ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2 ฉันไม่เป็นไร
“ไม่เป็นไร”
หลัืนวันที่เหมือนโลทั้ใบและวามฝันถล่มลมา ผมเอ่ยับเธอเบาๆแ่ัเน พยายามสะทุสิ่ทุอย่าไว้ภายใ้ำๆเียว เสแสร้ยอมรับไปว่า “เราเลิันไ้” ผมพร้อมแล้วที่ะอยู่นเียว ผมโห ุไ้ยินไหม ผมโห ร่าายำลัทำสิ่ที่รัน้ามับวามิ เหมือนมีอะไรแ็ๆมาุอยู่ในลำออีรั้ ้อไม่ให้เธอรู้ เธอ้อโทษัวเอ ผมทนเห็นเธอ่อว่านเอไม่ไ้ เธอบอบบาและมี่ามาว่านั้น เธออเลิ แ่ผม้อารเวลาไม่
เวลาไม่ใ่อใร ผมอมันาเธอไม่ไ้ ไม่อาทนับสัมผัสที่ว่าเธอไม่มีวามสุอี่อไปแล้ว เธอเอพูออมารๆ มันเป็นเรื่อีไม่ใ่หรือที่ไม่ปิบััน แม้มันะเลวร้ายสัแ่ไหน แม้้อยอมรับวามรู้สึเธอที่ว่า “เธอรู้สึเปลี่ยนไป” ผมไ้ำอบอำถามร้อยแปพันเ้าในหัวแล้ว ผมเลือแล้ว เลือะหลอัวเอ หลอทุๆนว่าผมสบายีและไม่เป็นไร โลในอุมิที่ผมสร้าึ้นมาเอ ะยัมีผมและเธอลอไป แอบนึฝันไปว่า สัวันนึเราอาะเ้าใัน หรือสัวันผมอาลืมเลือนเธอไป่ายๆ โลที่ไม่มีเธอยัหมุนไ้ ผมะเ้มแ็ไ้ ิใ้สำนึพยายามทำหน้าที่อมันอย่าเ็มที่ และเธอ็าไปเหมือนไม่มีอะไร
เวลาไม่ใ่อใร ผมอมันาเธอไม่ไ้ ไม่อาทนับสัมผัสที่ว่าเธอไม่มีวามสุอี่อไปแล้ว เธอเอพูออมารๆ มันเป็นเรื่อีไม่ใ่หรือที่ไม่ปิบััน แม้มันะเลวร้ายสัแ่ไหน แม้้อยอมรับวามรู้สึเธอที่ว่า “เธอรู้สึเปลี่ยนไป” ผมไ้ำอบอำถามร้อยแปพันเ้าในหัวแล้ว ผมเลือแล้ว เลือะหลอัวเอ หลอทุๆนว่าผมสบายีและไม่เป็นไร โลในอุมิที่ผมสร้าึ้นมาเอ ะยัมีผมและเธอลอไป แอบนึฝันไปว่า สัวันนึเราอาะเ้าใัน หรือสัวันผมอาลืมเลือนเธอไป่ายๆ โลที่ไม่มีเธอยัหมุนไ้ ผมะเ้มแ็ไ้ ิใ้สำนึพยายามทำหน้าที่อมันอย่าเ็มที่ และเธอ็าไปเหมือนไม่มีอะไร
สิ่ที่เลือบไป้วยวามเปราะบาเหล่านั้น ทำให้วามรู้สึีๆอผมและเธอยัอยู่ สร้าำแพหนา สร้าโลใหม่้วยวามลัว ลัวัวเอะหายไป ลัววามทรำทำร้ายันและัน ผมอร้อให้เรายัุยัน ในานะอะไร็ไ้ และเธอเอ็ยอมรับมัน อาเป็นเศษเสี้ยววามรัเล็ๆที่พอทำไ้็ไ้มั้ ารไถ่ถามสารทุ์สุิบันและัน ยิ้มให้ัน
ผมไม่รู้หรอว่ามันเป็นเรื่อริหรือโห เราะหลอัวเอว่าไม่เป็นไรไ้ถึเมื่อไหร่ ในเมื่อโลที่ผมมออนนี้เหลือเพียสอมิิ เหมือนบ้านเรือน รถยน์ที่วิ่ผ่านหน้าเป็นระาษที่ถูัแ่ึ้นมา เพื่อนๆ รอบรัว เป็นเหมือนุ๊าระาษที่พอหัน้าน้า็ไม่มีวามหมายและัวนสำหรับผม . ุนี้ ผมไม่้อารใรอี นอาเธอ
ุเื่อไหมว่านรัันะมีเส้นใยบาๆเื่อมถึัน เส้นใยนี้ะมอบวามอบอุ่นให้แ่ันและัน มอบวามรู้สึีๆให้่อันและัน เรียไ้ว่ารู้สึไ้ถึวามรัออีฝ่าย ฟัูล้ายๆโทรศัพท์ที่ทำาระป๋อนมในาบเรียนวิทยาศาสร์อนเ็ๆ ไลแ่ไหน เรายัไ้ยินันอยู่ หัวใเรายัเื่อมถึัน ผมยัรู้สึถึสิ่ที่อธิบายไม่ถูนี้อยู่ เธอยัรัผมใ่ไหม ทุวันสำัเธอยัมี้อวามมาอวยพร บารั้เรายัโทริ่อถามไถ่ันและัน
แล้วทำไมเรา้อเลิันล่ะ ผมเริ่มเื่อมั่นในัวเอมาึ้น ผมว่าผมเปลี่ยนแปลัวเอไ้นะ ทำัวีึ้น รัเธอมาึ้น ใส่ใเธอ อยาปรับ่วเวลาอสอเราให้รัน มันยัะทันไหมนะ? ในเมื่อผมเอเอาำว่าไม่เป็นไรมาวาั้น ล้อมรอบทุอย่าไว้ในำแพเล็ๆไม่ให้ทุอย่าสลายไป รั้นึเธอเยถามถึวามสุอผม ว่าผมะเป็นอย่าไร ผมลับบอไปว่าวามสุอผมือารเห็นเธอมีวามสุ ทั้ๆที่ริำอบมันือทุสิ่ที่เรียว่าวามสุ เธอเอาิมือไป้วยั้แ่เธอไปนั่นแหละ แ่ไม่เป็นไร ผมะเริ่ม้นใหม่ เริ่มาอะไร็ไ้ แบบนี้็ไ้ โทรหาันเมื่อไม่มีใร มี้อวามหาันในวันสำัๆ ไ้รับรู้ว่าห่วใยัน เหมือนภาพยนร์รัอที่พระเอับนาเออยู่ันแสนไล เหมือนบทประพันธ์รัอนิโลาส สปาส์ เรื่อ Dear Johnเ หมือนบทลอนรั อ ิวาวา ิมโบลา เหมือนบทเพลที่หลายๆเพลที่พร่ำบอถึนรัที่ห่าไลัน น้ำาผมไหล้วยวามื้นัน วามหวัยัเ็มปรี่ บาทีารหลอัวเอ หลอเธอ หลอทุน ว่าผมไม่เป็นไร อาะเป็นสิ่ที่ถู้อ็ไ้
เพราะ”เรายัรััน” ผมสัมผัสไ้!
แล้วทำไมเรา้อเลิันล่ะ ผมเริ่มเื่อมั่นในัวเอมาึ้น ผมว่าผมเปลี่ยนแปลัวเอไ้นะ ทำัวีึ้น รัเธอมาึ้น ใส่ใเธอ อยาปรับ่วเวลาอสอเราให้รัน มันยัะทันไหมนะ? ในเมื่อผมเอเอาำว่าไม่เป็นไรมาวาั้น ล้อมรอบทุอย่าไว้ในำแพเล็ๆไม่ให้ทุอย่าสลายไป รั้นึเธอเยถามถึวามสุอผม ว่าผมะเป็นอย่าไร ผมลับบอไปว่าวามสุอผมือารเห็นเธอมีวามสุ ทั้ๆที่ริำอบมันือทุสิ่ที่เรียว่าวามสุ เธอเอาิมือไป้วยั้แ่เธอไปนั่นแหละ แ่ไม่เป็นไร ผมะเริ่ม้นใหม่ เริ่มาอะไร็ไ้ แบบนี้็ไ้ โทรหาันเมื่อไม่มีใร มี้อวามหาันในวันสำัๆ ไ้รับรู้ว่าห่วใยัน เหมือนภาพยนร์รัอที่พระเอับนาเออยู่ันแสนไล เหมือนบทประพันธ์รัอนิโลาส สปาส์ เรื่อ Dear Johnเ หมือนบทลอนรั อ ิวาวา ิมโบลา เหมือนบทเพลที่หลายๆเพลที่พร่ำบอถึนรัที่ห่าไลัน น้ำาผมไหล้วยวามื้นัน วามหวัยัเ็มปรี่ บาทีารหลอัวเอ หลอเธอ หลอทุน ว่าผมไม่เป็นไร อาะเป็นสิ่ที่ถู้อ็ไ้
เพราะ”เรายัรััน” ผมสัมผัสไ้!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น