จากใจเด็ก(กำลังจะ)ซิ่ว

เนื้อเรื่อง

หากคุณกำลังคิดว่าจะเข้ามาตอบว่า
-อุตส่าห์เอนท์ติดทั้งที ทำไมไม่เรียนต่อ
-แย่งที่คนที่เค้าอยากจะเข้าจริงๆนิหว่า

ลองอ่านดูก่อนนะ
แล้วคุณจะรู้ว่า
บางทีหลังมันก็ชนฝาจริงๆ
 

คำเตือน นี่คือประสบการณ์ส่วนตัว กรุณาอย่าลอกเลียนแบบ ^^

เชื่อมั้ย??? 



ว่า การเอนท์ติด ไม่ได้ดีเสมอไป

เราเป็นศิษย์เก่าของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งของกรุงเทพ

เรียนแผนก วิทยาศาสตร์ - คณิตศาสตร์

ตัดสินใจมีจุดมุ่งหมายที่จะเข้าคณะหนึ่งให้ได้  เพียงเพราะรู้สึกว่ามันเท่ห์  

ใครๆก็สนใจคณะนี้ ถ้าเข้าคณะนี้ได้นะ พี่ๆน้องๆ ญาติๆต้องภูมิใจในตัวเราแน่นอน

ตลอดที่เรียนมัธยมปลายมา 3 ปีนั้น เกรดก็ 3 กว่าๆ มาตลอด

ทำให้รู้สึกเลยว่า   เข้าได้แน่    และต้องเรียนได้แน่

แล้วมันก็เป็นอย่างงั้นจริงๆ

เราสอบตรงเข้าได้ในคณะที่เราหวังไว้ 

และในมหาวิทยาลัยของรัฐที่มีความนิยมด้านคณะนี้สูงด้วย

ในจุดแรกเลย เราดีใจมากๆ  (เป็นเรื่องปกติของทุกคนอยู่แล้วเนาะ ฮุๆๆ)

ทุกคนก็แสดงความยินดีเหมือนที่เราหวัง

เราก็คิดไปเองอีกแหละว่า   เข้าได้มันก็ต้องเรียนได้หละวะ

ชอบ ไม่ชอบ ไม่รู้หละ เอาเป็นว่าเรียนๆไปเดี๋ยวก็คงชอบเอง

เท่ห์เว้ยเฮ้ย  ... กลับ รร.เก่า น้องๆ ก็มาคุยเกี่ยวกับคณะเรา

เวลาผ่านไปไม่นาน



เราเรียนพอไหว เกรดก็ไม่ได้ดีนัก แต่ก็ไม่ได้ติดโปรอะไร ( สองกว่าๆ )

เพื่อนก็ถือว่าโอเคสำหรับชีวิตมหาลัย

แต่สังคม มันต่างกับชีวิตมัธยมเยอะ

อาจเป็นเพราะเราไม่มีเพื่อนมาจากโรงเรียนเก่าด้วยมั้ง ก็เลยแปลกๆ ไปบ้าง

เข้าเรียนแต่ละวิชา

เทอมแรก ยังใช้พื้นฐานจากมัธยม ก็ยังพอฟังรู้เรื่อง

พอเข้าเทอมสอง เริ่มมีวิชาเฉพาะของคณะ

แล้ววิชาทางด้านวิทย์ มันนำไปใช้ในชีวิตจริงไม่ค่อยได้

คนอื่นยังพอมีวิชาที่เข้าใจ  แต่ทำไม เราถึงไม่มีสักวิชาเลยหว่า

เราเริ่มรู้ตัวแล้วหละ ว่า เอ้ะ! มันชักยังไง ยังไงอยู่แล้วนะ

มีวิชานึงจะเล่าให้ฟัง


รุ่นพี่บอกว่า ถ้าวิชานี้เรียนไม่ได้ ก็เหมือนไปต่อไม่ได้

เราเข้าทุกคาบ ทำงานส่ง การบ้านก็ทำนะ แต่ก็ไม่ค่อยได้หรอก

คะแนนออกมา แย่ แย่มากๆเลยหละ ก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเหมือนกัน

เราคงจะไม่ถนัดด้านนี้จริงๆ

เครียด...

เหนื่อย...

แต่ไม่ท้อนะ...

เรากลับมาบ้าน เอาคะแนนเอนท์มานั่งดู  เลยเหลือบไปเห็น ใบ รบ.


ย้อนไปนึกถึงความคิดตอนม.ปลาย

เกรด 3 กว่า  แต่ฟิสิกส์ ได้แค่ 2 

"เฮ้ย ไม่เป็นไรหน่า  ฟิสิกส์ โรงเรียนสอนไม่รู้เรื่องเลยหวะ คะแนนเลยแย่แบบนี้"

เกรด 3 ปลายๆ แต่เลขได้แค่ 2

"อู้ยยย  เลข ชิวๆ ใครๆก็ทำไม่ได้กัน เราทำไม่ได้ ไม่เห็นแปลกเลย จริงเปล่า"

คะแนนเอนท์รวมกันแล้วโอเคเลย

"แต่เลขได้น้อยจัง จะเรียนไหวเหรอลูก"
"ไหวสิแม่  สบายๆ"

วินาทีนี้ เราหลอกตัวเองต่อไปไม่ได้แล้ว

เราหลอกว่าเราเก่ง ว่าเราถนัดไม่ได้อีกแล้ว

หลักฐานมันมัดตัวเราสนิท   ความเหลิงของเรา มันส่งผลให้เห็นแล้ว

เราเคยมองเด็กวิทย์บางคน ที่เอนท์เข้าสายศิลป์ 

ว่าอุตส่าห์เรียนมาทั้งที ทำไมไม่ใช้ความรู้ให้เต็มที่

เราเคยมองคนเอนท์ไม่ติด ว่าน่าสงสารจัง

แต่ตอนนี้ เราอิจฉาเค้าเหล่านั้นนะ


อย่างน้อย เค้าก็อาจจะได้เรียนในสิ่งที่เค้ารัก ในสิ่งที่เค้าชอบจริงๆ


ไม่ใช่สักแต่เลือก เอาให้ติดไปก่อน ชอบไม่ชอบ ว่ากันทีหลัง

สุดท้าย เราขอฝากถึงคนที่กำลังจะเลือกคณะทุกคนนะ

เอาทางที่เราชอบจริงๆ เอาทางที่เราถนัดจริงๆ

มองในมุมที่เราเห็น อย่ามองในมุมที่คนอื่นจะเห็นเรา

อย่าคิดว่า ถ้าเราเข้าคณะนี้ เข้ามหาลัยนี้ คนอื่นจะมองเราอย่างไร

แต่ให้คิดว่า เราเข้าแล้ว เราจะมีความสุขกับมันรึเปล่า

4 ปี ในมหาวิทยาลัย มันคือการเลือกอนาคต

เพราะฉะนั้น เลือกให้ดีนะ

สำหรับเราตอนนี้ เราไม่เสียดาย 1 ปีที่เสียไปเลย

เพราะเรา ได้ประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ของชีวิตมาแล้ว

แต่ถามว่าเสียใจมั้ย เราเสียใจที่ทำให้พ่อแม่เราผิดหวัง

เสียใจที่อาจจะจบไม่พร้อมเพื่อนๆ

เสียใจที่ไม่คิดให้ดีก่อนที่จะตัดสินใจอะไรสักอย่าง




เสียใจ ที่   ...  เคยหลอกตัวเอง

ท้ายสุดๆจริงๆ เราภูมิใจในมหาวิทยาลัยที่เราเคยอยู่มากๆนะ

ขอให้ประสบการณ์ของเราเป็นแค่อุทาหรณ์ของหลายๆคนนะ




โชคดี  โชคดี ...