สิ่งที่ต้องปกป้อง ตอนที่ 1

บทนำ

   สวัสดีครับผมชื่อ เซฟ ครับ เป็นแค่ชายหนุ่มอายุ 19 ปี มีชิวิตที่เกือบธรรมดาเหมือนคนทั่วไป หมายความว่ายังไงหน่ะเหรอ เพราะว่า ผมอายุ แต่ 19 ปีเท่านั้น แต่ก็มีงานทำ มีเงินใช้มหาศาล แล้ว ฮ่าๆ พูดไปนั่น

จริงๆที่ ไม่ธรรมดาของผมหมายถึงที่ทำงานของผมมากกว่า คือ ผมทำงานอยู่ในบริษัทแห่งหนึ่ง ที่บริษัทนี้

เอ่อ...... บอกไม่ถูกแหะ คือ ประมาณว่า เมื่อคุณมีปัญหาอะไรแค่มาหรือโทรมาที่นี่ก็ได้ ไม่ว่าเรื่องได้ก็ตาม

อ้ะ แต่ว่า ถ้ายากมาก เงินค่าจ่างก็มากขึ้นด้วยนะ ผมรู้เลยว่า ทุกคนต้องคิดว่า บริษัทแบบนี้ มันดูติ้งต้องมาก แต่ว่าลูกค้า ของเรา มีตั้งแต่ ชาวบ้านทั่ว คนรวย จนถึง รัฐบาล เลยและ ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นหน่ะเหรอ ก็เพราะว่า พวกเราสามารถทำทุกอย่างจริงๆเลยนะ ฮ่าๆๆๆ

เอ่อ...เข้าเรื่องเลยดีกว่า ตามปกติแล้วผมจะทำงาน เป็นหัวหน้า อยู่ในแผนกเทคโนโลยี ก็คนอย่างผมมัน

อัฉริยะนี่นาอิอิ นอกเรื่องอีกแล้วเรา คือ ตามปกติแล้วผมจะไม่มีค่อยงานที่ให้ออกไปทำข้างนอกซะเท่าไร

แต่วันนี้จะแตกต่างออกไป และ เป็นสิ่งจะทำให้ชีวิตของผมจะต้อง เจอเรื่องซวยๆ และจะทำให้ตามมาด้วย

เรื่องดีๆ ตามมา คริกๆ ถุ้ย!

                                                                                                                   จากเซฟ

  วันนี้ดูเหมือนเป็นวันที่ปกติทั่วไป คือผมทำงานซ่อมของง่ายๆอยู่ในห้องทดลอง แล้วเพื่อนๆของผมก็ออกไปทำไปงานข้างนอก ขณะที่ผมในซ่อมทีวีที่ลูกค้านำมาซ่อม อยู่นั้น ผมก็พูดออกมาว่า “เอ้...ทำไมไม่มีงานยากๆให้ทำบ้างเลยแฮะ” แต่จริงๆแล้วผมหมายถึงของยากๆให้ซ่อมเลย ทันใดนั้น เพล้ง!  กระจกเงาขนาดเท่าตัวคนที่แขวน ใกล้ๆ กับประตูของห้องนี้ ก็ร่วงลงมา ผมหันไปดู แล้วก็งงไป 3 วิ ผมก็เลยเดินไป เพื่อจะหยิบไม้กวาดเพื่อที่จะนำมากวาดเศษกระจก ปัง! “หัวหน้าครับมีงานใหม่เข้ามาครับ” เป็นเสียงลูกน้องของผมคนนึงที่เดินเข้ามา อย่างกะทันหัน แต่ว่า...... ตอนที่หมอนี่เปิดประตูเข้ามาทำให้เศษกระจกกระจายทั่วห้อง

เอิ่ม.. ผมส่งเสียงด้วยความเซง อืม งั้นทีวีซ่อมเสร็จพอดี ฟากนำทีวีไปส่งเจ้าของด้วยนะ แล้วค่าซ่อม

เอาไปเลยนะ

“แต่ว่า” ลูกน้องของผมพูดด้วยความเกรงใจ

ผมจึงพูดไปว่า “เอาไปเถอะ”

ลูกน้องของผมตอบด้วยความดีใจว่า “ขอบคุณครับ”

“แต่ว่านายต้องกวาดเศษกระจกทั่วห้องนี้ให้หมดนะ” ผมพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป แล้วทิ้งลูกน้องของผมยืนงง ในห้องที่เต็มไปด้วยเศษกระจก

หลังจากที่ผมเดินออกจากห้องนั้น ผมก็รีบวิ่งไปห้องของเพื่อนผมที่ชื่อว่า เบ็น ที่มีหน้าที่ จัดงาน เอกสารเกี่ยวกับงาน ที่พวกเราต้องทำ ทั้งหมด หมอๆนี้ก็คล้าย กันกับผม ที่เขาก็ไม่ค่อยได้ไปทำงานข้างนอกเหมือนกับผม

เพราะ เขาต้องทำงานเอกสารงาน แทบตลอดเวลา แต่ว่าหมอนี่ก็เป็นเจ้าของที่นี่ ก็ว่าได้ และที่สำคัญเขา

เป็นคนที่ ทำให้พวกเราทุกคนที่นี่รวมตัวกันได้

หลังจากนั้นผมก็เดินไปถึงหน้าห้อง ของเขา แต่ว่า

“เปรี้ยง!!” เสียงผมกระแทกกับประตูหน้าห้องของเบ็นเพราะ สะดุดขาตนเอง

และเมื่อผมลุกขึ้นมา กลายเป็นว่า เชือกรองเท้าของผมขาดซะงั้น “โถ่เฟ้ยยยยย” ผมตะโกนออกมา

ผมยืนเซงรอให้ความเจ็บหายไปซักแปป แล้วเดินเข้าไปในห้อง แล้วพูดว่า

“มีไรเบ็น”

เบ็นยิ้มแล้วตอบคำตอบที่ให้ผมตกใจมากที่สุดว่า

“คราวนี้มีงานข้างนอกนะครับ”

คำตอบนั้นทำให้ผมถอยกรูดไปยืนซีดอยูข้างฝา

“เอาจริงดิ”เสียงผมสั่น

“จริงครับ”เบ็นตอบมาอย่างรวดเร็ว และเขายังบอกว่า

“ก็ต้องขอโทษด้วยนะคือคนที่ไปทำงานนี้ได้ก็เหลือแค่นายแล้วล่ะ”

“ทำไมล่ะ”ผมโวยวาย “แม็กก็ยังอยู่นี่นา”

“ไม่อย่างนั้นหรอก”เบ็นท้วงขึ้นมา“งานนี้หน่ะต้องไปส่งของไกลมากแม็กมันขี่เป็นแค่จักรยานไปส่งของเนี่ยนะ”

“และนายล่ะ”ผมถาม

เบ็นยิ้ม ซักสามวิ แล้วตอมว่า “ถ้านายจะไม่ทำฉันจะไปทำเองแต่ว่านายต้องทำงานเอกสารทั้งหมดของวันนี้นะ”

ผมมองไปที่กองเอกสาร ข้างหลังของเบ็น แล้วต้องตกใจแล้วตอบว่า

“ฉันออกไปทำเอง”

แล้วผมก็ถามเขาว่า “แล้วจะให้ฉันส่งของอะไรล่ะ”แล้ว เขาก็ส่งใบรายละเอียดงาน แล้วบอกว่า

“เป็นพัสดุลับหน่ะ ปลายทางอยู่ที่เชียงใหม่ ภายใน 5 ช.ม. อ้อ.. เริ่มนับตั้งแต่ตอนนี้เลย”

“หา!!!!!!!!!”  ผมตะโกนด้วยความตกใจ “แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก”

แล้วผมก็วิ่งไปที่โรงรถแล้วขับออกไป

ผมรู้สึกกังวลมากเพราะว่ามันยากมากที่จะขับรถที่กรุงเทพไปเชียง ใหม่ภายใน 5ช.ม.

แต่เมื่อผมขับรถออกไปนอก กรุงเทพ ก็ พบว่า ถนน แทบไม่มีรถเลย “คงจะรีบกลับบ้านไปดูละครสินะ”

ผม เห็นว่าเป็นโอกาสที่ดี ผมเลยหยิบบางอย่างออกมาแล้วแปะไว้บนรถของผม หวออออ! มันคือ ไซเรน

สำหรับรถตำรวจ อิอิ ของแท้นะครับ ผมได้มาจากกรมตำรวจจริงๆนะ เพราะ เขาเห็นว่า บริษัทของผม

ก็ทำงานได้เหมือน ตำรวจนอกเครื่องแบบเลยหล่ะ แต่เขาบอกว่า “ต้องใช้ในเวาลที่จำเป็นเท่านั้น”

แต่ผมคิดว่า “ขอโทษนะครับ วันนี้แหละ”

หลังจากที่ผมหยิบไซเรน แล้วเปิด แล้วผมก็เหยียบคนเร่ง เกิน 200!!!

แต่เมื่อผมขับไปเรื่อยๆ ก็ รู้สึกได้ว่า เอ้ะทำไมต้นไม้เยอะจังแหะ

ผมลดความลดความเร็วลง หลังจากที่ เริ่มเข้าใกล้หมู่บ้านที่เป็นที่อยู่ของลูกค้า

และเมื่อถึงหน้าบ้านของลูกค้า

ผมลงจากรถ

“อ้าวไซเรนหายไปไหนเนี้ย” สงสัยขับเร็วเกิน 555

แต่ในที่สุดก็ถึงแล้ว “โอ้ย” ผมบ่นออกมา “เมื่อยชะมัด”

“อืมที่นี่เหรอ” ผมมอกไปรอบๆ

“โห!!!!บ้านใหญ่มาก” ผมตะโกนออกมา หน้าคฤหาศน์ ขนาดประมาณ 30 ไร่

หลังจากนั้นผมไปที่ประตูแล้วกดกริ่ง “ติ้ง ต่องงง” อ่าเสียงคลาสสิก

สักพักก็มี สางรับใช้เดินออกมา อ่า คงต้องเรียกว่าเมดมากกว่าผมดูจากการแต่งตัวนะ “อุ้!น่ารักด้วย”ผมคิดในใจ

เธอเดินมากที่ประตูฝั่งตรงข้ามผมแล้วพูดกับผมด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า

“มะมะมาพบใครเหรอคะ”   

“อ๋อ ผมมาส่งของที่นี่หน่ะครับ” ผมตอบกลับไป

“เหรอคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”เธอตอบด้วยสีหน้าที่ดูสดชื่น

เธอเปิดประตูแล้วเดินนำผมไปในห้องรับแขก

“เชิญนั่งเลยค่ะ” เมดสาวบอกผมอย่างนั้น

“ขอบคุณครับ” ผมหันไปยิ้มให้เธอ

“อ้ะ” เธออุทานออกมาเบาๆ แล้วหันหน้าที่เริ่มแดงออกไป

“มาแล้วสินะครับ” เสียงจากลุงแก่ๆอายุราวๆ 80 ที่เดินออกมาจากอีกห้องหนึ่ง

“มันคงเป็นของสำคัญมากสินะครับ” ผมถาม

แล้วเขาตอบว่า “อยากดูข้างในไหมครับ” ผมจึงแย้งไปว่า

“ไม่ได้ครับ ในงานส่งของผมไม่สามารถดูของข้างในของลูกค้าได้ครับ”

“ฮ่าๆๆ ซื่อสัยต์ดีมากครับ” พ่อบ้านพูดออกมา “เพระมันเป็นกล่องเปล่าครับ”เขาให้เปิดกล่องให้ผมดู

และมันเป็นกล่องเปล่า

“หา!!!” ผมตกใจ “ตกลงนี่ทำเพื่ออะไรล่ะครับ”

“คือจริงๆผมจะมีงานให้ทำอีกครับ”พ่อบ้านบอกผม

……..ผมงงมากเมื่อเขาบอกผมอย่างนั้น ผมจึงถามว่า “งานอะไรครับ”

“ช่วยตามหาลูกสาวของบ้านนี้ให้ด้วยครับ” เขาบอกผม

“แล้วพอมี แบบว่า จุดที่หาย เวลาหรือข้อมูลอะไรบ้างครับ”