เป็นไปได้ไหม?...ถ้าจะรัก (กำลังจะตีพิมพ์)

เรื่องบังเอิญ...ที่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ! พรหมลิขิต...ที่ไม่ใช่พรหมลิขิต! แต่เป็นเขาที่กำหนดเอง

แม้จะถูกมองว่าเป็นโรคจิต...แต่เขาก็ปฏิเสธความรู้สึกตนเองไม่ได้

“ทำไมเธอถึงแอบสะกดรอยตามครูมาถึงบ้าน?...”

“ผมเปล่า!”

“อย่ามาตีหน้ามึน...เธอทำแบบนี้ถือเป็นการคุกคามทางเพศ ครูสามารถแจ้งตำรวจได้นะ!”

“ครูทำเถอะครับ...ถ้ามันทำให้ครูสบายใจ”

เด็กหนุ่มมัธยมปลายเบือนหน้าหนี...ไม่ยอมรับในสิ่งที่ตนเองทำ ทั้งที่มันเป็นความจริงอย่างที่นีรชาพูดเมื่อครู่

“ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย!”

กานต์หันหน้าขวับ...ก่อนจะมองคนตรงหน้าชนิดไม่ละสายตา จนหญิงสาวแอบหวั่นใจกับความคิดของลูกศิษย์

“ผมชอบครู!...ชอบมานานแล้วด้วย ผมแค่อยากรู้ว่าครูถึงบ้านปลอดภัยหรือเปล่า?...ผมยอมรับความจริงแบบนี้แล้ว ผมเป็นลูกผู้ชายพอหรือยัง?”

นีรชาตกใจ...ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะคิดกับเธอเกินเลยได้ขนาดนี้

“หยุดความคิดของเธอเสียเถอะ...มันไม่มีทางเป็นไปได้! และครูเองก็ไม่เคยคิดกับเธอไปมากกว่าครูกับลูกศิษย์”

หญิงสาวตัดสินใจเดินกลับเข้าไปภายในบ้าน แม้จะได้ยินเสียงตะโกนที่ดังมาตามหลัง…แต่เธอเลือกที่จะไม่ใส่ใจกับคำพูดนั้น

“ผมจะรอ...จะรอจนกว่าครูจะมองผมบ้าง!”…

…………………………………………

นีรชาผุดลุกผุดนั่งจากเก้าอี้ที่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ของโรงพยาบาลแผนกสูตินรีเวช ใจหนึ่งก็อยากพบแพทย์เพื่อรักษาให้หายขาดจากอาการตกขาวผิดปกติที่เกิดขึ้นในช่วงสัปดาห์นี้ เนื่องจากภาระการสอนค่อนข้างหนักจากที่ทำงาน...แต่อีกใจก็นึกอาย

หญิงสาวตัดสินใจหยิบกระเป๋าใบเขื่องของตนแนบลำตัว...เป็นไงเป็นกัน ตั้งใจไว้อย่างแน่วแน่ว่าจะไปซื้อยาที่ร้านยาหน้าปากซอยแถวบ้าน 

“ขอเชิญคุณนีรชา วัตถาภรณ์ พบคุณหมอที่ห้องตรวจหมายเลขหนึ่งค่ะ”

ไม่ต้องรอให้คุณพยาบาลสาวต้องเรียกซ้ำเป็นครั้งที่สอง นีรชาก็รีบรายงานตัวและยกมือไหว้ตามมารยาท ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องตรวจหมายเลขหนึ่ง

ตัวอักษรที่ติดอยู่ในชุดกาวน์แพทย์บ่งบอกว่าเขาคือ “นพ.กานต์ ศิลปการสกุล” ได้เป็นอย่างดี

“ผมจะให้ยาเหน็บเฉพาะที่...วิธีการใช้ยาเหน็บจะมีบอกที่ด้านข้างบรรจุภัณฑ์ ผมจะให้พยาบาลแนะนำคุณอีกทีเผื่อผมพูดอะไรผิดไป...จะได้ไม่เคืองใจคุณอีก แต่ถ้ายังไม่หาย ผมจะขอนัดตรวจภายในและตรวจดูความผิดปกติของลักษณะภายนอก หลังจากนั้นจะเก็บตัวอย่างสารคัดหลั่งจากช่องคลอดเพื่อนำไปตรวจ...”

“เอ่อ...ฉันไม่ได้เป็นหนักถึงขั้นนั้นค่ะ กินยาที่หมอให้ไม่กี่วันก็คงหาย ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ สวัสดีค่ะ”

สายตาของใครบางคนที่ยังนั่งอยู่ในชุดกาวน์...ทอดมองคนที่เพิ่งเดินจากไปเมื่อครู่ ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย เขารู้ดีแก่ใจตนเองที่สุดว่า...ครั้งหนึ่งเขาเคยชอบครู แม้จะรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ว่าตอนนี้เขามั่นใจแล้วล่ะว่า...แม้จะผ่านระยะเวลามาหลายปีนับตังแต่เขาเรียนจบมัธยมปลายที่นั่น จนกระทั่งเวลานี้....เขาก็ยังชอบอยู่

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ก่อนอื่นต้องขอกล่าวคำว่า “กราบสวัสดีมิตรรักแฟนนักอ่านทุกท่านด้วยความเคารพยิ่ง” ที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านนิยายของยอดชีวัน ล่วงเลยมาจนถึงบรรทัดนี้ แสดงว่าโดนหมอกานต์ตกเข้าให้แล้วใช่ไหมคะ? (ยิ้มตาหยีแบบมีเลศนัย)

เป็นไปได้ไหม?ถ้าจะรัก เกิดขึ้นจากที่ยอดชีวันมีความรู้สึกว่าหากความรักที่คนภายนอกมองว่าเป็นไปไม่ได้ด้วยเหตุผลนานัปการทั้งความเหมาะสมทางสังคมและวิชาชีพ…แต่ถ้าหากพวกเขารักกันจริงๆก็ย่อมต้องพิสูจน์ด้วยการรอกันได้ด้วยใจที่หนักแน่นและมั่นคง แรกเริ่มเดิมทีที่ยอดชีวันติดโควิด19 ถึง 2 ครั้ง 2 ครา โรคภัยรุมเร้าในช่วงชีวิตหนึ่งที่ต้องเทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น…พลอยทำให้เกิดเรื่องราวที่อยากจะเขียนจากความชื่นชอบว่าที่คุณหมอไอดอลท่านหนึ่ง พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสว่าเช่นนั้นเถอะ 

นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานการเขียนเรื่องที่สอง ซึ่งเรื่องแรกคือ “น้ำค้างกร่อนศิลา” ยอมรับว่าเรื่องนั้นเริ่มเขียนตั้งแต่สมัยเรียนวัยละอ่อน…การปะติดปะต่อเรื่องราวยังต้องฝึกปรือฝีมือยิ่งนัก ส่วนเรื่องนี้หากนักอ่านให้ความเมตตา…ยอดชีวันก็จะตั้งใจและทุ่มเทในการเขียนอย่างเต็มที่มิรู้จักเหน็ดจักเหนื่อย เรื่องราวผสมผสานกันทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ด้วยทุนเดิมที่เชื่อในเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด แต่ก็ยังอยากให้มีความรู้สึกแบบซีรีส์เกาหลีผสมผสานกับละครไทย…นิยายเรื่องนี้จึงแต่งแบบวันต่อวันแต่โครงเรื่องอยู่ในหัวของยอดชีวันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เพียงแค่อยากกลั่นกรองถ้อยคำออกมาให้ละมุนใจนักอ่านมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ท้ายที่สุดขอบคุณนักอ่านที่รักที่ยอมใจอ่อนอ่านมาถึงตรงนี้…อยู่ด้วยกันก่อนนะคะ อยู่เป็นกำลังใจให้ เป็นไปได้ไหม?ถ้าจะรัก…ตราตรึงใจนักอ่านจนจบบริบูรณ์ไปพร้อมๆกัน

ด้วยรัก…ยอดชีวัน

ส่วนใครที่ชอบแนวตบจูบ…เปิดมาคือปะทะ! พ่อแง่แม่งอน แนะนำเรื่องแรกของยอดชีวันเลยค่ะ “น้ำค้างกร่อนศิลา” ฝากสนับสนุนผลงานเรื่องนี้ด้วยนะคะ ที่มาในหัวแว่บแรกเลยคือมาจากสำนวนที่ว่า “น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน” นั่นล่ะค่ะที่มาของเรื่อง

https://writer.dek-d.com/benbenzks/writer/view.php?id=900867

หรือใครจะไปอ่านภาคต่อของนวนิยายเรื่องนี้ก่อนก็ไม่ว่ากันสำหรับ "เป็นไปไ้ด้ไหม?ว่าไม่รัก" 

แซ่บพริกยกสวนบอกเลยค่ะ https://writer.dek-d.com/benbenzks/writer/view.php?id=2459652

ภาพประกอบจินตนาการเท่านั้น มิได้ใช้ในเชิงพาณิชย์แต่อย่างใด

*ทุกอย่างในเรื่องเป็นจินตนาการส่วนตัวของยอดชีวันเท่านั้น…โปรดอย่าได้ถือสาหาความ และอย่าได้ลอกเลียนแบบผลงานเลยนะคะ มันเหนื่อยในการใช้พลังความคิดจริงๆเจ้าค่ะ กราบขอร้องอีกครั้ง

สุดท้ายนี้…ยอดชีวันตั้งใจจะเขียนเรื่องนี้ให้ท่านผู้อ่านได้อ่านกันจนจบแบบฟินกันยาวๆแบบไม่คิดค่าใช้จ่าย 

จ่ายเพียงแค่การกดใจ กดติดตาม กดแชร์และรีวิว เพื่อที่ยอดชีวันจะได้รู้ว่าควรไปปรับปรุงผลงานอย่างไรให้ได้ใจท่านผู้อ่านที่สุด 

ยอดชีวันตั้งใจเขียนค่ะ…รักษาระเบียบวินัยในการอัพนิยายลงทุกวัน จนกว่าจะได้ใจจากนักอ่านที่รักทุกท่าน หากกำลังใจมากพอ…ต้องมีภาคต่อของคุณหมอคนต่อไปแน่นอนค่ะ ยอดชีวันสัญญา

***ความฝันเดียวของยอดชีวันคือการที่นิยายของตัวเองได้ตีพิมพ์จากสำนักพิมพ์แห่งใดแห่งหนึ่ง เผื่อจะมีสำนักพิมพ์ให้ความเมตตาต่อยอดชีวัน ฝากไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไขบทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมาย