My tan man - นายหัวตัวดำ

Title: นายหัวตัวตำ

Chapter: Intro

Rate: PG-13

Couple: Taecwoo

“เห้ย พวกเรา มาดูนี่สิ มีคนลอยตามคลื่นมาว่ะ นั่นน่ะ” ซอจินชายสูงวัยหนึ่งในกลุ่มชาวประมงเอ่ยขึ้นเรียกพรรคพวกของตนเองบนชายฝั่งที่กำลังนับปลาที่จับมาได้ให้หันไปมอง ร่างของใครบางคนที่ลอยอยู่กลางทะเล ถูกคลื่นซัดให้ไหวไปไหวมาตามคลื่น

“จะบ้าหรอ นี่มันยออึยโดนะ จะไปมีคนลอยมาได้ยังไง เกาะเราไกลจากผู้คนจะตาย”

“เออนั่นสิ แกมันแก่แล้ว สายตาฝ้าฟางอาจจะมองเห็นก้านมะพร้าวเป็นคนก็ได้ ฮ่าๆๆ”

นอกจากจะไม่มีคนเชื่อแล้ว ยังถูกต่อว่าและหัวเราะเยาะใส่อีก แต่ซอจินกลับไม่คิดว่าจะเป็นก้านมะพร้าวอย่างที่คนอื่นพูด เขาพยายามเพ่งสายตามอง ไปที่วัตถุน่าสงสัยอีกครั้ง…หรือเขาจะตาฝ่าฟางอย่างที่เพื่อนๆพูดจริงๆ

“ชู่ววว” เสียงปรามให้เงียบจากชายร่างสูงบึกบึนที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามดังขึ้น เป็นผลให้ทุกคนที่กำลังหัวเราะเยาะซอจินเงียบลงในทันที ตาเรียวมองจ้องไปยังจุดที่ซอจินชี้มือค้างไว้ เพ่งมองจนแน่ใจก่อนจะวิ่งลุยน้ำทะเลลงไป ยิ่งเดินลงไปน้ำก็ยิ่งลึกขึ้นเรื่อยๆ ร่างสูงจึงต้องเปลี่ยนเป็นว่ายน้ำแทน แขนแกร่งโอบไปที่รอบเอวบางของร่างไร้สติที่ลอยอยู่ในกลางทะเลไว้แน่นแล้วว่ายทวนกระแสน้ำด้วยความเชี่ยวชาญกลับเข้าฝั่ง

“นายหัว! นายหัว” เสียงเรียกจากพวกลูกน้องดังขึ้นทันทีเมื่อร่างสูงขึ้นมาจากน้ำพร้อมด้วยชายหนุ่มร่างบางทีไม่ได้สติ แทคยอนวางร่างเล็กลงบนผืนทราย หอบหายใจออกมาด้วยความเหนื่อย มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปาดผมที่ลงมาปรกหน้าอยู่ออกอย่างไม่ใส่ใจ สองมือประสานกันเหนืออกของร่างบาง นับจังหวะในใจแล้วกดเน้นลงไปตามจังหวะเพื่อปั๊มหัวใจ

แทคยอนมองใบหน้าซีดเซียวที่นอนไม่ได้สติอย่างรู้สึกสงสาร ที่หัวมีรอยแตกและเลือดซึมออกมาคาดว่าคงไปกระแทกถูกอะไรสักอย่างระหว่างลอยมาซึ่งน่าจะไกลพอสมควรถึงได้ซีดขนาดนี้ แทคยอนแนบใบหูของตัวลงบนหน้าอกราบ ฟังเสียงหัวใจใต้แผ่นอกว่ายังเต้นอยู่หรือไม่

.

.

.

แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า หัวใจใต้อกแกร่งรู้สึกห่อเหี่ยวจนอยากจะหยุดเต้นตามไปด้วย ที่ไม่สามารถช่วยชีวิตเด็กคนนี้เอาไว้ได้ แต่แค่นี้ไม่สามรถทำให้คนอย่างเขายอมแพ้ได้ง่ายๆหรอก

“นายหัว!” เสียงลูกน้องที่ยืนมุงดูอยู่ต่างก็ร้องลั่นออกมาด้วยความตกใจ กับสิ่งที่คาดไม่ถึงตรงหน้า

นายหัวผู้มาดแมนอุดมไปด้วยความเป็นชายอกสามศอกของพวกเขากำลังก้มลงไปดูดปากกับผู้ชาย…ชาวบ้านผู้ไม่ประสีประสาไม่รู้จักวิธีการช่วยชีวิตโดยการผายปอดด้วยปากหรือที่เรียกกันว่าเมาท์ทูเมาท์ ต่างก็ตกใจไปตามๆกัน ส่วนแทคยอนทั้งผายปอดไปสลับกับปั๊มหัวใจไป หลายต่อหลายครั้งอย่างต่อเนื่องจนเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าแทนหยาดน้ำทะเล

“ซอจิน! มาฟังเสียงหัวใจให้หน่อย”

“ค..ครับ นายหัว” ซอจินวิ่งอ้อมเข้ามาก้มลงแนบหูลงบนแผ่นอกบาง ฟังเสียงหัวใจตามคำสั่งของผู้เป็นนาย แทคยอนยังคงปั๊มหัวใจสลับกับผายปอดอย่างต่อเนื่องไม่ลดละ

“ได้ยินหรือยัง” แทคยอนตะโกนถามคนที่กำลังเอาหูแนบฟังอยู่

“ยังเลยครับ”

“โถ่เว้ย!” แทคยอนสบถออกมาด้วยความโมโห ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ เขาไม่อยากเห็นคนต้องมาตายบนเกาะของเขาแบบนี้ และยังมาตายต่อหน้าต่อตาของเขาอีก

“นายหัว พอเถอะครับ ไอ่เด็กนี้มันคงตายแล้วจริงๆ” เสียงคนงานที่ยืนมองอยู่ร้องห้าม เพราะแทคยอนเองก็ดูจะไม่ไหวแล้ว ผายปอดและปั๊มหัวใจติดกันต่อเป็นเวลานานขนาดนี้ ต่อให้ถึกแค่ไหนก็จะตายเอาได้

“หุบปาก!” แทคยอนตวาดลั่น มือยังคงปั๊มหัวใจไม่หยุด

“ตื่นสิวะไอ่เด็กบ้า อย่ามาตายเพราะจมน้ำทะเลตายแบบนี้เลย มันน่าสมเพช” แทคยอนหันไปพูดกับเจ้าของร่างที่ไม่ได้สติ มือหนายังคงประสานกันกดย้ำลงเหนือหน้าอกอย่างต่อเนื่อง ถ้าไม่รีบตื่นขึ้นมาตอนนี้ ตัวเขาเองก็คงไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

“แค่ก” น้ำเฮือกใหญ่สำลักออกมาจากร่างซีดขาว แทคยอนหันไปมองด้วยความหวัง

“นายหัวครับ! หัวใจกลับมาเต้นแล้วครับ” เป็นเวลาเดียวกับที่ซอจินเอ่ยขึ้นมา

รอยยิ้มกว้างเผยออกมาอย่างโล่งใจและดีใจ ที่เด็กคนนี้ไม่ตาย คนงานที่ยืนมุงดูลุ้นระทึกอยู่ก็พลอยใจหายใจคว่ำไปด้วย

“พวกแก เก็บของกลับกันเลย ฉันจะพาเด็กนี่กลับไปก่อน”

สั่งการลูกน้องเสร็จก็ช้อนร่างบางที่หายใจรวยรินขึ้นอุ้มไว้ในท่าเจ้าสาว พาเดินกลับไปที่บ้านพักของตนเอง

.

.

.

ร่างบางนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนพื้นห้องที่มีเพียงที่นอนเปื่อยๆกับหมอนที่หนุนหัวอยู่เท่านั้น ที่หน้าผากมีสมุนไพรที่ถูกบดจนละเอียดโปะไว้อยู่บนแผลเพื่อบรรเทาอาการอักเสบและมีผ้าพันทับไว้อีกที แทคยอนเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับผ้าห่มผืนหนึ่งก่อนจะลี่ออกแล้วคลุมร่างบางที่นอนอยู่ มือหนาเอื้อมไปทาบลงบนแก้มขาวซีดเพื่อวัดไข้

“ไข้ยังสูงอยู่เลย” เสียงทุ้มบ่นพึมพำกับตัวเอง ใบหน้านิ่วขมวดคิ้วด้วยความกังวล  อยากจะให้เด็กที่นอนหายใจรวยรินเพราะพิษไข้ลุกขึ้นมากินยาสักหน่อย หากยังนอนเป็นผักอยู่แบบนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับรอวันตาย

เด็กหนุ่มที่ลอยมาจากทะเลยังคงนอนไม่ได้สติจมกับพิษใคร โดยมีนายหัวของเกาะคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ทุกเช้าก่อนออกไปทำงาน แทคยอนมักจะมาเช็ดตัวให้กับคนป่วย หลังเลิกงานก็จะกลับมาเช็ดตัวเพื่อให้ไข้ได้ทุเลาลง

“แค่ก”

จนวันที่สามที่เด็กหนุ่มลอยมาติดเกาะนี้ แทคยอนซึ่งมาเช็ดตัวให้ในตอนเย็นตามปกติพบว่าไข้ลดลงแล้ว และร่างที่นอนเป็นผักอยู่สามวันเริ่มรู้สึกตัวขึ้น

“ตื่นสิ ตื่น” แทคยอนส่งเสียงปลุก พลางใช้ฝ่ามือตบเข้าที่แก้มเบาๆ

เปลือกตาบางสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ใบหน้าดูซีดเผือดเพราะขาดอาหารและน้ำมาหลายวัน

“น้ำ…” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นขอน้ำดื่ม แทคยอนได้ยินก็รีบลุกไปหยิบทันทีก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำและถ้วยยาสมุนไพรต้ม

แทคยอนกุลีกุจอจับร่างบางให้พยุงขึ้นนั่งหลังพิงกำแพงแล้วยื่นถ้วยยาให้ เด็กหนุ่มมองที่ถ้วยยาตาปริบๆก่อนจะหันไปมองหน้าแทคยอนด้วยความสงสัย

“ขอน้ำ” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แต่แทคยอนก็ยังคงดึงดันยื่นถ้วยยาถ้วยเดิมให้อยู่ดี

“กินยาไปก่อนแล้วจะให้กินน้ำ”

“ยาอะไร ทำไมสีแบบนี้” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น มองของเหลวในถ้วยสแตนเลทที่มีสีดูไม่เหมือนว่าสามารถกินได้โดยจะไม่สำรอกออกมา

“อย่าเรื่องมาก จะกินหรือจะปล่อยให้ตัวเองตาย” แทคยอนเอ่ยเสียงดุ ทำให้มือเล็กต้องยกขึ้นมาเพื่อจะรับถ้วยยาไปถือไว้ แต่ดูเหมือนว่าแขนแทบไม่มีแรงจะยกขึ้นเสียด้วยซ้ำ แทคยอนมองแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งบีบปากคนตัวเล็กให้เผยอออกแล้วจับยากรอกเทใส่ปากลงไป

“แค่กๆๆๆ” คนถูกจับกรอกยา ไอสำลักเสียงดังเพราะถูกจับกรอกยาโดยไม่ทันตั้งตัว ยาที่หกเลอะตามลำตัวและลำคอถูกปาดเช็ดอย่างลวกๆด้วยมือหน้าสีเข้มของแทคยอน

“ไอ่ดำ จะฆ่ากันรึไง แค่กๆๆ” เมื่อหายใจได้สะดวกขึ้นก็เอ่ยปากด่าออกมา

“นี่ ไอ้เตี้ย นายเรียกใครว่าไอ้ดำกันห้ะ!?” แทคยอนย้อนถามเสียงดังด้วยอารมณ์โมโห คนอุตส่าห์ช่วยชีวิตแท้ๆ แถมยังดูแลจนฟื้นขึ้นมาปากเก่งใส่เขาอีก ดันมาเรียกเขาว่าไอ้ดำซะได้ ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณกันซะเลย

“ก็ใครกันล่ะที่ตัวดำ เอาน้ำมาได้แล้ว” เด็กหนุ่มย้อนกลับอย่างไม่กลัวเกรงพร้อมกลับยื่นมือไปแย่งแก้วน้ำในมือของแทคยอนมาดื่มอย่างรีบร้อน

“ค่อยๆกินก็ได้ ไม่มีใครเขาแย่งนายหรอก” แทคยอนอดที่จะค่อนขอดด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ ถึงจะเถียงเรื่องตัวดำไม่ได้ก็ขอหาเรื่องอื่นมาว่าแทนก็แล้วกัน

เด็กหนุ่มดื่มน้ำรวดเดียวจนหมดแก้วก่อนจะหอบหายใจแรงๆออกมา พิษใครยังคงทำให้เขารู้สึกอ่อนเพลียอยู่ แต่สีหน้าค่อยดีขึ้นกว่าตอนแรกขึ้นมาเล็กน้อย

“ไอ้ดำ นายเป็นใคร แล้วที่นี่มันที่ไหน เรารู้จักกันด้วยหรอ” คนป่วยเอ่ยขึ้น กระพริบเปลือกตาปริบๆมองคนตัวโตตรงหน้าด้วยคำถาม

“นี่เกาะของฉัน” แทคยอนตอบสั้นๆ

“เกาะนาย? แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง… แล้ว ฉัน … ฉันเป็นใคร” คนตัวเล็กขมวดคิ้วเข้าหากัน พยายามตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าตัวเองคือใคร? ชื่ออะไร? และเป็นอะไรกับคนตัวดำตรงหน้า

“นี่นายจำไม่ได้หรอ ว่าตัวเองเป็นใคร” แทคยอนเหลือบมองผ้าที่เขานำมามัดห้ามเลือดจากบาดแผลที่หน้าผากของอูยองที่เขาใช้สมุนไพรที่หาได้จากในเกาะมาโปะไว้เพื่อลดการอักเสบแล้วเหลือบมามองใบหน้าอูยองอีกครั้ง จับใจความได้ว่าอีกฝ่ายคงได้รับความกระทบกระเทือนที่ศรีษะเป็นอย่างมาก จึงอาจจะทำให้ความจำเกิดเสื่อมขึ้นมา

คนถูกถามพยักหน้าน้อยๆ แต่ในหัวก็ยังนึกต่อไปว่าตนเองเป็นใคร

“นายชื่ออูยอง” แทคยอนเอ่ยขึ้น

ตอนที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนตัวเล็กที่นอนป่วยอยู่เขาเจอข้อความที่สลักอยู่บนสร้อยที่อยู่บนคอของอีกฝ่ายเป็นคำว่า ‘อูยอง’ จึงเดาไปว่าคนตรงหน้าน่าจะชื่อว่าอูยอง

“นายรู้จักฉันหรอ”

“รู้จักสิ ทำไมจะไม่รู้จัก แล้วก็เรียกฉันให้มันดีๆด้วย ฉันชื่อแทคยอน เป็นเจ้าของเกาะนี้ ส่วนนาย…” นิ้วหนาจิ้มไปที่ปลายจมูกรั้นของอูยอง

“อย่ามาเที่ยวจิ้มหน้าคนอื่นเขาไปทั่วนะไอ่ดำ” คนถูกจิ้มเบี่ยงหน้าหลบพร้อมชักสีหน้าไม่พอใจใส่ทันที

“เอ้ะ ก็บอกว่าให้เรียกดีๆไง นายนี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลยนะ เป็นแค่เด็กที่พ่อแม่ขายมาใช้หนี้ขัดดอกแท้ๆ” แทคยอนกอดอกแสร้งส่ายหน้าด้วยความระอา

“อะไรนะ?”

“ฉันจะพูดครั้งเดียวนะ นายน่ะ ชื่ออูยอง พ่อกับแม่ของนายเป็นหนี้ฉันอยู่แล้วไม่มีเงินมาจ่ายค่าดอก ก็เลยส่งนายมาขัดดอกแทน แต่ก็นะ หน้าตาพื้นๆแก้มย้อยๆแบบนาย ใครเขาจะเอามาขัดลง แถมยังซุ่มซ่ามตกเรือประมงตอนออกไปจับปลาลอยไปกระแทกโขดหินจนความจำเสื่อมอีก” แทคยอนแต่งเรื่องยาวออกมาเป็นวรรคเป็นเวรเล่าให้อูยองฟังเหมือนกับว่ามันคือเรื่องจริง เล่าไปก็เหลือบมองอาการของอีกฝ่ายเป็นระยะๆ

“จะบ้าหรอ ไม่เชื่ออะ ฉันเนี่ยนะถูกพ่อแม่เอามาขัดดอกให้เป็นเมียนาย”

แทคยอนพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มกว้างโชว์ฟันแผงหน้าที่เรียงตัวอัดกันแน่นให้อูยอง อูยองยังคงไม่เชื่อแหงนใบหน้ามองสภาพห้องโดยรอบ ที่เป็นเพียงบ้านปูน ไม่มีแม้กระทั่งไฟฟ้าใช้ ต้องจุดตะเกียงเอาเพื่อให้ความสว่าง เตียงนอนหรือแม้แต่เฟอร์นิเจอร์สักชิ้นก็ไม่มี ตัวเขาเองก็นั่งอยู่บนที่นอนเปื่อยๆ มีหมอนเก่าๆกับผ้าห่มเก่าๆแต่ดูสะอาดไว้ให้ได้อาศัยหลับนอน

อูยองส่ายหน้าไปมา ด้วยความรับไม่ได้ ถึงว่าจะความจำเสื่อมก็เถอะ แต่ทำไมเขาไม่มีความคุ้นเคยกับสถานที่แบบนี้เลย ไม่มีแม้แต่เพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึกว่าตนเองเคยใช้ชีวิตในที่ที่ให้ความรู้สึกกันดารมากขนาดนี้มาก่อน

TBC.

.

.

.

Talk

ฝากฟิคยาวแทคด้งเรื่องแรกด้วยนะคะ ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคไม่มีค่อยมีสาระหรือเนื้อหาดราม่าๆอะไรมากนะคะ เป็นความรักแบบฮาร์ดคอไม่ได้หวานซึ้งโรแมนติกอะไรมากมายนัก ฝากติชมในคอมเม้นด้วยค่ะ หรือใครไม่สะดวกเม้นในเด็กดี ติดแฮชแท็กในทวิตแทนก็ได้นะคะ #นายหัวตัวดำ