[SSF-WG] BaBy Christmas (feat.SNSD KARA 4Minutes 2PM) [yuri]

เนื้อเรื่อง

วันคริสมาสตร์ปีนี้ คุณอยากได้อะไรมั้ย

ชั้นหน่ะเหรอ ปีนี้จะเป็นปีที่ชั้นจะจำไปจนวันตายเลย

เพราะอะไรเหรอ ก็เพราะชั้น

ได้ของขวัญที่วิเศษที่สุด จากพระเจ้ามาแล้วหน่ะสิ

ในปี 3xxx

                โลกปัจจุบันนี้ที่เต็มไปด้วยเทคโลโลยีอำนวยความสะดวกมากมาย ที่คนในไม่รู้กี่ศตวรรตก่อนอยากได้มาช่วยเหลือตนเอง ปัจจุบันนี้กลับมีให้เห็นมากมาย ตัวอย่างเช่น รถยนต์ที่บินได้  อุปกรณ์ที่สามารถเคลื่อนย้ายในพริบตาถ้าสถานที่ไม่ไกลนัก  หรือแม้แต่ สิ่งที่เพศที่ 3 สมัยก่อนอยากให้มีเหลือเกิน นั่นคือ การมีลูกเป็นของตนเอง ทั้งๆ ที่เป็นชายเหมือนกันหรือหญิงเหมือนกัน

                แต่สิ่งที่ปัจจุบันนี้ก็ยังมีไม่ต่างจากสมัยก่อน  หรือสมัยก่อนก่อนนู้น ก็ยังมี นั่นคือ การเห็นเด็กวัยกำลังเรียนทั้งหลาย ทั้งนักศึกษาหลากปริญญา เด็กวัยมัธยมต้น มัธยมปลาย ออกมาหางานพิเศษทำ หรือแม้แต่คนวัยทำงานก็ยังมีให้เห็น

.

.

ณ ร้านขนมหวานแห่งหนึ่งย่านใจกลางกรุงโซล

                “ฟู่~ หนาววุ้ยหุ้ย อ่ะ ยินดีต้อนรับค่า~ เชิญตามสบายเลยนะคะ~ ^^” เสียงหญิงสาวพนักงานคนนึงที่กำลังบ่นเรื่องอากาศอยู่ที่หน้าเคาเตอร์นั้น เมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้าร้าน ก็เอ่ยทักทายตามที่ได้รับการอบรมมาตบท้ายด้วยรอยยิ้ม ที่แทบละสายตาไปไม่ได้

                “เฮ้อ หนาวจังแหะ ว่าแต่ พี่แทคยอน อยู่ไหนเนี่ย  สงสัยอยู่หลังร้านอีกแล้วแหงๆ  พี่จุนซูฝากเคาเตอร์หน่อยนะ ชั้นจะไปตามพี่แทคยอนหน่ะ ได้เวลาเปลี่ยนเวรกันแล้วแท้ๆ มัวแต่ไปหวานกับพี่คุณอยู่ได้ น่าโมโหจริงๆ คนยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย -*-” หลังจากที่ลูกค้าไปนั่งที่โต๊ะเรียบร้อย หญิงสาวคนเดิมก็บ่นขึ้นมาอีกระลอก ด้วยความไม่ตรงต่อเวลาของรุ่นพี่ที่ร้าน จึงคิดจะตามเอง และบังเอิญหันไปเห็นรุ่นพี่อีกคน จึงได้ฝากฝังตรงส่วนหน้าที่ของเธอสักประเดี๋ยว เพื่อไปตามพี่แทคยอน หรือ อคแทคยอน รุ่นพี่ที่ต้องเปลี่ยนเวรหน้าที่กับเธอ

ปัง!

                “พี่แทคยอน...คุณพี่อคแทคยอน! จะเสด็จไปเปลี่ยนเวรกับรุ่นน้องคนนี้ได้รึยังพี่ คนยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย!!” ทันทีที่มาถึงหลังร้าน หญิงสาวก็เปิดประตูด้วยเสียงไม่ดังนัก และเรียกคนที่อยู่ข้างหน้าเธอ ที่ซึ่งกำลังปฏิบัติภารกิจติดเรทกับภรรเมียสุดที่รักของเค้า หรือ นิชคุณ หนุ่มหน้าหวานชาวไทยที่เธอยังนึกข้องใจไม่หายว่าทำไมถึงได้มาเป็นแฟนกับรุ่นพี่ที่แสนดี(?)ขนาดนี้

                “แหงะ ซอนมี มาตามพี่ถึงนี่เลยเหรอ แหะๆ ^^;;” คนโดนเรียกที่มีความผิดติดตัวถึงกับสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงรุ่นน้องสุดเลิฟขวัญใจลูกค้า มาเรียกตัวเองถึงที่

          “แน่นอนสิ พี่คิดว่านี่มันกี่โมงแล้ว หา!! เห็นใจกันมั่งดิพี่ ไหนๆ พี่คุณก็อยู่ด้วย ช่วยลากสามีของพี่ไปทำงานที ไม่งั้นมีหวังชั้นได้ฟังคำบ่นจากแม่ทูนหัวของชั้นแน่ๆ เฮ้อ” หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า ซอนมี โต้กลับทันทีที่แทคยอนพูดจบ และฝากฝังรุ่นพี่แสนดีของเธอแก่คนรักของเค้า ก่อนจะเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของพนักงานหญิง เพื่อเตรียมตัวกลับ เพราะนี่ก็เลยเวลาทำงานของเธอมาได้สักพักแล้ว

.

.

                “อ้าวซอนมี จะกลับแล้วเหรอ” ระหว่างทางที่ซอนมีกำลังจะเดินไปหน้าร้านนั้น ผู้จัดการร้านก็ได้เรียกเธอไว้ก่อน

                “ค่ะ  พอดีต้องรีบกลับไปดูหน่ะค่ะผู้จัดการ อีกอย่างมันก็ใกล้แล้วด้วย ไม่อยากห่างมากหน่ะค่ะ เป็นห่วง ^^”

                “ว้า  เสียดายจัง วันนี้คนเยอะซะด้วย เฮ้อ งั้นเธอเอานี่กลับไปละกันนะ ^^” เมื่อผู้จัดการร้านคิดว่า วันนี้คงจะรั้งให้ซอนมีทำงานเพิ่มไม่ได้ จึงตัดใจ และให้เค้กที่ทำขึ้นเฉพาะวันนี้เป็นพิเศษให้แก่ซอนมี

                “ไม่ได้หรอกค่ะผู้จัดการ  อันนี้ของขายนะคะ หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ” ทันทีที่เห็นว่าผู้จัดการจะให้อะไรแก่เธอ หญิงสาวก็รีบปฏิเสธทันที

                “รับไปเถอะ ถือซะว่าเป็นของขวัญจากชั้นก็แล้วกันนะ น่า  เอาไปเถอะ หรือเธอจะปฏิเสธน้ำใจจากชั้นละ” เมื่อเห็นซอนมีปฏิเสธ ผู้จัดการจึงพยายามหาข้ออ้างให้เธอรับไว้ให้ได้

                “ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะผู้จัดการ ลาล่ะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ^^” ซอนมีที่ดูท่าจะปฏิเสธผู้จัดการไม่ได้ จึงรับไว้ และกล่าวขอบคุณผู้ให้ของขวัญแก่เธอ และลากลับในเวลาต่อมา

.

.

.

แกร๊ก แอ๊ด โฮ่ง โฮ่ง~ แฮ่ก แฮ่ก

                “กลับมาแล้วน้า  เจ้าบู ฮ่าๆๆ” ทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูรั้วบ้านเข้ามา สิ่งมีชีวิต 4 ขา ก็รีบวิ่งเข้ามาหาหญิงสาวทันที ราวกับว่ากำลังรอคอยการกลับมาของเธอ

แกร๊ก

                “อ้าว เธอเองเรอะ ก็นึกอยู่ว่าเจ้าบูมันเห่าอะไร ฮ้าววววว~” หลังจากที่ซอนมีเล่นกับเจ้าบู เจ้าตูบ 4 ขาของเธอได้สักพัก ก็มีเสียงเปิดประตูบ้าน และเสียงหญิงสาวอีกคนตามมา

                “โซฮี เฮ้ออ ช่วยแต่งตัว ไม่ก็จัดทรงผมให้มันดูดีหน่อยได้มั้ย เฮ้อออ แล้วนี่พี่เค้าอยู่ไหนเนี่ย” ซอนมีที่เห็นโซฮี เพื่อนสนิทของเธอตั้งแต่ประถมเอ่ยทัก จึงเงยหน้าขึ้นมามองและรู้สึกปลงจิตกับเพื่อนของเธอคนนี้ซะเหลือเกิน เพราะหญิงสาวนามโซฮีอยู่ในสภาพ หัวยุ่งๆ เสื้อกล้ามตัวหลวมนิดๆ โชว์หน้าท้องแบนราบ กับกางเกงขาสั้นแบบใส่อยู่บ้าน มือเกาหัว แว่นจะตกแหล่มิตกแหล่ และแถมท้ายด้วยอมลูกอม ที่คงเป็นรสโปรดของเธอเป็นแน่แท้

                “อ้อ รอแกอยู่ที่โซฟาโน่นแหละ  ระวังนะ ตอนนี้เจ๊แกใกล้ระเบิดละ ขอให้รอดนะเพื่อน ไปทำงานต่อละ” โซฮีที่ตอบคำถามพร้อมทิ้งระเบิดไว้และรีบกลับขึ้นห้องไปทำงานของเธอต่อทันที

                “เห้ย โซฮี อย่าทิ้งกันเดะ ปั๊ดโธ่ ไม่ช่วยกันเลยวุ้ย” หลังจากได้ยินคำบอกกล่าวและคำลาจากโซฮี ซอนมีก็เริ่มหน้าซีดเพราะช่วงหลังๆ นี้อารมณ์ของ”เจ๊”นั้นค่อนข้างแปรปรวณ ทำไมหน่ะเหรอ? เดี๋ยวก็รู้

                “เอ่อ พี่เยอึน ซอนมีกลับมาแล้...”

                “ทำไมกลับมาช้านักหา ซอนมี พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าเวลากลับมาช้าให้โทรมาบอก ทำไมไม่โทรมาหา พี่เป็นแค่ไหนรู้มั้ย จะลุกไปไหนมาไหนก็ลำบาก ฮึก ... ยัยเด็กบ้า ... ฮือ” ซอนมีที่เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ารับกรรมเต็มที่ เอ่ยทักคนที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ทันจบ “เจ๊” หรือ เยอึน ก็โต้กลับมาด้วยความโกรธ และลงท้ายด้วย ความน้อยใจ แถมปล่อยน้ำตาลงมาเป็นสาย

                “ง่า พี่เยอึนไม่ร้องนะคะ ง่า เอ้อใช่ นี่ๆๆ พอดีว่าวันนี้วันพิเศษไง คนที่ร้านก็เลยเยอะ แต่ซอนมีก็รีบกลับมาเร็วที่สุดเลยนะ อ้อ แล้วก็ นี่ๆ พี่ผู้จัดการเค้าให้เค้กที่มีเฉพาะวันนี้มาด้วยนะ ^^ ไม่ร้องนะคะคนดี โอ๋ๆๆ มากินเค้กกันนะคะ  นะไม่ร้องนะ  มาๆ นั่งที่โซฟาก่อนนะ เดี๋ยวซอนมีจะไปตักใส่จานมาให้นะคะ นั่งรอซอนมีแป๊ปเดียวนะคะคนดี” ซอนมีที่เห็นเยอึนร้องไห้ออกมา ก็รีบวิ่งเข้าไปปลอบทันทีที่เห็นน้ำตาหยดแรก และให้อีกฝ่ายรอเธอที่โซฟาก่อน เพราะเจ้าตัวเวลาจะลุกไปไหนมาไหน ก็ลำบาก ด้วยความนี้ตอนนี้เยอึนนั้น ท้องแก่แล้ว ใช่ ได้ยินไม่ผิด ตอนนี้เยอึนนั้นท้องได้ 8 เดือนกว่าใกล้จะถึงกำหนดคลอด อย่าแปลกใจ ก็บอกแล้วนี่นะ ว่าสมัยนี้ เพศเดียวกันก็สามารถท้องได้แล้ว

                “มาแล้วนะ  นี่ไง รสโปรดของพี่เยอึนเลยน้า กินเยอะๆ เลยนะ ให้เด็กน้อยของพวกเราได้กินด้วยนะ ดีมั้ยคะ ^^~” หลังจากที่ไปตัดแบ่งเค้กที่ได้มาจากร้านที่ทำงานแล้วซอนมีก็รีบนำมาที่โซฟา พร้อมตัดแบ่งพอดีคำป้อนให้กับอีกฝ่าย และเอ่ยถึงลูกของพวกเธอที่คงจะดิ้นดุ๊กดิกอยู่ภายในท้องเยอึน

.

.

                “กินมั่งดิ  เค้กจ๋าเค้ก~ * *” ขณะที่ซอนมีกับเยอึนกำลังกินเค้กกันอย่างมีความสุขนั้น  โซฮีที่นั่งทำงานอยู่บนห้องนั้น ได้กลิ่นของกินที่เป็นอีกหนึ่งของโปรดของเธอซึ่งก็คือ เค้ก จึงรีบวิ่งลงมาเพื่อเค้กโดยเฉพาะ

                “อยู่ในตู้เย็นนู้น  หมดมาดเลยนะแกเนี่ย  มาดขรึมๆ ของแกหายไปไหนหมดวะ” ซอนมีที่ตอบคำถามเสร็จ ก็เอ่ยกัดคนถาม ที่เธอยิ่งเห็นก็ยิ่งปลงจิตจริงๆ กับเพื่อนของเธอคนนี้

                “เห้ย ไม่ได้ ของกินมาก่อน ถ้ามัวแต่รักษามาด ก็อดดิวะ ว่าแต่อยู่ในตู้เย็นใช่มะ ดีเลย ขอนะแก ฮ่าๆๆ มีของกินโต้รุ่งแล้ว~ * *” โซฮีที่ตอบคำถามแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ ว่าแล้วก็ถามถึงเค้กต่อ เพราะดูจากงานแล้วท่าทางคืนนี้เธอคงจะต้องโต้รุ่งอีกคืนซะแล้วแหะ

                “เออ แล้วแต่แกละกัน ระวังเหอะ ถ้าพี่ฮารากลับมาเมื่อไหร่นะ จะฟ้องให้หนำใจเลย ยัยซาลาเปา”

                “เห้ยๆๆ คนนั้นห้ามยุ่งเว้ย เบื้องสูง อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะแก ยังไม่อยากน่วมเฟ้ย  แกก็รู้นี่หว่าถึงชั้นจะเป็นเมะ แต่ยังไงพี่ฮาราก็แรงเยอะนะเว้ย -*- ” โซฮีที่ตกใจรีบพูดต่อทันทีที่ได้ยินว่าซอนมีเพื่อนเธอจะฟ้องบุคคลที่ 3 ที่กล่าวถึง ไม่ใช่ใครที่ไหน คู ฮารา แฟนสาวของโซฮีนั่นเองซึ่งตอนนี้ไปอยู่ที่อเมริกาชั่วคราวเพราะติดงาน

                “ล้อเล่นน่า ฮ่าๆๆ  ว่าแต่ อย่ากินหมดนะ เหลือไว้ให้ด้วยล่ะ ยัยโซฮี”

                “เออน่า  รู้แล้ว ไปทำงานต่อละ”

.

.

.

                “งือ  ง่วงแล้วอ่ะ ซอนมี~ พาไปที่ห้องหน่อยสิ อยากนอนแล้ว~” หลังจากผ่านมาสักพัก ก็ได้เวลาที่เยอึนจะต้องนอนแล้ว ไม่รู้เป็นอะไร หลังๆ มานี้ เธอมักจะง่วงเป็นเวลา ทุกทีไป เฮ้อ แล้วพูดก็ง่วง ฮ้าววว~ = =

                “ได้ค่ะ แต่หลับตาแป๊ปนะ ^^~” ซอนมีที่รับคำ แต่ก่อนที่จะพาไปที่ห้องนั้น เธอเอ่ยคำขอ ซึ่งเยอึนก็พยักหน้ารับพร้อมหลับตาลงตามคำขอ

                “อาววละ~ ลืมตาได้แล้วค่ะ พี่เยอึน~ ^^”

                “ซะ ... ซอนมี นี่มัน” หลังจากที่เยอึนลืมตาตามที่ซอนมีบอกแล้วนั้น เธอก็ได้เห็นสิ่งแวววาวที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ที่ซึ่งทำให้หญิงสาวน้ำตาไหลแทบทันทีที่เห็น

                “อื้อ  แหวนของเราที่พี่อยากให้เป็นแต่งงานไงคะ  ซอนมีขอโทษนะที่ตอนวันแต่งทำหาย แต่ไม่กล้าบอก เอ่อ แหะๆ ถึงแม้จะช้าไปหน่อย  แต่ซอนมีก็หามาได้แล้วนะ ขอบคุณจริงๆ นะที่พี่เยอึนยังไม่ไปไหน ยังอุตส่าห์อดทนรอคอยชั้นที่กลับไม่เป็นเวลา  ขอบคุณที่พี่ทำให้ในเร็วๆ นี้จะมีสื่อที่สามารถรับรู้ได้ว่า เรารักกันแค่ไหน ขอบคุณจริงๆ นะคะ คนดีของซอนมี ^/////^”

หลังจากที่เยอึนแทบทำอะไรไม่ถูกที่เห็นแหวนที่นึกถึงวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ วันแต่งงาน แต่ก็แทบล่มด้วยเพราะในวันนั้นเกิดการเปลี่ยนแหวนกะทันหัน ทำให้เจ้าสาวอย่างเยอึน แทบอาละวาดเพราะเธอเป็นคนหงุดหงิดง่ายอยู่แล้วและเธอเกลียดคนที่ผิดสัญญาอีกต่างหากดังนั้น เจ้าสาวอีกคนอย่างซอนมีแทบน่วมกันเลยทีเดียว

และระหว่างที่ซอนมีพูดอยู่นั้น เธอก็เกิดอาการเขิน ด้วยเพราะไม่ค่อยได้พูดอะไรที่หวานๆ เลี่ยนๆ แบบนี้บ่อยนัก

                “ใครบอกเล่าคนบ้า คนที่ขอบคุณน่ะ มันพี่ต่างหากเล่า  เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ วันนั้นเธอแทบน่วมเพราะพี่เชียวนะ แต่เธอก็ยังอยู่กับพี่ ไม่ไปไหน แถมวันนั้นยังไม่โกรธพี่สักนิด ฮึก แล้วอย่างนี้ ใครจะทิ้งเธอลงเล่า ฮึก คนบ้า อึก โอะ  โอ๊ยย  ซะ ... ซอนมี พี่ปวดท้องอ่ะ โอ๊ยยยยย” ขณะที่เยอึนพูดไปร้องไห้ไปนั้นอยู่ๆ เธอก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา ซอนมีที่เห็นอย่างนั้น ก็รีบตะโกนเรียกโซฮี ให้เอารถออกทันที เพราะซอนมีนั้น ขับรถไม่เป็น โซฮีที่ได้ยินเสียงเรียก เธอก็รีบคว้าเสื้อกันหนาว และเสื้อโค้ทตัวใหญ่และใส่กางเกงขายาว และรีบลงไปสตาร์ทรถทันที

                “ขึ้นมาเลยแก เร็วๆ” โซฮีที่เอารถออกมาแล้วรีบเร่งซอนมีที่กำลังอุ้มเยอึนออกมาอย่างทุลักทุเลนิดหน่อย เพราะกลัวจะไม่ทันการซะก่อน และระหว่างทางซอนมีก็ได้แต่พูดปลอบเยอึนไปตลอดทางเท่านั้น

.

.

                “ญาติคนไข้รอข้างนอกก่อนนะคะ” ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลก็มีบุรุษพยาบาลมาช่วยกันพาเยอึนไปที่ห้องคลอดทันทีและบอกให้ซอนมีกับโซฮีรออยู่ด้านนอกก่อน

10 นาทีต่อไปมา

                “ปัดโธ่เอ๊ยย ทำไมนานอย่างนี้น้า เฮ้ออ พี่เยอึนนน  หืมมมม”

                “โว๊ยย คุณซอนมี๊~ ลงมานั่งตรงนี้นิ่งๆ ได้มั้ยวะ ชั้นเวียนหัวแล้วนะเว้ย” หลังจากผ่านมาสักพัก ซอนมีที่เป็นห่วงคนในห้องคลอดถึงกับนั่งไม่ติดที่ เดินไปเดินมาพร้อมบ่นพึมพำ จนโซฮีที่นั่งอยู่ถึงกับทนไม่ไหวเรียกซอนมีให้มานั่งสักที เพราะเธอชักจะรำคาญซะแล้ว

                “โธ่~ ก็พี่ฮาราเค้ายังไม่ท้องนิหว่า แกไม่เข้าใจความรู้สึกของชั้นหรอก โธ่พี่เยอึนจะเป็นยังไงมั่งแล้วเนี่ย เครียดเฟ้ยย” ซอนมีที่กำลังเครียดอยู่จึงบ่นออกมาเป็นชุด แถมยังจี้ใจดำโซฮีเข้าจังๆ อีกต่างหาก

                “เออ ใช่ ชั้นไม่เข้าใจความรู้สึกแกหรอก แล้วแกเข้าใจชั้นมั้ย ตั้งแต่เป็นแฟนกันมา พี่ฮาราให้จูบกี่ครั้งเองฮะ มันนับได้เลยนะเว้ย ชั้นไม่เครียดกว่ารึไง ชั้นเองก็อยากมีเด็กตัวเล็กๆ ไว้ให้อุ้มเหมือนกันนะเว้ย” โซฮีที่โดนซอนมีพูดจี้จุดก็พูดมาเป็นชุดจนซอนมีถึงกับเงียบทันทีเพราะเธอดันพลั้งปากไปซะได้

                “เอ่อ ชั้นขอโทษโซฮี มันหลุดปากไปอ่ะ โทษทีนะเพื่อนรัก โอ๋ๆๆ”

                “ซอนมี~ โซฮี~ ได้ข่าวว่าพี่เยอึนจะคลอดแล้วใช่ป่ะ เป็นไงมั่ง.. อ้าว ทำไมโซฮีนั่งหงอยแบบนั้นอ่ะ” ระหว่างที่ซอนมีกำลังพูดปลอบเพื่อนของเธออยู่นั่น ก็มีเสียงแหลมนิดๆ ของหญิงสาวคนนึงดังขึ้น

                “ฮยอนอา แบบพอดีชั้นเผลอไป ก็มันกำลังเครียดนี่น่า อีกอย่าง พี่เยอึนเข้าไปตั้งนานแล้ว ไม่รู้เป็นไงป่านนี้ เง้อ~ อยากเข้าไปดูชะมัดเลย พี่เยอึนน~” ซอนมีที่ได้ยินเสียงจึงเงยหน้าขึ้นแล้วพบกับ ฮยอนอา หรือคิมฮยอนอาที่เป็นเพื่อนของพวกเธอตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม ซึ่งตอนนั้นถือได้ว่า โซฮีติดฮยอนอามากทีเดียวและฮยอนอาก็เอ็นดู๊ เอ็นดูโซฮีมากด้วยเช่นกัน ช่วงนั้นจึงมีข่าวว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันจนถึงตอนขึ้นมหาลัยที่ฮยอนอานั้นมีแฟนและไปเรียนต่อที่เยอรมัน ถึงกับทำให้โซฮีที่ปกติก็เงียบอยู่แล้ว ยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่แต่ยังดีที่ซอนมียังอยู่ข้างโซฮีเสมอ

                “เอาน่า ซอนมี เดี๋ยวพี่เยอึนก็ออกมาแล้วละน่า ... อ่ะ ยูบินอย่าดิ้นสิลูกเดี๋ยวร่วงนะ” ขณะที่ซอนมีที่พูดเสร็จก็กลับไปเครียดเหมือนเดิม ก็มีเสียงเกือบทุ้มดังมาจากด้านหลังเธอจึงหันไปมองก็เห็นแฟนสาวของฮยอนอาพร้อมด้วยลูกสาว ที่ดูเหมือนจะเป็นลูกชายเสียมากกว่าด้วยเพราะเสียงที่ทุ้มกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไป แถมยังไม่ชอบใส่กระโปรงเอามากๆเสียด้วยเพราะใส่ทีไรเป็นได้ร้องลั่นทุกที

                “พี่จียุน สวัสดีค่ะ ว่าไงยูบิน” ซอนมีเอ่ยทักทายจียุนกับยูบินที่เปรียบเสมือนหลานของเธอก็ยูบินนั้นเป็นลูกของจียุนและฮยอนอานั่นเอง ส่วนโซฮีที่กำลังออดอ้อนฮยอนอาอยู่นั้นก็หันไปยิ้มและโค้งทักทายเพราะยังแอบเคืองอยู่นิดๆ ที่จียุนพราก(?)ฮยอนอาไปจากเธอตั้งหลายปี

แกร๊ก

                “ไม่ทราบว่าใครเป็นพ่อของเด็กคะ” หลังจากที่ทุกคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานเพื่อไม่ให้ซอนมีเครียดมากเกินไปนั้น ก็มีเสียงเปิดประตูจากห้องด้านหลัง และมีเสียงหมอสาวคนนึงดังขึ้น

                “ชั้นค่ะ คุณหมอ พี่เยอึนกับลูกเป็นยังไงบ้างคะ” ทันทีที่ซอนมีได้ยินเสียงของคุณหมอ เธอก็รีบตรงไปที่คุณหมอทันที และเอ่ยถามถึงคนที่เธอเป็นห่วงจนแทบบ้าอยู่แล้ว

                “ขอแสดงความยินดีค่ะ ได้เด็กผู้หญิงนะคะ สมบูรณ์แข็งแรงทั้งแม่และลูกเลยค่ะ แล้วก็ถ้าจะเยี่ยมกรุณาใช้เสียงให้เบาที่สุดนะคะ เพราะตอนนี้คนไข้กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยาสลบอยู่ค่ะ ^^” คุณหมอที่เห็นหน้าคนถามที่ดูเป็นกังวลเป็นอย่างมาก ก็ถึงกับยิ้มบางๆ ออกมา พร้อมกับบอกข่าวดี ที่ทำให้ซอนมีแทบจะพุ่งเข้าไปหาคนที่อยู่ข้างในทันทีที่คุณหมอบอกกับเธอว่า เยอึนและลูกของเธอนั้นปลอดภัย

                “งั้นหมอขอตัวก่อนนะคะ ^^”

                “ขอบคุณ ค่ะคุณหมอ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ขอบคุณ ๆๆ”

.

.

ณ ห้องพักที่โรงพยาบาล

แกร๊ก  แอ๊ด

          “พี่เยอึนยังหลับอยู่เหรอ” ซอนมีที่มาถึงห้องพักฟื้นของเยอึนช้าที่สุดเพราะต้องไปทำเรื่องห้องพักและจ่ายเงินล่วงหน้า พูดถามคนที่อยู่ในห้อง ซึ่งถือว่าโชคดีหน่อยที่ตอนนี้ยูบินกำลังหลับ เพราะเด็กผิวคล้ำคนนี้นั้น เสียงดังแถมยังซนอีกต่างหาก

                “อ่าหะ อย่าเสียงดังเชียวละ กลัวยูบินตื่น” และคนที่ตอบเธอก็คือโซฮีที่ตื่นอยู่คนเดียว เพราะทั้งฮยอนอาหรือแม้กระทั่งจียุนเองก็ยังหลับพร้อมยูบินที่หลับอยู่ในอ้อมกอดของฮยอนอา

แกร๊ก

                “ซอนมี โซฮีพี่เยอึนเป็นไงบ้าง ” ระหว่างที่ซอนมีกับโซฮีพูดกันอยู่ก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมเสียงหญิงสาวอีกคนตามมา

                “นี่ ซอ อย่าเดินเร็วนักสิกำลังท้องกำลังไส้อยู่นา” และก็มีอีกเสียงที่ดังมาจากด้านหลังของผู้ที่ถูกเรียกว่า ซอ หรือ ซอจูฮยอน แต่คนส่วนใหญ่มักจะเรียกว่า ซอฮยอนเสียมากกว่า

                “พี่ยุน อย่าเวอร์มากนักได้มั้ยแค่เพิ่ง 2 เดือนเองไม่ใช่ 7-8 เดือนสักหน่อย อ้อแล้วก็ นี่เพื่อนของซอ ซอนมีกับโซฮี และอีกอย่างช่วยเบาเสียงนิดนึง ฝากบอกพ่อกับแม่ของพี่แล้วก็ชั้นด้วยนะ เพราะมีเด็กหลับอยู่ โอเค้” ซอฮยอนหันไปพูดคนที่เธอเรียกว่าพี่ยุน หรือ อิมยุนอา คนรักของเธอและเอ่ยแนะนำซอนมีกับโซฮีที่เป็นเพื่อนของเธอตอนเข้ามหาลัยพร้อมกับเอ่ยเตือนอีกฝ่ายพ่วงไปถึงพ่อกับแม่ของเธอทั้งคู่อีกด้วย

                “สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ” ซอนมีกับโซฮีพูดทักทายกับยุนอาทันทีที่ซฮฮยอนพูดเสร็จ

                “ส่วนนี่ก็พี่ยุนอา แฟนของชั้นเอง โทษทีที่เพิ่งมาแนะนำนะ พอดีไม่ค่อยว่างอ่ะ ไปแสดงที่อื่นบ่อยเลยพามาช้าโทษทีน้า” และซอฮยอนก็แนะนำคนรักของเธอแก่เพื่อนๆ ทั้ง 2 คน และขอโทษที่เธอพายุนอามาช้า ด้วยเพราะคิวแสดงของเธอค่อนข้างแน่นด้วยเหตุเพราะตอนนี้เธอกลายเป็นนักแสดงเปียโนระดับโลกไปแล้ว จึงต้องเดินทางไปแสดงที่หลายๆ ประเทศ ทำให้ไม่ค่อยได้เจอหน้าเพื่อนของเธอสักเท่าไหร่นัก

                “สวัสดีจ๊ะสาวๆ งั้นเดี๋ยวคุยกันไปก่อนนะ พอดีจะไปตามพวกพ่อกับแม่สักหน่อย สงสัยมัวแต่หาอะไรทานอยู่ข้างล่างละมั้ง ไปก่อนละนะ เดี๋ยวพี่มา” ส่วนยุนอาเมื่อซอฮยอนแนะนำเธอเสร็จก็เอ่ยทักทายซอนมีกับโซฮีกลับ พร้อมขอตัวสักแป๊ป เพื่อจะไปตามพ่อกับแม่ของเธอและซอฮยอน

                “ขอโทษทีนะ ไม่รู้ทำไม พวกพ่อกับแม่ถึงได้ตื้ออยากมากันสักเหลือเกิน ทีนี้เลยกลายเป็นยกขโยงกันมาทั้งบ้าน มีหวังเสียงดังรบกวนคนอื่นแน่ๆ เลยอ่ะ” หลังจากที่ยุนอาไปแล้ว ซอฮยอนก็อดบ่นขึ้นมาไม่ได้ เพราะเธอไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ของเธอและยุนอาจึงได้ตามมา ถ้าแค่ยุนอาคนเดียวเธอจะไม่แปลกใจสักนิด เพราะทางนั้นชอบดูแลเธอเวอร์เกินเหตุตั้งแต่รู้ว่าเธอตั้งท้องแล้ว

                “ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก ชั้นคิดว่านะ เพราะคุณอาทั้ง 2 เค้าคงอยากเห็นพี่เยอึนตัวจริงละมั้ง หุหุ” ซอนมีที่ได้ยินซอฮยอนพูดอย่างนั้น ก็รู้สึกขำขันเล็กน้อย และเอ่ยเดาเหตุผลที่ทำให้วันนี้มีผู้คนมาเยี่ยมพี่เยอึนของเธอมากเป็นพิเศษ

                “นั่นสินะ  ก็นอกจากคนวงในแล้วไม่มีใครรู้เลยว่า ปาร์คเยอึน นักแต่งเพลงชื่อดังก้องโลกหน้าตาเป็นยังไงนี่นะ” ซอฮยอนเอ่ยตอบอย่างเห็นด้วย และเอ่ยล้วงลึกถึงที่สาเหตุที่ซอนมีเดาไปเมื่อครู่ ซึ่งก็อย่างที่เธอพูด ปาร์คเยอึน นักแต่งเพลงที่แต่งเพลงให้กับศิลปินชื่อดังมากมายทั้งในเกาหลี ศิลปินแถบเอเชีย รวมไปถึงแถบยุโรป เพราะความสามารถของเธอที่มากล้น ที่แค่เพลงแรกที่เธอแต่งออกมาให้กับนักร้องหน้าใหม่ในตอนนั้น ดังเป็นพลุแตกตั้งแต่เดบิวท์แค่ไม่กี่อาทิตย์เท่านั้น

                “งืออ~ ฮ้าววว อ้าว นั่นใครเหรอ”

                “อ้อ นี่ซอฮยอนที่เคยเล่าให้ฟังไงจำได้มั้ย แล้วก็นี่ฮยอนอานะซอ ส่วนคนที่หลับอยู่คือพี่จียุนแล้วก็เด็กที่หลับอยู่ชื่อ ยูบิน ลูกของฮยอนอากับพี่จียุนหน่ะ” ระหว่างที่ซอนมี โซฮี และซอฮยอนพูดคุยกันอยู่นั้นก็มีคนนึงที่ตื่นขึ้นมานั่นคือฮยอนอานั้นเอง เมื่อตอนขึ้นมาฮยอนอาก็แปลกใจที่มีคนที่เธอไม่เคยเห็นหน้า โซฮีจึงเอ่ยแนะนำทั้ง 2 รวมไปถึงคนที่ยังหลับอยู่ด้วย

                “ยินดีที่ได้รู้จัก/ยินดีที่ได้รู้จัก”

แกร๊ก แอ๊ดด

                “อันยอง~ จ้ะเด็กๆ” หลังจากที่ฮยอนอาและซอฮยอนทักทายกันนั้น ก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมเสียงของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้น

                “ทุกคนนี่แม่ฟานี่แล้วก็พ่อแทแท เป็นพ่อกับแม่ของชั้นเองแล้วก็ นี่คือ ซอนมี โซฮี แล้วก็ฮยอนอาเป็นเพื่อนหนูค่ะ ส่วนคนที่หลับอยู่คือพี่จียุนแฟนของฮยอนอาส่วนเด็กเค้าเป็นลูกของฮยอนอากับพี่จียุนค่ะ ชื่อ ยูบิน ” ซอฮยอนเอ่ยแนะนำผู้มาใหม่ทั้ง 2 แก่คนในห้องทันทีที่ทั้งคู่เดินเข้ามา

                “สวัสดีค่ะ” ซอนมี โซฮี และฮยอนอาเอ่ยทักทาย               ผู้มาใหม่อย่างสุภาพ และด้วยความอึ้งเล็กน้อย ที่พ่อกับแม่ของเพื่อนพวกเธอนั้น หน้าเด็กมาก โดยเฉพาะคนพ่อ ดูจากหน้าตาแล้วไม่น่าถึง 30 ด้วยมั้ง

                “เอ้อ แม่คะ แล้วน้ายูลกับน้าสิก้าแล้วก็พี่ยุนละคะ ทำไมไม่เห็นเลย” ผู้อาวุโสกว่าทั้ง 2  เมื่อเห็นทั้ง 3 คนทักทายมา ทั้งคู่จึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน และโค้งเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย หลังจากนั้นซอฮยอนก็เอ่ยถามถึงบุคคลก็บอกจะมาด้วย แต่ทำไมถึงมาที่ห้องไม่พร้อมกันล่ะ

                “ทางนั้นหน่ะเหรอ ก็เพราะ ... อ่ะ นั่น มาพอดีเลย” เป็นทิฟฟานี่ที่ตอบคำถามของลูกสาวและเธอที่กำลังจะเอ่ยถึงสาเหตุ คนที่ถูกกล่าวถึงก็ใช้เสียงเดินทางมาก่อนตัวพอดี

                “โธ่เจส~ อย่าเพิ่งงอลยูลสิคะที่รัก ยูลไม่ได้ตั้งใจนะคะ โธ่ ยุนช่วยพ่อพูดหน่อยสิลูกกก”

                “นั่นคือไม่ตั้งใจของยูลใช่มั้ย ถ้าตั้งใจคงเดินไปด้วยกันเลยล่ะสิ ชิ”

                “โธ่ อย่าเข้าใจยูลอย่างนั้นสิ ยูลมีแค่สิก้าคนเดียวนะ สิก้าก็รู้นิ ใช่มั้ยยุน”

                “อื้อ ใช่ แม่ก็รู้นี่น่าว่าพ่อเค้าเสน่ห์แรงแค่ไหน ยิ่งตอนนี้ตัดผมสั้นด้วยแล้ว เอาน่าแม่ อย่างอพ่อเค้านานเลยน่า ยุนขี้เกียจช่วยตามง้อแล้วนา”

                “ชิ ฟานี่~ อ่ะ อันยองจ้ะเด็กๆ” ระหว่างคนที่อยู่ในห้องเงียบเพรามีเสียงจากด้านนอกซึ่งดูเหมือนจะทะเลาะกัน และผู้ที่ถูกเรียกว่า สิก้า ก็เดินเข้ามาในห้องพักคนไข้ของเยอึนและเดินเข้ากอดแขนทิฟฟานี่และทักทายคนที่อยู่ในห้อง

                “สิก้า~ อ้ะ เด็กๆ อันยองจ้ะ ^^ สิก้า เมื่อไหร่จะหายงอนยูลสักทีคะคนดี หายโกรธยูลนะ ยูลอธิบายเหตุผลไปแล้วนะคะ  สิก้าเชื่อยูลสิ น้า นะๆ” สักพักต่อมา คนที่แทนตัวเองว่า ยูล ก็เดินเข้ามาและเรีกยชื่อคนที่ตัวเองตามง้ออยู่ และเมื่อเห็นคนที่อยู่ในห้องจึงเอ่ยทักทายและกลับมาง้อเจสสิก้าต่อ

                “เอ่อ น้ายูลไปทำอะไรให้น้าสิก้าโกรธเหรอคะ” ซอฮยอนที่เห็นอย่างนั้นจึงเข้าไปเอ่ยถามถึงสาเหตุที่น้าคนสวยของเธอโกรธ

                “อ้อ ก็พอดีระหว่างที่รอแม่เข้าห้องน้ำหน่ะ มีผู้หญิงคนนึงเค้าเข้ามาจีบพ่อของพี่หน่ะ แต่ด้วยความที่พ่อดันซื่อบื้อไม่รู้ว่าทางนั้นเค้ากะเข้ามาจีบเลยคุยตอบ แล้วแม่เค้าก็เข้ามาเห็นพอดี เลยเป็นอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ” คนที่เอ่ยตอบคำถามของซอฮยอนไม่ใช่ผู้ที่ถูกถามแต่กลับเป็นคนที่เดินเข้ามาใหม่ และเอ่ยแก้ความข้องใจของซอฮยอนว่าทำไมเหตุการณ์จึงเป็นอย่างนี้

                “เข้าใจละ มิน่าล่ะ เมื่อไหร่น้ายูลจะหายซื่อบื้อสักทีคะ เออใช่ เกือบลืมแหน่ะ น้ายูล น้าสิก้าคะ นี่ ซอนมี โซฮี แล้วก็ฮยอนอาเป็นเพื่อนซอค่ะ ส่วนคนที่หลับอยู่คือพี่จียุนแฟนของฮยอนอาส่วนเด็กที่หลับเป็นลูกของฮยอนอากับพี่จียุนค่ะ ชื่อ ยูบิน ดังนั้นเงียบๆ หน่อยนะคะ ...”

                “อืมม  อ่ะ เอ่อ สวัสดีค่ะ ทุกคน” ระหว่างที่ซอฮยอนกำลังพูดอยู่นั้น ก็มีคนนึงที่ตื่นขึ้นมา นั่นคือ จียุนซึ่งเธอก็ถึงกับตกใจเล็กน้อยและทักทายผู้มาใหม่ทุกคน นี่เธอหลับไปไม่นานเองไม่ใช่เหรอ ทำไมแป๊ปเดียว คนถึงได้เต็มห้องเลยล่ะเนี่ย

                “ไม่ต้องงงพี่จียุน คนนั้นคือซอฮยอนเป็นเพื่อนกันส่วนข้างๆ นั้นคือ พี่ยุนอาแฟนของซอ ส่วนคนที่ใส่แว่นกับคนที่ผมยาวประบ่าเค้าเป็นพ่อกับแม่ของซอ ส่วนคนที่ผมบลอนด์กับผมซอยสั้นเป็นพ่อกับแม่ของพี่ยุนอาเค้า” ฮยอนอาที่เห็นคนรักของเธอทำหน้าอึ้งๆ ก็ขำแต่ต้องกลั้นเอาไว้และเอ่ยแนะนำคนในห้อง

                “อืมม ฮ้าววว~ หวาว คนเยอะจัง มีแต่คนที่บินไม่รู้จักทั้งนั้นเลย ฮึ้บ อ่ะ สวัสดีค่ะ ทุกคน บินชื่อ ยูบินค่ะ เป็นลูกของพ่อจียุนกับแม่ฮยอนอาค่ะ” ฮยอนอาที่เอ่ยแนะนำทุกคนให้จียุนรู้จักเสร็จ ยูบินก็พูดขึ้นมาพอดีและกระโดดลงมาจากตักของฮยอนอาพร้อมทักทายและแนะนำตัวเองไปด้วย ทำเอาทั้งห้องถึงกับยิ้ม ที่เห็นเด็กตัวเล็กๆ แค่นี้แต่ก็ฉลาดใช่ย่อย

.

.

.

.

แกร๊ก แอ๊ดด

                “เอ่อ สวัสดีครับ ทุกคน แหะๆ ผมมาเยี่ยมเยอึนหน่ะครับ เอ่อ ซอนมี เยอึนเป็นไงบ้าง” ระหว่างที่ทุกคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน และ ยูริที่ดูเหมือนจะง้อเจสสิก้าสำเร็จเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมาโชว์ความหวาน จนคนรุ่นเดียวกันและรุ่นลูกถึงกับแทบสำลักกับความไม่แคร์สื่อของคนทั้งคู่ ก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงทุ้มๆ ของชายหนุ่มพูดทักทายและเอ่ยถามถึงอาการของคนที่นอนอยู่ และอีกคนที่เข้ามาก็โค้งทักทายอย่างอ่อนน้อมและออกอาการเกรงเล็กน้อยเพราะในห้องมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นเลย

                “อ้าวพี่แทคยอน เอ่อ ทุกคนคะ นี่ พี่แทคยอนเป็นรุ่นพี่ที่ที่ทำงานพิเศษของชั้นค่ะส่วนอีกคนคือพี่นิชคุณค่ะ เป็นคนรักของพี่แทคยอน” ซอนมีที่เห็นสองหนุ่มเข้ามาในห้องแล้วจึงแนะนำทั้ง 2 ทันที

                “สวัสดีครับ/สวัสดีครับ”

                “ส่วนพี่เยอึน ไม่เป็นไรแล้วล่ะพี่แทค อีกอย่างชั้นได้ ...”

                “อืมม แค่กๆ ซอนมี พี่หิวน้ำจัง” ซอนมีที่กำลังตอบคำถามของแทคยอนหลังจากที่แนะนำเสร็จแล้วระหว่างนั้นก็มีเสียงของคนที่นอนอยู่บนเตียงเล็ดลอดออกมาแผ่วเบาทั้งที่ยังไม่ลืมตา แต่ด้วยเพราะซอนมีที่นั่งอยู่ข้างเตียงจึงได้ยินชัดเจน และรีบจัดตามที่อีกคนบอกทันที

                “ค่อยๆ ลุกนะพี่เยอึน นี่น้ำ ค่อยๆ กินนะ โอเคดีขึ้นรึยังคะ ^^~”

                “อืม ขอบคุณนะซอนมี อืม... อ้าว สวัสดีค่ะทุกคน” เยอึนที่เริ่มรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นก็แปลกใจที่เห็นคนอยู่ในห้องเต็มไปหมด

                “ไม่ต้องตกใจนะพี่ จะแนะนำให้รู้จักนะ คนนั้นเค้าเป็นคนรักของซอฮยอนชื่อ ยุนอา อายุน้อยกว่าพี่ปีนึงนะ ส่วนคนที่กอดกันหลมนั้นเค้าเป็นพ่อกับแม่ของพี่ยุนอาน่ะ ส่วนอีกคนสองคนเป็นพ่อกับแม่ของซอน่ะ ทุกคนคะนี่พี่เยอึนค่ะ แต่หลายคนคงจะได้ยินชื่อมาแล้วในฐานะนักแต่งเพลง ^^~” ซอนมีที่เห็นเยอึนตกใจจึงเอ่ยแนะนำคนที่คนรักของเธอนั้นยังไม่รู้จัก และเอ่ยแนะนำเยอึนในฐานะที่เธอคิดว่าหลายคนคงจะรู้จักกันดี

                “เธอคือปาร์คเยอึนที่แต่งเพลง Saying I Love You ใช่มั้ย ชั้นชอบเพลงของเธอมากนะ สุดยอดมากเลยฟังกี่ทีก็ซึ้งนะน่าจะพอรู้จักชั้นบ้างอยู่ใช่มั้ยชั้น คิมแทยอนนะ ^^~” หลังจากที่ซอนมีแนะนำคนรักของเธอจบทุกคนยกเว้นโซฮี ก็ถึงกับอึ้ง และคนที่ตั้งสติได้คนแรกก็คือแทยอน เมื่อตั้งสติได้เธอก็เข้ามากับเยอึนพร้อมเอ่ยถึงผลงานล่าสุดที่นักแต่งเพลงคนนี้เป็นคนแต่ง และเอ่ยแนะนำตัวเองในตอนท้าย

                “อ่า ขอบคุณค่ะที่ชม แล้วก็รู้จักค่ะ คุณคิมแทยอนศิลปินเดี่ยวที่ความสามารถในการร้องหาคนเทียมได้ยาก จะไม่รู้จักได้ยังไงคะ” เยอึนเอ่ยตอบแทยอน

                “ฮ่าๆๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า ที่จริงแล้ว ...”

แกร๊ก

                “เอ่อ ขอให้คนที่มาเยี่ยมคนไข้ออกไปข้างนอกสักครู่นะคะ หมอขอตรวจเช็คอาการคนไข้หน่อยค่ะ” ระหว่างที่แทยอนกำลังพูดอยู่นั้น คุณหมอสาวที่ทราบว่าคนไข้ที่ตนดูแลอยู่ตื่นขึ้นมาแล้วจึงเข้ามาตรวจเช็คตามปกติ

                “ได้ค่ะ/ได้ครับ”

.

.

แกร๊ก แอ๊ดด

                “คนไข้ไม่มีอาการข้างเคียงใดๆ ค่ะ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้เลย แล้วก็ช่วงอาทิตย์สองอาทิตย์แรกอย่าเพิ่งให้คนไข้ออกแรงมากนะคะ เพราะเพิ่งคลอดใหม่ๆ จะยังมีอาการปวดท้องอยู่บ้าง แล้วก็รู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงด้วยค่ะ แล้วก็ตอนนี้ถ้าอยากไปดูเด็ก ก็ดูได้เลยนะคะ ตอนนี้กำลังหลับสนิทเลยล่ะค่ะ ยังไงหมอขอตัวก่อนนะคะ มีคนไข้คนอื่นต่อ” หลังจากที่ทั้งหมดออกมาอยู่หน้าห้องพัก สักครู่คุณหมอสาวก็ออกมา พร้อมกับบอกสิ่งที่ทุกคนรอฟังอยู่ พร้อมกำชับสิ่งที่ควรพึงระวัง และเอ่ยขอตัวเมื่อพูดเสร็จ

                “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ ....  พี่เยอึนเราไปหาลูกเรากันมั้ยคะ” ซอนมีเอ่ยขอบคุณคุณหมอเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับเอ่ยถามคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

                “นั่นสินะ พี่ก็อยากเห็นลูกของเราแล้วล่ะซอนมี” เยอึนที่พูดตอบคำถามพร้อมรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนสวยงามไม่แพ้กัน เมื่อได้ยินอย่างนั้น โซฮีที่ไม่รู้ไปเอารถเข็นมาตอนไหน ก็เลื่อนรถไปที่ข้างเตียงที่ซอนมีรออยู่แล้ว และทั้งหมดจึงเดินไปยังห้องพักที่เด็กแรกเกิดกำลังนอนอยู่ด้วยท่าทางน่ารัก

.

.

          “ซอนมี ฮึก ดูนั่นสิ นั่นลูกของเราใช่มั้ย ลูกของเราจริงๆ ใช่มั้ยซอนมี ฮึก ขอบคุณสวรรค์จริงๆ ที่ให้เด็กคนนี้แก่เรา ฮือ ลูกสัญญา ลูกจะดูแลเด็กคนนี้ที่เปรียบเสมือนของขวัญวันคริสมาสต์นี้จากท่านอย่างดี ลูกสัญญาค่ะ ฮึก ฮืออ” หลังจากที่ทุกคนมีถึงหน้าห้องเด็กแรกเกิดแล้ว เยอึนที่ได้เห็นหน้าลูกของเธอเป็นครั้งแรก ก็ถึงกับร้องไห้ออกมา พร้อมเอ่ยขอบคุณพระเจ้าที่ประทานของขวัญที่วิเศษที่สุดมาให้แก่เธอและคนรัก

                “อื้ม นั่นลูกของเราจริงๆ ค่ะพี่เยอึน แล้วก็ชั้นตั้งชื่อเด็กคนนี้เอาไว้แล้วนะ ชั้นตั้งเอาไว้ว่า ซอนเย ดีมั้ยคะ เป็นการเอาชื่อของพี่กับชั้นมารวมกัน ก็เหมือนกับที่เราสองคนให้กำเนิดคนนี้มาไงคะ ที่รัก” ซอนมีที่ได้เห็นหน้าของลูกเธอถึงกับน้ำตาซึมเช่นกัน เพราะความรู้สึกตื้นตันใจ ตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อได้อย่างดีเลยล่ะว่ารู้สึกยังไง ยังไงซะ ตอนนี้เธอจะยังร้องไห้ไม่ได้ เพราะตอนนี้มีคนให้เธอต้องปกป้องเพิ่มขึ้นอีกคนนึงซึ่งเธอก็เต็มใจที่จะรับภาระครั้งนี้ไว้ด้วยความเต็มใจ

.

.

.

.

832 สัปดาห์ต่อมา (ก็ 16 ปี ต่อมานั่นแล อย่าเพิ่งงง ก๊ากกๆ)

ณ วันที่ 25 ธันวาคม ปี 3xxx

                “แม่ ซันไปเรียนก่อนนะ เดี๋ยววันนี้จะรีบกลับมาไม่ต้องห่วง” เสียงจากเด็กสาวคนนึงดังมาจากบ้านหลังนึงที่บอกแก่แม่ของเธอด้วยความรีบร้อน เพราะดันตื่นสายแถมพ่อของเธอตอนนี้ก็ยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ ทำให้เธอต้องเร่งตัวเองเป็น 2 เท่าเพราะกลัวจะไปโรงเรียนสาย

                “ซอนเย ลืมข้าวกล่องแหน่ะลูก แล้วก็ระวังๆ หน่อยนะลูก นี่คันที่ 5 แล้วนะ แม่เป็นห่วงนะรู้มั้ย” ผู้เป็นแม่เอ่ยเรียกลูกสาวของตัวเองที่จากเด็กน้อยเติบโตขึ้นมาเด็กสาวที่น่ารัก ซน แถมยังแอบเถื่อนอีก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงทำให้ลูกสาวที่น่ารักของเธอ บางทีก็ดูเหมือนผู้ชาย จนบางครั้งเธอก็หนักใจบ้างเหมือนกัน

                “ขอบคุณนะแม่ แล้วก็ไม่ต้องห่วงซันขับเก่งแล้วนะแม่ ไปละ จุ๊บ” เด็กสาวบอกขอบคุณและลาแม่ของเธออีกรอบพร้อมจุ๊บแก้ม ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันก่อนไปโรงเรียน

                “ฮ้าววว~ อืมม ซันไปโรงเรียนแล้วเหรอคะที่ร๊าก~” หลังจากที่เด็กสาวเพิ่งขับรถอกจากไปได้แป๊ปเดียวคนที่ควรจะไปส่งเด็กสาวก็เพิ่งเดินลงมาจากห้องนอนพอดี

                “เมื่อกี้นี้เอง ทำไมตื่นสายแบบนี้เนี่ย อ๊ะ ไปอาบน้ำ แปรงฟัน ก่อนเลย เดี๋ยวโดนตื่นขึ้นมาไม่แปรงฟันได้ไง” ผู้เป็นแม่ของเด็กสาวพูดตอบคำถาม พร้อมกับดุคนรักของเธอ ที่กำลังจะหยิบของว่างมากินทั้งๆ ที่เพิ่งตื่นนอน

                “โธ่~ พี่เยอึนอ่ะ ไปก็ได้ เดี๋ยวมานะคะ จุ๊บ” ซอนมีที่โดนดุก็บ่นออกมานิดนึงและก่อนที่จะทำตามคำบอกเมื่อสักครู่ของคนรัก เธอก็รีบเดินไปหอมแก้มไม่ให้อีกคนตั้งตัวและรีบวิ่งไปอาบน้ำทันที

                “เด็กบ้า”

.

.

          “จะว่าไป วันนี้วันเกิดซันนิเนอะ” ระหว่างที่ทานอาหารกันอยู่นั้น อยู่ๆ ซอนมีก็พูดขึ้นมา

                “ก็ใช่ว่าแต่ 16 ปีแล้วสินะ ที่เราเลี้ยงเด็กคนนี้ให้โตขึ้นมา  พูดแล้วก็นึกถึงวันเก่าๆ ขึ้นมาเหมือนกันนะ เฮ้ออ” เยอึนพูดคล้อยตามประโยคเมื่อสักครู่ที่ซอนมีได้พูดขึ้นมา

                “ฮ่าๆๆ นั่นสินะ เราจะรักกันอย่างนี้ตลอดไปใช่มั้ยพี่เยอึน ชั้นรักพี่นะคะ สุขสันต์วันคริสมาตร์นะคะ ที่รัก”

                “แน่นอนสิ  พี่ก็รักเธอเหมือนกันนั่นแหละนา  สุขสันต์วันคริสมาสตร์เช่นกัน”

          ตราบใดที่ทุกคนยังรักกัน ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายของตนเองมักจะสวยงามเสมอ และถึงแม้ว่าโลกใบนี้จะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่คำว่า ครอบครัว ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าความรักของคนทุกคนในครอบครัวยังมั่นคง โลกนี้ก็คงจะมีแต่ความสุข และรอยยิ้มให้เห็นอยุ่อย่างแน่นอน และสุดท้าย Merry Christmas & Happy New Year ทุกท่าน ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะขอรับ (_-_)(^_^)(_-_)(^_^)

 .........................................................................................

และในที่สุดฟิคที่อยู่กันมาร่วมเดือนก็ได้ฤกษ์ลงสักที

ที่มาของฟิคนี้ไม่มีอะไรมาก แค่รู้สึกว่าอยากให้อะไรแก่ตัวเองสักหน่อย

และพล็อตนี้จึงเกิดขึ้น และที่จริงก็อยากให้มีนี้จริงๆ เหมือนกันนะ 555+

ไม่รู้จะพูดอะไรดี ง่ายๆ เลยละกันเนอะ แมรี่คริสมาตร์รีดเดอร์ทุกคนขอรับ ^^~

ปล. ก่อนที่จะไป ไรเตอร์คนนี้ขอคอมเม้นสักนิด คงไม่รบกวนรีดเดอร์เท่าไหร่ ได้มั้ย

เพราะด้วยความที่ ปั่นกับฟิคนี้จริงๆ เลยอยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ยังไงก็ขอบคุณนะขอรับ

ที่อย่างน้อย ก็คลิกเข้ามาในฟิคสั้นๆ เรื่องนี้

ปล.2 คอนฯ อยากดูคอนฯ โซนยอ TT~ เมื่อไหร่ทั้ง 9 สาวจะไทยขอรับ งานนี้จะไม่ให้พลาดอีก T T~

เพราะพลาดมา 2 รอบเลี้ยว~