักแกมากแค่ไหนแต่เขาก็แสดงออกไม่ได้'. พูดจบเจ๊ก็เอารูปสมัยเด็กของพวกเราสี่คนวางไว้ข้างหน้าผม

'มันมีอะไรหรอเจ๊ทำไมผมถึงไม่รู้ละทำไมผมจะรักแป้งไม่ได้ละเจ๊ตอบหน่อยโฟดิเจ๊' 

"ทำไม" 

ผมระเบิดอารมณ์ ความโกรธ ความเศร้า ความเสียใจ ความสงสัย ทั้งหมดต่อหน้าพี่สาวผม

'ถึงเวลาแกก็รู้เองแหละ' พี่ผมพูดอย่างเก็บความรู้สึกเพราะไม่อยากที่จะทะเลาะกับผมที่ตอนนี้ไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ได้อย่างปกติ เพราะถึงทะเลาะไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ

ตอนนี้ผมร้องไห้อย่างไม่อายใครพร้อมนั่งมองรูปในวันที่ผมเคยมีความสุขในชีวิต ในงานวันเกิดผมเมื่อ5ปีก่อน ตอนที่ครอบครัวผมอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา นำ้ตาผมไหลลินลงไปยังรูปภาพใบนั้นพร้อมกับบ่นกับตัวเองในใจเหมือนทุกครั้งที่ได้มองภาพนี้ว่า  'คิดถึงจังเลยนะ' มันเป็นรูปภาพที่ไม่ว่าผมจะมองกี่ครั้งมันก็ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น

ผมยืนขึ้นกะจะเดินเข้าไปในบ้านแต่แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกแปลกๆ มันเหมือนผมกำลังจะถูกอะไรดูดเข้าไปอย่างไรอย่างงั้นเลย

สติของผมค่อยหายไปทีละน้อยๆ

'ฟุบ' ผมล้มลงไปกับพื้น  ร่างกายผมไม่รู้สึกอะไรแล้วมีแต่เสียงอูอีๆ ดังในหัวผม

'โฟแกเป็นไรอ่ะ โฟตื่นสิ โฟ' เสียงของแป้งเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่ผมจะหมดสติไป

'โป๊ะ' เสียงลูกโป่งแตกท่ามกลางงานเลี้ยงในบ้านของผมมันทำให้ผมนึกถึงวันเกิดผมเมื่อ5ปีก่อน

จู่ๆผมตื่นขึ้นมาทั้งยืน สิ่งที่ผมคิดตอนนี้คือทำไมผมถึงใส่เสื้อเดียวกับรูปภาพที่ผมถืออยู่ก่อนที่ผมจะสลบไป ไม่เพียงแค่เสื้อผ้านะตัวผมยังเตี้ยลงด้วย

หรือผมจะเป็นแบบโคนัน!!!! 

โธ่เว้ย ยิ่งคิดก็ยิ่งบ้า 

  

แต่เมื่อผมมองออกไปรอบๆ ผมเห็นทุกอย่างเหมือนเดิมเหมือนในรูปภาพนั้นเป๊ะ ทุกอย่างจริงๆไม่ว่าจะเป็นบรรยากาศรอบๆที่ดูครื้นเครงหรือผู้คนถึงอย่างงั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ผมเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับโตผมได้เลย

ผมเหลือบไปเห็นพี่สาวของผมที่ดูเหมือนว่าหน้าอกเล็กลง 'เจ๊ดูเด็กลงนะ'

'พูดไรของแกอ่ะนี่แกจำพี่สาวแกไม่ได้แล้วหรอฉันพึ่ง 14 เองนะ' เสียงแหลมพูดใส่ผมพร้อมทำหน้ากวนโอ๊ยใส่ผม

'เจ๊บ้าเปล่าเนี่ยเจ๊19แล้วนะ เลิกเล่นแบบนี้ได้มันไม่ตลกเลยนะเจ๊ผมต้องไปเรียนนะแกล้งอะไรก็ให้มันมีครอบเขตหน่อยสิ'

ผมพูดแบบนี้ออกไปเพราะมันดูเหมือนเป็นการแกล้งดีนี่เอง

'โอ๊ย บ้ากันไปใหญ่แล้วโฟ วันนี้คือวันเสาร์ที่ 9 เมษา พ.ศ. 2554 ซึ่งเป็นวันครบรอบวันเกิด ของ ด.ช. โฟ กฤศสกุล ไงคะ พอดีไม่ทราบว่าคุณน้องชายจำไม่ได้หรอค๊า' คุณพี่สาวของผมตอบอย่างประชดประชัน

'เออ แกพูดเหมือน แกมาจาก อนาคตอ่ะโฟ'

ผมหันหลังมองไปที่ยังเจ้าของเสียง

แป้งที่ตอนนี้ก็ใส่เสื้อเดียวกันกับรูปภาพในมือผม รูปร่างหญิงสาวที่กำลังโตเมื่อได้ใส่ เสื้อแขนยาวสีชมพูลายจุดกับกระโพรงที่สั้นเลยหัวเข่าของเธอมานิดนึ่งมันช่างทำให้เธอดูอ้อนหวานอะไรเช่นนี้นะแต่เรื่องที่สำคัญในตอนนี้คือมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ

คำพูดของเธอเมื่อกี้ทำให้ผมนี่อึ้งไปเลยพร้อมกับพยายามที่จะพิจารณาเหตุการณ์ที่กำลังอยู่ในหัวผมว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ขณะที่ผมกำลังตกตลึงกับความน่ารักน่าเดียงสาของเธออยู่นั้นและคิดถึงเหตุการณ์อยู่นั้นผมก็ได้ยินเสียงทุ้มที่ผมไม่ได้ยินมาตั้งนานมาทักผม

'เอ่าเด็กๆมาถ่ายรูปกันมาเร็ว'

เสียงของพ่อผมทำให้กับพูดอะไรไม่ถูก

'นี่เรื่องจริงใช่ไหมป๊า ป๊ายังไม่ตายใช่ไหมป๊า'

ผมถามพ่อของผมที่จริงๆได้ล่วงลับไปแล้วแต่ทำไมผมกลับมาเจอผมได้นะ

'เออมึงพูดไรของมึงวะพูดจาอะไรให้มันดีหน่อย'เฮียปืนที่ตอนนี้ควรจะไปอยู่ต่างประเทศกลับมาพูดใส่ผมได้

'เออ ชั่งน้องมันเถอะปืน มาม่ะถ่ายรูปกัน เอ่ายิ้ม'

ผม,เจ๊,แป้งแล้วก็เฮียปืนยืนใกล้กันทำท่าเดียวกันยิ้มเหมือนกันเหมือนในรูปภาพนั้นเป๊ะทั้งท่าชูสองนิ้วของแป้งท่าท้าวสะเอวของเจ๊มันเหมือนกันทุกอิริยาบทกับรูปภาพใบนั้น

'ไม่' นี่กูย้อนเวลาได้หรอผ่านรูปภาพได้หรอวะทั้งพ่อที่ตายไปแล้วจากอุบัติเหตุและเฮียปืนที่ควรจะเรียนต่อต่างประเทศแล้วที่สำคัญที่สุดคือวันที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตผมมันมาอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้งดูยังไงมันก็ไม่ใช่การแกล้งของเจ๊ชัวๆ

'ไม่เราต้องฝันอยู่แน่ๆเลยเราจะย้อนเวลาได้ไงเรื่องแบบนี้มันจะเป็นไปได้ไงเล่า'

สวัสดีครับพี่ๆน้องๆทุกคนผมก็เป็นนักเขียนหน้าใหม่นะครับ อันนี้ก็เรื่องที่สองของผมนะครับเรื่องแรกก็เละไม่เป็นท่าเลยครับถ้าผมทำผิดตรงไหนหรืออยากให้แก้อะไรก็ comment มาได้เลยครับ