คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : PART 6 - C R A S H ☆
Part 6 – Crash (대박사건) – B.A.P
Rating : PG มั้ง ไม่รู้สิ 55555
Pairing : JungkookV JiminV(มันมาแล้วเฮ้ย!) SugaV JhopeV RapmonV JinV
Note: มะรุมมะตุ้มตู้มต้าม คิคิ งิงิ ฟังเพลงอ่านเนื้อไปด้วยโน้ะ เพลงน่ารักมาก บัพก็น่ารัก ;w;
(ไม่เกี่ยวแต่ขอเอี่ยวไว้ก่อน55) ใครไม่เคยฟังก็ จิ้ม เลยจ้ะ คิคิ
อ่านตอนนี้จบแล้วลงคะแนนเทใจกันอีกทีนะคะว่าจะให้แทแทคนงามง๊ามงามของเราตกเป็นของใคร คิ____คิ
(คือจุดนี้ทุกคนเทใจยกยัยแทให้น้องกุกกันหมดแล้ว อีนี่แทบจะทำพานทองถวาย แต่ลองดูอีกทีนะ 55555)
ปล. คือเราพึ่งสังเกตว่ายิ่งแต่งมันยิ่งสั้นลง 5555 ตอนนี้เลยยาวให้นะ คิคิ ชดเชยๆ
วันนี้วันเสาร์
ใครๆก็ชอบวันเสาร์
เพราะเป็นวันหยุด!
วันหยุดคือตื่นสายได้
ทำอะไรก็ได้ ยังไงก็ได้
เลยส่งผลให้ให้คืนวันศุกร์เป็นอะไรที่สนุกสุดเหวี่ยง
เพราะจะทำอะไร เหนื่อยแค่ไหน ยังไงก็ได้ มีวันเสาร์ให้พักหนิ!
แต่ผมนี่น่าจะสุดเหวี่ยงไปมั้ง ..
“งือออ”
ลืมตาตื่นขึ้นมาไม่ถึงสามวิ ความปวดก็แล่นพรวดพราดเข้ามาเต็มหัว
ทำไมปวดหัวขนาดนี้ เมื่อคืนดื่มหนักขนาดนั้นเลยหรอ .. ??
“ต้องเต้นสิ.. ถึงจะม่ายยหนาว .. วู้วว!”
“ฮิฮิฮิๆ ชอบมั้ย กุกกี้..”
......
“ฮยองคนน่ารัก จะให้โอกาสจอนจองกุกคนนี้มั้ยครับ?”
“ผมว่า.. ผมไม่น่าจะชอบฮยองแล้ว..”
“ผมว่า .. ผมรักฮยอง..แล้วล่ะ ..”
...
เออ
หนักว่ะ ..
สะบัดหัวไล่ความคิดแล้วหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ..
นี่มัน ห้องจองกุก ..
แล้วเด็กนั่นอยู่ไหน?
ก้าวขาจะลงจากเตียงแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเท้าสัมผัสกับบางสิ่งที่อยู่บนพื้น ..
“โอ๊ย!”
จอนจองกุก ..
*
말도 안 돼 정말 완벽해 숨이 가빠 이건 반칙인걸
มันน่าขำซะจริง เธอช่างสมบูรณ์แบบอะไรอย่างนี้
สวยจนผมแทบลืมหายใจ
นี่คือการฝ่าฝืนกฏ
ใครก็ได้ตอบผมทีว่าผมยังมีชีวิตอยู่ ..
ทำไมลืมตาตื่นมาแล้วเจอนางฟ้าล่ะครับ? ..
แอร๊ยย
너의 눈 그 입 그 모든 게 나의 마음을 다 흔들어 놓은걸
잊지 못할 그녀의 첫 느낌에 바보처럼 빼앗긴 맘 내
ดวงตาของเธอ เรียวปากคู่นั้น ทุกอย่างมันทำให้หัวใจของผมหวั่นไหว
ความรู้สึกแรกที่ได้เจอคุณนั้น ผมลืมไม่ลงจริงๆ
หัวใจของผมถูกช่วงชิงไปเหมือนคนโง่
คนอะไรทำไมตาใส ถึงจะปูดไปหน่อยเพราะพึ่งตื่น แต่นั่นแหละ ยิ่งน่ารัก
ปากแดงๆดูนุ่มนิ่ม (ซึ่งนุ่มนิ่มจริงๆสัมผัสมาเมื่อคืนขออวด) ที่กำลังขยับมุมมิบ
พูดอะไรบางอย่างกับผมอยู่นั่นก็ดูน่ารักมากๆจริงๆ
ผิวสวย ไม่ขาวไม่เข้ม สุขภาพดีนั่นก็น่าลูบน่าไล้
ไหนจะแก้มใสๆที่เห็นแล้วชวนให้พุ่งเข้าไปฟัดด้วยความหมั่นเขี้ยวอีก
อย่าให้พูดถึงผมเผ้าและเสื้อผ้าที่กระจุยกระจายยับยู่ยี่นั่นนะ
โฮรวววววววว
ลงมานั่งยองๆกับพื้นโบกไม้โบกมือหน้าผมอีก
กางเกงนอนนี่ก็สั๊นนนสั้น ขาก็บ๊านบาน
เสื้อตัวโคร่งนั่นก็ยานแสนยาน บางบ๊างบาง
บ้าจริงฮยอง
จะฆ่ากันให้หัวใจวายตายตั้งแต่แหกขี้ตาตื่นเลยรึไง?
เมื่อคืนยังไม่เข็ดใช่มั้ย?
เซ็กซี่ไปมั้ยครับ?
가슴이 고장난 것처럼 난 사랑에 불이 나고
หัวใจของผมมันทำงานไม่เป็นปกติซะแล้ว
ผมกำลังถูกรุมเร้าด้วยไฟแห่งรัก
“จองกุก!”
“ห้ะ? ครับฮยอง?” หลุดจากภวังค์
“ฮยองเรียกตั้งนานไม่ยอมตอบ ตื่นยังเนี่ย?” โบกมือหยอยๆ
“ยังไม่ตื่น ฝันอยู่” ยิ้มกริ่ม
“อะไรเนี่ย ตื่นแล้วสิ เมาค้างหรอเรา?” ขมวดคิ้วมุ่ย
“ไม่เมา เนี่ยฝันอยู่ ฝันว่าอยู่กับนางฟ้า” ยิ้มหล่อ ยักคิ้วสองที
“ไปอาบน้ำล้างหน้ามั้ย? พูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว” คิ้วขมวดปากยู่
“อยู่กับนางฟ้าจริงๆ เนี่ย อยากจุ๊บนางฟ้ามากเลย นางฟ้าน่ารัก” ทำปากจู๋
“เดี๋ยวฮยองลงไปชงกาแฟดำแก้แฮงค์ให้รอแปป” ทำหน้านิ่งใส่แล้วยันตัวจะลุกออกนอกห้องไป
คิดหรอว่าผมจะยอมปล่อยไป?
คว้าข้อมือฮยองคนน่ารักมาแล้วยกมาจรดริมฝีปาก
จุ๊บ
“เฮ่ย!” ตาโต
ผมกระตุกข้อมือแรงๆหนึ่งที
ฮยองก็เซล้มลงมาลงตักผมพอดีเป๊ะ!
พระเจ้าอวยพรแรงโน้มถ่วงเป็นใจ
แก้มใสข้างที่หนึ่ง
จุ๊บ
“เฮ้ยย”
มีแก้มข้างที่หนึ่งก็ต้องมีข้างที่สอง
จุ๊บ
“ฮยองอะ นอนดิ้นถีบผมตกเตียง”
แต่ไม่มีแก้มข้างที่สามเลยต้องจุ๊บที่หน้าผาก
จุ๊บ
“อ๊ะ..”
ไหลต่อลงมาจุ๊บปลายจมูก
จุ๊บ
“เจ็บนะครับ ต้องชดใช้”
ต่อลงมาต้องริมฝีปากแต่ขอข้ามไปที่คางมนก่อน
จุ๊บ
“งื้ออ ไม่เกี่ยวเลย”
ผละหน้าออกมาจ้องตาหนึ่งทีแล้วโน้มหน้าเข้าไปอีกครั้งมุ่งสู่เป้าหมายปากนุ่มนิ่มที่ชอบนักชอบหนา
จุ๊บ!
“ย๊า! นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้เด็กนี่!”
ผลั่ก!
심장만 쿵쾅 쿵쾅 뛰고(또 뛰고) 제발 살려줘 you’re my girl~
หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
ช่วยผมด้วยเถอะครับ you’re my girl
อื้อหือ
รักสุดตีนเลยครับฮยอง
ซี๊ด ..
จะหนีก็หนีไป ยังไงฮยองก็เป็นของผมแทบทุกส่วนแล้ว คิคิคิ
ดูซิจะทนใจแข็งไม่หวั่นไหวได้ซักกี่น้ำ
บอกแล้วไง ผมอะ จริงจังไม่แพ้ใครนะเฮ่ย!
**
บ้า ! บ้า ! บ้าที่สุด !!
เด็กอะไร
ใครบอกว่าจอนจองกุกใสใส
ขอคัดค้านนนนนนนนนน
จอนจองกุกใสใสไม่มีอยู่จริงโว้ยยยย
“จีมินนนนนนนนน ตื่นสิวะแม่งงงง!” เอาตีนถีบเตียง
“อย่ามายุ่งกะกู กูจะน๊อนนนนน!” เอาหัวซุกหมอน
“ไม่ได้ๆๆๆ ตื่นนนนน” ซุกนัก ดึงหมอนออก กระโดดทับแม่ง!
“แอ๊กก!” ไส้แตก
“ตื่นเด้!” เอาหัวไถๆ
“โอย .. เมื่อไหร่จะเลิกโดดทับกูซะที ไอ้บ้านี่” ผลักผมออกจากตัวแล้วพลิกตะแคงข้างนอนต่อ
“กูมีเรื่องต้องคุยกะมึงจริงๆนะจีมิน ตื่นเถอะ” พลิกตัวเข้าหา นอนกอด เอาขาก่าย
“ทีอย่างงี้มามีเรื่องคุยกะกู เมื่อคืนนี่ไม่เห็นหัวกูหรอก ทิ้งกู” อ่าวไอ้นี่ งอนเรอะ?
“ใครทิ้งใครมึงอย่ามามั่ว เดินเข้าคลับไปมึงก็หายจ้อยละ เห็นอีกที นู่น ยืนเลื้อยสาวอยู่กลางฟลอร์” พลิกตัวนอนหงาย ไม่กอดแม่งละ งอน
“ไม่รู้เว้ย แล้วเมื่อคืนไปนอนไหนมาห้ะ?” พลิกตัวหันเข้าหาผม หรี่ตาเชิงจับผิด
“ห ..ห้อง..จองกุก” เลิกลั่กไม่สบตา
“เดี๋ยวนะ ..” ลุกพรวดขึ้นมานั่ง
“อะไร” ลุกขึ้นมานั่งด้วย
“มึงมีเรื่องด่วนจะคุยกะกู?” ชี้หน้าถาม
“เออ” ผมตอบ
“เมื่อคืนมึงเมาเละ” หรี่ตา
“มึงก็เมาเหมือนกูอะ” หรี่ตามั่ง
“แล้วมึงอยู่กับจองกุก ทั้ง คืน ห้อง เดียว กัน เตียง เดียว กัน” พูดเน้นทีละคำ
“อะไรของมึงเนี่ย?” ผมถามเสียงเนือย อย่าบอกนะว่ามันคิด ...
“อย่าบอกนะว่ามึงโดน...!!” กูว่าละ ..
ป๊าบ!
ตบหัวเข้าให้
“ไม่โดนโว๊ยยยยย กูยังซิง ยังเวอร์จิ้น ยังอยู่ครบ ไอ้เพื่อนเวรนี่ พูดจาอะไรก็ไม่รู้ กูกับน้องเค้าจะไปทำอะไรกันได้
ป่าวเลยไม่ได้ทำอะไร เป็นแค่พี่น้องกันนะ เมาแล้วไง กูเมาแล้วคุมตัวเองได้ว้อย ทำอะไรลงไปบ้างกูจำไม่ได้
แต่ไม่มีอะไรเสียหายหรือน่าอายอะไรทั้งนั้น ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวกันเลยซักนิด ป่าวเลยไม่มี๊ไม่มี
แล้วตื่นมาน้องเค้าก็นอนอยู่บนพื้น ไม่ได้อยู่กับกู ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลยด้วย ไม่มี” พรั่งพรูประหนึ่งเขื่อนแตก
“ใจเย็น..” เย็นอะไร ไม่ได้ใจร้อนซะหน่อย
“ก็เย็นนี่ไง บอกแล้วว่าไม่ได้ทำอะไร” ปฏิเสธ
“หรอ ถ้ามันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลยแล้วมีอะไรจะคุยกับกู?” หรี่ตาจับผิด
“.......” เอ่อ ....
“ว่าไง?” เงิบดิครับ ...
“.........” ก็เรื่องที่จะคุย ดันปฏิเสธไปหมดเลย ..
“คิม แท ฮยอง ? ” เอียงคอ
“ไม่มีแล้ว นอนต่อเถอะเพื่อนรัก” เผ่นดีกว่า
“ย๊า! คิมแทฮยอง จะลุกไปไหน! มึงคิดว่ากูเป็นใครห๊า!? นี่พัคจีมินเพื่อนรักสุดเลิฟของมึงนะว๊อยย มึงเป็นอะไรทำไมกูจะไม่รู้
มึงโกหกทำไมกูจะไม่รู้ ! มึงกับน้องเค้าทำอะไรกันบ้างกลับมาเล่าเดี๋ยวนี้นะ ! เรื่องมันไม่ได้มีแค่นี้ใช่มั้ย?
มันมีอย่างอื่นอีก กูรู้นะว๊อยยยย ไอ้หัวชมพู! ไอ้ขี้ก้าง! ไอ้..!” ตะโกนด่าเป็นชุด
“ไอ้เตี้ยล่ำ! ฮืออออออ เจียเมียนนนนน” ไม่หนีแล้วก็ได้ พุ่งเข้ากอด จีมินก็กอดตอบแล้วลูบหัวผม
“ว่ามา”
**
วุ่นวาย วุ่นวายจริงๆ
มีเพื่อนเป็นคิมแทฮยอง แม่งโคตรวุ่นวาย!
หลังจากที่มันสาทยายสิ่งที่เกิดขึ้นและสิ่งที่มันทำไปทั้งหมดตอนเมา
ที่ก่อนหน้านี้ปฏิเสธแทบตายว่าไม่ได้ท๊ำไม่ได้ทำ ไม่มีไรเกิดขึ้นนั่นน่ะ
คือผมก็รู้อยู่แล้วล่ะว่ามันต้องมีอะไร อยู่ห่างผมทีไรก็มีเรื่องทุกทีแหละมันอะ
ไม่ใช่แค่เมื่อคืนด้วย แต่เป็นที่ผ่านมาทั้งหมด
เล่าไปเล่ามามันก็เริ่มหลุดเริ่มเผยไต๋จนผมเค้นจนมันยอมบอกหมดทุกเรื่องกับทุกคนเลยล่ะ
ทำให้ผมได้รู้ว่า ไม่ใช่แค่จองกุกคนเดียวที่มีอิชชู่กับมัน
แต่เป็นทุกคนในบ้านหลังนี้เลยต่างหาก
ขอย้ำ
ทุก คน ใน บ้าน หลัง นี้ เลย ว้อย บร๊ะ เจ้า จอร์ชชช
“จินฮยองเค้าบอกว่ากูเป็นสมบัติล้ำค่า”
“นัมจุนฮยองบอกว่าอยากให้กูอยู่กะเค้าตลอดไป”
“โฮซอกกี้ฮยองบอกว่ากูมีสิ่งที่เค้าต้องการ”
“ยุนกิฮยองบอกว่ากูทำให้เค้าใจเต้น ทำให้เค้ารู้สึกอีกครั้ง”
“มันคืออะไรวะมึง พูดอะไรกูไม่เห็นจะเข้าใจเลย คือต้องการจะสื่ออะไร จะเอาอะไรกับกูอะ?”
ผมล่ะสงสารพวกฮยองเค้าจริงๆ แต่ละคนอุตส่าห์คิดหาคำหรูวลีเด็ด บทกวีโคลงกลอนเชคสเปียร์กันมาชนะใจมัน
แต่ไม่รู้ว่าแทฮยองมันโง่หรือมันซื่อบื้อมันบ้าหรือสมองทึบกันแน่ (น่าจะทั้งหมดรวมกัน)
โดนสารภาพรักมานับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับไม่รู้เรื่องเลยเนี่ยนะ?
บ้าปะเนี่ย??
“แต่จองกุกอะ .. จองกุกบอกว่า รัก กู ...”
คือต้องสารภาพรักกับแม่งด้วยคำว่า รัก ตรงๆ ถึงจะเข้าใจ..
ป้าบ
ขอตบหน้าตัวเองทีนึง
ฮื่ออ
กูล่ะเพลีย
“จองกุกรักกูอะมึง กูต้องทำยังไงวะ? มีใครเคยบอกว่ารักกูเลยนะ กูต้องคบกับจองกุกหรอ?
เป็นแฟนกันหรอ? กูทำไม่เป็นนะ ไม่เคย .. ไม่เคยมีแฟน อีกอย่าง กูเป็นผู้ชายนะเว่ย!
จองกุกก็ผู้ชาย ถึงจะอยู่อเมกา คนที่นี่ไม่ใส่ใจถืออะไรเรื่องพวกนี้เท่าไหร่
แต่เราก็คนเกาหลีนะเว่ย คือ.. กูต้องทำไงวะจีมิน? ทำไงดีอะ ทำไงดี???” ทึ้งหัว
เป็นเพื่อนกับมันมาหลายปี พึ่งจะเคยเห็นมันเครียดจริงจังก็วันนี้แหละครับ
“มึงใจเย็นๆ เรื่องพวกนี้มันไม่มีวิธีทำหรอกนะเว่ย คือมึงต้องเปิดใจ รับรู้ความรู้สึกของทุกคน
แล้วก็ลองศึกษาดูว่ามึงชอบแบบไหน แล้วค่อยเลือก” ดึงมือมันออกจากหัว
“เลือกอะไร?” ทำหน้างง
“เลือกไงว่าตกลงมึงชอบใคร นี่มึงไม่รู้จริงๆหรอที่พวกฮยองพูดกะมึงอะ เค้าสารภาพรักน่ะ” ส่งสายตาเนือยไปให้
“ชิบหาย ..ไม่จริง..อะ ..” หน้าแม่งเหวอเลยครับ
“ไอ้เชี่ยเอ๊ย กูไม่เชื่ออะว่ามึงไม่รู้ไม่คิดอะไรกับคำพูดพวกนั้น” กูไม่เชื่อว้อย
“ก็กู .. พยายามจะไม่คิดเข้าข้างตัวเอง.. ไอ้เชี่ย แล้วกูควรจะทำตัวยังไงวะทีนี้ ... จีมิน..”
มันยื่นมือมาจับมือผม หน้าหงอยหูตก
“มึงไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นอะ แค่เปิดใจรับทุกคน แล้วก็ลองดูว่ารู้สึกดีกับใครที่สุด เดี๋ยวทุกอย่างก็โอเคเอง
เชื่อกูดิ ถ้าแม่งผิดพลาดไม่โอเคขึ้นมา ยังไงมึงก็ยังมีกู” ผมก็เอามืออีกข้างกุมมือมันไว้ ลูบหลังมือมันเบาๆ
“จีมิน มึงนี่ เป็นเพื่อนที่เยี่ยมจริงๆอะ งื้อ มึงอยู่ข้างกูคอยช่วยกูตลอดเลย” โผเข้ากอด
“กูรู้ ก็กูมีแค่มึง ไม่ให้กูดูแลมึงแล้วจะให้กูดูแลใครวะ” ผมก็กอดตอบ
“ฮื่อออ” กอดแน่นขึ้น
“กูอะ .. กูมีแค่มึงจริงๆนะเว่ย”
*
ตอนนี้แทฮยองออกจากห้องไปแล้ว เพราะโฮซอกฮยองกับนัมจุนฮยองกลับบ้านมาเรียบร้อย
ผมเลยไล่มันลงไป ศึกษาดูใจ กับว่าที่แฟนหนุ่ม สองในห้าของมัน
โดยกำชับไล่หลังไปว่า
“ทำตัวเป็นธรรมชาติ เปิดใจให้กว้าง ยอมรับทุกอย่าง อย่าคิดมากนะเว่ย”
หวังว่ามันจะโอเค ..
Help me help me help me
널 보면 숨이 가빠
เมื่อผมเห็นคุณ ผมหายใจไม่ได้เลย
มีแต่ผมเนี่ยแหละ ที่ไม่โอเค ..
อึดอัดใจ โคตรอึดอัดใจ
เป็นเพื่อนกับคิมแทฮยองแม่งโคตรอึดอัดใจ
ไม่ได้อึดอัดใจตรงปัญหาชีวิตมันหรอกนะ
คือช่วงนี้ปิดเทอม มีเวลาว่างมากมายให้เป็นวัยรุ่นวุ่นรักได้สบายๆไม่เสียหาย
แต่มันอึดอัดใจตรงที่ ผม เป็น เพื่อน มันเนี่ยแหละ ..
Help me help me help me
널 보면 눈이 부셔
เมื่อผมได้เห็นคุณ ดวงตาของผมก็พร่ามัว
แทฮยองมันเป็นคนดียังไง นิสัยใจคอเป็นยังไง เพื่อนสนิทอย่างผม ทำไมจะไม่รู้
แทฮยองมันน่าคบแค่ไหน เพื่อนสนิทอย่างผมก็คบมันมาเกือบสิบปีแล้ว ทำไมจะไม่รู้
แทฮยองมันน่ารักสดใสขี้อ้อนน่าฟัดแค่ไหน เพื่อนสนิทที่อยู่ใกล้ชิดกับมันตลอดเวลาแบบผม ทำไมจะไม่รู้
심장만 쿵쾅 쿵쾅 뛰고 널 찾고
หัวใจของผมเต้นถี่รัว แถมยังเอาแต่มองหาคุณ
Where you are~ 널 기다려
Where you are~ ผมจะรอคุณนะ
เพราะรู้ทุกเรื่อง รู้ทุกอย่างนี่แหละเลยเป็นปัญหา
ต้องคอยห่วงคอยหามันตลอด
เพราะได้ใกล้ชิดมันมากๆด้วยเนี่ยแหละ...
너너너 널 이제 만난 건 아 진짜 대박사건
คุณ คุณ คุณ การที่ได้พบเจอคุณช่างเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่
아무리 봐도 널 알고 싶어 코난이 돼 내 마음모를껄
ไม่ว่าจะได้เจอบ่อยแค่ไหน แต่ผมก็ยังอยากจะรู้จักคุณมากขึ้นอีก
ตั้งแต่วันแรกที่เจอ ที่ได้รู้จักกัน..
ซวยแล้วปาร์คจีมิน ..
เนี่ยความคิดแรกที่เข้ามาในหัว
อยากรู้จัก ..
เนี่ยความคิดที่สอง
난 자꾸 널 생각해 걸 내 첫사랑도 잊게 했어 넌
หลังจากผมกลายเป็นโคนัน คุณก็คงไม่รู้ความในใจของผมสินะ
ผมเอาแต่คิดถึงเรื่องของคุณ คุณทำให้ผมลืมรักแรกของผมไปเลย
ตีสนิท จนได้สนิท สนิทจนสมใจอยาก รู้จักกันดีมาก ใกล้ชิดจนเกินขอบเขต จนเกินจะกลับตัว
จากที่ตอนแรกหวังจะได้เป็นแฟน เป็นคนรัก ไปๆมาๆมันดันกลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้วซะงั้น
จะกลับตัวก็ไม่ทัน บอกรักก็ไม่ได้ ผมรู้จักแทฮยองดีพอที่จะไม่พูดไม่บอกอะไรออกไป
เพราะถ้าขืนบอกไปล่ะก็ มีหวังแทฮยองได้แพนิคหนีไปจากผมแน่ๆอะ
계속 니가 가라고 해도 난 니가 다라고 말하고 말테야
ถึงแม่ว่าคุณเอาแต่บอกให้ผมไป แต่ผมขอบอกเอาไว้เลยว่า "คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม"
Cause I Love You Girl
แต่ถ้าความแตกขึ้นมาแล้วหนีไปจริงๆ ผมก็ไม่ยอมหรอกนะ!
ผมชอบแทฮยอง แล้วก็มั่นใจมากว่าดูแลมันได้ดี
แต่ก็อย่างที่บอก ถ้าผมเปิดเผยออกไป ได้มีอันจบเห่แน่
ผมเสียมันไปไม่ได้หรอก ..
ก็ผมมีแค่มันจริงๆ
มันเป็น ทุกสิ่งทุกอย่าง ของผมเลยนะเว่ย
잊지 못할 그녀의 첫 느낌에 바보처럼 빼앗긴 맘 내
ความรู้สึกแรกที่ได้เจอคุณนั้น ผมลืมไม่ลงจริงๆ
หัวใจของผมถูกช่วงชิงไปเหมือนคนโง่
ผมรักมันอะ
가슴이 고장난 것처럼 난 사랑에 불이 나고
หัวใจของผมมันทำงานไม่เป็นปกติซะแล้ว
ผมกำลังถูกรุมเร้าด้วยไฟแห่งรัก
แล้วใครว่าเป็นเพื่อนแล้วไม่ดี ?
เท่าที่ผมดูๆฟังๆที่มันเล่ามา ผมว่า ผมเนี่ยแหละ ได้เปรียบสุด น่าอิจฉาสุด
ผมไม่เคยต้องเข้าหาแทฮยองเลยนะ ไม่เคยต้องมานั่งหาจังหวะช่วงชิงแทฮยองมาจากคนอื่น
มีแต่มันอะแหละ ที่เป็นฝ่ายโดดเข้าหาผมตลอด (โดดทับเต็มรักเลยจ้ะ)
จะกอดก็กอดได้ จะฟัดก็ฟัดได้
จะทำอะไรกับมันตอนไหนก็ได้
อีกอย่าง มันเองก็ชอบมานัวเนียผมด้วย!
โคตรจะเอ็กซ์คลูซีฟ ยิ่งรู้ว่าพวกฮยองทุกคนพยายามหาทางใกล้ชิดกับมันกันแทบตายแล้วก็ยิ่งรู้สึกเป็นต่อ
คืออยู่ห้องเดียวกับแทฮยองด้วยเว้ย นอนด้วยกันทุกคืน
แทบจะอาบน้ำด้วยกันแล้วด้วย! แต่กลัวตัวเองจะทนไม่ไหว
เป็นเพื่อนสนิทเนี่ยดีสุดแล้ว
มีแต่ได้กับได้ชัดๆเห็นปะ !
ฮัดช่าาาาาา!
심장만 쿵쾅 쿵쾅 뛰고(또 뛰고) 제발 살려줘 you’re my girl~
หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
ช่วยผมด้วยเถอะครับ you’re my girl
ถึงจะต้องมีปัญหากับการจัดการอารมณ์และอัตราการเต้นของหัวใจนิดหน่อย
แต่ก็คุ้มนะ คุ้มมากๆเหอะ
สงสัยต้องวอนให้แทฮยองเพื่อนร๊ากรักช่วยใกล้ชิดให้มากกว่าเดิมละแหละ
เผื่อจะชินชาแล้วหายใจเต้นซะที ฮิฮิ
ช่วยหน่อยสิเพื่อนรัก
กูรักมึงนะ ปุอิ๊งๆ
รักกว่าทุกคนในบ้านนี้ รู้จักมึงดีกว่าทุกคนในบ้านนี้
ใช้อยู่กับมึงมากกว่าทุกคนในบ้านหลังนี้ ใกล้ชิดกับมึงที่สุดในบ้านนี้
มึงจะทำอะไรก็ต้องทำกับกู จะไปไหนก็ต้องไปกับกู
มึงอะ
you’re my girl
เป็นคนของกูชัดๆ ..
กรี๊ดดดดดด
**
เปิดใจ ..
จีมินบอกให้เปิดใจ
...
แล้วมันทำยังไงฟร๊าาาาาาา
ไอ้เชรี่ยยยย
“เหนื่อยมั้ยครับฮยอง ได้นอนกันมั่งปะเนี่ย?”
ผมเดินเข้าไปถามฮยองนักทำเพลงทั้งสองที่พึ่งกลับเข้าบ้านมานั่งหมดแรงกันอยู่ในห้องรับแขก
รู้สึกได้เลยว่าตัวเองเก้ๆกังๆ และเกร็งมาก
“เหนื่อยโคตร ไอ้นัมจุนแม่งไปถึงก็ทำคอมพังเลย กว่าจะซ่อมเสร็จ กว่าจะได้เริ่มงาน กว่างานจะเสร็จ โอย” โฮซอกฮยองบ่น
“เออๆ กูขอโทษ กูมันแย่ มึงก็รู้ว่ามันเป็นคำสาปของกู กูจับอะไรก็พังหมดนั่นแหละ
บ้านทั้งหลังนี่ก็พังมาแทบทุกส่วนแล้ว ยังไม่ชินอีกหรอ” นัมจุนฮยองบ่นกลับ
“บ้านอะมียุนกิ ซ่อมได้ทุกอย่าง แต่แม่งนี่พังนอกบ้าน ยุนกิก็ไม่อยู่
เอ้อ ไอ้ยุนกิอยู่ปะเนี่ย ไม่อยู่หรอ?” โฮซอกฮยองหันมาถามผม
“เมื่อคืนไม่ได้กลับครับ ไปคุยงานนอกเมือง” ผมตอบ ค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งข้างโฮซอกฮยองบนโซฟา
“อ่าว อย่างงี้นายกับจีมินจองกุกก็อยู่บ้านกันแค่ 3 คนอะดิ เด็กๆแอบไปเล่นซนที่ไหนมาปะเนี่ย?”
นัมจุนฮยองพูด พลางลุกจากเก้าอี้นวมมานั่งโซฟาข้างๆผมด้วยกัน
เท่ากับว่าตอนนี้ผมอยู่บนโซฟาตัวยาวโดยมีผู้เข้าแข่งขันชิงหัวใจคิมแทฮยองทั้งสองขนาบข้างอยู่
โอย .. ล่อแหลมมาก
“นั่นสิ หนีเที่ยวรึเปล่านะเด็กพวกนี้” โฮซอกฮยองพูด พลางเอนตัวลงมาซบไหล่ซ้ายของผม ..
ยกระดับความล่อแหลมไปอีกขั้น..
“ไหนเล่าให้ฟังซิว่าทำอะไรไปบ้าง” นัมจุนฮยองพูด แอบเอามือมาจับมือขวาของผมไปกุมไว้แอบๆ บีบเล่นเบาๆ..
ทวีคูณความล่อแหลมไปอีกดิ ..
“ปะ .. เปล่าซะหน่อย อยู่บ้านดูหนังกันจนดึกแล้วก็เข้านอน ไม่มีไรครับ” ผมตอบไป โกหกคำโต โอย ใจสั่นแล้ว
“จริงหรอ งั้นก็นอนดึกสินะ ปะ ไปนอนต่อกัน” พูดจบโฮซอกฮยองก็ลุกพรวดขึ้นมาดึงแขนซ้ายฉุดผมให้ลุกตาม
นัมจุนฮยองรีบปล่อยมือขวาผมทันที
กำลังจะถูกลากขึ้นบันไดแต่..
“กลับมาแล้วคร้าบบ” คนมาใหม่มาขัดจังหวะซะก่อน
“อ้าวยุนกิ ว่าไง งานโอเคมั้ย?” โฮซอกฮยองเอ่ยถาม
“ดีมากอะ ลูกค้าชื่อยองแจ พึ่งได้บ้านหลังโตมาจากมรดกคุณปู่
จะให้ออกแบบภายในให้ มันส์เลย ดูท่าจะกระเป่าหนักด้วย” ยุนกิฮยองยิ้มร่า พลางเดินมุ่งเข้ามาหาผมกับโฮซอกฮยอง
“ดีๆให้ช่วยไรก็บอกนะ อย่าโหมงานหนักเกิน” โฮซอกฮยองตอบกลับ ยิ้มกว้าง
“จริงๆแล้วก็อยากให้แทฮยองมาช่วยเลือกโทนสีบ้านอะ ได้มั้ย?” ยุนกิฮยองพูด มองตาผม แล้วเลื่อนสายตาลงไปที่มือ..
ล่อแหลมกำลังสี่ ..
“ก็ .. ได้สิฮยอง ตอนนี้เลยปะ?” จีมินบอกให้เซย์เยส .. ผมก็ตอบรับแล้วถามกลับ มือยังคงจับกับโฮซอกฮยองอยู่
“ใช่ ตอนนี้เลย นายจะไปไหนกับโฮซอกรึไง?” ยุนกิฮยองถาม ก้มลงมองมืออีกที
“ปะ..ป่าวฮะ” ดึงมือออก
“งั้นก็ไปช่วยฮยอง ไปกัน” ยุนกิฮยองเดินมาจับมือผมจูงขึ้นห้องไปแทน
อา ..
จะเป็นอะไรมั้ยนะ ...
**
Help me help me help me
널 보면 숨이 가빠
เมื่อผมเห็นคุณ ผมหายใจไม่ได้เลย
อา ..
กลับบ้านมาจากงานเหนื่อยๆกะว่าจะไปหาแดกูบอยเด็กเสี่ยคนดีที่ห้อง
ให้เห็นหน้าแล้วชื่นใจหายเหนื่อยซะหน่อย
ดั๊นมาเจออะไรขัดใจจนได้ ..
มือของเด็กของมินยุนกิ ในมือของจองโฮซอกชายอื่น ..
ยอมไม่ได้ว่อย
ชิงตัวแม่ง!
“ฮยองตกลงบ้านคุณยองแจนี่หลังไหนเนี่ย รูปเยอะไปหมดเลย แปลนอะไรนี่ก็ดูไม่รู้เรื่องอ้ะ”
แล้วก็ได้มา
อึงคย๊าคย๊าาๆ
ดูเด็กนี่สิ นั่งอยู่ในกองกระดาษแปลนบ้านของผม
มีดินสอเสียบอยู่หลังหู คิ้วขมวดมุ่น แก้มพองลม ปากยู่ ตาใส
Help me help me help me
널 보면 눈이 부셔
เมื่อผมได้เห็นคุณ ดวงตาของผมก็พร่ามัว
ลมยามสายกับแดดอ่อนๆ
โอย ตาพร่า
น่าฟัดเหลือเกิน
“ฮยอง! เหม่ออะไรเนี่ย หลับหรอ? นี่ฝึกนอนแบบไม่หลับตาได้แล้วหรอ??” คนน่ารักโบกมือหยอยๆ
“ห้ะ เปล่า ตื่นอยู่ๆ” สะบัดหัว
“อ่า .. งั้นก็ตอบผมสิว่าตกลงมันอันไหนกันแน่อะบ้านคุณยองแจอะ” ยกกระดาษขึ้นมาเป็นกำ
“นี่ๆ อันนี้ๆ” หยิบเลือกออกมาสองสามแผ่น
“ไหนๆ” ยื่นหน้าเข้ามามอง
“นี่ไง มาๆ ก้มมาดูใกล้ๆ เดี๋ยวจะสอนอ่านแปลน” ผมเอาแปลนวางไว้บนตัก แล้วกวักมือเรียกแทฮยองให้ขยับมาหา
“โห จะรู้เรื่องมั้ยอ้ะ” แทฮยองก็ค่อยๆกระดึ๊บเข้ามาด้วยสีหน้างงงวย
“ไม่ยากหรอกน่า ก้มมาๆ ดูใกล้ๆ เขยิบเข้ามาใกล้ๆ” เอื้อมมือไปดึงแขนเข้ามาชิด
“นี่ก็ใกล้จนจะนั่งตักฮยองแล้วนะ!” โวยวายเสียงดัง
“เออ ความคิดดี งั้นมานั่งเลยมา” ว่าแล้วก็หยิบแปลนออกจากตักแล้วช้อนคนเอวบางขึ้นมานั่งแทน
“เฮ้ย!” แทฮยองยุกยิกเล็กน้อยแต่ผมก็กอดไว้จากทางด้านหลังแน่นไม่ให้ไปไหน เอาคางเกยไหล่
“แทแทอา .. นายนี่ ตัวหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ” สูดหายใจลึกๆ
“ยุนกิฮยอง..” ย่นคอหนี
เมื่อเห็นว่าคนบนตักยอมศิโรราบแต่โดยดีผมก็หยิบแปลนมาวางบนตักแทฮยอง
แล้วเอื้อมมือโอบรอบเอวมาจิ้มชี้แปลนสอน คางเกยไหล่มน
“อะนี่ เรามองจากมุมบนท็อปวิวนะ ส่วนที่เป็นกำแพงน่ะจะเป็นเส้นทึบแบบนี้ แล้วก็รูปอย่างงี้อะเป็นหน้าต่าง อย่างงี้คือประตู” ชี้ๆ
“อา ..” พยักหน้ารับรู้หงึกหงัก
“ไหนลองทวนใหม่ซิ นี่ตรงนี้คืออะไร?” ผมชี้ไปที่ส่วนหนึ่งบนแปลน ที่ยังไม่ได้สอน
“เอ๋ .. ฮยองยังไม่ได้สอนไอ้ขีดๆนี่เลย .. อะ ..” แทฮยองหันหน้ามาโวยแต่ด้วยความที่อยู่ใกล้กันมาก
เลยเกือบจะจุ๊บกันแล้วแน่ะ เจ้าตัวก็นะรีบหันหนีทันที
“จำไม่ได้ต้องโดนทำโทษ” แกล้งเล่นดีกว่า ฮิฮิ
“เฮ้ย ป่าวนะ ฮยองยังไม่สอนจริงๆ” ส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก
“นี่อะคือบันได ..” ผมเฉลย พลางเอามือจับคางคนบนตักให้หันแก้มมาแล้ว
จุ๊บ
แก้มใสนุ่มนิ่ม
“ยุนกิฮยอง!” ตาโต
“แล้วกลมๆรอบๆตัวบ้านนี่ล่ะคืออะไร?” ชี้แปลนต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ต้นไม้!” ตอบเสียงดัง
“อุ๊ย! รู้ด้วย ตอบถูกต้องให้รางวัล” ว่าจบก็จับคนบนตักให้หันหน้าเข้าหากันแล้ว
จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!
หน้าผาก จมูก คาง
“เฮ้ย ยุนกิฮย๊องงง” เอามือยันหน้าผมออก
심장만 쿵쾅 쿵쾅 뛰고 널 찾고
หัวใจของผมเต้นถี่รัว แถมยังเอาแต่มองหาคุณ
“ฮ่าๆๆ อะไร โวยวายอะไร อยากโดนจุ๊บอีกหรอ?” ยิ้มยียวน
“......” หยุดโวยวายแล้วเม้มปากแน่น คิ้มขมวดมุ่น จมูกย่น ตาดื้อ แก้มแดงเป็นลูกตำลึง
“น่ารักจัง” ผมพูด แล้วเชยคางมนขึ้นมา นิ้วโป้งไล้ไปตามริมฝีปากที่เม้มอยู่ให้คลายออก แล้ว..
จุ๊บ!
“โอ๊ย ไม่อยู่ด้วยแล้ว! ปวดฉี่ เดี๋ยวกลับมา” พูดจบก็รีบพรวดพราดลุกออกจากห้องไป
Where you are~ 널 기다려
Where you are~ ผมจะรอคุณนะ
เรียกได้ว่าตอนนี้ผมมีแรงทำงานไม่หลับไม่นอนไปสามวันเจ็ดวันอะครับ นี่บอกเลย
ถ้ารู้ว่ายอมทำตามใจตัวเองแล้วมันจะรู้สึกดีมีพลังแบบนี้นะ ทำไปนานละ
ไม่รอมานั่งสารภาพความในใจแล้วค่อยทำค่อยเลิกตีตัวออกห่างหรอก
ริอาจมาทำให้ใจเต้นอีกครั้ง คิดหรอว่าจะยอมให้หนีกันไปง่ายๆ
คอยดูเถอะแดกูบอย พ่อจะฟัดชดเชยให้หนำใจเลย!
**
เปิดใจยอมรับ
ไม่ปฏิเสธ
จีมินสอนให้ทำแบบนี้..
แต่มันจะมากไปปะวะะะะะะะะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะบ้าตายยย
อะไรก็ไม่รู้ ยุนกิฮยอง อะไรก็ไม่รู้
ไม่ชินเลยแบบนี้ ทุกทีเอาแต่หลบหน้า
แต่ตั้งแต่วันนั้นที่ไปช้อปปิ้งด้วยกันมา ที่ร้านเบอร์เกอร์แอนด์เชคนั่น ..
มันก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย
ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี มันก็ดีที่ยุนกิฮยองเลิกตีตัวออกห่างแล้วกลับมาสนิทใกล้ชิดกันมากขึ้น
แต่มันชักจะชิดเกินไปมั้ยอ้ะ?
โอ๊ย หรือมันผิดที่ผมเองก็ไม่รู้
ที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป..
“เราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆซะหน่อยฮยอง ทำงานเยอะจนมึนรึไง?”
งื่อ
เอื้อมมือขึ้นมาลูบหน้าแล้วก็ชวนให้รู้สึกแปลกๆ
เมื่อเช้าก็โดนจองกุกจุ๊บไปทั่ว
นี่ก็ยังจะโดนยุนกิฮยองจุ๊บซ้ำอีก
ฮื่ออ
ที่ทำอยู่นี่มันถูกต้องมั้ยเนี่ย ...??
หมับ!
“เฮ้ยย!”
**
ปึ้ง
ผมปิดประตูห้องลงหลังจากที่ฉุด เอ้ย ดึงคนเดินเหม่อลอยเข้ามาในห้อง
“โฮปปี้ฮยอง!”
ผมดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น
잡힐듯 하다가도 멀어지는 그녀
เหมือนกับผมจะเอื้อมมือไปถึงคุณ แต่คุณก็กลับถอยห่างออกไปเรื่อยๆ
“ไม่ให้ไปแล้ว” ผมพูด กระชับอ้อมกอด
“อะ .. อะไรอะฮยอง” แทฮยองตอบ อู้อี้กับอกผม
“ไม่ให้ ไม่ให้ใครดึงนายไปอีกแล้ว นายอย่าไปจากฮยองแบบนั้นอีกนะ” ผมพูด คลายอ้อมกอดมามองหน้า
“เห??” งง
“นายดึงมือออกไป แล้วจูงมือไปกับยุนกิ” ผมพูด
“ก็.. ก็ยุนกิฮยองจะให้ช่วยงานนี่นา .. ฮยอง..อย่าทำหน้าดุสิ ..” ก้มหน้างุด
나에게 부디 한번 기회를 제발 주렴
ได้โปรด ขอโอกาสให้ผมอีกสักครั้ง
“ขอโทษ .. ฮยองแค่ ..” ผมคลายอ้อมกอด ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างอารมณ์เสีย
“น้อยใจหรอครับ?” แทฮยองพูดขัด ทำตาใส ยิ้มเล็กๆ
โห
แค่ยิ้มเล็กๆก็หายหงุดหงิดแล้ว..
내 맘이 들린다면 대답해요 나에게~
ถ้าคุณได้ยินเสียงร้องของหัวใจผม ได้โปรดตอบเถอะครับ
“อื้อ แทฮยองอะ ฮยองเสียใจจัง งอนแล้วด้วย ง้อเลย!”
ผมแกล้งทำปากยู่ กอดอก ขมวดคิ้วมุ่ย อารมณ์หงุดหงิดเมื่อกี้หายไปเฉ๊ย
แทฮยองหัวเราะคิกคักแล้วเอามือมาจิ้มแก้มผม
“โฮปปี้ฮยอง ไม่งอนนะครับ ไม่งอนนะ ม่ายยงอนน” พูดปากยื่นปากยาว
가슴이 고장난 것처럼 난 사랑에 불이 나고
หัวใจของผมมันทำงานไม่เป็นปกติซะแล้ว
ผมกำลังถูกรุมเร้าด้วยไฟแห่งรัก
“ไม่อะ งอน” ผมเบือนหน้าหนี
“ง๊า แล้วผมต้องทำยังไงล่ะเนี่ยยย?” คนหน้ารักยกมือยีหัวตัวเองยุ่ง ย่นจมูก
“จุ๊บหน่อย” ผมตอบ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ห้ะ?” ตาโต
“จุ๊บ จุ๊บฮยอง” พองลมที่แก้มแล้วยื่นเข้าหา
“เอาจริงดิ” ย่นคอหนี
“เร็วๆ เดี๋ยวโกรธจริงๆนะ” ขู่เสียงเย็น
“งือ.. ฮยอง” เบะปาก
“นายรังเกียจฮยองหรอ ไม่รักโฮปปี้ฮยองแล้วหรอหื้ม?” ต้อนเข้ามุม
“ป่าวนะ ไม่ใช่ซะหน่อย” ส่ายหัวรัวๆ
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขึ้น
พองลมที่แก้มข้างหนึ่ง
แทฮยองยื่นหน้าเข้ามาใกล้ หลับตาปี๋แล้ว
จุ๊บ!
“หายแล้วนะ ไปแล้ว” เตียมตัวจะหนีแต่ผมก็คว้าเอวไว้ก่อน
“เดี๋ยว” กอดไว้เลย
ผมพองลมที่แก้มอีกข้างแล้วยื่นหน้าไปใกล้
จุ๊บ!
คิคิคิ รู้สึกดีจัง
แล้วก็ก้มหัวลงให้หน้าผากอยู่ระดับเดียวกับริมฝีปากน่ารักของคนตรงหน้า
“อะไรเนี่ยฮยองงง”
จุ๊บ!
“จะบ่นทำไมในเมื่อนายก็จุ๊บอยู่ดีน่ะฮื้ม?” ผมพูด ส่งสายตาล้อเลียนไปให้
“ฮยอง!” แทฮยองตีแขนผมเบาๆ แก้มแดงแปร๊ด
“เอาเร็วๆ จุ๊บให้ทั่วจะได้ปล่อยไป” ผมยื่นหน้าเข้าไปหา แล้วหลับตาลง ยิ้มแก้มปริ หุบไม่อยู่จริงๆ
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ !
คิ้ว เปลือกตา จมูก คาง สันกราม ..
โห ทั่วกว่าที่คิดไว้ซะอีก
심장만 쿵쾅 쿵쾅 뛰고(또 뛰고) 제발 살려줘 you’re my girl~
หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
ช่วยผมด้วยเถอะครับ you’re my girl
น่ารักเกินไปแล้วมั้ง คิมแทฮยอง
ฮยองจะตายเอานะ
“โฮปปี้ฮยองครับ ปล่อยผมไปได้ยังอะครับ ปล่อยเถอะนะ นะนะ นะนะ”
ส่งสายตาอ้อนวอน น้ำเสียงออดอ้อน แถมยังกอดผมแน่นขึ้น เอาแก้มไถอกผม
โอย หัวใจฮยอง จะวายตายแล้ว
ผมคลายอ้อมกอดอีกครั้งแล้วเชยคางมนขึ้นมาสบตา
จ้องตากันสักพัก จนสติเลื่อนลอย
รู้ตัวอีกที ริมฝีปากผม ..
ก็สัมผัสกับริมฝีปากนุ่มนิ่มของคนตรงหน้าเสียแล้ว ..
แผ่วเบา แล้วผละออก
“ฮยองล่ะ อยากจะกัดนายจริงๆ..”
พูดออกไปแบบไม่ทันได้คิด .. ฟังดูน่ากลัวเหมือนกันแฮะ .. แต่คนตรงหน้าดูจะเขินไม่น้อย ถือว่าดีใช่มั้ย?
แทฮยองก้มหน้างุด แล้วหันหนี คลำลูกบิดประตูอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วออกจากห้องไป..
ตึกตักๆ
อา ..
แทฮยอง .. นายมีสิ่งนั้นจริงๆอะ ..
ใช่เลยที่ต้องการ ..
น่ารักจริงให้ดิ้นตาย
**
สติ
จะ
แตก ...
ว้อท เดอะ เฮลลลลลล
วันนี้มันวันอะไรวะะะะะะะะ
วันอะร๊ายยยยยยย
ใครตอบวันเสาร์พ่อจะเสยให้ร่วง!
ฮืออออ
ทำไมโดนรังแกกกกก โดนรังแกทั้งวันเลย
แล้วทำไม ?
ทำไม ทำไม๊ ทำไม
ทำไมถึงรู้สึกดีจังวะ?
ฮือออ
ฟัคคคคคคคคคคคค !
นี่มันไม่ถูกต้อง ไม่ถูกๆๆๆ
ทฤษฏีจีมินต้องผิดแน่ๆเลย
มันบอกให้เปิดใจ ไม่ปฏิเสธ
แล้วดูซิ พอยอมรับไม่ปฏิเสธแล้วเป็นยังไง?!
บนหน้าผมตอนนี้มีทั้งสัมผัสของ จอนจองกุก มินยุนกิ และ จองโฮซอก อยู่
ฮื่ออออออ อะไรเนี่ยยยย????
ทำไงดี ? .... นี่มันผิดชัดๆ ...
ไม่ถูกต้อง
ยังไงก็ไม่ถูกต้อง .. !
หนีดีกว่า
สวน !
สวนหลังบ้าน
สงบสติอารมณ์ที่สวนหลังบ้าน !
ว่าแล้วก็รีบจ้ำอ้าวลงบันไดออกประตูหลังบ้าน
โทษทีครับยุนกิฮยอง ไว้ค่อยช่วยงานพรุ่งนี้ละกันนะ
ขอหนีเข้าสวนก่อนล่ะ ..
**
บลูเบอร์รี่ลูกพ่อออกลูกแล้วเว้ยเฮ้ย
บรรจงปลูกมาอย่างดี ได้ผลดกดีเห็นแล้วชื่นใจ
อา .. คิมนัมจุน
นายนี่เจ๋งจริงๆ!
นอกจากจะแต่งเพลงได้ แร็ปได้ แล้วยังปลูกต้นไม้เก่งอีกด้วย
ยอดเยี่ยม!
ว่าแล้วก็มาชิมรสชาติกันซักหน่อย
เอื้อมมือไปเด็ดบลูเบอร์รี่มาเต็มกำมือแล้วนั่งลงบนพื้นหญ้า
ดีดลูกแรกเข้าปาก กัดเป๊าะ!
อื้อหือ!
เฟรชมาก สดสดจากต้น
ลูกที่สองสามสี่ห้าก็ถูกดีดเข้าปากรัวๆ
หวานจับใจ อร่อยเหลือเกิน
แดดอุ่นๆ ลมโกรกเย็นๆ ต้นไม้พริ้วไหว
นกบินผ่านไปร้องจิ๊บๆสดใส...
Help me help me help me
널 보면 숨이 가빠
เมื่อผมเห็นคุณ ผมหายใจไม่ได้เลย
แล้วเอ๊ะ! นั่นใครเดินมาทางนี้?
หุ่นสวย ผิวดี ผมสีชมพู
ตากลม แก้มใส น่าลูบน่าไล้น่าดู..
โอ๊ยตาย นี่มันบลูเบอร์รี่สวรรค์สร้างหรือไร
นอกจากจะอร่อยมากๆ กินแล้วฟินสามชาติแล้ว
ยังเรียกสิ่งมีชีวิตที่สวยสดงดงามเกินธรรมชาติออกมาได้อีก
ซูโกร้ยยยยย!
Help me help me help me
널 보면 눈이 부셔
เมื่อผมได้เห็นคุณ ดวงตาของผมก็พร่ามัว
“อ้าว นัมจุนฮยอง?” คนมาใหม่ทักขึ้นตาโต ตกใจหรอ?
“ว่าไงเรา มาทำไรแถวนี้?” ตบพื้นหญ้าข้างๆให้อีกคนลงมานั่งด้วยกัน
“ว่าจะมานั่งเล่นเงียบๆน่ะครับ ฮยองกินไรอยู่อะ?” แทฮยองลงมานั่งข้างผมแล้วถาม
“บลูเบอร์รี่อะ ฮยองปลูกเองนะ!” ยืดอก แบบลูเบอร์รี่ในมืออวด ภูมิใจมาก
“จริงดิ? ไหนขอกินมั่ง” ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อแล้วอ้าปากขอกิน
“อะ” ผมก็ป้อนบลูเบอร์รี่เม็ดโตเข้าปากคนน่ารักไปสองสามเม็ด
“หูย หวานอะ อร่อยนะเนี่ย!” ออกปากชม ตบมือแปะๆ
“ต้นอยู่นั่นอะ เด็ดเอาเลย เต็มที่” พูดพลางชีไปที่ต้นบลูเบอร์รี่ลูกดกของผม
แทฮยองก็ไม่รอช้า รีบลุกไปเด็ดมาเต็มมือ แล้วลงมานั่งตรงข้ามผม
“นี่ฮยอง ดูนะ!”
พูดจบก็โยนบลูเบอร์รี่เม็ดนึงขึ้นไปบนฟ้าแล้วอ้าปากรองับ
“นี่! รับได้ด้วย ฮ่าๆๆ ฮยองทำได้ป่าววว”
ท้าเรอะ?
ผมโยนบลูเบอร์รี่บ้าง แต่โชว์ความเหนือกว่าด้วยการโยนสองเม็ด
“เน่ เป็นไง รับได้สองเม็ดเลย”
“โห สองเม็ดทำอวด เดี๋ยวก่อนๆ รู้จักคิมแทฮยองน้อยไปซะแล้วว”
พูดจบก็โยนบลูเบอร์รี่ขึ้นฟ้าไปสี่ลูก
“อ้ะ!”
**
โอ๊ย
เซ็งจริง !
เกือบจะรับได้ทั้งสี่ลูกแล้วเชียว
แค่หุบปากเร็วไปนิด เม็ดที่สี่เลยโดนกัดแตกคาปากซะงั้น
เซ็ง !
“แทฮยอง ..” นัมจุนฮยองขยับตัวเข้ามาใกล้ อะไร จะเยาะเย้ยหรอ?
“ ยังไงมันก็เข้าปากผมหมดนะฮยอง ถือว่าได้สี่ลูกเหอะ ถึงลูกสุดท้ายมันจะแต..”
อะ..
เดี๋ยวนะ ..
ทำไมเอาหน้ามาใกล้นัก? ..
แล้วจะเอามือมาจับแก้มไว้ทำไม ?
ก .. ใกล้ไป . แล้ว
ผมหลับตาลง ตัวแข็งทื่อ
สัมผัสได้ถึงอะไรปากอย่างนุ่มๆอุ่นๆที่ทาบทับลงบนริมฝีปาก ..
จากเซ้นส์และประสบการณ์แล้ว .. คาดว่าน่าจะเป็นริมฝีปากเหมือนกัน ...
เอะ ..
แต่สัมผัสต่อไปนี่มันชักจะแปลกๆ
อะไรบางอย่างอุ่นๆชื้นๆสัมผัสลงบนริมฝีปากล่างของผม
ตวัด .. ? ล .. เลีย ??
ล .. ลิ้น ? หรอ ??
นัมจุนฮยองผละออกมาแล้วเกาหัวแก้เก้อ ท่าทางเลิกลั่ก
“เอ่อ .. คือ .. ปากนายเลอะ น้ำบลูเบอร์รี่..” พูดตะกุกตะกัก หลบสายตา
“อ่อ .. ครับ ..” ทำตัวไม่ถูก ...
“คือฮยอง .. ขอโทษที ..” เฮ่ย ฮยองก้มหน้างุดเลย ทำไงดี ..
“ไม่เป็นไรครับฮยอง เรา .. เราก็ใกล้ชิดกันบ่อยอยู่แล้วนี่” พยายามพูดให้ฮยองรู้สึกดีขึ้น .. แต่ทำไมมันฟังดูแปลกๆวะ
“อา .. นายไม่รังเกียจฮยอง ใช่มั้ย?” ตาเป็นประกาย
“ไม่อยู่แล้วฮยอง รังเกียจได้ไง บ้าป่าว . ..รู้สึกดีออก? ..” เอะ .. มันชักจะยังไง
“รู้สึกดีจริงหรอ???” นัมจุนฮยองหน้าฟินมาก .. แถมยังค่อยๆขยับเข้ามาใกล้อีก ..
“อื้ม .. เอ่อ .. ผมไปละ ไว้เจอกันครับ!” เผ่นดิครับ
เอาอีกแล้ว
คิมแทฮยอง
หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆเลย!
ทั้งๆที่เข้าสวนมาจะได้มานั่งสงบจิตสงบใจ
แต่ไหงกลายเป็นวุ่นวายกว่าเดิมจนได้!
โว้ยยยย ชีวิต!
พระเจ้า อย่าใจร้ายกับผมนักสิครับ ฮื่ออ
เดินทึ้งหัวออกมาหน้าบ้านก็ต้องสะดุ้งกับมือถือตัวเองที่สั่นครืดๆ
‘ หายไปไหนเนี่ย? ตกส้วมรึไง? ’ - ยุนกิฮยอง
แย่ละ
อย่าตามสิ!
ยืนเลิกลั่กหันซ้ายหันขวาอยู่หน้าบ้าน
เอาไงดี ..
เข้าสวนก็เจอนัมจุนฮยอง
จะเข้าบ้านก็คงเจอโฮซอกฮยอง
จะเข้าห้องก็ต้องเดินผ่านห้องยุนกิฮยอง
ไหนจะจอนจองกุกอีก?
โว้ยยยย
ทำไงเดดดดดดดดดดดดด
ปิ๊นปิ๊น!
เสียงแตรรถดังขึ้น พร้อมกับรถยนต์สีดำเงาคันหรูที่เข้ามาจอดเทียบหน้าผม ลดกระจกหน้าต่างลง
“เป็นอะไรน่ะแทแท กำหัวตัวเองทำไมครับ?” เสียงคุ้นเคยดังขึ้น
“จินฮยอง!” ผมพูดเสียงดัง ตาโต
“อือ ฮยองกลับมาแล้ว เร็วกว่ากำหนดด้วยล่ะ คิดถึงแทแทมากเลยเนี่ย!” พูดจาแบบนี้ จินฮยองตัวจริงเสียงจริงแน่นอน
“ฮยอง พาผมไปกินข้าวหน่อยดิ” ไม่พูดเปล่า มือเอื้อมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างคนขับเรียบร้อย
“ห้ะ? นายว่าไงนะ ??” จินฮยองตกใจมาก ตาโต อ้าปากค้าง
“พาผมไปเลี้ยงข้าวข้างนอกหน่อยครับจินฮยอง นะนะ ” ผมพูดซ้ำ พร้อมส่งยิ้มหวานให้
“ได้ ... ได้สิ ! ได้อยู่แล้ว แทแทอยากกินอะไรครับ ? ฮยองจะพาไปทุกที่เลย !
อาหารอเมริกัน หรือ อิตาเลี่ยนดี ? หรือจะอาหารเม็กซิกัน? อ้อ มีอาหารไทยร้านนึงอร่อยมากๆเลย หรือว่า..” พรั่งพรู
“ออกรถเถอะครับฮยอง ผมอยากกินอาหารไทย” ผมพูดขัด
“ได้เลยครับแทแท ไปกัน!”
**
ขอบคุณพระเจ้า ..
นี่มันช่างเป็นวันที่ดีอะไรอย่างงี้ !
งานถ่ายแบบจะถูกแคนเซิ่ลเพราะความผิดพลาดของทีมงาน
นอกจากจะได้เงินค่าจ้างมาฟรีๆเป็นค่าเสียเวลาแล้ว ยังได้กลับบ้านเร็วขึ้น
แล้ว ! ยังเจอแทแทคนดีของคิมซอกจินชวนไปกินข้าวอีก !
กินกันสองคนด้วย
สอง – ต่อ – สอง !
นี่มัน เดท !
ดินเนอร์เดท ชัดๆ !
อ๊ากกกกกกกกกก
คนหล่อขอสครีม
เหมือนสวรรค์โปรด ฟ้าประทาน
โอกาสนี้ จะใช้อย่างดีที่สุดเลยครับ! สัญญา !
ว่าแล้วก็เริ่มจากการขับรถให้นิ่มนวลที่สุด
เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทางร้านอาหารไทยแสนอร่อยอย่างงดงาม
“หิวอะฮยอง”
เปลี่ยนใจละ .. น้องหิว
//เหยียบมิด
**
เค้าว่ากันว่าอาหารไทยเนี่ย เผ็ดร้อน แต่ก็ครบรส กลมกล่อม ..%
ผมอะ ไม่เคยกินหรอกครับ
อาหารไทยในอเมริกาน่ะ แพงจะตาย นักเรียนไร้รายได้อย่างผมขอบายดีกว่า
คงเพราะว่าอาหารไทยอร่อยมากๆแล้วก็หายากล่ะมั้ง เลยแพง
แต่วันนี้มีจินฮยองไง
“อยากกินไรสั่งเลยนะแทแท เต็มที่!”
ฮิฮิ
จะกินให้หมดร้านเลยคอยดู !
หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จ พนักงานเก็บเมนูไป
ก็พึ่งจะได้เงยขึ้นมามองหน้าจินฮยองชัดๆ
“ฮยอง ยังแต่งหน้าอยู่เลย” ผมพูด
“อือใช่ อยากรีบกลับบ้านไวๆน่ะ เลยไม่ได้ล้าง” ฮยองตอบ เอามือเท้าคางจ้องตายิ้มกริ่ม
“รีบไปมั้งฮยอง ไม่ล้างเดี๋ยวสิวขึ้นหมดหล่อนา” หลุบตาลงต่ำหลบตา
“ก็คิดถึงแทแทหนิ อยากกลับบ้านมาเจอเร็วๆ ทำไมอะ แต่งหน้าหนักไปรึไง? งั้นเดี๋ยวฮยองไปล้างแปป” พูดจบก็ลุกพรวดไปห้องน้ำทันที
คือมันก็ไม่ได้ไม่ดีนะ เมคอัพน่ะ
แต่มันก็ออกจะแปลกๆอยู่ เพราะไม่คุ้นตา ทุกทีก็ไม่เคยจะแต่งหน้าให้เห็น
จะเห็นก็เห็นแต่ในแมกกาซีน ตามป้ายโฆษณา บิลบอร์ด อะไรพวกนี้ไปเลย
คือก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันยังไง
แต่เห็นแล้วมันใจเต้นยังไงก็ไม่รู้
มันไม่ใช่แค่เมคอัพอย่างเดียว แต่ยังเซ็ทผมเปิดขึ้นอีก ..
มองหน้าแล้วมันรู้สึกประหลาด ๆ
ใจมันตุ้มๆต่อมๆยังไงก็ไม่รู้ดิ ..
หมับ!
“เฮ่ย!” สะดุ้งโหยง จู่ๆใครมาเกาะไหล่วะ!?
“โทษที ฮยองเอง ตกใจหรอ หน้าฮยองเป็นไง ดีขึ้นมั้ยครับ?” จินฮยองยื่นหน้ามาจากด้านหลัง มือยังเกาะไหล่อยู่
เมคอัพก็ยังออกไม่หมด ผมก็ยังเซ็ทขึ้นอยู่
ที่หนักกว่าเดิมก็เห็นจะเป็นกลิ่นน้ำหอมที่โชยมาอ่อนๆเป็น
กลิ่นดูจะแพงแสนแพงเนี่ยแหละ ..
“ด .. ดี .. ครับ?” สตั๊นท์
“เห? ไม่สบายรึเปล่าเรา ทำไมหน้าแดงๆ? มีไข้หรอ?” เอื้อมมือมาแตะหน้าผาก
“ไม่ๆ ผมแค่..ร้อนน่ะ” เอนตัวหนี
“แน่ใจนะ?” หรี่ตาถาม หน้าตาดูเป็นห่วง
“แน่ใจซีครับ” ยิ้มตาหยี
สรุปแล้วอาหารไทยมื้อนี้ก็ผ่านไปด้วยดีครับ
อาหารไทยน่ะ อร่อยจริงๆอะ
พนักงานเสิร์ฟสอนภาษาไทยมาคำนึงด้วย
“แซบ!”
แปลว่า อร่อย ครับ ฮี่ฮี่
ความจริงแล้วจะพูดว่าผ่านไปด้วยดีก็กระไรอยู่
คือผมก็เกร็งๆอยู่ดี
เพราะเงยหน้าขึ้นมาเจอจินฮยองทีไร
มันก็รู้สึกประหลาดๆทุกครั้ง
ทำอะไรไม่ถูก
แล้วส่วนมากเวลาเงยขึ้นมาทีไร จินฮยองก็สบตาผมทุกครั้งเลยเนี่ยดิ
เฮ่ย!
เขินนะเว่ย !
เดี๋ยวนะ..
เขิน เรอะ?!
...
วันนี้มันชักจะหนักเกินไปแล้ว ..
ปาร์คจีมิน คงต้องเคลียร์เรื่องวิธีเปิดใจอะไรนี่หน่อยแล้วล่ะ ..
**
ทำได้ดีมากคิมซอกจิน
ทำได้ดี
ทั้งแกะกุ้งจากต้มยำกุ้งให้
ทั้งตักอาหารใส่จานให้
ทั้งสอนวิธีกิน
ทั้งแนะนำ ทั้งอะไรตออะไรต่างๆนานาทั้งหลาย
แทฮยองดูจะแฮปปี้ไม่น้อย
เคี้ยวตุ้ยๆไม่หยุดเลย
แต่สงสัยน่าจะเผ็ดเกินไปสำหรับแทฮยองนะ
เพราะตอนกินนี่หน้าแดงหูแดงไปหมด
อดทนไม่ยอมกินน้ำซักหยดอีกต่างหาก
“เผ็ดมากมั้ย หน้าแดงไปหมดแล้ว” ผมถามขึ้น
“ไม่เผ็ดนะฮยอง หน้าผมไม่แดงซะหน่อย” เอามือลูบหน้าป้อยๆ
“ไม่แดงอะไรล่ะ ฮยองจ้องมาตั้งนานแล้ว ยิ่งจ้องก็ยิ่งแดง เห็นจะจะคาตาเลย” ชี้หน้า
“บอกว่าไม่เผ็ดก็ไม่เผ็ดสิ ฮยองนั่นแหละ หยุดจ้องซะที!” ชี้กลับ ปากยู่
“ ก็นายน่ารักอะ จะให้ไม่มองได้ไง อย่าหวงสิ ขอมองหน่อย” เอามือสองข้างเท้าคาง
“จินฮยอง!” น่ายู่เชียว
“คร้าบคนดี?” ยียวนอีกนิด
“โอ๊ย ฮยองอ่ะ! ก้มหน้าก้มตากินไปเลย!” ไล่กันเฉ้ย
ฮือออ
น่ารักครับ จะบ้า
หลังกินข้าวเสร็จผมก็ชวนแทฮยองไปนั่งรถเล่นต่ออีกหน่อย
ขับรถชมวิวข้างทางไปเรื่อยๆ เปิดเพลงคลอไปเบาๆ
เอ้อ! ก่อนออกจากร้านอาหารไทยได้ซื้อขนมไทยมาด้วยแหละ
รู้สึกเค้าจะเรียกว่า ทองหยิบ? ทองหยอด? ฝอยหยิบ ? ฝอยหยอด?
อะไรก็ไม่รู้ล่ะ ! แต่แทฮยองดูจะชอบนะ กินมาตลอดทางเลย
คือไม่อยากจะอวดว่าแทฮยองป้อนผมด้วยล่ะ ฮิฮิฮิฮิ
อา .. นี่มันเหมือนคู่รักมาเดทกันจริงๆนะ ..
จริงๆนะ!
พอเริ่มมืดผมก็ค่อยวนรถกลับบ้าน
แต่ยิ่งใกล้บ้านขึ้นมาเท่าไหร่
แทฮยองก็ดูจะเกร็งขึ้นมาเท่านั้น
“เป็นอะไรรึเปล่า ดูไม่ค่อยดีเลย” ผมถาม
“ป่าว ผมสบายดี แข็งแรงดีครับ” ยิ้ม
“แน่ใจ?” ถามอีกครั้ง
“แน่ใจซีครับ” ยิ้มหวาน
เดี๋ยวถ้าอยากบอก
ก็คงบอกเองแหละมั้ง ?
**
ถึงบ้านแล้ว
รถจอดหน้าบ้านแล้ว ..
เวลานี้ ..
ทุกคนต้องมารวมตัวกันนั่งดูหนังอยู่ในห้องรับแขกแน่ๆ
จะทำหน้ายังไงล่ะเนี่ยคิมแทฮยอง ..
โอ๊ย แค่คิดก็ปวดเครื่องใน
“แทแท...” เสียงจินฮยองดังขึ้นปลุกออกจากภวังค์
“ครับ?” ผมหันหน้าไปหา มือก็พยายามปลดเข็มขัดนิรภัย
“แน่ใจนะว่าไม่มีเรื่องไม่สบายใจอะไรน่ะ? บอกฮยองได้ จริงๆนะ” จินฮยองพูดสบสายตาจริงจัง
ปลดเข็มขัดนิรภัยตัวเองแล้วเอื้อมมาช่วยผมปลดของตัวเองที่ดูจะติดแหง่ก ไม่ยอมออกขึ้นมาซะเฉยๆ
“ไม่ครับฮยอง ..” ผมส่ายหัว จ้องมองใบหน้าของจินฮยองที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ
วันนี้ทั้งวัน ใครเห็นหน้าผมก็มีแต่ฉุดไปนัวเนียกันหมด
เห็นก็มีแต่จินฮยองเนี่ยแหละที่ยังไม่เห็นจะทำอะไรซักอย่าง ..
จีมินบอกให้เปิดรับ จะได้รู้ จะได้เลือก ว่าชอบแบบไหน ..
แต่ยังไม่ได้รับจากจินฮยองเลย ..
แล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ .. ?
นี่ก็ถึงบ้านแล้ว ถ้าไม่รับตอนนี้ก็คงไม่รู้ว่าจะได้รับเมื่อไหร่ใช่มั้ยล่ะ ? ..
สงสัยคงต้อง เปิด แล้วล่ะมั้ง ..
“อ้ะ ออกแล้ว!” จินฮยองพูดขึ้นเมื่อเข็มขัดนิรภัยยอมปลดออกได้ ยกยิ้มกว้างดีใจ
หน้าจินฮยองยังอยู่ใกล้แค่คืบ ..
ผมเลยถือโอกาสนี้ค่อยๆโน้มหน้าลงไป
“ฮยอง ..”
แตะริมฝีปากของตนเองลงบนริมฝีปากของจินฮยองแผ่วเบา แต่ ..
“เดี๋ยว!” จินฮยองกระตุกหนีทันที ..
“.....” เงิบดิครับ
“นายรู้รึเปล่าว่าทำอะไรลงไปน่ะ? นั่นตั้งใจหรอ??” ถามตาโต
“อือ” พยักหน้าหงึกหงัก
“จริงดิ .. งั้นเอาใหม่ได้มั้ย?” ยิ้มแห้ง
“เอ่อ .. ก็ .. ได้มั้งครับ?” จะให้ตอบว่าอะไรล้ะ???
จินฮยองเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นมาสัมผัสแก้มผมแผ่วเบาแล้วไล้ลงมาเชยคางขึ้น
พร้อมกับค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาจนริมฝีปากแตะกันอีกครั้ง
แผ่วเบา
ผละออก
แล้วซ้ำลงมาอีก
อีก
อีก
กี่ครั้งก็ไม่รู้
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ริมฝีปากล่างถูกขบเม้ม ดูดดึง
จนมั่นใจว่ามันต้องบวมเจ่อขึ้นมาแน่ๆ
มืออีกข้างของจินฮยองเลื่อนมาอยู่ตรงท้ายทอยผม
ประคองไว้ไม่ให้หลุดจากกันไปไหน พร้อมลูบเบาๆจนรู้สึกผ่อนคลาย
ลิ้นร้อนถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
กวาดต้อนไปทั่วทั้งโพรงปาก
สติผมมันเลือนรางเหลือเกิน
ประสบการณ์แปลกใหม่นี่มันอะไร ผมก็ไม่ค่อยมั่นใจ
แต่ ..
ก็รู้สึกดีนะ ..
แต่ก็หายใจไม่ออกแล้ว
ผมบิดหนีประท้วงเล็กน้อย จินฮยองก็ยอมผละออกไปอย่างอ้อยอิ่ง
จูบเบาๆซ้ำอีกที
“ขอบคุณนะ” จินฮยองพูดขึ้น สบตา อมยิ้ม
“เห? ขอบคุณทำไม? ผมสิต้องขอบคุณฮยองที่พาไปเลี้ยงข้าว ” ขมวดคิ้วมุ่น
“ขอบคุณที่ให้จูบ” ยิ้มหล่อ
“........” หน้า แดง แน่ เลย ...
“นายหวานหอม เหมือนขนมไทยเลย” ยิ้ม
“ก็ผมพึ่งกินไปหนิ ..” แทบจะกินคนเดียวทั้งกล่อง ไม่หวานก็บ้าแล้ว
“ไม่อะ นายหวานกว่าเยอะ” ยิ้ม ส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้
“งือ ไม่คุยด้วยแล้ว เข้าบ้าน”
ผมหันหนีแล้วเอื้อมมือจะไปเปิดประตูรถแต่จินฮยองก็คว้าไว้ก่อน
“ขอจุ๊บอีกทีได้มั้ย?”
.....
ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไร
จินฮยองก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง
ผมก็หลับตาลงรอรับจูบ แต่ ...
จุ๊บ
จินฮยองกลับจุ๊บลงที่ หลังมือ ..
“นายน่ะ ล้ำค่าจริงๆนะ คิมแทฮยอง..”
**
“ทีวีไม่มีไรดูเลยอะ”
“จองกุกหยุดเปลี่ยนช่องซักทีได้มั้ย? ฮยองตาลายหมดแล้ว”
“ก็ผมพยายามหาอะไรให้พวกเราดูอยู่นี่หน่านัมจุนฮยอง”
“ไอ้โฮซอกมันก็เปิดทีวีไกด์อยู่ รอมันหาเอาก็ได้จะเปลี่ยนช่องรัวๆทำไม?”
“โห่ ยุนกิฮยองอะ เข้าข้างผมหน่อยดิ จีมินนนน”
“จีมินฮยองว้อย! ฮยองแก่กว่านายนะ!”
“โอ๊ย พูดมาก! แล้วนี่เมื่อไหร่ฮยองสองคนนั้นจะกลับมาเนี่ย? ดึกดื่นป่านนี้แล้ว”
“เออ ไอ้เชี่ยจินแม่งเนียนเลย กลับมาบ้านยังไม่ทันเข้าก็เอาน้องไปเที่ยวแล้ว”
“อย่าให้เห็นหน้านะ พ่อจะเอาตะหลิวโบกให้เสียโฉม”
“ฮ่าๆๆ อย่าเหวี่ยงไปโดนอะไรพังล่ะ กูขี้เกียจตามซ่อมแล้ว”
ฮ่าๆๆๆๆ
심장만 쿵쾅 쿵쾅 뛰고 널 찾고
หัวใจของผมเต้นถี่รัว แถมยังเอาแต่มองหาคุณ
Where you are~ 널 기다려
Where you are~ ผมจะรอคุณนะ
แทฮยอง .. อยู่ไหนน่ะ ..
กลับบ้านมาซะที
รออยู่นะ ...
TBC on Part 7 . coming soon ! คงเป็น ออลวี แบบนี้อีกนี่ล่ะ ฮิฮิ <3
เป็นไง 5555555555555 พี่จินได้ทวงคืนสิทธิ์แล้วนะคะ ตักตวงไปเต็มที่
จีมินวีก็เผยไต๋ออกมาแล้ว friends with benefit(?) 55555555555 เพื่อนร๊ากกก
หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะ อัดแน่นทุกคู่เยยจ้ะ >____< อย่าลืมลงคะแนนเสียงกันโน้ะ
ปล. ขอบคุณทุกคนมากจริงๆนะ นี่ถ้าถ่ายรูปหน้าตัวเองตอนอ่านคอมเม้นกะอ่าน#ฟิคอมก มาลงได้นี่ทำแล้ว
คือฟินมาก 555 <3<3<3
ปล2. มาติดแท็กกันเถอะ ! <3 #ฟิคอมก ใครติดแท็กรบกวนเมนชั่นมาบอกนิดนุง 55555
คือเวลาเสิร์ชแล้วเราพึ่งค้นพบว่ามันขึ้นไม่ครบอะนี่ตามไปส่องทวิตรี้ดเดอร์ละถึงเห็นว่ามีคนติดแท็กมากกว่าที่มันขึ้น
จุ๊ๆอย่าบอกใครว่าเราแอบส่อง ..
ขอบคุณทุกคนนะคะ รักนะ !
ความคิดเห็น