Somber - Khunwoo

Intro

“อะไรหรอ” นิชคุณมองซองจดหมายสีชมพูอ่อนในมือบางที่ยื่นมาตรงหน้า เอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

“การ์ดแต่งงานฮะ”

“ข...ของใคร?” ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เกิดความกลัวขึ้นมาในหัวใจ แม้จะดูเป็นไปไม่ได้เลยสักนิดที่การ์ดแต่งงานตรงหน้าจะเป็นของอีกฝ่าย แต่ลางสังหรณ์บางอย่างก็ทำให้เขารู้สึกแบบนั้น

“ของโซฮีฮะ”

คำตอบที่ได้รับสร้างความตกใจให้กับนิชคุณไม่น้อยเพราะโซฮีเป็นเพื่อนผู้สนิทของอูยองมาตั้งแต่เด็ก และยังเป็นรุ่นน้องที่คณะที่เขาเอ็นดูมากคนนึงพอๆกับอูยอง โซฮีเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก นิสัยดี และเรียบร้อยสมกับเป็นผู้หญิง จะแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าตลอดเวลาที่รู้จักกันมา ไม่มีทีท่าว่าเธอจะสนใจผู้ชายคนไหนเลย แต่ก็ไม่แน่ ช่วงเวลาหลังจากที่เขาเรียนจบ อาจจะมีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นโดยรอดพ้นหูตาของเขาก็ได้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่ารู้สึกโล่งใจมากแค่ไหนที่ไม่ได้เป็นอย่างที่ลางสังหรณ์ของเขากลัว

“โซฮีหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ยว่าจะเป็นคนแรกในรุ่นที่แต่งงาน ว่าแต่ใครกันนะ ที่เป็นผู้ชายที่โชคดีคนนั้น”

“...” คนถูกถามนิ่งเงียบ ไม่ปริปากตอบอะไรออกมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคนถามอย่างเต็มตาอีกครั้ง รู้สึกปากหนักเหลือเกิน กับแค่จะตอบคำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ทำไมมันถึงยากเย็นนักที่จะพูดออกไป

“หืม? ว่าไงล่ะ สรุปโซฮีจะแต่งงานกับใคร” นิชคุณถามซ้ำอีกครั้งเพื่อเอาคำตอบ

“ผมเองฮะ”

“...”

“…”

“ฮ่าๆๆ อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิ นี่พี่เกือบจะเชื่อแล้วนะ”

“ความจริงฮะ ผมกับโซฮีเรากำลังจะแต่งงานกันสิ้นเดือนนี้” อูยองตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังและสายตาที่หนักแน่น

ทั้งสองสบตากัน ต่างคนต่างค้นหาสิ่งที่ตนเองอยากรู้ภายใต้ดวงตาตรงหน้า นิชคุณหยั่งลึกลงไปในตาคู่เรียวเพื่อหาคำว่า”ล้อเล่น”ภายใต้ดวงตาของอูยอง แม้จะมองเท่าไหร่ก็มีแต่สายตาที่ตอกย้ำว่าสิ่งที่อูยองพูดคือความจริง

มือหนายื่นมือออกไปรับซองจดหมายสีชมพูขึ้นมาอย่างช้าๆ พลิกดูชื่อเจ้าของที่พิมพ์อยู่บนการ์ด แน่นอนว่าชื่อนึงคือชื่อของ’อันโซฮี’รุ่นน้องร่วมคณะที่เขารู้จัก และอีกชื่อที่อยู่ข้างกันแต่มีหัวใจดวงเล็กขั้นอยู่ตรงกลาง...

ก็เป็นชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตรงนี้จริงๆ...จางอูยอง

“ทำไม...ทำไมเป็นนาย...เป็นไปได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นอูยอง บอกพี่สิ จะเป็นไปได้ยังไง นายกับโซฮีเนี่ยนะ ที่จะแต่งงานกัน แถมยัง...กะทันหันขนาดนี้"

“โซฮีท้อง...เราต้องรีบแต่ง ก่อนที่เธอจะโดนเอาไปพูดในทางที่ไม่ดี” อูยองตั้งใจที่จะตอบด้วยเสียงที่เบากว่าระดับเสียงปกติ เพราะไม่ใช่เรื่องที่ควรนักที่จะพูดในที่สาธารณะ

คำตอบจากอูยองเหมือนไม้มีตีเข้ากลางหน้านิชคุณอีกครั้ง แม้จะพูดด้วยเสียงที่เบา แต่กลับดังก้องไปทั่วทั้งใจ

“มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง” สิ่งที่เพิ่งจะรับรู้หนักหนาเกินไปสำหรับนิชคุณ มันยากที่จะเชื่อ แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งชื่อบนการ์ด น้ำเสียงที่หนักแน่น และสีหน้าที่จริงจังของอูยอง มันย้ำชัดให้เห็นแล้ว ว่านี่คือเรื่องจริง

“แล้วนายได้รักเธอรึเปล่า”

“ครับ...ผมรักโซฮี”

“รัก? จะเป็นไปได้ยังไง พวกนายเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมไม่ใช่หรอ? จะไปรักกันแบบนั้นได้ยังไง”

“ผมรักโซฮีฝ่ายเดียวมาตลอด”

“ผมหมดธุระแล้ว ต้องเอาการ์ดไปแจกคนอื่นต่อ ขอตัวก่อนนะฮะ” อูยองตัดบท ก่อนที่จะโดนคาดคั้นไปมากกว่านี้แล้วลุกขึ้นยืน

มือหนายื่นไปคว้าแขนรั้งเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืนตาม

“เดี๋ยวสิ คุยกันให้จบก่อน อย่าเพิ่งป...” อูยองสะบัดแขนเบาๆออกจากการเกาะกุมทั้งที่นิชคุณยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ ผู้ชายสองคนลุกขึ้นยืนจับมือถือแขนกันกลางร้านอาหารแบบนี้ คงไม่ใช่ภาพที่ถูกใจสังคมนัก เผลอๆอาจถูกแอบถ่ายภาพไปลงโซเชียลเน็ตเวิร์คด้วย

“ขอโทษนะฮะพี่คุณ ผมรีบ...ไปให้ได้นะครับ”  

อูยองพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากร้านอาหารไป  ทิ้งนิชคุณให้ยืนแบกรับความจริงอันหนักตึ้งอยู่คนเดียวกลางร้านอาหารที่เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังมีความสุขกับการทานอาหารแสนอร่อยร่วมกับคนที่ตัวเองรัก ไม่ว่าจะเป็น ครอบครัว เพื่อนฝูง หรือคนรัก รอยยิ้มและเสียงหัวเราะรอบตัวยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีแค่เขาคนเดียวที่กำลังไม่มีความสุขบนโลกใบนี้

To be continue...